Υπήρξαν και κάποιοι παπάδες που στάθηκαν ακλόνητοι στο πλευρό του λαού, αγωνιζόμενοι για τα δίκαια τους, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσουν το Πάσχα στις εξορίες, σαν τον παπα-Μπακατσέλο και τον θρυλικό παπα-Στάθης της Λευκάδας, Υπήρξε ο ρασοφόρος που τιμήθηκε από το κόμμα του, συμμετέχοντας στο προεδρείο του 10ο Συνέδριου του ΚΚΕ , τον Μάη του 1978, του πρώτου συνεδρίου που έγινε σε συνθήκες νομιμότητας μετά το 1945.
Ηταν ο ο παπάς στα απομνημονεύματά του αναφέρει χαρακτηριστικά ότι “τα αστικά κόμματα μ’ όποιον τίτλο και να παρουσιάζονται, είναι πιστά όργανα του καπιταλισμού […] ο μοναδικός ανιδιοτελής, ο πιο συνεπής υπερασπιστής των συμφερόντων των εργαζομένων, και ως τα έσχατα εχθρός του καπιταλισμού είναι το ΚΚΕ, οι κομμουνιστές”.
Αυτοί, οι “δικοί” μας παπάδες σαν τον Στάθη Κτενά αντιμετώπισαν το μίσος από το αστικό κράτος και την επικρατούσα θρησκεία. Βρέθηκαν σε φυλακές, εξορίες, πολλοί αποσχηματίστηκαν.
Οι πλειοψηφία όμως των ρασοφόρων της εποχής, είχε ανάλογη συμπεριφορά του παπα -Καρφή, όπως έμεινε γνωστός ο ρασοφόρος του κολαστηρίου της Μακρονήσου. Σ’ αυτόν που οδηγούταν υποχρεωτικά οι σκαπανείς για να τους “εξομολογήσει” και προσπαθούσε να τους αποσπάσει πληροφορίες με υποσχέσεις, και απειλές, του τύπου ότι τα επίγεια βασανιστήρια που περνάνε εκεί, δεν είναι τίποτα μπροστά στο «πυρ το εξώτερον» που τους περιμένει στην άλλη ζωή. Από το «θεάρεστο» έργο αυτού του “εκπροσώπου του θεού”, έχει μείνει ιστορική η φράση του: «Ο φονεύων κομμουνιστήν πράττει τε ύψιστον καθήκον εις την θρησκείαν και το έθνος».
Στο πρόσωπο, λοιπόν αυτού του παπά, κράτος και ιεραρχία του παπαδαριού βρήκαν τον ιδανικό “θρησκευτικό ποιμενάρχη”. Κι έτσι, ο πάπα-Καρφής, που έφερε το κοσμικό όνομα, Στυλιανός Κορνάρος, βρέθηκε μετέπειτα δεσπότης Πρέβεζας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου