Είναι δυνατόν, σε προεκλογική περίοδο, να βλέπει η αθηναϊκή φτωχολογιά «φιλολαϊκές» αφίσες τής Κομισιόν στις στάσεις των λεωφορείων;
(Ρεκλάμες τής ΕΕ που διαφημίζουν ορισμένα από τα υποτιθέμενα καλούδια τής προηγμένης αστικής δημοκρατίας και μάλιστα στον αλεσμένο από το κεφάλαιο και τα κόμματά του τομέα τής εργασίας – να ζήσουμε, να τη θυμόμαστε κι αυτή και τα ένσημά της. Ρεκλάμες που κάνουν κάτι πιο σαδιστικό από το να σου στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή – σου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα.)
Είναι, πάλι, δυνατόν, στην ίδια προεκλογική περίοδο, στη στάση τού λεωφορείου και έχοντας πολυυυυυύ χρόνο στη διάθεσή σου ώστε να... σπουδάσεις την υποκρισία τού ευρω-κεφαλαίου (καθ' ότι η αναμονή για το αστικό είναι η καθημερινή παιδευτική άσκησή μας, όχι μόνο στην ορθοστασία), το μάτι σου να πρήζεται από τη γιγάντια προπαγάνδα τής ΕΕ, αλλά το ξερό –σπάει ρόπαλα– κεφάλι σου να θυμάται έναν κάποιον Λένιν;
(Μια προτασούλα του τριών αράδων μόνο –να, μόνο τόση, με το συμπάθειο–, να σου ρίχνει μια σφαλιάρα, να βλέπεις αστεράκια ολωσδιόλου αλλιώτικα από της ΕΕ, να συνέρχεσαι.)
Είναι.
«Τα αστικά κοινοβούλια, ακόμη και στην καλύτερη από άποψη δημοκρατισμού καπιταλιστική δημοκρατία τού κόσμου, η φτωχολογιά ποτέ δεν θα τα θεωρεί "δικούς της" θεσμούς» (από «Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας», του '18).
Κακό αυτό για την προεκλογική περίοδο, ιδίως σε μια... σεσημασμένη από άποψη δημοκρατισμού καπιταλιστική δημοκρατία –και φίσκα από φτώχεια–, αλλά ακόμη χειρότερο για την προεκλογική περίοδο είναι το ότι και τώρα, μέρες που η «δημοκρατία εορτάζει», λεωφορεία «επιλέγει» για τη μετακίνησή της η φτωχολογιά...
2
Στην πρώτη αφίσα τής «διαφημιστικής εκστρατείας τού 2012 για τη διαφορετικότητα και κατά των διακρίσεων» διαβάζεις: «Είσαι υποχρεωμένος να αποκρύψεις την εθνοτική σου προέλευση στην εργασία;». Στο φόντο αχνοφαίνεται ένας μελαχρινός άνδρας, υποψήφιο σαρίδι τής αστυνομικής σκούπας τού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (κόμματα, εννοείται, βεριτάμπλ αντιρατσιστικά).
Στη δεύτερη αφίσα το πρόσωπο μιας νέας γυναίκας θολώνει από το σλόγκαν «Εύχεσαι να μπορούσες να κρύψεις την ηλικία σου για να πάρεις μια δουλειά;». Επειδή, εννοείται, οι μεγαλύτερης ηλικίας, αυτοί με τα ένσημα μασούρια και με την επαγγελματική πείρα βουνό, ο πατέρας της και οι γονείς τής φιλενάδας της, όχι μόνο δεν απολύονται με τη σέσουλα, μα καλοπληρώνονται κιόλας από τους καπιταλιστές και από το κράτος...
Σε παραλλαγή τής ίδιας αφίσας, πίσω από το ίδιο «ερώτημα» στενάζει το πρόσωπο ενός ηλικιωμένου άνδρα. Επειδή, εννοείται, οι νέοι μας, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα παιδιά τού γείτονά του, όχι μόνο προσλαμβάνονται αράδα, μα καλοπληρώνονται κιόλας από τους καπιταλιστές και από το κράτος...
Η τρίτη αφίσα ρωτάει ένα παλικαράκι: «Είσαι υποχρεωμένος να αποκρύψεις τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό στην εργασία;». Το παλικάρι μένει βουβό, διότι έχει τσίπα – έτσι τον δίδαξε η μάνα του. Τι, δηλαδή, να πει στην Κομισιόν τής ΕΕ; Ότι η μοναδική δουλειά –έτσι του έμαθε ο πατέρας του– στην οποία υποχρεούσαι να φανερώσεις τον «σεξουαλικό προσανατολισμό» σου είναι η πορνεία;.. Ή ότι οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, δεν κατεβάζουν τα σώβρακα, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, στην εργασία τους και στο αφεντικό. Ότι ζουν παλικαρίσια. Τι νογάει από εργατική υπερηφάνεια η ΕΕ;..
Και σχοινί κορδόνι η ευρω-κοροϊδία. Με το κερασάκι στον πάτο τής κάθε ευρω-ρεκλάμας: «Μάθε τι δικαιώματα έχεις, Συνήγορος του Πολίτη, τηλέφωνο...».
Να πνίγει τη φτωχολογιά η οργή και το φιλότιμο. (Και το λεωφορείο να μην έρχεται στη στάση...)
3
Στο «νέο μοντέλο για τη χώρα», του Σαμαρά, στο «νέο, φιλικό προς τον πολίτη κράτος», του Βενιζέλου, στην ονειρεμένη τους συναίνεση κεφαλαίου και εργασίας, ναι, θα βάλουν πλάτες και άλλοι – ο κάθε ευρω-Ευκαιρίας, ο κάθε ευρω-Διαπραγματευτής, ο κάθε ευρω-Μεταρρυθμιστής. Και από τη σημερινή ρεκλάμα θα περάσουν στην ίδρυση του κάπως «πιο νορμάλ» αστικού κράτους... Και, έτσι και το επιτρέψουν οι αγορές, μπορεί και στην «καλύτερη από άποψη δημοκρατισμού καπιταλιστική δημοκρατία τού κόσμου»...
Μόνο που για τη φτωχολογιά θα υπάρχει πάντα ο Λένιν.
(Ρεκλάμες τής ΕΕ που διαφημίζουν ορισμένα από τα υποτιθέμενα καλούδια τής προηγμένης αστικής δημοκρατίας και μάλιστα στον αλεσμένο από το κεφάλαιο και τα κόμματά του τομέα τής εργασίας – να ζήσουμε, να τη θυμόμαστε κι αυτή και τα ένσημά της. Ρεκλάμες που κάνουν κάτι πιο σαδιστικό από το να σου στρίβουν το μαχαίρι στην πληγή – σου βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα.)
Είναι, πάλι, δυνατόν, στην ίδια προεκλογική περίοδο, στη στάση τού λεωφορείου και έχοντας πολυυυυυύ χρόνο στη διάθεσή σου ώστε να... σπουδάσεις την υποκρισία τού ευρω-κεφαλαίου (καθ' ότι η αναμονή για το αστικό είναι η καθημερινή παιδευτική άσκησή μας, όχι μόνο στην ορθοστασία), το μάτι σου να πρήζεται από τη γιγάντια προπαγάνδα τής ΕΕ, αλλά το ξερό –σπάει ρόπαλα– κεφάλι σου να θυμάται έναν κάποιον Λένιν;
(Μια προτασούλα του τριών αράδων μόνο –να, μόνο τόση, με το συμπάθειο–, να σου ρίχνει μια σφαλιάρα, να βλέπεις αστεράκια ολωσδιόλου αλλιώτικα από της ΕΕ, να συνέρχεσαι.)
Είναι.
«Τα αστικά κοινοβούλια, ακόμη και στην καλύτερη από άποψη δημοκρατισμού καπιταλιστική δημοκρατία τού κόσμου, η φτωχολογιά ποτέ δεν θα τα θεωρεί "δικούς της" θεσμούς» (από «Τα άμεσα καθήκοντα της σοβιετικής εξουσίας», του '18).
Κακό αυτό για την προεκλογική περίοδο, ιδίως σε μια... σεσημασμένη από άποψη δημοκρατισμού καπιταλιστική δημοκρατία –και φίσκα από φτώχεια–, αλλά ακόμη χειρότερο για την προεκλογική περίοδο είναι το ότι και τώρα, μέρες που η «δημοκρατία εορτάζει», λεωφορεία «επιλέγει» για τη μετακίνησή της η φτωχολογιά...
2
Στην πρώτη αφίσα τής «διαφημιστικής εκστρατείας τού 2012 για τη διαφορετικότητα και κατά των διακρίσεων» διαβάζεις: «Είσαι υποχρεωμένος να αποκρύψεις την εθνοτική σου προέλευση στην εργασία;». Στο φόντο αχνοφαίνεται ένας μελαχρινός άνδρας, υποψήφιο σαρίδι τής αστυνομικής σκούπας τού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (κόμματα, εννοείται, βεριτάμπλ αντιρατσιστικά).
Στη δεύτερη αφίσα το πρόσωπο μιας νέας γυναίκας θολώνει από το σλόγκαν «Εύχεσαι να μπορούσες να κρύψεις την ηλικία σου για να πάρεις μια δουλειά;». Επειδή, εννοείται, οι μεγαλύτερης ηλικίας, αυτοί με τα ένσημα μασούρια και με την επαγγελματική πείρα βουνό, ο πατέρας της και οι γονείς τής φιλενάδας της, όχι μόνο δεν απολύονται με τη σέσουλα, μα καλοπληρώνονται κιόλας από τους καπιταλιστές και από το κράτος...
Σε παραλλαγή τής ίδιας αφίσας, πίσω από το ίδιο «ερώτημα» στενάζει το πρόσωπο ενός ηλικιωμένου άνδρα. Επειδή, εννοείται, οι νέοι μας, τα παιδιά του, τα εγγόνια του και τα παιδιά τού γείτονά του, όχι μόνο προσλαμβάνονται αράδα, μα καλοπληρώνονται κιόλας από τους καπιταλιστές και από το κράτος...
Η τρίτη αφίσα ρωτάει ένα παλικαράκι: «Είσαι υποχρεωμένος να αποκρύψεις τον σεξουαλικό σου προσανατολισμό στην εργασία;». Το παλικάρι μένει βουβό, διότι έχει τσίπα – έτσι τον δίδαξε η μάνα του. Τι, δηλαδή, να πει στην Κομισιόν τής ΕΕ; Ότι η μοναδική δουλειά –έτσι του έμαθε ο πατέρας του– στην οποία υποχρεούσαι να φανερώσεις τον «σεξουαλικό προσανατολισμό» σου είναι η πορνεία;.. Ή ότι οι εργαζόμενοι, άνδρες και γυναίκες, δεν κατεβάζουν τα σώβρακα, κυριολεκτικώς και μεταφορικώς, στην εργασία τους και στο αφεντικό. Ότι ζουν παλικαρίσια. Τι νογάει από εργατική υπερηφάνεια η ΕΕ;..
Και σχοινί κορδόνι η ευρω-κοροϊδία. Με το κερασάκι στον πάτο τής κάθε ευρω-ρεκλάμας: «Μάθε τι δικαιώματα έχεις, Συνήγορος του Πολίτη, τηλέφωνο...».
Να πνίγει τη φτωχολογιά η οργή και το φιλότιμο. (Και το λεωφορείο να μην έρχεται στη στάση...)
3
Στο «νέο μοντέλο για τη χώρα», του Σαμαρά, στο «νέο, φιλικό προς τον πολίτη κράτος», του Βενιζέλου, στην ονειρεμένη τους συναίνεση κεφαλαίου και εργασίας, ναι, θα βάλουν πλάτες και άλλοι – ο κάθε ευρω-Ευκαιρίας, ο κάθε ευρω-Διαπραγματευτής, ο κάθε ευρω-Μεταρρυθμιστής. Και από τη σημερινή ρεκλάμα θα περάσουν στην ίδρυση του κάπως «πιο νορμάλ» αστικού κράτους... Και, έτσι και το επιτρέψουν οι αγορές, μπορεί και στην «καλύτερη από άποψη δημοκρατισμού καπιταλιστική δημοκρατία τού κόσμου»...
Μόνο που για τη φτωχολογιά θα υπάρχει πάντα ο Λένιν.
Read more: http://antigeitonies.blogspot.com/2012/05/blog-post_2271.html#ixzz1uPRhVtZX
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου