Αυτή η προεκλογική περίοδος διεξάγεται περισσότερο με
αρνητική παρά με θετική προπαγάνδα. Τα κόμματα μελετούν κάθε κουβέντα
στελεχών του αντιπάλου και αν κάτι θεωρηθεί ευνοϊκό το κάνουν σημαία
προσπαθώντας να εκθέσουν τον αντίπαλο και την «κρυφή ατζέντα» που
(υποτίθεται ότι) έχει.
Κατά τη ΝΔ η κρυφή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή, ενώ κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η κρυφή ατζέντα της ΝΔ είναι η συμφωνία που έχει κάνει ο Χαρδούβελης με την τρόικα, με εντολή Σαμαρά. Στο δεύτερο, βέβαια, υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας, ενώ το πρώτο είναι αποκύημα προεκλογικής φαντασίας.
Ομως, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι ο βρόμικος πόλεμος των προπαγανδιστικών επιτελείων, αλλά η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται, η σταθερή ατζέντα που είναι ήδη διαμορφωμένη. Αυτή η σταθερή ατζέντα λέει: «αναζήτηση λύση εντός της ευρωζώνης». Εκείνα τα παλιά του ΣΥΡΙΖΑ («εκτός αν μας αναγκάσουν», «το ευρώ δεν είναι φετίχ» και τα παρόμοια) έχουν εγκαταληφθεί.
Από την πλευρά των ιμπεριαλιστών δανειστών, σε κλίμα αυστηρής ουδετερότητας έναντι των συγκρουόμενων κομμάτων εξουσίας (ριζικά διαφορετική στάση σε σχέση με το 2012 και, φυσικά, ευγλωττότατη), διατυπώνονται κάποιες απλές αλήθειες: «η ΕΕ έχει κανόνες, η Ευρωζώνη έχει κανόνες, η Ελλάδα έχει αναλάβει υποχρεώσεις, τις οποίες πρέπει να σεβαστεί». Οι δημοσιογράφοι της Deutsche Welle έβαλαν τίτλο σε μια συνέντευξη του Γ. Σταθάκη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τηρήσει τις δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και ο Σταθάκης έσπευσε, για προφανείς προεκλογικούς λόγους, να διαψεύσει αυτό το σημείο από το twitter, γράφοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ θα τηρήσει τις «δεσμεύσεις Σαμαρά».
Ετσι, κυριολεκτικά με ένα τρικ, το όλο θέμα περιορίζεται στις «δεσμεύσεις Σαμαρά» (αλήθεια, ο Βενιζέλος γιατί βγαίνει από το κάδρο;) ή αλλιώς στο περιβόητο «mail Χαρδούβελη» και όχι στα ουσιαστικά ζητήματα που περιγράφουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να επιμείνουμε, γιατί υπάρχουν οι ειδικές δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στη διαπραγμάτευση με την τρόικα, υπάρχουν όμως και οι γενικές δεσμεύσεις που επιβάλλει η συμμετοχή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ.
Η 26η Γενάρη θα είναι μια διαφορετική μέρα. Ιδιαίτερα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατακτήσει την αυτοδυναμία (προοπτική που δεν μπορεί να αποκλειστεί). Η εκκρεμότητα της διαπραγμάτευσης με την τρόικα θα πρέπει να κλείσει σ’ ένα καινούργιο πολιτικό περιβάλλον. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα πρέπει να επιλέξουν τι χαρακτήρα θα δώσουν σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση. Θα επιλέξουν να γονατίσουν και να εκθέσουν τη νέα κυβέρνηση, ρισκάροντας ένα βάθεμα της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα, ή θα πάνε σε μια τακτική τρεναρίσματος της διαπραγμάτευσης; Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει το δεύτερο. Το λέμε κρίνοντας από μια αναφορά του Σταθάκη σε συνέντευξή του στους Financial Times. Αντιγράφουμε από δελτίο του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Τέλος, κατά τον κ. Σταθάκη οι ανησυχίες αναφορικά με την αδυναμία χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας δεν ευσταθούν. Η χώρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας μέχρι τον Ιούλιο και αυτό χωρίς να συνυπολογιστούν μορφές βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης από την έκδοση εντόκων γραμματίων στην εσωτερική αγορά». Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να μπει σε μια διαπραγμάτευση με την τρόικα που θα διαρκέσει μερικούς μήνες, στη διάρκεια των οποίων θα επιδιώξει σε πολιτικό επίπεδο (δηλαδή σε διαπραγμάτευση του Τσίπρα και του οικονομικού του επιτελείου με την Μέρκελ, τον Γιούνκερ και τον Ντράγκι) να βρει ένα modus vivendi που θα του επιτρέψει να βγάλει ένα διάστημα χωρίς ιδιαίτερη πίεση.
Δεν γνωρίζουμε το βαθμό που οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα συναινέσουν στα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά πως το modus vivendi αποκλείεται να επιβληθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ζήτημα γενικού «πρεστίζ» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και τακτικού χειρισμού των διμερών σχέσεων στο πλαίσιο της ΕΕ. Αν κάνουν σημαντικές παραχωρήσεις σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να πράξουν το ίδιο έναντι άλλων κυβερνήσεων, οπότε θα ξεκινήσει κάποιο «ξήλωμα του πουλόβερ» με τρόπο μη απόλυτα ελεγχόμενο. Ας υποθέσουμε, όμως, χάριν της οικονομίας της συζήτησης, ότι το πλαίσιο συμφωνίας με την τρόικα κλείνει χωρίς κανένα πρόσθετο μέτρο και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε θέση να πανηγυρίσει για «πλήρη ανατροπή των δεσμεύσεων Σαμαρά». Επαναλαμβάνουμε: προεξοφλούμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, όμως το παίρνουμε ως υπόθεση εργασίας.
Δεδομένου ότι το ελληνικό κράτος δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας μέχρι τον Ιούλη, όπως ισχυρίζεται ο Σταθάκης (χωρίς να μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την αλήθεια του ισχυρισμού), δεδομένου ακόμη ότι τη διετία 2015-16 υπάρχει ένα «χρηματοδοτικό κενό» ύψους 27,5 δισ. (δάνεια που πρέπει να αποπληρωθούν), θα πρέπει να συναφθεί νέος δανεισμός (ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός με τα έντοκα γραμμάτια δεν επαρκεί και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων που αφορούν μακροπρόθεσμο χρέος). Αν οι «αγορές» είναι ευνοϊκές, ο δανεισμός θα γίνει απ’ αυτές. Μπορούν, όμως, να είναι ευνοϊκές οι «αγορές» σε συνθήκες πολιτικής αβεβαιότητας, αν δηλαδή δεν έχει κλείσει συμφωνία με τους «εταίρους»; Σίγουρα όχι, όπως δείχνει και το κάζο που έπαθε η συγκυβέρνηση από τα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, όταν οι Σαμαράς-Βενιζέλος «έσκιζαν το μνημόνιο, έδιωχναν την τρόικα και σταματούσαν τον περαιτέρω δανεισμό από το ΔΝΤ». Επομένως, πρέπει να θεωρείται από τώρα βέβαιο, ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί και την εκκρεμούσα δόση (γύρω στα 7 δισ. συνολικά από EFSF και ΔΝΤ), και το υπόλοιπο δανείου από το ΔΝΤ, και νέο δανεισμό μέσω της περιβόητης προληπτικής γραμμής πίστωσης ECCL. Μάλιστα, το ΔΝΤ έχει καταστήσει σαφές ότι και το δικό του υπόλοιπο δανείου θα μετατραπεί σε γραμμή πίστωσης EFF. Και οι δύο αυτές γραμμές πίστωσης, η ECCL του ευρωπαϊκού ESM και η EFF του ΔΝΤ, προβλέπουν memorandum (Μνημόνιο, δηλαδή) ή αν θέλετε «πρόγραμμα». Προβλέπουν ακόμη μηχανισμό επιτήρησης. Διαφορετικό από τον «πολιτικό πρωτογονισμό» της τρόικας, αλλά πάντως μηχανισμό επιτήρησης, προκειμένου οι πιστωτές να εξασφαλίζουν ότι ο πιστωνόμενος (το ελληνικό κράτος, δηλαδή) ακολουθεί ένα συγκεκριμένο «πρόγραμμα καθορισμένων πολιτικών και μεταρρυθμίσεων», που επιτρέπει την ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους (αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίσων στην ώρα τους).
Υπάρχει, βέβαια, σε εκκρεμότητα η νέα αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν υποσχεθεί (δυνητικά πάντα) με την απόφαση του Eurogroup το Νοέμβρη του 2012. Δεν την «έδωσαν» στους Σαμαροβενιζέλους, είναι διατεθειμένοι να τη «δώσουν» στον Τσίπρα, όχι όμως σε συνθήκες που θα τους «πουλάει μαγκιά». Θα τη δώσουν με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Πολιτικά αυτές μπορεί να διασώζουν κάποια προσχήματα αξιοπρέπειας της νέας κυβέρνησης, επί της ουσίας όμως θα είναι δεσμεύσεις, όχι παπαριές. Η περιβόητη διαπραγμάτευση για διεθνή διάσκεψη που θα διαγράψει μεγάλο μέρος του χρέους, που αποτελεί βασικό ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό, θα καταλήξει σε μια συμφωνία για επιμήκυνση των λήξεων των ομολόγων του EFSF. Ο Παπαδημούλης, κάθε άλλο παρά τυχαίος στην ηγετική πυραμίδα του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ήδη διατυπώσει ως αίτημα την άμεση υλοποίηση της απόφασης του Eurogroup το Νοέμβρη του 2012!
Οπότε, κάποια στιγμή θα ξανακούσουμε την παροιμιώδη έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου, από χειλέων Τσίπρα αυτή τη φορά: «άλλο το επιθυμητό, άλλο το εφικτό». Το «επιθυμητό» (η διεθνής διάσκεψη για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους) θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιείται ως ιδεολόγημα (για όσους αφελείς θα εξακολουθήσουν να τρέφονται από ιδεολογήματα), ενώ το «εφικτό» θα είναι η νέα αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση λήξεων (ίσως και μετατροπή κάποιων κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά), την οποία έχουν έτοιμη οι ιμπεριαλιστές δανειστές και την αρνήθηκαν στη συγκυβέρνηση, για να την προσφέρουν ως «δώρο» στην επόμενη κυβέρνηση.
Ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθούμε αναλυτικά και στην εξίσου σημαντική για ένα καπιταλιστικό σχηματισμό πλευρά του τραπεζικού δανεισμού. Ο Ντράγκι το έχει πει έγκαιρα (από τον περασμένο Νοέμβρη), ότι οι ελληνικές συστημικές τράπεζες θα μπορούν να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ μόνο στο βαθμό που η Ελλάδα βρίσκεται σε κάποιο «πρόγραμμα». Το ΔΣ της ΕΚΤ το επιβεβαίωσε την περασμένη Τετάρτη και ο εκπρόσωπος Τύπου το έκανε «λιανά».
Επομένως, ανεξάρτητα απο επιμέρους μικροαλλαγές, η κινεζοποίηση θα διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, γιατί αποτελεί όρο για οποιαδήποτε «λύση εντός της Ευρωζώνης». Το αντίθετο θα απαιτούσε λύσεις που μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση θα μπορούσε να δώσει. Πάμε, μήπως, για μια τέτοια κυβέρνηση; Το πιστεύει κανείς;
Πέτρος Γιώτης
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 10 ΓΕΝΑΡΗ
http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/23045.h-κινεζοποίηση-στην-κορυφή-της-προεκλογικής
Κατά τη ΝΔ η κρυφή ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η χρεοκοπία και η επιστροφή στη δραχμή, ενώ κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η κρυφή ατζέντα της ΝΔ είναι η συμφωνία που έχει κάνει ο Χαρδούβελης με την τρόικα, με εντολή Σαμαρά. Στο δεύτερο, βέβαια, υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας, ενώ το πρώτο είναι αποκύημα προεκλογικής φαντασίας.
Ομως, εκείνο που έχει σημασία δεν είναι ο βρόμικος πόλεμος των προπαγανδιστικών επιτελείων, αλλά η βάση πάνω στην οποία αναπτύσσεται, η σταθερή ατζέντα που είναι ήδη διαμορφωμένη. Αυτή η σταθερή ατζέντα λέει: «αναζήτηση λύση εντός της ευρωζώνης». Εκείνα τα παλιά του ΣΥΡΙΖΑ («εκτός αν μας αναγκάσουν», «το ευρώ δεν είναι φετίχ» και τα παρόμοια) έχουν εγκαταληφθεί.
Από την πλευρά των ιμπεριαλιστών δανειστών, σε κλίμα αυστηρής ουδετερότητας έναντι των συγκρουόμενων κομμάτων εξουσίας (ριζικά διαφορετική στάση σε σχέση με το 2012 και, φυσικά, ευγλωττότατη), διατυπώνονται κάποιες απλές αλήθειες: «η ΕΕ έχει κανόνες, η Ευρωζώνη έχει κανόνες, η Ελλάδα έχει αναλάβει υποχρεώσεις, τις οποίες πρέπει να σεβαστεί». Οι δημοσιογράφοι της Deutsche Welle έβαλαν τίτλο σε μια συνέντευξη του Γ. Σταθάκη, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα τηρήσει τις δεσμεύσεις έναντι των δανειστών και ο Σταθάκης έσπευσε, για προφανείς προεκλογικούς λόγους, να διαψεύσει αυτό το σημείο από το twitter, γράφοντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ θα τηρήσει τις «δεσμεύσεις Σαμαρά».
Ετσι, κυριολεκτικά με ένα τρικ, το όλο θέμα περιορίζεται στις «δεσμεύσεις Σαμαρά» (αλήθεια, ο Βενιζέλος γιατί βγαίνει από το κάδρο;) ή αλλιώς στο περιβόητο «mail Χαρδούβελη» και όχι στα ουσιαστικά ζητήματα που περιγράφουν συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Σ’ αυτό το σημείο οφείλουμε να επιμείνουμε, γιατί υπάρχουν οι ειδικές δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί στη διαπραγμάτευση με την τρόικα, υπάρχουν όμως και οι γενικές δεσμεύσεις που επιβάλλει η συμμετοχή στην Ευρωζώνη και την ΕΕ.
Η 26η Γενάρη θα είναι μια διαφορετική μέρα. Ιδιαίτερα αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κατακτήσει την αυτοδυναμία (προοπτική που δεν μπορεί να αποκλειστεί). Η εκκρεμότητα της διαπραγμάτευσης με την τρόικα θα πρέπει να κλείσει σ’ ένα καινούργιο πολιτικό περιβάλλον. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα πρέπει να επιλέξουν τι χαρακτήρα θα δώσουν σ’ αυτή τη διαπραγμάτευση. Θα επιλέξουν να γονατίσουν και να εκθέσουν τη νέα κυβέρνηση, ρισκάροντας ένα βάθεμα της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα, ή θα πάνε σε μια τακτική τρεναρίσματος της διαπραγμάτευσης; Ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει το δεύτερο. Το λέμε κρίνοντας από μια αναφορά του Σταθάκη σε συνέντευξή του στους Financial Times. Αντιγράφουμε από δελτίο του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ: «Τέλος, κατά τον κ. Σταθάκη οι ανησυχίες αναφορικά με την αδυναμία χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας δεν ευσταθούν. Η χώρα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας μέχρι τον Ιούλιο και αυτό χωρίς να συνυπολογιστούν μορφές βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης από την έκδοση εντόκων γραμματίων στην εσωτερική αγορά». Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προτίθεται να μπει σε μια διαπραγμάτευση με την τρόικα που θα διαρκέσει μερικούς μήνες, στη διάρκεια των οποίων θα επιδιώξει σε πολιτικό επίπεδο (δηλαδή σε διαπραγμάτευση του Τσίπρα και του οικονομικού του επιτελείου με την Μέρκελ, τον Γιούνκερ και τον Ντράγκι) να βρει ένα modus vivendi που θα του επιτρέψει να βγάλει ένα διάστημα χωρίς ιδιαίτερη πίεση.
Δεν γνωρίζουμε το βαθμό που οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα συναινέσουν στα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και μπορούμε να πούμε με απόλυτη σιγουριά πως το modus vivendi αποκλείεται να επιβληθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ζήτημα γενικού «πρεστίζ» των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά και τακτικού χειρισμού των διμερών σχέσεων στο πλαίσιο της ΕΕ. Αν κάνουν σημαντικές παραχωρήσεις σε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να πράξουν το ίδιο έναντι άλλων κυβερνήσεων, οπότε θα ξεκινήσει κάποιο «ξήλωμα του πουλόβερ» με τρόπο μη απόλυτα ελεγχόμενο. Ας υποθέσουμε, όμως, χάριν της οικονομίας της συζήτησης, ότι το πλαίσιο συμφωνίας με την τρόικα κλείνει χωρίς κανένα πρόσθετο μέτρο και ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σε θέση να πανηγυρίσει για «πλήρη ανατροπή των δεσμεύσεων Σαμαρά». Επαναλαμβάνουμε: προεξοφλούμε ότι κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί, όμως το παίρνουμε ως υπόθεση εργασίας.
Δεδομένου ότι το ελληνικό κράτος δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα ρευστότητας μέχρι τον Ιούλη, όπως ισχυρίζεται ο Σταθάκης (χωρίς να μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την αλήθεια του ισχυρισμού), δεδομένου ακόμη ότι τη διετία 2015-16 υπάρχει ένα «χρηματοδοτικό κενό» ύψους 27,5 δισ. (δάνεια που πρέπει να αποπληρωθούν), θα πρέπει να συναφθεί νέος δανεισμός (ο βραχυπρόθεσμος δανεισμός με τα έντοκα γραμμάτια δεν επαρκεί και δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή ληξιπρόθεσμων ομολόγων που αφορούν μακροπρόθεσμο χρέος). Αν οι «αγορές» είναι ευνοϊκές, ο δανεισμός θα γίνει απ’ αυτές. Μπορούν, όμως, να είναι ευνοϊκές οι «αγορές» σε συνθήκες πολιτικής αβεβαιότητας, αν δηλαδή δεν έχει κλείσει συμφωνία με τους «εταίρους»; Σίγουρα όχι, όπως δείχνει και το κάζο που έπαθε η συγκυβέρνηση από τα μέσα του περασμένου Οκτώβρη, όταν οι Σαμαράς-Βενιζέλος «έσκιζαν το μνημόνιο, έδιωχναν την τρόικα και σταματούσαν τον περαιτέρω δανεισμό από το ΔΝΤ». Επομένως, πρέπει να θεωρείται από τώρα βέβαιο, ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα χρειαστεί και την εκκρεμούσα δόση (γύρω στα 7 δισ. συνολικά από EFSF και ΔΝΤ), και το υπόλοιπο δανείου από το ΔΝΤ, και νέο δανεισμό μέσω της περιβόητης προληπτικής γραμμής πίστωσης ECCL. Μάλιστα, το ΔΝΤ έχει καταστήσει σαφές ότι και το δικό του υπόλοιπο δανείου θα μετατραπεί σε γραμμή πίστωσης EFF. Και οι δύο αυτές γραμμές πίστωσης, η ECCL του ευρωπαϊκού ESM και η EFF του ΔΝΤ, προβλέπουν memorandum (Μνημόνιο, δηλαδή) ή αν θέλετε «πρόγραμμα». Προβλέπουν ακόμη μηχανισμό επιτήρησης. Διαφορετικό από τον «πολιτικό πρωτογονισμό» της τρόικας, αλλά πάντως μηχανισμό επιτήρησης, προκειμένου οι πιστωτές να εξασφαλίζουν ότι ο πιστωνόμενος (το ελληνικό κράτος, δηλαδή) ακολουθεί ένα συγκεκριμένο «πρόγραμμα καθορισμένων πολιτικών και μεταρρυθμίσεων», που επιτρέπει την ομαλή εξυπηρέτηση του χρέους (αποπληρωμή τόκων και χρεολυσίσων στην ώρα τους).
Υπάρχει, βέβαια, σε εκκρεμότητα η νέα αναδιάρθρωση του χρέους, την οποία οι ιμπεριαλιστές δανειστές έχουν υποσχεθεί (δυνητικά πάντα) με την απόφαση του Eurogroup το Νοέμβρη του 2012. Δεν την «έδωσαν» στους Σαμαροβενιζέλους, είναι διατεθειμένοι να τη «δώσουν» στον Τσίπρα, όχι όμως σε συνθήκες που θα τους «πουλάει μαγκιά». Θα τη δώσουν με συγκεκριμένες δεσμεύσεις. Πολιτικά αυτές μπορεί να διασώζουν κάποια προσχήματα αξιοπρέπειας της νέας κυβέρνησης, επί της ουσίας όμως θα είναι δεσμεύσεις, όχι παπαριές. Η περιβόητη διαπραγμάτευση για διεθνή διάσκεψη που θα διαγράψει μεγάλο μέρος του χρέους, που αποτελεί βασικό ιδεολόγημα του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και καιρό, θα καταλήξει σε μια συμφωνία για επιμήκυνση των λήξεων των ομολόγων του EFSF. Ο Παπαδημούλης, κάθε άλλο παρά τυχαίος στην ηγετική πυραμίδα του ΣΥΡΙΖΑ, έχει ήδη διατυπώσει ως αίτημα την άμεση υλοποίηση της απόφασης του Eurogroup το Νοέμβρη του 2012!
Οπότε, κάποια στιγμή θα ξανακούσουμε την παροιμιώδη έκφραση του Ανδρέα Παπανδρέου, από χειλέων Τσίπρα αυτή τη φορά: «άλλο το επιθυμητό, άλλο το εφικτό». Το «επιθυμητό» (η διεθνής διάσκεψη για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους) θα εξακολουθήσει να χρησιμοποιείται ως ιδεολόγημα (για όσους αφελείς θα εξακολουθήσουν να τρέφονται από ιδεολογήματα), ενώ το «εφικτό» θα είναι η νέα αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση λήξεων (ίσως και μετατροπή κάποιων κυμαινόμενων επιτοκίων σε σταθερά), την οποία έχουν έτοιμη οι ιμπεριαλιστές δανειστές και την αρνήθηκαν στη συγκυβέρνηση, για να την προσφέρουν ως «δώρο» στην επόμενη κυβέρνηση.
Ο χώρος δεν επιτρέπει να αναφερθούμε αναλυτικά και στην εξίσου σημαντική για ένα καπιταλιστικό σχηματισμό πλευρά του τραπεζικού δανεισμού. Ο Ντράγκι το έχει πει έγκαιρα (από τον περασμένο Νοέμβρη), ότι οι ελληνικές συστημικές τράπεζες θα μπορούν να αντλούν ρευστότητα από την ΕΚΤ μόνο στο βαθμό που η Ελλάδα βρίσκεται σε κάποιο «πρόγραμμα». Το ΔΣ της ΕΚΤ το επιβεβαίωσε την περασμένη Τετάρτη και ο εκπρόσωπος Τύπου το έκανε «λιανά».
Επομένως, ανεξάρτητα απο επιμέρους μικροαλλαγές, η κινεζοποίηση θα διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, γιατί αποτελεί όρο για οποιαδήποτε «λύση εντός της Ευρωζώνης». Το αντίθετο θα απαιτούσε λύσεις που μόνο μια επαναστατική κυβέρνηση θα μπορούσε να δώσει. Πάμε, μήπως, για μια τέτοια κυβέρνηση; Το πιστεύει κανείς;
Πέτρος Γιώτης
ΚΟΝΤΡΑ - ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 10 ΓΕΝΑΡΗ
http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/23045.h-κινεζοποίηση-στην-κορυφή-της-προεκλογικής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου