Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2016

11 χρόνια χωρίς τον Κώστα Κάππο

Κώστας Κάππος Ο Κ. Κάππος με τον βουλευτή του ΚΚΕ Παν. Κοσιώνη
Ηταν στ' αλήθεια «δύσκολος» άνθρωπος. Με την καλή έννοια του όρου. Ηξερε τι ήθελε και πώς το ήθελε. Πράγμα δύσκολο για εποχές όπως αυτή που διανύουμε.
Παράξενη προσωπικότητα. Με χαρακτηριστικά που δύσκολα συναντάς σήμερα.
Διαμορφώνοντας στην πράξη και ουσιαστικά μια εξαιρετική επαναστατική φυσιογνωμία.
Είχε εκείνο που θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε σαρδόνιο χαμόγελο το οποίο πάντα έκρυβε έναν αέρα και μια νότα αισιοδοξίας.

Αισιοδοξία για τις μάχες που έδωσε και τις κέρδισε όλες, αλλά και για τις μάχες που θα έλθουν.
«Χαμένοι αγώνες είναι αυτοί που δεν γίνονται», συνήθιζε πάντα να λέει με έμφαση, ακόμη και στις πιο δύσκολες περιόδους.
Σε μια εποχή ήττας και γενικότερων ανακατατάξεων, εντός και εκτός, συγκρούστηκε με εκείνους που ήθελαν να «παραβιάσουν» τη συνείδησή του.
Σε συνθήκες εδραιωμένης ιστορικής ήττας είπε ένα εκκωφαντικό ΟΧΙ.
Ενα ΟΧΙ που κατά τη γνώμη του γράφοντος κράτησε πολλά πράγματα μέχρι και σήμερα ζωντανά.
Μισούσε τη λέξη συμβιβασμός. Τους κάθε είδους.
Ακόμη και αυτούς που χτες, σήμερα, αύριο, κάποιος θα μπορούσε να χαρακτηρίσει «ανεκτούς», ακόμη και «επιβεβλημένους», ανάλογα με τη φύση της κάθε εποχής. Πολιτικά και ιδεολογικά.
Σε δύσκολα χρόνια, αν και υπέρμετρα κομματικός, στάθηκε μόνος.
Ενας κομμουνιστής δίχως κόμμα.
Αγαπούσε πολύ τα ερωτήματά του και πολύ περισσότερο τη λέξη «γιατί». Εψαξε. Αφησε τροφή για σκέψη.
Ο υπαρκτός σοσιαλισμός. Η ταξική διάρθρωση της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας. Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα.
Οι προσπάθειες αλλοίωσης της ιστορικής πραγματικότητας και τα χαρακτηριστικά της αναθεωρητικής ιστορίας (Καλύβας-Μαραντζίδης).
Τα τελευταία χρόνια πολεμήθηκε περισσότερο από το δικό του στρατόπεδο, παρά από τον αντίπαλο.
Δεν φάνηκε να τον πειράζει. Ηξερε τι ήθελε.
Εδώ είχε φτάσει στο σημείο να συγχωρέσει τον βασανιστή του, που τον συνάντησε στον δρόμο, του ζήτησε συγγνώμη και προφανώς χριστιανική εξιλέωση.
Του απάντησε με τον δικό του αφοπλιστικό τρόπο: «Εσύ έκανες τη δουλειά σου και εγώ τη δική μου».
Bαθύτατος γνώστης του μαρξισμού, είχε πάντα αφετηρία το «όποιος έμαθε κάτι από τον μαρξισμό, οφείλει να ξέρει πως όλες οι αναλύσεις πρέπει να ξεκινάνε από την ανάλυση των τάξεων».
Σε μια εποχή εντελώς εγωιστική κατάφερε να υλοποιήσει με τον δικό του τρόπο το συλλογικό σε όλο του το μεγαλείο!
Ανθρωπος, επαναστάτης, ολοκληρωμένη ιδεολογικά προσωπικότητα, που ήταν τιμή να τον έχεις σύντροφο και πρόκληση να τον έχεις αντίπαλο.
Αυτός ήταν ο Κώστας Κάππος!

Θανάσης Κάππος

Η καθαρή μορφή του αγωνιστή που τιμούν ακόμη και οι αντίπαλοι

Η Κ.Ο. του ενιαίου Συνασπισμού (1989) Η Κ.Ο. του ενιαίου Συνασπισμού (1989) |

Ο Νίκος Μπογιόπουλος είχε γράψει για τον Κώστα Κάππο πως ήταν τύχη να τον έχεις φίλο και τιμή να τον έχεις αντίπαλο.
Η σημερινή, κατά συνέπεια, αναφορά στο πρόσωπό του γίνεται με όρους περισσότερο ανθρώπινους παρά πολιτικούς, που με νομιμοποιούν -πιστεύω- να κατατάξω την αγωνιστική φυσιογνωμία του στα τραγικά πρόσωπα με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου.
Σε αυτά που με αγώνες για τον συνάνθρωπο, ξεπερνώντας το κοινό μέτρο, «ενόχλησαν» τη Νέμεση και τιμωρήθηκαν γι' αυτό.
Ο Κώστας Κάππος, πριν καθιερωθεί ως κοινοβουλευτική προσωπικότητα, δεν άνηκε στους θιασώτες της «πισινής» αλλάζοντας ανάσα με συχνότητα υαλοκαθαριστήρα.
Δεν υπήρξε τρόφιμος καβουκιού παρακολουθώντας μετεωρολογικά δελτία για την έξοδό του.
Ηταν πρωτοπόρος μιας διαδρομής αναλωμένης σε αγώνες για έναν καλύτερο κόσμο που πίστευε ότι θα έρθει αλλά δεν ήρθε.
Αυτό σε τίποτα δεν επηρέασε τη διαχρονικότητα των αγώνων του.
Στο διάστημα της επταετίας αντιστάθηκε με σθένος, φυλακίστηκε και βασανίστηκε, χωρίς να λυγίσει στα κολαστήρια της χούντας. Δεμένος ανάσκελα, με ασβέστη στις πληγές της κοιλιάς του για να μαρτυρήσει, ένιωσε την ανάσα του θανάτου.
Η επάνοδός του στη ζωή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί νεκρανάσταση.
Το σακατεμένο κορμί του θύμιζε «ανάγλυφο γεωγραφικό χάρτη» και για την αποκατάσταση των σάπιων ιστών του προσώπου του χρειάστηκαν επτά πλαστικές.
Ωστόσο ο σεμνός αυτός αγωνιστής δεν μετέφερε μεταχουντικά τις πληγές του σε τηλεοπτικά παράθυρα σαν είδος ανταλλάξιμο.
Στην κομματική του συνείδηση ήταν και αυτές μέρες χρέους που εναρμονίστηκαν με τα ιδεολογικά του «πιστεύω».
Αλλά και στην κοινοβουλευτική διαδρομή του παρέμεινε πρότυπο συνέπειας σ' αυτά.
Σε επίπεδο εντιμότητας, το σύνολο του πολιτικού κόσμου θεωρεί τον Κώστα Κάππο σημείο αναφοράς.
Το τελευταίο προσλαμβάνει ιδιαίτερη αξία στις μέρες μας όπου αξίες απαξιώνονται και αρχές αρχειοθετούνται, έχοντας δημιουργήσει έναν νέο τύπο ανθρώπου: τον «γαστροϋπογαστρικό».
Ο οποίος επιβιώνει στην κοινωνία με την ευφορία των ανατομικών αυτών περιοχών του και τείνει να ευδοκιμήσει στα βουλευτικά έδρανα.
Δεν έχει αποτελέσει τον κανόνα, είναι όμως κοινό μυστικό ότι στις εξαιρέσεις του υπήρξαν άτομα που βγήκαν «υπέρβαρα» από τη Βουλή, ενώ είχαν μπει «ισχνά».
Δεν είναι τυχαίο ότι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, είχε γράψει ότι αν κάποιος αναζητήσει τον ορισμό του ήθους στην Αριστερά θα τον βρει στο πρόσωπο του Κώστα Κάππου.
Δεν είναι επίσης δίχως σημασία ότι και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, είχε πει ότι ο Κώστας Κάππος δεν ήταν ένας από τους πολλούς. Ηταν μοναδικός.
Η μοναδικότητά του αυτή είχε και σαν τίμημα μία από τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής του.
Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία θα θυμούνται την περίοδο που είχε ονομαστεί «Βρόμικο '89».
Τότε ο Κώστας Κάππος διαχωρίζοντας τη θέση του από την επιλογή του κόμματός του, να «συμμαχήσει» στην κυβέρνηση Τζαννετάκη, είχε διαγραφεί από τη παράταξή του.
Οι συμμαχίες αυτές -είχε πει ο Λένιν- φτιάχνονται με τη συμφωνία ότι η μία πλευρά κάνει το άλογο και η άλλη τον αναβάτη, αλλά χαλάνε με διαφωνία στην ώρα της εναλλαγής.
Πέρα απ' αυτό, έχουν διατυπωθεί επιφυλάξεις που προσωπικά συμμερίζομαι για το πόσο «βρόμικη» μπορεί να είναι μια τέτοια συμμαχία -ταξικών έστω αντιπάλων- όταν διακηρυγμένη πρόθεση και των δύο είναι το «ξεβρόμισμα» του πολιτικού τοπίου από φαινόμενα κάθαρσης και διαφθοράς.
Γνωρίζω ότι θίγω ένα καυτό θέμα και δεν μου διαφεύγει ότι δεν είναι εύκολη η προσέγγιση γεγονότων μιας άλλης εποχής με κριτήρια σημερινά.
Το γεγονός ότι στις μέρες μας τέτοιες συμμαχίες δεν θεωρούνται τερατογενέσεις και καθαγιάζονται σαν αριστερά κυβερνητικά σχήματα προερχόμενα από σύντηξη αδελφών ψυχών της Δεξιάς αποτελεί πειρασμό.
Η εμμονή των ηγεσιών να αποτιμούν την κομματοφροσύνη μελών της παράταξής τους στο πρότυπο των Βαπτιστών, που χορηγούν πιστοποιητικά παρθενίας με κριτήριο τη διαπίστωση του Αρχιερέα ύστερα από επιτόπια έρευνα της περιοχής, συνιστά ένα κεφάλαιο μιας άλλης τάξης.
Οπως και πρακτική μιας άλλης τάξης είναι να επαναγράφει πεθαμένους όσους είχε διαγράψει ζωντανούς.
Η μεταθανάτια αποκατάσταση όσων από «λάθος» είχαν διαγραφεί εξακολουθεί να παραμένει παρήγορη πράξη.
Δυστυχώς, όμως, η κοινωνία εξακολουθεί να βλέπει σκιές στην ηθική ακεραιότητα «πλυμένων καθαρών», που πρώτα είχαμε λερώσει.
Η περίπτωση του Κώστα Κάππου είχε κι εδώ μοναδικότητα. Αν αφαιρέσουμε τις ουλές των βασανιστηρίων, το πρόσωπό του παραμένει καθαρό απ' όλες τις πλευρές.
Ο ίδιος δεν μεταφυτεύτηκε σε όμορα πολιτικά χώματα για να βλαστήσει.
Σκυφτός από το βάρος της διαγραφής, αλλά με τη συνείδησή του όρθια, πήρε δρόμους πολιτικής μοναξιάς όμοια με ασκητή που αποτάσσει την έρημο για να σκεφτεί τον κόσμο.
Αυτός ήταν ο Κώστας Kάππος!

Φοίβος Προύντζος

Η μοναδικότητά του

Εδωσε την υγεία του, την ελευθερία του και παρ' ολίγον τη ζωή του για τον λαό – γι' αυτό τον αγάπησαν οι μάζες. Υπέστη τα πάνδεινα με παλικαριά – γι' αυτό εκτιμήθηκε από όλους τους συναγωνιστές του.
Εδωσε τις κοινοβουλευτικές του μάχες με οξύτητα θέσεων και πολιτισμό έκφρασης – κι αυτό του αναγνωρίστηκε και από τους πολιτικούς αντιπάλους.
Εζησε μέτρια και έδωσε τεράστιο μάθημα αφιλοκέρδειας και ανωτερότητας σε μια εποχή που «πάντων ανθρώπων μέτρον το χρήμα».
Κράτησε την αγωνιστική του αξιοπρέπεια, όταν ο κόσμος μέσα στον οποίο ανδρώθηκε το κομμουνιστικό κίνημα ήρθε τα πάνω κάτω, και είπε το μεγάλο «όχι» με τεράστιο -μπορεί να υποθέσει κανείς- συναισθηματικό κόστος.
Αυτό όμως που κάνει τον Κώστα Κάππο σπάνιο φαινόμενο -ίσως μοναδικό- είναι το ότι πάσχισε φιλότιμα να καταλάβει το «γιατί».
Συνδύασε μοναδικά τη σταθερή προσήλωση στην ταξική ανάλυση με το ανοιχτό μυαλό να υποδεχθεί κάθε νέο στο πολιτικοοικονομικό γίγνεσθαι.
Οταν άλλοι ξεκινούσαν να «μελετήσουν» τις μεγάλες ανατροπές με νεφελώδεις εκτιμήσεις και προαποφασισμένα συμπεράσματα, αυτός ξεκίνησε μόνος να σκύψει πάνω στην πραγματικότητα. Και μεγαλούργησε.
Ας σκεφτούμε μόνο αν έχουμε δει περισσότερα στοιχεία και βαθύτερα ταξικά συμπεράσματα σε όσες άλλες μελέτες έχουν δει το φως της δημοσιότητας για την ανατροπή του σοσιαλιστικού (εντός ή εκτός εισαγωγικών) τμήματος του κόσμου.
Ας φανταστούμε πόσα χρήσιμα εργαλεία θα είχε το κομμουνιστικό κίνημα αν τέτοια δουλειά αναλάμβαναν περισσότεροι «Κάπποι».
Γιατί η έρευνα που ανέλαβε ο Κώστας δεν ήταν για να απαντήσει σε «επιστημονικές περιέργειες», ούτε για να δικαιώσει ή να κατηγορήσει.
Ηταν -και είναι- εργαλείο για τους μελλοντικούς αγώνες, τους αγώνες που λίγοι βλέπουν ότι θα 'ρθουν σε περιόδους ύφεσης του κινήματος και της επικράτησης του ταξικού εχθρού.
Ο Κώστας από τα συντρίμμια έφτιαχνε το βάθρο για το επόμενο άλμα προς τον ουρανό.

Νίκος Καβαλλιεράτος

Ενα μάθημα και μια παρακαταθήκη

Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, Κώστας Κάππος Ο Κ. Κάππος με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Στο βάθος διακρίνεται ο Λ. Κύρκος |

Αρχές του 1974 η Ασφάλεια της χούντας πέτυχε ένα μεγάλο χτύπημα στις οργανώσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ.
Στη μεταφορά από την Ασφάλεια στο Μπογιάτι ήμασταν περίπου 15 σύντροφοι στην κλούβα και εκεί για πρώτη φορά γνωρίσαμε τον Κώστα.
Μας φυλάκισαν μαζί και από εκεί έπαιρναν έναν έναν για ημέρες για ανακρίσεις και βασανιστήρια.
Μέχρι να πάρουν τον Κώστα πρόλαβε να μας μεταφέρει, την πίστη του και την αφοσίωσή του στον αγώνα, την αισιοδοξία και προσπαθούσε, να αντλήσουμε δύναμη από τη δύναμη του.
Κάποια στιγμή τον πήραν οι βασανιστές και τον εξαφάνισαν μέσα σε φριχτά βασανιστήρια...
Οσο εμείς προσπαθούσαμε να γεμίζουμε με το κουράγιο του και την αισιοδοξία του, τόσο αυτός γέμιζε βαθιές πληγές και σημάδια από την περιποίηση των βασανιστών του που υπηρετούσαν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών»..
Στο Μπογιάτι, στην Ασφάλεια, στην ΕΣΑ, στους βασανιστές του και στον Κορυδαλλό, ο Κάππος, που δεν φοβήθηκε ποτέ, με την αισιοδοξία του και με το αγέρωχο παράστημά του, έστελνε με θαυμαστή περηφάνια ένα δυνατό μήνυμα χωρίς να μιλάει: «Είμαστε με το δίκιο, την ελευθερία και την επανάσταση και ό,τι και να γίνει και ό,τι και να μας κάνετε, θα νικήσουμε».
Νοέμβριος 1974 σε ταβέρνα στο Αργος, 2-3 μήνες μετά την αποφυλάκισή μας, ο Κώστας δεν απαντούσε για τα φριχτά σημάδια και τις βαθιές ουλές στο πρόσωπό του, αλλά μας μιλούσε για αγώνες, ΚΚΕ και επανάσταση… και μας τόνιζε:
«Ολοι οι άνθρωποι γεννιούνται καλοί. Το καπιταλιστικό σύστημα που αγωνιζόμαστε να ανατραπεί, είναι αυτό που τους αλλοιώνει, τους αποκτηνώνει και τους κάνει να χάνουν τον δρόμο τους. Εμείς αγωνιζόμαστε και για αυτούς...»
Ηταν ένας άνθρωπος λιτός, δωρικός, απόλυτος, αυστηρός και μαχητικός για τις ιδέες του και τα πιστεύω του.
Ηταν έτοιμος να ακολουθήσει την πορεία του χωρίς να κάνει υποχωρήσεις.
Και το έκανε και στο Μπογιάτι και παντού σε όλη του τη ζωή.
Ο Κώστας για πολλούς ήταν ένα είδος αγίου, γιατί νομίζουν ότι τέτοιοι άνθρωποι και τέτοιο σύστημα κομμουνισμού που θα απελευθερώνει τον άνθρωπο δεν υπάρχουν.
Ο Κώστας ήταν ο νέος τύπος ανθρώπου που δεν είχε καμιά σχέση με το χρήμα και τις υλικές απολαύσεις και η αξία για αυτόν ήταν η ομορφιά του να αισθάνεται γεμάτος εσωτερικά και ευτυχισμένος με τον αγώνα για την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων, για την κομμουνιστική κοινωνία που οραματιζόταν..
Και έτσι κατάφερε όλοι οι αριστεροί και οι κομμουνιστές μαζί (πράγμα τόσο δύσκολο στις μέρες μας) να τον τιμούν με αγάπη.
Ο Κώστας παρέμεινε και εντός και εκτός στο «ΚΚΕ» του πάντα με τη δική του γνώμη και θέση, ο πιο συνεπής αδιάφθορος ανέντακτος κομματικός κομμουνιστής που πίστευε και έψαχνε και αγωνιζόταν μέχρι να τον προδώσει η καρδιά του.
Στις πιο όμορφες στιγμές της συλλογικής προσπάθειας για την απελευθέρωση της κοινωνίας, ο Κάππος θα είναι πάντα παρών με τη λάμψη στα μάτια, πίσω από τα χοντρά μυωπικά γυαλιά, με το θλιμμένο και βαθιά ανθρώπινο μειδίαμά του.

Στέφανος Πάντος

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger