ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΠΠΟΣ

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ ΣΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013, ΕΙΚΟΣΙΤΡΙΩΝ(23) ΧΡΟΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΒΟΥΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΖΑΝΕΤΤΑΚΗ.

“Μάχονται για ιδέες που πηδούν τα εθνικά σύνορα και οργώνουν και τις πέντε ηπείρους σε δύο στρατόπεδα. Δεν πολεμούν σε επαρχιακό στίβο μεταξύ τους ο Φράνκο και ο Λάργκο Καβαλιέρε.

Παλεύουν απάνω σε όλη τη γη, σε όλες τις θάλασσες και σε όλον αγέρα, οι δύο μεγάλοι παράγοντες της σύγχρονης ιστορικής στιγμής, ο φασισμός και ο κομμουνισμός”.

‘Ετσι περιέγραφε μέσα από τις σελίδες της “Καθημερινής” o Nίκος Καζαντζάκης ανταποκριτής της εφημερίδας στην Ισπανία του 1936 για τα γεγονότα του Εμφυλίου Πολέμου.

Ίσως κάπως έτσι να σκέφτηκε και ο Κώστας Κάππος ξεκινώντας από ένα ορεινό χωριό της Αργολίδας την πορεία του για τον κόσμο.   Ήξερε από τα πρώτα χρόνια της ζωής του( κάτι που θα αποδεικνύονταν σταδιακά στο χρόνο) ποιον δρόμο θα έπρεπε να διαλέξει.

Τα σκληρά βιώματα της εποχής του Εμφυλίου στα βουνά της Αργολίδας με τους δεξιούς-παρακρατικούς τραμπούκους να σκοτώνουν και να εξευτελίζουν τους ηττημένους Αριστερούς δεν πέρασαν απαρατήρητα. Τον σημάδεψαν βαθιά. Εφ΄ όρου ζωής.

Από παιδί ίσως και ασυναίσθητα είχε βάλει στο μυαλό του το ταξίδι. Ξέροντας τόσο τον προορισμό και κυρίως τον ΣΚΟΠΟ . Αυτόν του Αριστερού που ποτέ δεν θα παρακαλέσει. Εχθρούς και φίλους. Δεν θα συμβιβαστεί. Δεν θα σκύψει το κεφάλι. Σε εχθρούς και φίλους.

Όχι απλά τα κατάφερε. Το κράτησε μέχρι το τέλος. Κάλλιστα θα μπορούσε να αναλογιστεί κάποιος πως θυμίζει τους χριστιανούς της προχριστιανικής εποχής. Ίσως. Μπορεί; Ίσως εδώ για καθαρά και μόνο για λόγους αρχής να σταθούμε λίγο παραπάνω. ΄Ανθρωπος που κατάφερε να συγχωρέσει τους βασανιστές του στην χούντα, αφότου του είχανε κόψει κομμάτια από την σάρκα. Ας ήτανε χριστιανοί. Ας υπερασπίζονταν δήθεν αξίες και ιδεώδη με ουμανιστικό προσανατολισμό.

Μάλλον ο άνθρωπος αυτός μπορεί να λέγεται μόνο: ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΗΣ. Άνθρωπος που αγαπούσε τον διπλανό του. Τον λαό, τον άνθρωπο, τον εργάτη, του οποίου το δράμα έμαθε από κοντά δουλεύοντας στα εργοστάσια ως λογιστής. Είχε αγάπη για την πατρίδα. Αγάπη ακόμη και τους εχθρούς του. Η λέξη μίσος του ήταν άγνωστη, ξένη.

Γιατί ήταν κομμουνιστής; Ελάχιστα παραδείγματα; Περιφρονούσε το χρήμα. Έδινε την μισή του βουλευτική αποζημίωση στην Κούβα του Φιντέλ Κάστρο. Ένα μεγάλο κομμάτι από την υπόλοιπη σε όσους πίστευε πως είχαν ανάγκη.

Κατάλαβε πολλά από τα λάθη των θεωρήσεων του παρελθόντος. Αποφάσισε να ψάξει τα πως και τα γιατί. Σε βάθος και όχι επιφανειακά. Ήταν προσωπική του ανάγκη. Ανάγκη για να δει και να δείξει τι έφταιξε.

Καταλαβαίνοντας πολλά. Με θεμελιακή προϋπόθεση να ζητήσει συγνώμη. Με κομματισμένη την καρδιά και την ψυχή. Για όσο έφταιξε και για όσα δεν έφταιξε. Για αυτά που είχε καταλάβει και γι΄ αυτά που δεν είχε καταλάβει.

Έγραψε. Διάβασε. Μελέτησε. Όταν ήρθε εκείνη η κρίσιμη ώρα προχώρησε στην ανάληψη των όποιων ευθυνών. Βάζοντας την υπογραφή του σαν καλός στρατηγός που αναλαμβάνει τις ευθύνες του για μια χαμένη μάχη.

Ενόχλησε. Καμία αμφιβολία. Αλλά ποιούς; Όλους εκείνους που συνέχιζαν και δυστυχώς συνεχίζουν να θεωρούν μέχρι και σήμερα πως δεν συνέβη

τίποτα. Διατηρώντας τον τίτλο του μόνου ΕΠ-ΑΝΑΣΤΑΤΗ, αφήνοντας τους υπόλοιπους δήθεν στο περιθώριο και στους καημούς τους……..

Του στέρησαν την δυνατότητα της φωνής , της έκφρασης, της σκέψης. Τους το συγχώρεσε αδιαμαρτύρητα και αυτό. Μάλλον κάποιο πολύτιμο μέταλλο..

Αν ζούσε σήμερα ο Κώστας Κάππος μάλλον θα είχε ανάμικτα συναισθήματα. Η κρίση του συστήματος και η σαθρή του φύση θα του έδιναν ερείσματα. Από την άλλη η αδυναμία της Αριστεράς θα τον έβαζε σε περισυλλογή και σκέψη

Επειδή όμως δεν του άρεσαν τα μνημόσυνα και το κεφάλι κάτω θα έλεγε χωρίς καμία αμφιβολία πως όλοι μαζί εκεί που συμφωνούμε να δώσουμε την μάχη. Χωρίς φόβους, ιδεοληψίες και ανάγκη για να φυλάξουμε το δικό μας μαγαζί….

Αυτός ήταν ο Κώστας Κάππος.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΚΑΠΠΟΣ

Πέμπτη 18 Ιουλίου 2013.