Στη Σκοπέλου την Καρυά

 

(Ένα τραγούδι αφιερωμένο στη μνήμη και την ομορφιά της παιδικής μου πατρίδας)

Στης Καρυάς τα μονοπάτια, που ο ήλιος χρυσαφένιος,

το εξωκλήσι στέκει μόνο, φάρος αρχαίος κι αγνός.
Εκεί που ο Προφήτης μιλά, με του ανέμου τη φωνή,
και το νερό της Κρύας Βρύσης, δίνει ζωή στη σιγή.

Ω, Σκόπελε, γη των παιδικών ονείρων,
δαμάσκηνα στις χούφτες μου κρατώ.
Η Καρυά μου, άρωμα στον αέρα,
θυμάρι και μνήμες στον καιρό.

Στων δέντρων τις σκιές μεγάλωσα, με τα πουλιά,
το χώμα γνώριζε τα βήματά μου στη δροσιά.
Κι ο ήχος της βροχής χορός στα φύλλα τα πυκνά,
σαν να μιλούσε η φύση στη δική μου την καρδιά.

Ω, Σκόπελε, γη των παιδικών ονείρων,
δαμάσκηνα στις χούφτες μου κρατώ.
Η Καρυά μου, άρωμα στον αέρα,
θυμάρι και μνήμες στον καιρό.

Στην Καρυά στέκει ακόμα ο χρόνος,

με χρώματα και φως απ’ το παλιό.
Στα μάτια μου η θύμηση ζωντανεύει,
και η καρδιά μου βρίσκει το κρυφό.

Ω, Σκόπελε, πάντα θα σε γυρεύω,
στις ρίζες μου το βλέμμα μου κρατώ.
Η Καρυά μου, τόπος των θαυμάτων,
στον Προφήτη Ηλία προσευχές σκορπώ.

Η.Π