
Γιορτάζουμε
και πάλι φέτος την επέτειο της ηρωικής εξόδου των υπερασπιστών του
Μεσολογγίου. Θα εκφωνηθούν, για μια ακόμη φορά, δεκάδες πανηγυρικοί
λόγοι και θα χυθεί, πάλι, πολύ περισσότερο μελάνι σε άρθρα και
δημοσιεύματα που θα ….
εξυμνούν την ηρωική στάση αυτών που προτίμησαν να πεθάνουν ελεύθεροι παρά να συνθηκολογήσουν με τον εχθρό κατακτητή.
Αναλογιζόμενος, όμως, τα τεκταινόμενα στη σύγχρονη Ελλάδα, την Ελλάδα
των μνημονίων, σκέπτομαι: Μήπως οι άνθρωποι εκείνοι δεν ήταν ήρωες,
αλλά απλώς ανόητοι ρομαντικοί; Αν είχαν την ικανότητα να προβλέψουν το
μέλλον και να δουν τη συμπεριφορά μας, ημών των νεοελλήνων, ίσως είχαν
ενεργήσει διαφορετικά.
Θα μπορούσαν, τότε, να διαλέξουν τη φρόνιμη οδό του συμβιβασμού, τη
λύση της παράδοσης της πόλης με ταυτόχρονη ασφαλή αποχώρηση τους από
αυτήν, όπως συχνά τους προτάθηκε από τους Τούρκους πολιορκητές. Και θα
το έκαναν αυτό βλέποντας εμάς, να παραδίδουμε ολόκληρη χώρα, αυτήν που
εκείνοι έχυσαν το αίμα τους για να ελευθερώσουν, στους ξένους πιστωτές
μας ως ενέχυρο για τα δάνεια που μας έδωσαν. Αυτοί όμως τι απάντησαν, οι
ανόητοι και αδιάλλακτοι:
«Τα κλειδιά της πόλης είναι κρεμασμένα στις μπούκες των κανονιών της».