Το
διήγημα αυτό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, αληθινό τραγούδι αγγελικής
αγνότητας και μοιρολόγι μαζί για τον χαμό μιας τρυφερής ύπαρξης,
γράφτηκε το 1908 και πρωτοδημοσιεύτηκε τον Μάρτιο του 1912 στο περιοδικό
Καλλιτέχνης του λόγιου και δημοσιογράφου Γεράσιμου Βώκου (1868-1927).
Με είχε καλέσει ο γενναίος φίλος μου, ο κυρ Στέφανος Μ. εις
την οικίαν του την ημέραν του Πάσχα, δια να συμφάγωμεν την ώραν του
προγεύματος περί τας δέκα, απὸ συγκατάβασιν και ευσπλαγχνίαν, δια να
κάμω κι εγὼ μετὰ τόσα χρόνια Πάσχα… οικιακόν, έρημος και ξένος στα ξένα.