Το δικό μου πολυτεχνείο ...

   Ήτανε 16 του Νοέμβρη του 1973. Εκείνη την περίοδο δουλεύαμε σε μία οικοδομή στο Ψυχικό. Σχολάσαμε και με το λεωφορείο, που το τέρμα ήτανε  στην πλατεία  Κάνιγγος, μόλις κατεβήκαμε,  πήγαμε στην οδό Στουρνάρα, όπου προμηθεύτηκα υλικό. Πρέπει να πω  ότι στο Πολυτεχνείο υπήρχε ένα κλίμα ενθουσιασμού.  Συμμετείχαμε όλοι. Πρέπει να σας πω ότι ήμουνα  15 χρονών, έτσι λοιπόν  άρχισα να μοιράζω φυλλάδια στα αυτοκίνητα, σε τρόλεϊ και σε κόσμο.  Η Πατησίων ήτανε γεμάτη κόσμο. Πηγαίνοντας στην οδό  Στουρνάρα, έκπληκτος  βρήκα το συγχωρεμένο τον πατέρα μου, ο οποίος είχε πάρει μία σακούλα με κάποιες σοκολάτες,   κρουασάν, μπισκότα και άλλα διάφορα,  και τά 'δωσε στα παιδιά στην πύλη που έριξε η χούντα το βράδυ με το τανκ.  Ήτανε πια  απόγευμα  σχεδον βράδιαζε,  όπου μας επιτέθηκαν και μας χτύπησαν. Έχω ακόμη το κοπάνημα από γκλομπ στην καρδιά μου.  Έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε και να πάμε στην οδό Ζήνωνος.  Εκεί ήταν η στάση των λεωφορείων  για το Περιστέρι.  Φτάσαμε στο σπίτι και βάλαμε το ράδιο, που έπιανε τον σταθμό και ακούγαμε την κατάσταση όλο το βράδυ.  Όλοι ακούσαμε λοιπόν για την επίθεση που έγινε  από ένα τανκ και ότι υπήρχαν νεκροί.Και ναι, όλο  το βράδυ δεν ειχαμε κοιμηθεί.  Φύγαμε το πρωί για να πάμε για τη δουλειά, αλλά πηγαίναμε προς το Πολυτεχνείο,. Στην Πατησίων μάς επιτέθηκαν ξανά. Δεν μπορούσαμε να ανασάνουμε από τα δακρυγόνα.  Τα πολυβόλα έριχναν συνέχεια, η κατάσταση ήταν τρομακτική. Τρεξαμε στην  Ομόνοια όπου κατεβήκαμε κάτω. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα. Βγήκαμε στην Πατησίων.  Τα πάντα ήταν διαλυμένα . Εκεί μας  επιτέθηκαν. Φύγαμε προς την οδό Αθηνάς. Μας κυνηγούσαν, μας χτυπούσαν και έριχναν  και δακρυγόνα.  Στην οδό Αθηνάς φτάσαμε στο Μοναστηράκι . Πήγαμε στο σκοπελίτικο  εστιατόριο του Σιγάλα  (σημερινό "Μπαϊρακτάρης"). Αυτή  ήταν η  ιστορία μου εκείνης  της ημέρας. Από την πλευρά μας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Δυστυχώς όλα έχουν  πουληθεί  σήμερα, δεν αντιδράει άνθρωπος κανένας. Τι άλλο μπορεί να μας κάνουνε  για να ξεσηκωθούμε; Άραγε πόσους έχουν βολέψει το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και η ΝΔ;  Γιατί αυτός ο κόσμος, που πεινάει, δεν  αντιδρά;                                                                                                                  Αυτά είχα να πω.

Αργότερα πολλά άλλα!     

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

ΚΟΙΜΗΘΕΙΤΕ ΑΔΕΡΦΙΑ

( Απόσπασμα από " Το συντροφικό τραγούδι " )

Κοιμηθείτε, αδέρφια.

Σ' όποιο χώμα κι αν πέσατε

θ' ακούτε τώρα τα πλατιά βήματα των συντρόφων σας

που προχωράνε σ' όλη τη γη

θ' ακούτε να τραγουδάνε τα πελώρια τραγούδια που' χατε

κάποτε κι εσείς τραγουδήσει

που οι ήχοι τους ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και πηγαίνουν κι έρχονται

σαν τις μεγάλες αναπνοές του ανέμου πάνω από απέραντα χωράφια με στάχυα.

Θ' ακούτε, σαν καταιγίδα τώρα, να τραγουδιώνται

απ' όλους τους λαούς μαζί.

Και με τα δυνατά σας χέρια μες απ' το χώμα

θα υποβαστάζετε τον κόσμο....

17 Νοέμβρη 1973! Ημέρα μνήμης και τιμής!