Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Πρέπει να οργανωθώ, πρέπει να οπλιστώ, πρέπει να πολεμήσω.

Α.Α.Ο -Φωτιές στον Ορίζοντα- Εμπρησμός στην δημοτική αστυνομία
Ζούμε μέσα σε ένα πολύπλοκο εξουσιαστικό περιβάλλον που καθυποτάσσει επιθυμίες και συναισθήματα, διαστρεβλώνει έννοιες και νοήματα, σκοτώνοντας την ενεργητική μας δύναμη και την αστείρευτη θέληση μας για ελευθερία. Είναι η επέλαση του καπιταλισμού που αφήνει πίσω της στάχτες ανθρώπινης αξιοπρέπειας, σάλια από τις γλώσσες των υποταγμένων και αίμα από τις καρδιές των αδάμαστων ψυχών της εποχής μας. Είναι εκείνη η συνεχής σύγκρουση υποταγής και εξέγερσης που καθιστά τις αποφάσεις μας καίριες και την δράση μας αναγκαία για την εξάπλωση της αναρχικής δύναμης στις συνειδήσεις των ελεύθερων ανθρώπων. Παραμένοντας στην διαρκή αναζήτηση εκείνων των στιγμών εξέγερσης οι οποίες είναι ένα μήνυμα ελπίδας, μια κραυγή επίθεσης, ένα αντάρτικο σινιάλο, ένα άγριο χαμόγελο, είναι όμως και κάτι παραπάνω, είναι η φωτιά που κατακαίει τις καθημερινές μας συμβάσεις, τα σκυμμένα κεφάλια, τα χαμηλωμένα βλέμματα, τα σβησμένα μας πάθη, τις θαμμένες μας ανησυχίες, τα γαμημένα “έπρεπε” και τα “δεν μπορώ να κάνω αλλιώς”

Πρέπει να οργανωθώ, πρέπει να οπλιστώ, πρέπει να πολεμήσω.

Η ελευθερία δεν παζαρεύεται στα γραφεία των αφεντικών, ούτε στις διαπραγματεύσεις των συνδικαλιστών, η ελευθερία ληστεύεται με αποφασιστικότητα και θάρρος από αυτούς που αποφάσισαν πως θα κάνουν τα πάντα για να την αποκτήσουν με τους δικούς τους όρους. Σε αυτή την επιλογή αναγνωρίζουμε την μάχη της επαναστατικής αναρχίας στο σήμερα. Μία μάχη με σαφή στόχο την εξάπλωση της, όχι μόνο στην ποσοτική αναβάθμιση των εχθροπραξιών αλλά και στην οικοδόμηση ελεύθερων ανθρώπινων σχέσεων. Η αναρχία λοιπόν παραμένει ζωντανή, τόσο στις κάννες των όπλων όσο και στις κουβέντες που αναπτύσσονται μεταξύ φίλων και συντρόφων, στις θερμές χειραψίες, στα ανήσυχα βλέμματα και στις παντοτινές υποσχέσεις, στις κοινές αποφάσεις για μάχη, στα χαμόγελα από τις μικρές μας νίκες και στα δάκρυα για τις απώλειες, για τις πληγές που δεν θα επουλώσουν ποτέ.
Συντροφική σχέση λοιπόν σημαίνει πρώτα και πάντα ανιδιοτελής προθέσεις, σημαίνει αμοιβαίες υποχωρήσεις, σημαίνει κοινό βίωμα και κατανόηση, συντροφική σχέση εντέλει σημαίνει βιωματική αποτύπωση του συναισθήματος για τους συντρόφους και τους κολλητούς σου. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Όλα τα άλλα είναι σκέτες αερολογίες.

Ανεξάρτητα από την παγκόσμια κρίση του συστήματος, βλέπουμε πως οι περισσότεροι άνθρωποι παραμένουν εγκλωβισμένοι, συναισθηματικά και ψυχικά στον υλικό ευδαιμονισμό του καπιταλισμού.
Κλειδωμένα συναισθήματα μέσα στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, καλλωπισμένα πίσω από εμπορικές βιτρίνες και κατασκευασμένα αρώματα. Καταχωνιασμένα στα ράφια των καταναλωτικών ναών, πίσω από τα δήθεν ανθρώπινα νεύματα των διαφημιστικών πινακίδων και λοιπόν επίπλαστων επιγραφών. Αναδυόμενα μέσα από την “ουτοπία” του ολοκληρωτικού ελέγχου των νέων τεχνολογιών. Καθισμένα στους αναπαυτικούς καναπέδες των επιπλωμένων διαμερισμάτων, παρακολουθώντας τα πολεμικά ανακοινωθέντα από τα δελτία ειδήσεων. Η νέα ιδεολογία του εικονικού τρόμου έχει πολλούς εκφραστές και ακόμα περισσότερους ακολουθητές και παρατρεχάμενους. Είναι η διαρκής εξουσιαστική στασιμότητα των αντιλήψεων στις σύγχρονες κοινωνίες. Η σήψη από το πτώμα του κοινωνικού σώματος είναι εδώ. Ένα αβέβαιο(με την έννοια της εξερεύνησης ) αύριο φαίνεται πως είναι χειρότερο από ένα υποδουλωμένο σήμερα για πολλούς ανθρώπους, ελάχιστοι είναι αυτοί που αποφασίζουν να παίξουν με τις πιθανότητες που τους αναλογούν.
Μια τέτοια οπτική θα ήταν σίγουρα απόλυτη και λανθασμένη αν δεν έβλεπε και την εκδήλωση των ανατρεπτικών αγώνων σε όλο τον κόσμο. Αντάρτικες ομάδες δημιουργούν νέα επαναστατικά εγχειρήματα, άνθρωποι οπλίζονται και εξεγείρονται ενάντια στους τυράννους που τους εξουσιάζουν, επαναστατικές απόπειρες πειραματίζονται μέσα από της πράξεις τους και τα αποτελέσματα τους, τμηματικοί αγώνες αναπτύσσονται και ριζοσπαστικοποιούνται.



Μια στρατηγική που ακολουθείτε κατά την διάρκεια συστημικών κρίσεων είναι ο αποπροσανατολισμός την μονίμως τυφλωμένης «κοινής γνώμης» προς ζητήματα τα οποία μέσα από την σκηνοθετική ικανότητα των Μ.Μ.Ε. διογκώνονται και σερβίρονται μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων με το περιτύλιγμα του «κατεπείγοντος».
Βιασμοί καθημερινά γίνονται και γινόντουσαν, όμως την συγκεκριμένη χρονική συγκυρία όπου το μεταναστευτικό βρίσκεται πρώτο-πρώτο στην πολιτική ατζέντα των κομμάτων, υπερπροβλήθικε το περιστατικό της Πάρου με τον βιασμό της 15χρονης κοπέλας από τον ελεεινό Πακιστανό. Ειδικές αστυνομικές δυνάμεις, αλεξίσφαιρα γιλέκα, ανθρωποκυνηγητά και χρυσαυγίτες έριξαν την αυλαία του συγκεκριμένου έργου. Στην αντίθετη κατεύθυνση ο βιασμός μιας νεαρής κοπέλας από έναν Έλληνα βρομόγερο πέρασε στα ψιλά γράμματα καθώς η συγκεκριμένη είδηση δεν είχε καμία απολύτως πολιτική σκοπιμότητα.
Με λίγα λόγια όλοι οι κρατικοί κατασταλτικοί σχεδιασμοί ενσαρκώνονται πάνω στο στέρεο θεωρητικό έδαφος που στήνει η προπαγάνδα του δημοσιογραφικού επιτελείου. Κρατικά και παρακρατικά πογκρόμ, κρατικές δολοφονίες, επίλεκτες αστυνομικές δυνάμεις με στρατιωτικό οπλισμό στα πρότυπα των στρατιωτικά κατεχόμενων πόλεων του Μεξικού, κινήσεις που επικροτούνται και αβαντάρονται από τα μπουκωμένα με λάσπη στόματα των δημοσιογράφων.


Μετά από λίγους μήνες φαινομενικής απραξίας επιστρέφουμε χτυπώντας ξανά με φωτιά.

Επιλέξαμε να στοχοποίησουμε έστω και συμβολικά τον θεσμό της δημοτικής αστυνομίας, μιας αρχής που ιδρύθηκε και υπάρχει με το πρόσχημα της παροχής πληροφοριών και υπηρεσιών στους έλληνες πολίτες. Διατηρώντας έναν πολύ συγκεκριμένο ρόλο στην πολιτική αντιμετώπισης των μεταναστών που ακολουθεί το ελληνικό κράτος. Η συμμετοχή τους σε μικτά κλιμάκια με ένοπλους μπάτσους, οι καθημερινοί τραμπουκισμοί, ξυλοδαρμοί και εξευτελισμοί μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας (πχ περιστατικά στην Νομική Σχολή, στην ΑΣΟΕ, και σε όλες τις γκετοποιημένες περιοχές του κέντρου), η προσφορά τους σαν αναλώσιμο «έμψυχο» δυναμικό σε περιοχές που υπάρχει έλλειψη αστυνόμευσης φροντίζοντας για ένα πιο ανθρώπινο πρόσωπο της αστυνομίας συμβάλλοντας έτσι μαζί με μπάτσους και φασίστες στην εγκαθίδρυση της κρατικής-παρακρατικής βίας στο δρόμο, είναι ένα κομμάτι της καθημερινής τους δράσης το οποίο είναι αρκετό για να τους καταστήσει στόχους.
Για αυτούς αλλά και για πολλούς άλλους λόγους επιλέξαμε να χτυπήσουμε τα γραφεία της δημοτικής αστυνομίας στην περιοχή της Κυψέλης τοποθετώντας εμπρηστικό μηχανισμό στο επιβλητικό γυάλινο κτίριο που βρίσκεται στην συμβολή των οδών Κίου και Πρωτέως. Η μέρα που δράσαμε έχει και αυτή τη σημασία της καθώς νωρίτερα είχε προηγηθεί δυναμική αντιφασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας που συνεχίστηκε με επιθετική δράση απέναντι στους φασίστες που μαζεύαν τα δόντια τους από τις επιθέσεις των συντρόφων. Το μήνυμα λοιπόν έχει και έναν πιο ειδικό χαρακτήρα απέναντι στους συγκεκριμένους, που περιπολούν στις γκετοποιημένες περιοχές του κέντρου. Τίποτα δεν μένει αναπάντητο.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό απεργό πείνας(από 20 Αυγούστου) Marco Camenisch
Αλληλεγγύη στους Ιταλούς συντρόφους που βρίσκονται στο στόχαστρο της έντονης καταστολής του Ιταλικού κράτους.
Δίπλα στην μαχόμενη νεολαία της Χιλής που συγκρούεται στους δρόμους και στις πλατείες.
Δίπλα στους αναρχικούς Δημήτρη Πολίτη και Γιάννη Μιχαηλίδη καταζητούμενους για την Ε.Ο.Σ.Π.Φ καθώς και στα περήφανα μέλη της οργάνωσης και τον αναρχικό Θεόφιλο Μαυρόπουλο.
Δίπλα στους αναρχικούς Δημήτρη Δημτσιάδη, Σωκράτη Τζίφκα, Μπάμπη Τσιλιανίδη.
Καλή δύναμη στους φυγόδικους αντάρτες πόλης του Ε.Α Νίκο Μαζιώτη και Πόλα Ρούπα.

                        Δύναμη σε όλους τους αναρχικούς κρατούμενους!
                                  Δύναμη στους παράνομους συντρόφους!

                                                 Ατυπη Αναρχική Ομοσπονδία- Φωτιές στον Ορίζοντα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger