Με δικά μας τα ... κουμπιά!

Είπανε να πάνε απογευματάκι Χριστουγέννων, με σχεδόν τα πάντα κλειστά και τους παγερούς δρόμους διαβατούς, λίγο φαγητό σε κάτι φίλους, για να ξεχαστούν από τη σουποφαγία του κόβιντ που τους καθήλωσε γιορτάρες μέρες. Μεγάλο αμάξι, φιρμάτο και λιμουζινάτο, λες θα κάνει τη βόλτα των πήγαιν' έλα πενήντα χιλιομέτρων πολυτελώς παιχνιδάκι. Το πήγαινε έτσι ήταν. Στο αεροπλανικό ταμπλό έδειχνε πως η μπαταρία έχει εκατόν δέκα χιλιόμετρα να δώσει. Αμ δε! Η βροχή έγινε σχεδόν χιονόνερο, παγωμένη. Τα τζάμια στην επιστροφή θέλανε θέρμανση για να μην θολώνουν, οι υαλοκαθαριστήρες στο φουλ, κι αρχίζει το άγχος. Θα φτάσουμε; Θα μείνουμε; Και ποιος θα έρθει να γεμίσει το θεριό κ.λπ. κ.λπ. Να μην τα πολυλογώ, τους βγήκε ξινό αλλά «παρηγορήθηκαν» ακούγοντας την επομένη πως οι ηλεκτροκίνητοι που ξέμειναν στα βουνά και τα χιόνια και μπλοκαρίστηκαν, πέρασαν δραματικά κι επικίνδυνα τις άγιες τεχνολογικά μέρες...

Πέρα από γραφικότητες κι εύκολες καταγγελίες είναι προφανές πως πρέπει να ανοίξει για τα καλά μια γενναία πολιτική συζήτηση για την αιχμαλωσία των πολιτών και την ανεπίστρεπτη υποταγή τους σε αφεντικά, με τυράκι στη φάκα τη δήθεν συμμετοχή στο λεγόμενο τεχνολογικό θαύμα! Η ηλεκτροκίνηση, ο τηλέλεγχος των σπιτιών και των εργασιακών χώρων με το κινητό, κι όλα τα παρόμοια διευκολυντικά, αμφίβολα ευεργετικά για το περιβάλλον, προϊόντα της ξεσαλωμένης αγοράς, που διαμορφώνεται κυρίως ως αρένα ιδιωτών, κεφαλαιοκρατών, θηριωδών κερδών και αδιαφανώς αδίστακτων μεθόδων, δεν είναι τελικώς παρά μέσα χειραγώγησης και ελέγχου κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας. Μια διακοπή ηλεκτρικού που διαρκεί, είτε από κακοκαιρία είτε από κακοβουλία, είναι αρκετή για να ανατρέψει ή και να καταστρέψει μια ζωή. Οχι, δεν είναι υπερβολή μήτε χακάρισμα της ψευδοευδαιμονίας των καταναλωτικών μας εορτών. Είναι η χωρίς αντίσταση παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο κάθε πτυχής της τεχνολογικής εξέλιξης, απ' το λογισμικό των νοσοκομείων και των βηματοδοτών καρδιάς, ως το αυτοκίνητο, την κουζίνα και το πλυντήριο κι άλλα τόσα πράγματα που συνθέτουν το δήθεν παραμυθένιο περιβάλλον της άγριας κατά τα λοιπά Δύσης.

Τα μέσα παραγωγής και οι πρώτες ύλες, από τις σπάνιες γαίες για τα μικροτσίπ ως τους αλγόριθμους, τους κβαντικούς υπολογιστές και τα παραφερνάλια της τεχνητής νοημοσύνης, συγκεντρώνονται με αστρικές ταχύτητες, όχι απλώς σε ελάχιστα χέρια αλλά και δυσπρόσιτα για τους λαούς ακόμη και σε επαναστατικές συνθήκες, αν λόγου χάρη δίπλα από τον πρόεδρο με τα πυρηνικά στον καρπό δεν διακρίνεις τον εχθρό, που είναι ο κολλητός του κι ίσως έχει ήδη υποκλέψει και τον... κωδικό. Αυτά λέγονται με όση ευκολία αποκοιμίζει τις μάζες, πείθοντάς τες πως άμα αποδεχτούν τη μοίρα τους θα περνάνε καλύτερα! Δεν φταίει η τεχνολογία, η ιδιοκτησία φταίει. Πάλι και πάντα σε ό,τι αφορά στον πλούτο, φυσικό, εργασιακό, τεχνολογικό, πολιτισμικό, οικονομικό, κοινωνικό.

Για να οργανωθεί η πάλη κι η αντίσταση κι όλα τα θαύματα του ανθρώπου να γίνονται για μια καλύτερη για όλους ζωή, για μια ανώτερη συλλογική συνείδηση και μια, εκτός θερμοκηπίου συμφερόντων, εξέλιξη της ανθρώπινης διάνοιας, χρειαζόμαστε μια στρατιά νέων, ας πω αξιωματικών κι αξιωματούχων, αυτής της τεχνολογίας του 21ου αιώνα. Με τεχνογνωσία αλλά και ιδεολογική κατάρτιση και πειθαρχία. Με επάρκεια αλλά και φαντασία. Τόση όση χρειάζεται στην επανάσταση που αναπόδραστα θα 'ρθει. Που να μπορούν να πούνε στον εχθρό τον ταξικό, μακριά τα χέρια σου απ' τα πλήκτρα και τα κουμπιά. Για να μπορεί να συνδεθεί ο είλωτας των ορυχείων κοβαλτίου στη Νότια Αμερική με αυτόν των διαμαντιών στη Νότια Αφρική, τον φτηνό εργάτη στις φάμπρικες κρυπτονομισμάτων του Καζακστάν, τον ντηλιβερά στην Αριζόνα, την ράφτρα στο Πακιστάν, την νοσοκόμα στην Ευρώπη, τους δεκάχρονους σκουπιδοσυλλέκτες στην Γκάνα και τα ένοπλα πιτσιρίκια στις συρράξεις όπου Γης... Καινούργια γράμματα, νέοι αγώνες, καλύτερα γεράματα σ' επαναστατικούς λειμώνες. Καλή μας Χρονιά με το βλέμμα πάντα πάνω και μπροστά.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ