Πότε λέει την αλήθεια;

Φυσικά, για τον οπορτουνισμό το ερώτημα είναι ρητορικό αφού δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις το πότε. Είναι στο DNA του η ικανότητα να προσαρμόζεται ανάλογα με τη λαϊκή αγανάκτηση και κυρίως ανάλογα με τα προτάγματα της αστικής τάξης ή τμημάτων της.

Στην προσπάθειά του να αναλάβει την κυβερνητική διαχείριση των υποθέσεων του κεφαλαίου, ο ΣΥΝ- ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κάνει προσπάθεια να συγκεράσει αντιφατικές θέσεις, που για προεκλογικούς και αντι - ΚΚΕ λόγους έχει υποκριτικά υιοθετήσει.
Μια σύντομη υπενθύμιση της πορείας του έχει τη σημασία της: Οι βασικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και πρώτα απ' όλα ο ΣΥΝ, το 1990 αποτέλεσε το όχημα για τη διάλυση του ΚΚΕ χωρίς όμως να τα καταφέρει.
Ψήφισε τη συνθήκη του Μάαστριχτ και όλη τη δεκαετία του 1990 ήταν υπέρμαχος του εκσυγχρονιστικού ΠΑΣΟΚ, πρωτοστάτης της προπαγάνδας για την ανάγκη η Ελλάδα να πετύχει τους οικονομικούς στόχους και τα πολιτικά πρότυπα της ΕΕ. Κόμμα πιστό στην ΕΕ, παρέμεινε και όλα τα επόμενα χρόνια, το επιβεβαίωσε με την συμμετοχή του στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η βασική του «κριτική» στην ΕΕ ήταν από τη σκοπιά ενδυνάμωσης της πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ και βαθύτερης ενσωμάτωσης της χώρας σε αυτή. Προτάσσοντας την πολιτική ενοποίηση, που μάλιστα την παρουσίαζε ως βήμα τιθάσευσης των αγορών.
Σε αυτή τη λογική ήταν και οι «διεκδικήσεις» τους για το λεγόμενο ευρωοομόλογο που σήμερα είναι θέση όλων σχεδόν των αστικών δυνάμεων. Για πάνω από μια δεκαετία ήταν αντίπαλοι σε κάθε αγώνα που αναπτυσσόταν (εργατικό, αγροτικό, ακόμα και αντιπολεμικό). Συναλλάσσονταν με το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο της κεντροαριστεράς εμπνεόμενοι από τα ανάλογα παραδείγματα των Πρόντι και Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, του Ζοσπέν στη Γαλλία.
Ασχετα αν δεν κατέληξε η προσπάθειά του για συνεργασία σε κυβερνητικό επίπεδο και με ευθύνη τότε του ΠΑΣΟΚ, σε όλα τα άλλα επίπεδα ήταν σύμμαχος του ΠΑΣΟΚ (στη ΓΣΕΕ, συμμετείχε στην ΟΚΕ και τις άλλες μορφές κοινωνικού εταιρισμού, συνδιοικούσε στην ΚΕΔΚΕ με τον Κουκουλόπουλο του ΠΑΣΟΚ και συναποφάσιζαν στην αφαίρεση πόρων από τους δήμους και τις κοινότητες).

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν άρχισε να ξεφτίζει το όνειρο του εκσυγχρονισμού του ΠΑΣΟΚ, να αποκαλύπτεται πως ο αστικός εκσυγχρονισμός δεν έφερνε ευημερία για όλους, ενώ ταυτόχρονα ο καπιταλιστικός κύκλος έμπαινε σε διαφορετική φάση που προμήνυε την κρίση και την όξυνση νέων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανάδειξη νέων παιχτών σε αυτές, η ρητορεία του ΣΥΝ άρχισε να προσαρμόζεται.

Πριν περίπου μια πενταετία άρχισε να λέει πως πρέπει δίχως να εγκαταλείψει τις εποικοδομητικές προτάσεις, να περάσει στη «μεγάλη αφήγηση», μια ωραία οπορτουνιστική φράση που δεν λέει τίποτα αλλά υποτίθεται ότι περιγράφει μια άλλη κοινωνική πραγματικότητα.
Ετσι από εκεί που έβγαζαν σπυριά σε οποιαδήποτε αναφορά στην ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, που το θεωρούσαν παρωχημένο και αναχρονιστικό, πέρασαν στην οπορτουνιστική αξιοποίησή της και στην υποκριτική αναφορά σε αυτή. Ετσι άρχισαν τα «δειλά» αφιερώματα στον κομμουνιστή ήρωα Ν. Μπελογιάννη κ.ά. Ετσι ενώ οι ίδιοι και οι πολιτικοί τους πρόγονοι αποκηρύσσουν όπως ο διάβολος το λιβάνι την ένοπλη επαναστατική πάλη, άρχισαν ακόμα και τις αναφορές στον Δεκέμβρη του 1944, στον αγώνα του ΔΣΕ.
Ετσι ενώ αστέρες του οπορτουνισμού - ιστορικοί και άλλοι ειδήμονες του χώρου - από τις σελίδες της «Αυγής» και της «Εποχής» έγραφαν πως ήταν ξεροκεφαλιά του δογματικού ΚΚΕ η πάλη ενάντια στις δηλώσεις μετανοίας, στην τελευταία προεκλογική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν δίσταζαν να φωνάζουν το σύνθημα: «Ούτε σε ξερονήσια ούτε σε φυλακές ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές»!!
Στελέχη του ΣΥΝ (π.χ. Τόλιος, Λαφαζάνης, Καρτερός) ανέλαβαν εργολαβικά να υπενθυμίζουν το κομμουνιστικό τους παρελθόν, που είχαν προδώσει, να αποκτήσουν «λαϊκή αναφορά» και «λαϊκή γλώσσα» που όπως έλεγε ο Στρατούλης είχε ανάγκη ο ΣΥΝ για να επιπλεύσει, σε αντιπαράθεση με την «αριστερά της ευθύνης» που πρόβαλε τότε ο Κουβέλης.
Οι ίδιοι άνθρωποι που αποχώρησαν από το ΚΚΕ το 1991 λοιδορώντας το μαρξισμό - λενινισμό, την τελευταία πενταετία κατέφυγαν στη «μαρξολογία», ενώ ο Λαφαζάνης ανακάλυψε την ανάγκη «νέου Μπολσεβικισμού» (sic).

Τα πολλά όμως αντιφατικά καθήκοντα δημιουργούν μπερδέματα στην μετεκλογική προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Λαφαζάνης προεκλογικά μιλούσε για έξοδο από την ζώνη του Ευρώ και σύγκρουση με την ΕΕ. Μετά τις εκλογές καταπίνει τη γλώσσα του όταν τον ρωτάνε στις διάφορες εκπομπές. Τη μια λέει ότι «ήταν μια προσωπική μου άποψη», την άλλη όταν τον ρωτάνε θυμώνει: «μα τι είναι αυτά που μου κάνετε» και τέλος καταλήγει να υπερασπίζεται «μια άλλη Ευρωζώνη» δηλαδή εντός της ΕΕ και της ζώνης του Ευρώ.

Ετσι είναι, για να σε εμπιστευτεί το κεφάλαιο να αναλάβεις την κυβερνητική διαχείριση των υποθέσεών του, πρέπει να δώσεις τα διαπιστευτήριά σου. Αυτά που δεν δίνει το ΚΚΕ και που έχουν σκυλιάσει αστοί και οπορτουνιστές γιατί δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι.
Υ.Γ.: Τα κόκκινα σημαιάκια της ΚΟΕ στις προεκλογικές συγκεντρώσεις του ΣΥΡΙΖΑ - με το «ντροπαλό» πλέον σφυροδρέπανο που μισοκρύβεται στη γωνία - έδιναν ορισμένο άλλοθι, λειτουργούσαν ως δόλωμα. Την ημέρα των πανηγυρισμών του Τσίπρα δεν χρειάζονταν πια, έτσι την επόμενη μέρα η «Αυγή» φρόντισε να παραποιηθεί ακόμα και η σχετική φωτογραφία, σβήνοντας το σφυροδρέπανο από την κόκκινη σημαία. Η πόζα ήταν καλύτερη χωρίς αυτό, η φωτογραφία άλλωστε θα κυκλοφορούσε και διεθνώς...

Του Φάνη ΠΑΡΡΗ*
* Ο Φάνης Παρρής είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ