Με πήραν από κάτω διάφορες ασχολίες και δε μπόρεσα να γράψω τόσο καιρό κάτι εδώ...
Κι είχα να γράψω πιστέψτε με!
Μόλις άρχισε να υποχωρεί το κρύο και βρέθηκα σε μια εκκλησία να ακούσω την τρίτη στάση από τον υπέροχο και κατανυκτικό Κανόνα του Ακαθίστου Ύμνου.
Τι υπέροχα ποιήματα γράφει η ψυχή που φλέγεται από έρωτα θείο, όπως λένε οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Στεκόμουν δίπλα στην πλαϊνή πόρτα του ναού. Μια γυναίκα μπήκε μέσα κρατώντας απ το χέρι της ένα παιδί, σαν αυτά που αναφέρει ο κυρ Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Εκείνα που για μας έχουν λειψό μυαλό, μα ο Θεός τα χει προικίσει με καθαρή κι αγνή ψυχή! Κρυφοί άγιοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας, πότε χαζογελώντας πότε χοροπηδώντας, για να μας καθηλώνουν και να μας δίνουν αφορμή να σκεφτούμε ..."τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός για να σώσει τον κόσμο".
Πίσω της ακολουθούσε μια γριούλα κοντή και ζαρωμένη απ το βάρος των χρόνων που της χάρισε ο Θεός.
Η γυναίκα έβαλε τη γιαγιά να κάτσει δίπλα μου. Το παιδί έμεινε όρθιο, δεν ήθελε να κάτσει. Η ίδια στάθηκε δυο βήματα πιο πέρα.
Τα επόμενα δέκα λεπτά κρυφάκουγα τη γιαγιά να ψάλλει σιγανά αλλά με την ψυχή της τα τροπάρια που εναλλάσονταν από τους ψάλτες.
Το παιδί έκανε το σταυρό του στο "Υπεραγία Θεοτόκε ..." και πότε πότε δοκίμαζε να ψάλλει με μικρές άναρθρες φωνούλες.
Η γυναίκα όμως δεν τ άφηνε... κάνοντας νόημα με το δάχτυλό της. Η ταλαίπωρη μάνα σκέφτηκα! Τι αγώνα δίνει για αυτό πλάσμα!
Παρατήρησα ότι κοίταγε συχνά το ρολόϊ της.
Έχασα το ρυθμό μου κι άρχισα να κάνω λογισμούς της ταλαιπωρίας και της πίστης που θα χε μέσα από τη δοκιμασία που της έστειλε ο Θεός.
Οι σκέψεις μου σταμάτησαν, όταν μετά το δεκάλεπτο η γυναίκα πλησίασε τη γιαγιά και της είπε να σταματήσει να σιγοψάλλει. Ντρεπόταν υπέθεσα για την λαχτάρα της γιαγιάς.
Σχεδόν αμέσως της έκανε νόημα να φύγουνε.
Πόσο ικετευτικό ήταν το βλέμμα της γριούλας! Ας την άφηνε λίγο ακόμη!
Κοίταξε το ρολόϊ της άλλη μια φορά και αποφασισμένη πλησίασε και της έπιασε το χέρι.
Την τράβηξε χωρίς να βρει αντίσταση, έκανε νεύμα και στο παιδί να ακολουθήσει.
Πόσους Χαιρετισμούς της μέλλουν να ακούσει ακόμη η γριούλα!
Τι σου είναι αυτός ο χρόνος! Οι ώρες που δε μας φτάνουν! Το ρολόϊ που συνεχώς τρέχει. Η ζωή που μας παρασύρει και δε μας αφήνει να βρούμε αυτό που πραγματικά μας αναπαύει!
Δέκα λεπτά περίσσεψαν για μια προσευχή στην Μητέρα του κόσμου! Κι αυτά .... μετ΄ εμποδίων!
Ποιος ξέρει άραγε θα πάνε την ερχόμενη Παρασκευή να ακούσουν τον ιερό Κανόνα της Παναγίας?
Σας δίνω κι ένα σύνδεσμο όπου θα βρείτε ότι πρέπει να ξέρετε για το πως ξεκίνησε ο Ακάθιστος Ύμνος : http://www.panagia-papameletiou.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου