Αγωνιζόμαστε για έναν κόσμο ανοιχτό και δεκτικό, χωρίς κλειδιά στις πόρτες, χωρίς κλειδιά στις ψυχές...

Της Τ. Γ.

"...Γεννήθηκα σε μια γειτονιά του Πειραιά, που όσοι ήταν ενεργοί και μάχιμοι, εκτός από το δικό τους σπίτι, ζούσαν και τις οικογένειες των ανθρώπων που βρισκόταν στην εξορία. Πάντα ήξερα ποιος είναι ο γείτονας μου. Εκεί που μεγάλωσα, δεν υπήρχε η "κυρία Σοφία" και ο ''κύριος Μάρκος". Υπήρχε η "θεία Σοφία'' και ο "θείος Μάρκος".

Οι πόρτες ήταν ανοιχτές, δεν υπήρχαν κλειδιά. Ολη αυτή η ανθρωπιά, σημαδεύει τη ζωή σου ... Δεν θέλω να με θυμάται ο κόσμος μόνο σαν καλό μάγειρα, αλλά σαν κάποιον που δεν γύρισε την πλάτη, όταν ο άλλος είχε ανάγκη...", ανέφερε, μεταξύ των άλλων, ο σεφ Λευτερης Λαζαρου, στην συνέντευξη που έδωσε στην Χριστίνα Γαλανοπούλου.

Ο Λευτέρης Λαζάρου, που στηρίζει άνεργους συνανθρώπους μας που βρίσκονται σε ανάγκη, μέσω του προγράμματος ''Σχεδία home''. Kαι μεις, στις φράσεις τούτες, βρήκαμε τον κόσμο που ονειρευόμαστε...
Κείνο που είναι φτιαγμένος απ' τα υλικά του σεφ, αγάπη και αλληλεγγύη για τον συνάνθρωπο που δοκιμάζεται, ευαισθησία και τρυφερότητα. Κόσμο ανοιχτό και δεκτικό, χωρίς κλειδιά στις πόρτες, χωρίς κλειδιά στις ψυχές...
Μαγειρεμένο από ανθρώπους σαν τον Λευτέρη Λαζάρου, σαν τον Κωνσταντίνο Πολυχρονόπουλο....

Υ.Γ. Και μέχρι τούτος ο κόσμος να πλαστεί, επικροτούμε και χειροκροτούμε κάθε χαστούκι που θα δίνεται στους υπάνθρωπους που τον κόσμο μας κατοικούν...
Οπως αυτά, που κέρασαν χτες, τα παιδιά του Ρουβίκωνα, τον άθλιο βιαστή της 14χρονης, στο Αγρίνιο..