Ητανε 16 του νοέμβρη το 1973 εκεινη την περίοδο δουλεύαμε σε μία οικοδομή στο ψυχικό σχολάσαμε και με το λεωφορείο που το τερμα ειτανε στην πλατεια κάνικος μολις κατεβκαμε πήγαμε στην οδο στουρναρα οπου προμυθευτικα υλικο πρεπει να πω στο πολυτεχνείο υπήρχε ένα κλίμα ενθουσιασμού συμετιχαμε ολοι πρεπει να σας πω οτι ειμουνα 15 χρονών ετσι λοιπον άρχισα να μοιράζω φυλλάδια στα αυτοκίνητα σε τρολευ και σε κοσμο η πατησιων ειτανε γεματι κοσμο πηγαινοντας στην οδο στουρνάρα εκπληκτος βρήκα το συγχωρεμένο τον πατέρα μου ο οποίος είχε πάρει μία σακούλα με κάποια σοκολατες κρουασάν μπισκότα και αλλα διαφορα και τα δωσε τα παιδιά στην πυλι που εριξαν η χουντα το βραδυ με το τανκ ειτανε πια απόγευμα σχεδον βραδιαζε οπου μας επιτέθηκαν και μας χτυπήσανε εχω ακομη το κοπανιμα απο γκλοπ στην καρδια μου έτσι αναγκαστικάμε να φύγω και να πάμε στην οδό ζηνωνος εκει ειταν η στασης των λεωφορειων για το περιστερι φτασαμε στο σπιτη και βαλαμε το ραδιο που επιανε τον σταθμο και ακουγαμε την κατασταση ολο το βράδυ όλοι ακούσαμε λοιπόν για την επίθεση που έγινε από ένα τανκς και ότι υπήρχαν νεκροί και ναι ολο το βράδυ δεν ειχαμε κοιμηθή φύγαμε το πρωί για να πάμε για τη δουλειά αλλα πηγαιναμε προς το πολυτεχνιο στην πατησιων μας επετεθικαν ξανα δεν μπρουσαμε να ανασανουμε απο τα δακρυγονα τα πολυβολα εριχναν συνεχεια η κατασταση ειταν τρομακτικη τρεξαμε στην ομόνοια που κατεβήκαμε κάτω δεν μπορούσαμε να πάρουμε ανάσα βγηκαμε πατησιων τα πάντα ήταν διαλυμένα εκεί μας επιτέθηκαν φύγαμε προς την οδό αθηνάς μας κοινιγουσαν μας χτυπουσαν και ρίχναν και δακρυγόνα στην οδό αθηνάς φτάσαμε στο μοναστηράκι πηγαμε στο σκοπελιτικο εστιατόριο του σιγάλα σημερινό μπαιρακταρης αυτη ήταν η ιστορία μου εκεινης της ημέρας από την πλευρά μου δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα άλλα δυστυχώς όλα έχουν πουληθεί σήμερα δεν αντιδράει άνθρωπος κανένας τι άλλο μπορεί να μας κάνουνε για να ξεσικωθουμε αραγε πόσους έχουν βολέψει το πασοκ ο συριζαϊνέλ και η ΝΔ γιατί αυτός ο κόσμος που πεινάει δεν αντιδρά αυτά είχα να πω
αργοτερα πολλα αλλα
ΤΆΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΊΤΗΣ
ΚΟΙΜΗΘΕΊΤΕ ΑΔΈΡΦΙΑ
( Απόσπασμα από " Το συντροφικό τραγούδι " )
Σ' όποιο χώμα κι αν πέσατε
θ' ακούτε τώρα τα πλατιά βήματα των συντρόφων σας
που προχωράνε σ' όλη τη γη
θ' ακούτε να τραγουδάνε τα πελώρια τραγούδια που' χατε
κάποτε κι εσείς τραγουδήσει
που οι ήχοι τους ανεβαίνουν και κατεβαίνουν και πηγαίνουν κι έρχονται
σαν τις μεγάλες αναπνοές του ανέμου πάνω από απέραντα χωράφια με στάχυα.
Θ' ακούτε , σαν καταιγίδα τώρα , να τραγουδιώνται
απ' όλους τους λαούς μαζί.
Και με τα δυνατά σας χέρια μες απ' το χώμα
Θα υποβαστάζετε τον κόσμο....
17 Νοέμβρη 1973! Ημέρα μνήμης και τιμής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου