''Εικοστή και κάτι (δεν ενθυμούμαι) ημέρα του μηνός Απριλίου 1995
Εις την ύπαιθρον της νήσου Σκοπέλου: Εις τον ναό της Επισκοπής μετά των λειψάνων της βυζαντινής βασιλικής του 11ου αιώνος του Επισκοπικού Μεγάρου και της οχυρώσεως ετελέσθη γαμήλιος τελετή .
Συνήφθη γάμος μεταξύ του Νικολάου Δημητριάδη και της Ευσταθίας Ματθαίου επιστηθίας φίλης μου και συναδέλφου.
Κατά τας προετοιμασίας του γάμου εις τον περίβολον της Επισκοπής Σκοπέλου ενεφανίσθη ανήρ ενδεδυμένος ως νεανίας μετά πορφυρού μανδηλίου και ανεμίζουσα κώμη.'Εφερε μικρόν μουσικόν όργανον και τη συνοδεία των φίλων του Μεγακλέως Βιντιάδου και Νικολάου Ξηντάρη (εκ Σκοπέλου) ήρχισε να άδει προς τιμήν των μελλονύμφων και των προσκεκλημένων τους, ήτοι ημών.
Τα άσματα συνεκίνησαν τους πάντας και συνεχίσθηκαν έως την ανατολήν του ηλίου.
Την επομένη, η γαμήλιος τελετή εξελίχθη εις αλησμόνητον εμπειρίαν μετά εδεσμάτων και ασμάτων επί του αιγιαλού του Αυλέμωνος όπου ο ωσεί νεανίας αηδός είχε καταπλεύσει με ιστιοφόρον πλοιάριον.
Αναχωρώντας προς έτερους πόντους ελικνίζετο εις αποχαιρετισμόν.
Το πορφυρόν μανδήλιον εχάθη εις τον ορίζοντα.''
Από το ημερολόγιό μου του Απρίλη 1995.
Ο άνδρας με το κόκκινο μαντήλι ήταν ο Νίκος Παπάζογλου.
'Οταν εμφανίστηκε στην Επισκοπή που ετοιμάζαμε το γάμο των φίλων, χαιρέτισε τους πάντες με χειραψία λέγοντας: ''Γειά σας, με λένε Νίκο, ήρθα να τραγουδήσω για την 'Εφη και το Νίκο.''
Σήμερα λύγισα για το χαμό του.'Ηθελα να το ξαναδώ το καλοκαίρι σε μιά ακόμα συναυλία.
Τι άλλο να του δώσω για αποχαιρετισμό; Αυτές οι λίγες αράδες που έγραψα τότε του ανήκουν.
Ανήκουν επίσης στο Νίκο και την Έφη Δημητριάδη και στο Μιλτιάδη Πολυβίου που έχουν μοιραστεί μαζί μου χρόνο, αγωνίες και χαρές και την άνοιξη εκείνη του 1995 στη Σκόπελο.
Νίκο Παπάζογλου, δεν ξέρω αν ταξιδεύεις τώρα στο καράβι σου ή αν πετάς.
Εμένα θα συνεχίζεις να με ταξιδεύεις σε μια ''έκσταση επάνω''' για να ''πηγαίνω και ας μου βγει και σε κακό'' και να πληρώνω το απαιτούμενο ''Χαράτσι''
Λάμπεις, Νίκο στα κόκκινά σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου