ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΣΚΟΠΕΛΟΣ ΒΟΡΕΙΕΣ ΣΠΟΡΑΔΕΣ

«Τι γιορτάζεις μωρή;»

Ισα που χάραζε η αυγή. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Τα είχε καταφέρει επιτέλους. Στολίστηκε. Βαρύ μετάξι η μπλούζα. Υφασμα ακριβό, παλιό οβρέικο, απ' τα χιλιάδες που μάζευαν οι ναζίδες, οι παρέες του άντρα της, πριν τους βάλουνε τους Βαραβάδες, στα τρένα για τους φούρνους. Το σεντούκι το άνοιγε μια φορά κάθε δυο χρόνια κι όλο κάτι πολύτιμο έβγαζε απ' τα κλεμμένα.

Στο λαιμό περιδέραιο βαρύ. Ασπρες πέτρες και χρυσοί βώλοι. Ολα από τα δόντια των βρωμοαίματων φονιάδων του Χριστού. Εξαγνισμένα στους κλιβάνους. Εκανε έναν πρόχειρο υπολογισμό και φορώντας το κραγιόν με κόπο στα ζαρωμένα χείλια της, «πάτησα τα ογδόντα» σκέφτηκε, «κι όμως καλοστέκομαι. Να ζήσω να τον δω και τον μικρό να τον προσκυνάνε τα κομμούνια και το αριστερό το γυφταριό», σταυροκοπήθηκε. Χαιρέκακο μειδίαμα της γύρισε το είδωλό της. Βγαίνει αργά και βροντάει φέτος στη γειτονιά. Αυτή που χρόνια τώρα την ήξεραν σαν τη γυναίκα του δοσίλογου, τη μάνα του χουντικού, τη γιαγιά του τσογλαναρά που πλακώνεται με τ' Αλβανάκια απ' το δημοτικό για να του πάρει σοκολάτες κι άμα μεγαλώσει και μοτοσακό να κυνηγάει μ' ασφάλεια κάθε βρωμοπακιστανό. Μετά τις εκλογές, τη χαιρετάνε και μερικοί που δε γυρνάγαν να τη δούνε. Ημέρα της γυναίκας! «Γιορτάζω». Κορδώθηκε όσο την παίρναν τα ρημάδια τ' αρθριτικά, βλέποντας τα δυο θεριά με τα μαύρα κοντομάνικα να την περιμένουν να βγει από το ασανσέρ.

Διαβάστε περισσότερα »