Οι ευρωεκλογές της 9ης του Ιούνη ανέδειξαν σε τοπικό, αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, την αναγκαιότητα η εργατική τάξη να οργανώσει τη δική της ταξική δράση στην πάλη για ρήξη με το εκμεταλλευτικό σύστημα με στόχο την ανατροπή του. Οι αρνητικοί συσχετισμοί δυνάμεων επιβεβαιώθηκαν στην κάλπη, την ίδια ώρα που είναι δεδομένη η δυσαρέσκεια των λαών με την ΕΕ των μονοπωλίων, παρά την πλύση εγκεφάλου και τη συστηματική προπαγάνδα υπέρ της ΕΕ.
Η μόνη πραγματικά αντισυστημική επιλογή, δηλαδή ταξικές δυνάμεις που να αντιπαλεύουν το ίδιο το σύστημα στη ρίζα του, ήταν απούσες από αυτή την εκλογική μάχη, τουλάχιστον σε ότι αφορά την Κύπρο. Σε πανευρωπαϊκό επίπεδο χρειάζεται να ενισχυθεί το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής και της ίδιας της ΕΕ, αφού παραμένει εξαιρετικά αρνητικός για τους λαούς ο πολιτικός συσχετισμός. Η εργατική τάξη και οι λαϊκές δυνάμεις πρέπει να απεγκλωβιστούν από τα αστικά κόμματα, ανεξαρτήτου της διαχειριστικής ταμπέλας που φέρουν αφού στην πράξη όλα υπηρετούν την ίδια στρατηγική πολιτική εις βάρος των λαϊκών συμφερόντων και υπέρ της καπιταλιστικής κερδοφορίας και των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων. Εντός αυτού του πλαισίου, επιχειρήθηκε από αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις να αξιοποιηθεί η αυξητική τάση της ακροδεξιάς ως μοχλός απειλής, την ώρα που όλοι υπηρετούν την ίδια στρατηγική με διαβαθμίσεις. Η ίδια η ΕΕ και η αστική δημοκρατία της δικτατορίας των μονοπωλίων στρώνει το δρόμο στην ακροδεξιά, που αποτελεί άλλο ένα συστημικό βραχίονα υπέρ του κεφαλαίου, παρά τις όποιες ενδοαστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές αντιπαραθέσεις. Αυτό είναι που αποκρύβουν όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς.
Στην Κύπρο η αποχή ανήλθε στο 41,14% με τα λευκά στο 6,31% (25,371) και στο 2,1% (8.450). τα άκυρα. Αυτή η αύξηση μαζί με την αποχή ενισχύει την τάση της απόρριψης των επιλογών που τέθηκαν ενώπιον του λαού καθώς και ενίσχυση της τάσης απόρριψης των αντιλαϊκών πολιτικών της ΕΕ. Η προεκλογική περίοδος συνοδεύτηκε από ενδοαστικές αντιπαραθέσεις που έφτασαν στο απόγειο τους στο πλαίσιο προσπάθειας, κυρίως των δυο μεγάλων κομμάτων, να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους. Όλα τα αστικά κόμματα επιχείρησαν να αυτοπαρουσιαστούν ως υπερασπιστές της ΕΕ παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις τους.
Ο ΔΗΣΥ παρά τις νέες απώλειες πανηγύρισε την πρωτιά σαν ποδοσφαιρικό γεγονός, ενώ το ΑΚΕΛ ξαφνιάστηκε από το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία του, αδυνατώντας να κατανοήσει πως από την προσδοκία για πρωτιά βρέθηκε μόλις 7,500 ψήφους πάνω από τον Φειδία Παναγιώτου. Επικίνδυνη για την κοινωνία η άνοδος των φασιστών του ΕΛΑΜ, ενώ για πρώτη φορά το ΔΗΚΟ έπεσε από την τρίτη θέση και μάλιστα στην πέμπτη. Ήττα κατέγραψε η ΕΔΕΚ με ιστορικό χαμηλό, ενώ κάθετη πτώση για ΔΗΠΑ και Οικολόγους. Η δε ήττα των κομμάτων της συγκυβέρνησης αναδεικνύει ότι απορρίπτονται και οι κυβερνητικές πολιτικές και η πραγματικότητα που βιώνει ο λαός.
H επιτυχία του Φειδία Παναγιώτου που επέλεξε να μην παρουσιάσει θέσεις, αλλά γενικόλογα να ζητά τιμωρία των κομμάτων με αξιοποίηση των social media, κυριάρχησε στη μετεκλογική συζήτηση και άφησε την επικίνδυνη άνοδο του ΕΛΑΜ σχεδόν ασχολίαστη. Πρόκειται για επιλογή που λειτουργεί επίσης για το σύστημα, αφού εκτονώνει ακίνδυνα για το σύστημα τη λαϊκή δυσαρέσκεια, απότοκο του ίδιου του εκμεταλλευτικού συστήματος. Παράλληλα, έχει αναπτύχθεί συζήτηση για “αντισυστημικές επιλογές”, με το ΕΛΑΜ να παρουσιάζεται από τα μέσα ως μια τέτοια δύναμη ενώ το ίδιο διατείνεται πως έχει ωριμάσει και βάζει πλώρη για συμμετοχή σε κυβερνήσεις, μέσα στα επόμενα χρόνια. Αυτό είναι σημαντική εξέλιξη, αφού και με βάση την ιστορική πείρα, έχει αποδειχτεί πως οι φασίστες αποτελούν βραχίονα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος.
Ως προς τις εκλογές τοπικής αυτοδιοίκησης που έγιναν ταυτόχρονα, με στόχο ενδεχομένως να σουλουπωθεί η αποχή, πρέπει να υπογραμμιστεί η παντελής απουσία ριζοσπαστικού λαϊκού προγράμματος. Ο λαός είχε μπροστά του πληθώρα επιλογών, της εξής μιας: Φιλελεύθερα προγράμματα προς όφελος του κεφαλαίου. Σε κάθε δήμο άλλαζαν τα πρόσωπα και οι συμμαχίες αναλόγως των συμφερόντων και των πολιτικών σκοπιμοτήτων. Συνεργασίες που παρουσιάστηκαν από τα συστημικά ΜΜΕ ως αλλοπρόσαλλες, αλλά δεν είναι είναι, αφού απλά αποδεικνύουν ότι τα αστικά κόμματα υπηρετούν στην πράξη την ίδια στρατηγική.
Το πιο σημαντικό όμως για τον κυπριακό λαό, και όλους τους λαούς της Ευρώπης, ανεξάρτητα από το τι ψήφισαν, είναι η επόμενη μέρα. Η επόμενη μέρα θα μας βρει αντιμέτωπους με τις αποφάσεις της ΕΕ, των αστικών κυβερνήσεων και κομμάτων. Αποφάσεις που στόχο έχουν τη βελτίωση και θωράκιση της ανταγωνιστικότητας της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής οικονομίας αλλά και το πέρασμα σε μια πολεμική προπαρασκευή. Ο λαός μας θα έχει μπροστά του το Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο, το κυπριακό Σύμφωνο Σταθερότητας, με τα πρωτογενή πλεονάσματα από τη φορολόγηση του λαού και ταυτόχρονα τις μειώσεις στις κρατικές δαπάνες. Θα έχει να αντιμετωπίσει τα νέα προαπαιτούμενα για το Ταμείο Ανάκαμψης.
Ως ΚΠΚ, είχαμε καλέσει σε επιλογή λευκού ή άκυρου, ενώ είναι σημαντικό γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της πολιτικής της Κύπρου, προτάχθηκε και μάλιστα εμπεριστατωμένα, η θέση για απεγκλωβισμό από την ΕΕ στην πάλη για ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Ακριβώς ο ίδιος ο λαός πρέπει να γίνει ο αποφασιστικός παράγοντας αντεπίθεσης. Αντεπίθεση για πάλη επαναφοράς κατακτήσεων που θα γίνει εφαλτήριο ολοκληρωτικής ανάτασης στην πάλη για συνολική ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Η επόμενη μέρα βρίσκει την Κομμουνιστική Πρωτοβουλία Κύπρου να δίνει έμφαση στην οργανωτική δράση, με στόχο την ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, έτσι ώστε η ίδια η εργατική τάξη να δώσει τη μάχη της χωρίς να αναζητά δήθεν αυτόφωτους σωτήρες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου