Copyright 2020 The Associated
|
«Εγγυητές» των κινδύνων οι «μεγάλοι σύμμαχοι» της αστικής τάξης
Με αφορμή τις δηλώσεις και παρεμβάσεις των Αμερικανών αξιωματούχων, τις κινήσεις της Γαλλίας, τις προειδοποιήσεις της ΕΕ για το ενδεχόμενο κυρώσεων στην Τουρκία, τα αστικά επιτελεία λένε πως η χώρα, με τη συμβολή όλων των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια, έχει διαμορφώσει ισχυρές συμμαχίες, έχει αναβαθμίσει το ρόλο της στην περιοχή. Διαφορετικά - ισχυρίζονται - τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα απέναντι στην επιθετικότητα της Τουρκίας.
Ποια είναι όμως η πραγματικότητα;
Η πραγματικότητα είναι πως εκείνο που παρουσιάζουν ως «παράγοντα σταθερότητας» για το λαό και «ασπίδα» για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, η εμπλοκή δηλαδή στα ευρωατλαντικά σχέδια, δεν είναι η λύση αλλά το ίδιο το πρόβλημα.
Η εμπλοκή ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα των λαών της περιοχής ή την υπεράσπιση του «διεθνούς δικαίου», των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Αντίθετα, όλοι αυτοί παρεμβαίνουν με μοναδικό κριτήριο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών τους ομίλων, τις γεωπολιτικές επιδιώξεις τους στην περιοχή και ευρύτερα, τα σχέδιά τους απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όλα αυτά δηλαδή που συσσωρεύουν παραπέρα «καύσιμη ύλη» στην περιοχή και στρώνουν το έδαφος σε επικίνδυνες εξελίξεις και διευθετήσεις.
Η εμπλοκή και των ελληνοτουρκικών σχέσεων στα σχέδια αυτά δίνει «αέρα στα πανιά» της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, περιπλέκει παραπέρα τους ανταγωνισμούς ανάμεσα στις δύο αστικές τάξεις, κάνει την επίλυση των διμερών ζητημάτων ακόμα πιο σύνθετη.
Για παράδειγμα, ο στόχος των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ για τη διατήρηση της ΝΑΤΟικής συνοχής στην περιοχή, για να προχωρήσουν τα επιθετικά ευρωατλαντικά σχέδια απέναντι στους ανταγωνιστές τους, στόχος τον οποίο συμμερίζονται όλες διαδοχικά οι αστικές κυβερνήσεις, που για την αναβάθμιση της αστικής τάξης μετατρέπουν τη χώρα σε «πυλώνα σταθερότητας και σύμμαχο - κλειδί στο ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την ανάσχεση της ρωσικής και της κινεζικής επιρροής», όπως έλεγε πριν από μερικές μέρες ο Αμερικανός πρέσβης, δεν σημαίνει μόνο τη μετατροπή της Ελλάδας σε απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, αλλά σηματοδοτεί και επώδυνους συμβιβασμούς με την τουρκική αστική τάξη, ώστε αυτή να παραμείνει στο «δυτικό» στρατόπεδο, με τα ανάλογα ανταλλάγματα.
Αυτό εννοούν οι ΝΑΤΟικοί όταν καλούν για επίλυση των «ανοιχτών ζητημάτων» σε «πνεύμα συμμαχικής αλληλεγγύης», οι ΗΠΑ όταν μιλάνε σταθερά για «αμφισβητούμενα ύδατα», βάζοντας ολοφάνερα στο ζύγι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας με τις διεκδικήσεις της Τουρκίας.
Αντίστοιχα, για να «τρέξουν» τα ενεργειακά και άλλα σχέδια των Ευρωατλαντικών απέναντι στην Κίνα, στη Ρωσία, σε άλλες περιφερειακές δυνάμεις όπως το Ιράν, «ένα το κρατούμενο» είναι οι διευθετήσεις σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, ώστε να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.
Αλλά και στο «μεγάλο παζάρι» της ΕΕ με τον «στρατηγικό εταίρο» Τουρκία, τα κυριαρχικά δικαιώματα μπαίνουν στο ζύγι με τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων που ενώνουν τις δύο πλευρές, αλλά και με τις «γεωπολιτικές προκλήσεις», όπως λέγονται, από τη διαχείριση του Προσφυγικού που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, έως το «πόδι» που θέλει να πατήσει πιο αποφασιστικά η ΕΕ σε Μ. Ανατολή και Β. Αφρική.
Και, βέβαια, καμία ασπίδα δεν αποτελούν οι «συμμαχίες» με δυνάμεις όπως η Γαλλία, που απλώνει ασπίδα για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, τα τριμερή και άλλα σχήματα, όπως με το κράτος - δολοφόνο Ισραήλ. Η ένταξη δηλαδή των Ελληνοτουρκικών σε ένα όλο και πιο μπερδεμένο κουβάρι αντιθέσεων και ανταγωνισμών.
Αξίζει άλλωστε να θυμηθεί κανείς τα όσα ακούγονταν τα προηγούμενα χρόνια για την εμπλοκή αυτών των δυνάμεων και ενεργειακών κολοσσών στα «οικόπεδα» της κυπριακής ΑΟΖ, που τάχα θα «διασφάλιζε» την Κύπρο, και στην πραγματικότητα αποδείχθηκε παράγοντας επιτάχυνσης των επικίνδυνων εξελίξεων και των σχεδίων συνεκμετάλλευσης, αλλά και των διχοτομικών σχεδίων. Οπως βέβαια και όλη η μέχρι σήμερα πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ακριβώς με την άμεση παρέμβαση των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, το ίδιο επιβεβαιώνει.
Το παραμύθι έχει χρεοκοπήσει ξανά και ξανά και θα ήταν και αστείο, αν δεν ήταν τόσο επικίνδυνο, να πιστεύει κανείς πως εκείνοι που έχουν σπείρει τον όλεθρο στους λαούς της περιοχής, με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους πολέμους, τις αλλαγές συνόρων και τη διάλυση κρατών, οι ΑμερικανοΝΑΤΟικοί που «γκριζάρουν» χρόνια το Αιγαίο αφού δεν αναγνωρίζουν σύνορα, θα γίνουν οι... εγγυητές της ειρήνης, της ασφάλειας, της σταθερότητας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Ξανά σε πρώτο πλάνο τα κάλπικα και εκβιαστικά διλήμματα
Την ίδια ώρα, τα αστικά επιτελεία λένε πως απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας η κυβέρνηση αντιπαραθέτει το διάλογο και τη διάθεση «να τα βρούμε», και «διερωτώνται» τάχα αν θα ήταν καλύτερο το ενδεχόμενο να οδηγηθούμε σε πολεμικό επεισόδιο λιγότερο ή περισσότερο εκτεταμένο. Μάλιστα, το δίλημμα αυτό «πασπαλίζεται» και με διάφορα επιχειρήματα όπως ότι οι συμβιβασμοί είναι αναγκαίοι, πως «ο μαξιμαλισμός των ελληνικών θέσεων» όλα αυτά τα χρόνια δεν οδήγησε πουθενά, πως μια προσφυγή στη Χάγη είναι η μόνη που μπορεί να δώσει δίκαιη λύση.
Το επιχείρημα ότι δήθεν θα αποφύγουμε τον πόλεμο εάν προχωρήσουμε σε έναν επώδυνο συμβιβασμό με την Τουρκία, δηλαδή στη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και των «οικοπέδων» της Κύπρου, είναι ψεύτικο και επικίνδυνο, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, για την ειρήνη στην περιοχή.
Είναι πλαστό δίλημμα, γιατί, όπως δείχνουν και οι ίδιες οι εξελίξεις, πολεμική εμπλοκή και επώδυνοι συμβιβασμοί είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, αφού τα «θερμά» περιστατικά που καταγράφονται όλες αυτές τις μέρες που το τουρκικό ερευνητικό αλωνίζει στην ελληνική υφαλοκρηπίδα, η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων με το δάχτυλο στη σκανδάλη, οι συνεχείς ασκήσεις και απειλές, αποτελούν την άλλη όψη των ιμπεριαλιστικών παζαριών, των εκκλήσεων για «διάλογο» και συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων, των σχεδίων για τη συνεκμετάλλευση.
Το βασικό που προσπαθούν να κρύψουν όσοι διακινούν το πλαστό αυτό δίλημμα είναι ότι και οι όποιες συμφωνίες σκοπιμότητας και συμβιβασμοί καταληχτούν δεν θα τις κάνουν οι λαοί για δικό τους αμοιβαίο όφελος, αλλά οι πολυεθνικές εταιρείες, τα μονοπώλια, οι αστικές τάξεις και ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα σε βάρος των λαών, και βέβαια ανάλογα με τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, οικονομικούς και άλλους συσχετισμούς δύναμης, και όχι με το «διεθνές δίκαιο». Οτι δεν μιλάμε σε «κενό αέρος», γενικά κι αόριστα για κάποια σχέδια «αμοιβαίων υποχωρήσεων», αλλά για σχέδια που φέρνουν τη σφραγίδα των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στην περιοχή απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Αυτού του είδους οι συμφωνίες σκοπιμότητας και ιμπεριαλιστικές «μοιρασιές», όμως, είναι αυτές που με μαθηματική ακρίβεια αποτελούν το «θερμοκήπιο» για τον επόμενο γύρο των ανταγωνισμών, που κάθε φορά είναι όλο και πιο εκτεταμένος, ακόμα πιο επώδυνος για τους λαούς.
Αυτό άλλωστε μπορεί να το δει κανείς όχι μόνο π.χ. στη Συρία, στη Λιβύη, πιο πριν στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν κ.λπ., που έγιναν «στάχτη» όταν οι παλιοί συσχετισμοί και οι «μοιρασιές» των ιμπεριαλιστών άλλαξαν, αλλά και στην ίδια την πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Ολοι οι προηγούμενοι «συμβιβασμοί» στους οποίους κατέληξε η αστική τάξη με την τουρκική, με τη σφραγίδα κάθε φορά των ευρωατλαντικών σχεδιασμών, το «γκριζάρισμα» του Αιγαίου, το Ελσίνκι κ.ο.κ., όχι μόνο δεν εξάλειψαν τους ανταγωνισμούς, όχι μόνο δεν αποτέλεσαν ανάχωμα στις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, αλλά έγιναν και το πάτημα για την αναβάθμισή τους, συνολικά για παραπέρα όξυνση.
Χαρακτηριστικές όμως είναι και οι συμφωνίες που ψήφισε πρόσφατα η κυβέρνηση για τον καθορισμό ΑΟΖ με Ιταλία και Αίγυπτο, καθώς και οι ανακοινώσεις για την επέκταση της Αιγιαλίτιδας Ζώνης στα 12 ναυτικά μίλια στο Ιόνιο, συμφωνίες που ολοφάνερα περιέχουν τέτοιους συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, με στόχο τον «μεγάλο συμβιβασμό» με την Τουρκία για να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.
Πρόκειται για συμφωνίες που δημιουργούν επικίνδυνο «δεδικασμένο», όπως η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τουλάχιστον αυτό της αλιείας στη συμφωνία Ελλάδας και Ιταλίας, η μειωμένη επήρεια των νησιών, που οδηγεί στην υποχώρηση βήμα το βήμα από τον ενιαίο χαρακτήρα της επικράτειας, η οριοθέτηση έως τον 28ο μεσημβρινό και η μερική επέκταση της Αιγιαλίτιδας στα 12 ν.μ., που αφήνουν ανοιχτή την πόρτα στις διεκδικήσεις της Τουρκίας σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο και προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει στις διαπραγματεύσεις αλλά και για το ποια θα είναι μια πιθανή απόφαση της Χάγης, η οποία μέσα σε αυτό το πλαίσιο όχι μόνο δεν θα είναι «το τέλος του δρόμου» των ανταγωνισμών, αλλά ο προθάλαμος ενός νέου γύρου.
Εξάλλου, για το τι σηματοδοτούν όλα αυτά ενδεικτική είναι η βρώμικη θεωρία των «μαξιμαλιστικών θέσεων», όπως βαφτίζουν τα αστικά επιτελεία εσχάτως την υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων, θεωρία που ανοίγει «τις πύλες της αβύσσου», οδηγώντας ακόμα και σε αλλαγές συνόρων, που χαράσσονται πάντα με το αίμα των λαών.
Αλλωστε και η πορεία προς τη Χάγη, προς το Διεθνές Δικαστήριο, που έχει κι άλλα κακά προηγούμενα, βάζοντας π.χ. τη σφραγίδα του στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας, επί της ουσίας σημαίνει επίσης αναβάθμιση των τουρκικών διεκδικήσεων, μέσω του «συνυποσχετικού» που με τη μία ή την άλλη μορφή θα βάζει επί τάπητος όλες τις διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης, δημιουργώντας προηγούμενο.
Ο λαός πρέπει να απορρίψει τα εκβιαστικά διλήμματα, να μη δεχτεί καμία υποχώρηση σε κυριαρχικά δικαιώματα. Η θέση η οποία μπορεί να εκφράσει τα λαϊκά συμφέροντα είναι η θέση για καμία αλλαγή συνόρων, καμία αλλαγή των διεθνών Συνθηκών, καμία συμμετοχή σε παζάρια για τη συνδιαχείριση του Αιγαίου, της Ανατολικής Μεσογείου.
Οι εξελίξεις «φωνάζουν», άλλωστε, πως η υπεράσπιση της ειρήνης, των κυριαρχικών δικαιωμάτων, περνάει μέσα από την πάλη ενάντια στα συμφέροντα της αστικής τάξης, ενάντια στην εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή, για να πάρει ο λαός την εξουσία και την οικονομία στα χέρια του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι λαοί μπορούν να λύσουν και τις όποιες διαφορές προς όφελός τους.
Η «εθνική» στρατηγική της εμπλοκής
Τα αστικά επιτελεία λένε ακόμη πως σε τέτοιες στιγμές στα εθνικά θέματα «δεν χωράνε δεύτερες κουβέντες και τσακωμοί», πως πρέπει όλα τα κόμματα με συναίνεση να αντιμετωπίσουν τη δύσκολη κατάσταση.
Ποια είναι η «εθνική στρατηγική» για την οποία μιλάνε;
Είναι η στρατηγική της αναβάθμισης της αστικής τάξης και των συμφερόντων της στην περιοχή, που περνάει μέσα από την παραπέρα εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Με «μπούσουλα» αυτόν το στόχο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ εγκαινίασε τον «στρατηγικό διάλογο» με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, που μετατρέπει τη χώρα σε ορμητήριο «πρώτης γραμμής» των αμερικανικών σχεδιασμών στην περιοχή, προετοίμασε την κατάπτυστη Συμφωνία για τις βάσεις, την οποία υπέγραψαν φαρδιά - πλατιά η κυβέρνηση της ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα.
Για την προώθηση αυτής της στρατηγικής απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η χώρα έγινε «σημαιοφόρος» των επικίνδυνων σχεδίων της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, μεταξύ άλλων και με τη ΝΑΤΟική Συμφωνία των Πρεσπών για το μάντρωμα του γειτονικού λαού σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, την οποία ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα η ΝΔ δηλώνει «θεματοφύλακάς» της.
Με άξονα αυτήν την «εθνική» στρατηγική του κεφαλαίου, εγκαινιάστηκαν τα «τριμερή σχήματα», όπως το Ελλάδας - Κύπρου - Ισραήλ, που ξεκίνησαν επί ΣΥΡΙΖΑ και «εμπλουτίστηκαν» επί ΝΔ με τη συμμετοχή και των ΗΠΑ, και τα οποία σχήματα περιπλέκουν σήμερα παραπέρα το κουβάρι των ανταγωνισμών στην περιοχή.
Αλλά και στα Ελληνοτουρκικά, την «εθνική» στρατηγική των αστικών κομμάτων οριοθετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης, οι σχέσεις ανταγωνισμού και συνεργασίας με τη γείτονα, οι στόχοι της αμερικανοΝΑΤΟικής «σταθερότητας» και «συνοχής» απέναντι στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, οι επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών ΕΕ και ΝΑΤΟ, στις οποίες συμμετέχει.
Είναι αυτή η «εθνική στρατηγική» που για τα συμφέροντα της αστικής τάξης βάζει το λαό και τη χώρα όλο και πιο βαθιά στο βούρκο των θανάσιμων ανταγωνισμών και σήμερα φέρνει στο προσκήνιο μια ακόμα επώδυνη διευθέτηση με σφραγίδα ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, με κριτήριο την ενίσχυση της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας» στην περιοχή και για να «τρέξουν» τα σχέδια συνεκμετάλλευσης.
Η στρατηγική αυτή φέρει την υπογραφή όλων διαδοχικά των κυβερνήσεων, όπως και όλων των αστικών κομμάτων, που την υλοποιούν απαρέγκλιτα και με συνέπεια, είτε από κυβερνητικούς θώκους είτε από τις θέσεις της αντιπολίτευσης.
Αποκαλυπτικά εξάλλου ήταν τα όσα ειπώθηκαν προ ημερών στη Βουλή, στη συζήτηση για τις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο, εκεί όπου ο πρωθυπουργός, απευθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ και θυμίζοντας τη «σκυτάλη» που παρέδωσε στην κυβέρνησή του, έλεγε ότι «πίσω από τις κορόνες δεν υπάρχει καμία ουσιαστική διαφορά (...) λέμε τα ίδια πράγματα» και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τον καλούσε «να μην εκλάβετε τη δική μου τοποθέτηση ως στάση σφοδρής κριτικής απέναντι στην κυβέρνησή σας, αλλά ως εποικοδομητική στάση εθνικής ευθύνης».
Η ταύτιση αυτή στους στρατηγικούς στόχους της αστικής τάξης, όπως και η «σκυταλοδρομία» της εμπλοκής ανάμεσα στις αστικές κυβερνήσεις, δείχνουν βέβαια και σε ποιον απευθύνονται τα καλέσματα για «εθνική ομοψυχία» και «συναίνεση». Από το λαό είναι που ζητάνε τη συναίνεση στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, να δεχτεί δηλαδή να βάλει το κεφάλι του στον «τορβά» των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, να αποδεχτεί τους «στρατηγικούς στόχους» της αστικής τάξης που οδηγούν ολοταχώς σε επώδυνους συμβιβασμούς σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων και σε μεγάλους κινδύνους.
Ο λαός δεν πρέπει να τους δώσει τη «λευκή επιταγή» που ζητάνε. Τα δικά του συμφέροντα, που δεν συναντιούνται πουθενά με αυτά της αστικής τάξης, επιτάσσουν να δυναμώσει ο αγώνας απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, να χαράξει πορεία για να απαλλαγεί από το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις που τον τραβάνε στη δίνη των επικίνδυνων εξελίξεων.
Ο «απομονωμένος»... «πολύτιμος εταίρος»
Σε όλα τα παραπάνω έρχεται τακτικά να προστεθεί και ο... αγαπημένος μύθος της «απομονωμένης» Τουρκίας που, «στριμωγμένη» τάχα από τη «διεθνή κοινότητα», «αντιδρά σπασμωδικά», αλλά και με το βλέμμα του Τούρκου Προέδρου στην εσωτερική πολιτική κατάσταση, που κάνει όσα κάνει ως «κινήσεις εσωτερικής κατανάλωσης».
Οσο και να πασχίσουν οι διακινητές του μύθου αυτού, δεν μπορούν να κρύψουν ούτε τις πάγιες διεκδικήσεις της τουρκικής αστικής τάξης και τη στρατηγική για τη βήμα - βήμα κατοχύρωσή τους, ούτε, πολύ περισσότερο, τη «μεγάλη εικόνα» των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών, που δίνουν «αέρα στα πανιά» της επιθετικότητας της Τουρκίας.
Αλλωστε είναι στην τάχα «απομονωμένη» Τουρκία που το ΝΑΤΟ κάνει πλάτες για την επέμβαση στη Λιβύη, ώστε να παίξει το ρόλο του «αναχώματος» στη ρωσική επιρροή. Είναι σε αυτήν την «απομονωμένη» Τουρκία που το ΝΑΤΟ έδωσε το «πράσινο φως» για την επέμβαση στη Συρία, ανοίγοντας - με τη σύμφωνη γνώμη και της ελληνικής κυβέρνησης - έναν ακόμα επικίνδυνο δρόμο αμφισβήτησης των συνόρων στην περιοχή.
Και, βέβαια, την επαφή των μύθων αυτών με την πραγματικότητα δείχνουν και οι συνεχείς εκκλήσεις όλων αυτών των ημερών από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που δηλώνουν σε όλους τους τόνους πως η Τουρκία αποτελεί «πολύτιμο σύμμαχο», καλώντας «όλους να κάνουν ένα βήμα για να μειωθούν οι εντάσεις και να αρχίσουν διπλωματικές συνομιλίες στο θέμα των διενέξεων στην Ανατολική Μεσόγειο» (Μ. Πομπέο).
Προαναγγέλλοντας «διαμόρφωση μηχανισμών για τη στρατιωτική αποκλιμάκωση» «ώστε να βρεθεί μια λύση στις εντάσεις, στο πνεύμα της ΝΑΤΟικής αλληλεγγύης», αφού «Ελλάδα και Τουρκία αποτελούν πολύτιμους συμμάχους και το ΝΑΤΟ μια σημαντική πλατφόρμα για διαβουλεύσεις σε όλα τα ζητήματα που επηρεάζουν την κοινή μας ασφάλεια» (Γ. Στόλτενμπεργκ).
Και μιλώντας για «παράθυρο ευκαιρίας για διευθέτηση»με την Τουρκία ενόψει της προσεχούς Συνόδου Κορυφής, ώστε «να βρεθεί ένα ευρωτουρκικό πλαίσιο αναφοράς στο οποίο θα χωρέσουν και οι εθνικές επιδιώξεις της Ελλάδας και της Κύπρου (...) να κατακαθίσει αυτή η σκόνη για να δούμε πού θα βρεθεί το σημείο ισορροπίας στις ευρωτουρκικές σχέσεις» (Μ. Σχοινάς).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου