Η δικτατορία του μπουζουκιού πάει, έπεσε…

Γιώργος Ι. Αλλαμανής Λατρεύω τα μπουζούκια, τους τζουράδες, τους μπαγλαμά­δες. Από τον Τζακ «Χαλκιά» Γρηγορίου μέχρι τον Δημήτρη «Μπέμπη» Στεργίου, από τον Μάρκο Βαμβακάρη μέχρι τον Άκη Πάνου - την τελευταία κορυφή στην επιβλητική οροσει­ρά των «ασπούδαχτων» λαϊκών τραγουδοποιών. γουστάρω και την κακώς αποκαλούμενη «έντεχνη» (είναι ύποπτη η διάκριση, γνωστά αυτά) χρήση του μπουζουκιού, τότε που ο Ζαμπέτας υπηρετούσε τον Χατζιδάκι, ο Χιώτης τον Θεοδωράκη, ο Νικολόπουλος τον Ρασούλη. Όμως λέμε «υπηρετούσε», μιλάμε σε χρόνο παρελθόντα, παρατατικό. Διότι η αισθητική δικτατορία του συγκεκριμένου οργάνου πάει, έπεσε. Ξεπαστρεύτηκε από τα καλάσνικοφ του χρόνου και των εκφραστικών αναγκών των νεότερων γενεών. Εμβληματικά νεοελληνικό, το μπουζούκι λύτρωσε πολύ. Αλλά κακόπαθε και πολύ. Ο μέγας απών Μάνος το κατάλαβε πρώ­τος, ήδη από το 1975 όταν αρνήθηκε να το μεταχειριστεί στα «Πέριξ» γιατί «έτσι καθώς κατάντησε, καλοντυμένο, πονηρό, σαν λαϊκός αγαπητικός, δεν είναι σε θέση πια να εκφράσει τα μύρια όσα ακριβά μας κληρονόμησαν οι άγνωστοι και ανώνυ­μοι δάσκαλοι των σεμνών καιρών». Άρα η επώνυμη δημιουρ­γία βάζει το πρώτο γκολ στην αυθεντικότητα - αλλά αυτή είναι μια άλλη κουβέντα. Σήμερα το μπουζούκι επιβιώνει ως «άρτυμα» τραγουδιών, ως ενορχηστρωτικό στολίδι, ως ιστορικό κατάλοιπο - άλλοθι για να μοιάζουν «λαϊκά» τα πιο εκτονω-σαχλο-καψουρο-ελαφρά άσματα στην πίστα, στα «έξυπνα» κινητά και στις διαφημίσεις. Δημιουργικά είναι σχεδόν απόν - πόσο βάρος να αντέξει στους ώμους του, για παράδειγμα, ο Βαγγέλης Κορακάκης; Στα γλέντια και στις χαρές κρατάει έναν βασικό ρόλο, αλλά μάλλον τιμητικό: εκείνο του προγόνου που στριμώχνεται ανάμεσα στους νέους. Τι απομένει; Κομπανίες που παίζουν παλιά λυτρωτικά τρα­γούδια χωρίς μικρόφωνα σε ταβερνεία όπως το «Σαλαντίν» ή οι «Θεσσαλοί», η μακρυμάνικη μπουζουκομάνα του Θανάση Παπακωνσταντίνου, ο μπαγλαμάς του Σαδίκη σε κάποια κομ­μάτια του Αγγελάκα, σκόρπια ζεϊμπέκικα από ’δώ κι από ’κεί. Α, ναι: και μπόλικα αρχεία ηχογραφήσεων από τις 78 στροφές, περασμένα μαζικά σε mp3 να διαδίδονται μέσω σκληρών δίσκων που αλλάζουν χέρια. Μου είναι ακατανόητοι όσοι στηθοκοπιούνται θρηνώντας που «το λαϊκό τραγούδι και το μπουζούκι πεθαίνουν». μια φωνή μού ψιθυρίζει: «ένα τέτοιο μουσικό όργανο δεν πεθαί­νει». Και μία άλλη: «αν είν’ η μοίρα του σακατεμένη…». Εν κατακλείδι, συμφωνώ: να κατοχυρωθεί άμεσα στα ελλη­νικά ωδεία Κρατικό πτυχίο Εξειδίκευσης στο συγκεκριμένο όργανο, όπως απαίτησαν όσοι συμμετείχαν σε πρόσφατη διημερίδα για το μπουζούκι στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακο­γιάννης». Αλλά μετά (ήδη…) πάμε γι’ άλλα... Χωρίς ενοχές. Ευχαριστούμε μπουζούκι, αντίο μπουζούκι. http://new.topontiki.gr