Το ΠΑΣΟΚ στις 4 Μάη 2012 ολοκλήρωσε τον κύκλο της ύβρης του και τώρα ήρθε η ώρα για την νέμεση του.
Το κόμμα που έφερε το ΔΝΤ, έκλεψε τις προηγούμενες εκλογές με το λεφτά υπάρχουν, υπέγραψε μνημόνια εξόντωσης που διέλυσαν εργασιακά δικαιώματα και οδήγησαν την οικονομία στην κατάρρευση, προώθησε νομοσχέδια που καταργήσαν θεμελιακές ελευθερίες και έφερε φασίστες στα υπουργεία, αυτό το κόμμα που διασώθηκε από την κοινωνική κατακραυγή χρησιμοποιώντας το χειρότερο μίγμα αστυνομοκρατίας και ψυχολογικής τρομοκρατίας των καναλιών, αυτό το κόμμα που καταπάτησε κάθε αρχή του -όπως είχε διακηρυχτεί στο ιδρυτικό του συνέδριο- όσο μπορούσε να καταπατηθεί, αυτό το κόμμα που έφτασε να ενστερνιστεί τον ίδιο τον φασισμό αντιγράφοντας προεκλογικά την ατζέντα της χρυσής αυγής για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα αίσχη του και για να χαϊδέψει τα πιο χυδαία ρατσιστικά αντανακλαστικά, αυτή η συμμορία εγκληματιών ολοκλήρωσε την διαδρομή ολέθρου της με μια κίνηση εξίσου εξοργιστική όσο και οι προηγούμενες του:
Τόλμησε αυτό και μόνο αυτό να καταπατήσει τον χώρο του Συντάγματος για να στήσει εκεί την κεντρική και τελευταία του προεκλογική του συγκέντρωση. Έναν χώρο που όλα τα άλλα κόμματα σε όλο το πολιτικό φάσμα σεβάστηκαν και κρατήθηκαν μακριά του γνωρίζοντας ότι ειδικά σε εκείνο τον χώρο δεν τολμάς να οργανώσεις προεκλογικές οπερέτες.
´Εναν χώρο που μόλις ένα μήνα πριν είχε ποτιστεί με το αίμα συντρόφου μας σε ύστατη πράξη πολιτικής του αυτοθυσίας. Μια πλατεία που πριν ένα χρόνο καταλήφθηκε για δυο μήνες από ακηδεμόνευτο κόσμο προτάσσοντας την αυτοοργανωση και την άμεση δημοκρατία,το ’να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας’ Μια πλατεία που γνώρισε επικές κοινωνικές συγκρούσεις και μια πλατεία για την οποία έγινε ολόκληρη εξέγερση στις 12 Φλεβάρη προκειμένου ο κόσμος να την διεκδικήσει από την αστυνομία.
Όχι δεν ήταν χαζά τα άλλα κόμματα που έμειναν μακριά της (και σε αυτούς και ο φασίστας Σαμαράς που παριστάνει το πρώτο κόμμα του καθεστώτος…)
Θρασύτατο ήταν το ΠΑΣΟΚ που μόνο του ξέχωρα από τα άλλα αποτόλμησε την χρήση της για προβολή του.Και με αυτή την υπέρτατη πράξη θράσους πρόσφερε το τελευταιο καρφί στο τάφο του όπως λένε και οι Εγγλέζοι.
Η συμμετοχή του κόσμου ήταν η ελάχιστη δυνατή και τόσο μικρή που κανένα τηλεοπτικό τρυκ που δεν μπορούσε να εξωραϊσει. (χοντρικά η συμμετοχή ήταν στο ένα χιλιοστο των παλιών επικών συγκεντρώσεων του και στο ένα εκατοστό από τις συγκεντρωσεις Σημίτη.)Έφτασε να επιστρατευσει ακόμη και κάποιους (ευτυχώς για την αξιοπρέπεια των μεταναστών λίγους) μετανάστες για να καλύψει τα τρομακτικα του κενά (θράσος στο θρασος για ένα κόμμα που έχει υιοθετήσει μια απάνθρωπη μεταναστευτικη πολιτική και πρωτοστατεί στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης…)
Κι αυτός ο ελάχιστος κόσμος περιστοιχιζόταν από κουστωδίες μπάτσων και ασφαλιτών που έφτασαν να προσαγάγουν κόσμο είτε γιατί απλά έκραζε όλο το αίσχος είτε και χωρίς κανένα απολύτως λόγο! Κι έτσι αυτό το κόμμα τερματίζει τον πολιτικό του βίο στον διασυρμό.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν κατάντησε να στηρίζεται στην χουντική αστυνομοκρατία για να διοργανώσει την κεντρική του εκδήλωση και να συγκεντρώνει το ίδιο τον ελάχιστο δυνατό κόσμο. Τέλος εποχής…
Λίγο πριν είχα μια άμεση προσωπική εμπειρία με κάποιους Πασόκους στο Αιγάλεω. Πηγαίνοντας στο μετρό στην κεντρική πλατεία εκεί που οι Πασόκοι προσπαθούν μάταια να στήσουν περίπτερο (για τις περιπέτειες του δες εδώ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1396466) είδα τρεις γέρους να το ανοίγουν (το πρωί μένει κλειστό και το απόγευμα το ανοίγουν με προστασία αστυνομικής δύναμης!) Δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ μαζί τους και έφευγα, όμως ακαριαία βρέθηκε ένας νέος που άρχισε να τους κράζει. Ένας θρασύτατος γέρος τον έσπρωξε και τότε εκράγηκα.’ρε αλήτες μας φάγατε την ζωή και απλώνεται και χέρι;” Σε χρόνο ρεκόρ το κράξιμο έχει επεκταθεί και έχουν μπει στον χορό διάφοροι άσχετοι και περαστικοί. Οι παππούδες έχουν τώρα οπισθοχωρήσει και για ‘σωτηρία’ τους (εννοείται δεν σου πάει να χτυπάς γερούς ανθρώπους όσο σκατάδες κι αν είναι και η αντιπαράθεση έμεινε και θα έμενε στο λεκτικό ) έσκασαν προκλητικά ΔΙΑΣ που πέρασαν μέσα από την πλατεία. ´Ετσι ρε ξεφτίλες φασιστόγεροι.Και Απλώνετε χέρι για το ΠΑΣΟΚ και μετά έρχονται οι μπάτσοι να σας σώσουν.Έχε χάρη που σεβόμαστε την ηλικία σας.Ραμολιμέντα που θέλετε να μας θάψετε όλους μας!‘
Στο σύνταγμα είχα να αλλάξω γραμμή και μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι την ώρα που είχε προγραμματιστεί η συγκέντρωση τους εκεί, η κίνηση ήταν ελάχιστη, μικρότερη και από την τυπική κίνηση που έχει το μετρό σε μια αδιάφορη μέρα. Εκεί φώναζα σε έναν φίλο στο τηλεφώνο για αυτό που είχε γίνει πριν τονίζοντας πόσο σιχαμένο είναι το ΠΑΣΟΚ και πόσο του αξιζει η εξαφάνιση και η τιμωρία των μεγαλοστελεχών του. Εντυπωσιακό πάλι που ο κόσμος δίπλα σιγόνταρε, χαιρόταν με την διηγήση και επαύξανε. Αυτά, στον σταθμό και στην ώρα που υποτίθεται ότι έπρεπε να έρχονται μαζικά οι υποστηρικτές του για την κεντρική του εκδήλωση!
Όλη λοιπόν η ασταμάτητη τηλεοπτική προπαγάνδα υπέρ του, όλα τα παλιά και καινούργια κόλπα που προσπάθησαν να το κρατήσουν στην ζωή έπεσαν στον βρόντο. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε αναπόδραστη τροχιά μιας εκλογικής πανολεθρίας χωρίς προηγούμενο και στο φάσμα της ολοκληρωτικής συντριβής.
Ήρθε λοιπον η ώρα να μιλήσουμε για τις εκλογές,(και περισσότερο συγκεκριμένα για τις εκλογές της αυριανής μέρας) ένα θέμα που σε ιδεολογικό επίπεδο εύκολα ξεμπερδεύεις μαζί του προβάλοντας την ανωτερώτητα της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας και ξεσκεπάζοντας τον κίβδηλο υποκριτικό και ανεύθυνο χαρακτήρα τους αλλά που στις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε και στην ροή της ιστορίας που βιώνουμε είναι κάπως πιο περίπλοκο και σύνθετο…
Οι εκλογές δεν συνιστούν κινηματική διαδικασία, είναι ένα μέσο διαιώνισης της κυριαρχίας του καθεστώτος, βασίζονται στην δομική ανευθυνότητα των πολλών και στην αδυναμία τους να αυτοκυβερνηθούν, δημιουργούν μια βιτρίνα δημοκρατικότητας ενώ η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια ιεραρχικών μηχανισμών βίας και στα γραφεία τραπεζών και πολυεθνικών. Επιπλέον είναι και ένα μεσο εκτόνωσης της λαϊκής οργής και ειδικά αυτές οι εκλογές προκηρύχτηκαν δυο μήνες μετά από μια τορμερή επίδειξη λαϊκής οργής αποσκοπώντας στην αποκλιμάκωση της.
Αυτά είναι όλα σωστά όπως σωστές στο περιεχόμενο τους είναι όλες οι αντιεκλογικές προκηρύξεις και αφίσες που έχουν βγει από αναρχικές και αμεσοδημοκρατικές ομάδες αυτό το διάστημα.
Το κείμενο (και γι’άυτό άλλωστε γράφεται λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες και όχι προηγούμενα) δεν έχει κανένα σκοπό να πείσει οποιονδήποτε θέλει να απέχει από αυτές τις εκλογές να συμμετέχει σε αυτές (και σύντροφοι που έχουν πάρει αυτή την απόφαση κινούμενοι με τα πιο αγωνιστικά και ανθρώπινα ελατήρια δεν έχουν καμιά τέτοια ανάγκη να πειστούν.Η επιλογή τους είναι απόλυτα σεβαστή) Ούτε αποσκοπεί να ξεκαθαρίσει αναποφάσιστους που ταλαντεύονται ανάμεσα σε διάφορες υποψηφιοτητες και κόμματα.
Το κείμενο γράφεται για να διαλύσει κάποιες διαδεδομένες πλάνες πάνω στην επίδραση των εκλογών, (που αρθρώνονται με έναν ανιστόρητο δογματισμό), να αναγνωρίσει υπαρκτές κοινωνικές τάσεις(είτε μας αρέσουν είτε όχι) και για να αναδείξει κάποιες ευκαιρίες και ελπίδες που είναι βάσιμες για την ίδια την μέρα των εκλογών και μετά. Παράλληλα δίνει μια δική του εξήγηση γιατί στις σημερινές συνθήκες η αντιεκλογική καμπάνια πέφτει σε άγονο έδαφος και τελικά καταντά (επι του πρακταίου) προσχηματική χωρίς άμεσο πρακτικό αντίκρυσμα…
Οι σύντροφοι από την αναρχική αρχειοθήκη τιτλοφόρισαν το κείμενο τους πάλι τα ίδια και ο τίτλος είναι εξαιρετικά ατυχής. Γιατί αυτό που νιώθει η πλειοψηφία για αυτες τις εκλογές (συμπαρασύροντας και αναρχικούς) είναι ακριβώς το αντίθετο. Ότι ειδικά αυτές οι εκλογές δεν είναι μια από τα ίδια αλλά η έκβαση τους θα επηρεάσει αποφασιστικά τον προσανατολισμό της κοινωνίας στο επόμενο διάστημα.
Αυτές οι εκλογές γίνονται ακριβώς δυο χρόνια αφότου ανέλαβε το ΔΝΤ και η Τρόικα την εποπτεία του εγχώριου καπιταλισμού θυμίζοντας έτσι ότι είναι εκλογές σε ΔΝΤ και Τρόικα (και στοχεύοντας από αυτούς να είναι οι εκλογές του ΔΝΤ και της Τρόικας!) Διεξάχθηκαν με την μικρότερη δυνατή προεκλογική περίοδο, σε ατμόσφαιρα αστυνομικής καταστολής και μέσα σε κλίμα απειλών και εκβιασμών για ολική καταστροφή αν δεν υπερψηφιστούν τα καθεστωτικά κόμματα, αλλά και ωμών επεμβάσεων από το εξωτερικό και εκβιασμών και από εκεί ( «Αν οι Έλληνες ψηφίσουν κόμματα που απορρίπτουν τους όρους της τρόικας, η χώρα και η Ευρώπη θα εισέλθουν στο δρόμο της αστάθειας», δηλώνει ο Γερμανός ευρωβουλευτής των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ. Στο πλαίσιο αυτό κάνει λόγο για «ιστορικής σημασίας» απόφαση που πρέπει να λάβουν οι ψηφοφόροι. ο Σόιμπλε τα είπε ακόμη χειρότερα αυτά χτες!), μέσα σε έναν πρωτόγνωρο πανικό για τα ίδια τα κανάλια που στηριξαν το ΔΝΤ, σε κλίμα απίστευτης φημολογίας για νοθεία (έχουν έρθει ακόμη και ξένοι παρατηρητές, επομένως είναι σοβαρό αυτό το ενδεχόμενο) ακόμη και απειλών για στρατιωτικό πραξικοπημα αν δεν βγει το εκλογικο αποτέλεσμα που θέλουν! Και σαν να μην έφταναν αυτά είναι οι πρώτες εκλογές που υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρχουν εκλεγμένοι ανοιχτοί ναζί και με ό,τι θα συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη για την κοινωνία.
Είναι εκλογές που γίνονται μεσούσης της μεγαλυτερης οικονομικής κατάρρευσης με τον πληθυσμό στην απόγνωση, την απελπισία και την οργή. Αν κάτι λοιπόν έχουμε να πούμε για αυτές είναι ότι δεν είναι σίγουρα μια από τα ίδια.Όλες αυτές οι απειλές, οι εκβιασμοί, η ιδεολογική τρομοκρατία φανερώνουν ένα καθεστώς σε πανικό.Ένα καθεστώς που χρησιμοποίησε την προκήρυξη των εκλογών για να αποκλιμακώσει την λαϊκη οργή και τώρα βλέπει ότι το ίδιο το κόλπο του μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του.
Η απάντηση δεν είναι εύκολη όμως ένα κομμάτι της βρίσκεται στην σχετική αδυναμία του κινήματος των δρόμων και των πλατειών να αναλάβει αυτό την αυτοδιαχείριση της κοινωνίας σε συνθήκες κατάρρευσης της. Κομβικό σημείο στάθηκε η μη συνέχιση της εξέγερσης της 12 Φλεβάρη.Αν είχε βρει τρόπο να συνεχιστεί, αν μπορούσε να μαζικοποιήσει και να πολλαπλασιάσει τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ως τον βαθμό αυτά να προβάλλονται ευρύτερα ως διάδοχη κοινωνική κατάσταση, αν είχε προχωρήσει με την ορμή των πρώτων ωρών της εξέγερσης καθιστώντας τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων μια αξερίζωτη πραγματικότητα, αν έφερνε μόνιμη και αναπτυσσόμενη σύνδεση του Ιούνη και του Δεκέμβρη όπως έγινε εφικτό για κάποιες ώρες αναγεννώντας το κίνημα του συντάγματος και των πλατειών σε νέες ριζοσπαστικότερες και πιο αποφασισμένες βάσεις ΤΟΤΕ θα ήταν εφικτό η προκήρυξη εκλογών να γινόταν σε ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικό κλίμα. Και τότε η ενεργή αποχή που υποστηρίζουν οι αναρχικοί και αμεσοδημοκράτες θα ήταν ένα εντελώς διαφορετικής τάξης ζήτημα. Θα ήταν κάτι απτό και ελπιδοφόρο, μια στάση που θα δικαιωνόταν από την καθημερινότητα του κινήματος και θα έκφραζε την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων που παίρνουν τις ζωές στα χεριά τους…
Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι (εν μέρει γιατί αυτή η κοινωνία δεν φάνηκε να είναι τόσο έτοιμη για μια τέτοια ριζοσπαστική προοπτική, εν μέρει γιατί εκείνη η εξέγερση έμεινε ορφανή από αποφασιστικές και συντονισμένες ενέργειες που θα της έδιναν άλλη ώθηση) και ακολούθησε άλλο δρόμο η ιστορία.
Μετά από εκείνο το φοβερό ξέσπασμα ήρθε μια ανάπαυλα απότομη και ανησυχητική.Η εαρινή εξόρμηση αποδείχτηκε τζούφια. Η προεκλογική συζήτηση άρχισε να ανέρχεται και να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των πολλών. Προγραμματισμένες μέρες δράσης όπως η 31 Μάρτη στέφτηκαν από παταγώδη αποτυχία. Ούτε καν μια θαρραλέα και αναπάντεχη πολιτική πράξη αυτοθυσίας ενός κοινωνικού αγωνιστή δεν μπόρεσε να αναταράξει όσο έπρεπε τα λιμνάζοντα νερά της προεκλογικίτιδας. Και μετά το καθεστώς πέρασε στην επίθεση με τον ραγδαίο εκφασισμό του- ανεβάζοντας απότομα την επιρροή των καθαρών ναζί- και κάθε ελπίδα για σαρωτική εξέγερση ΠΡΙΝ τις εκλογές έσβησε.Και μαζί με αυτό έσβησαν οι ελπίδες να υπάρχει διάδοχη ριζοσπαστική κατάσταση σε μέρες εκλογών έξω από τις εκλογές…
Θλιβερή εξέλιξη αν σκεφτούμε ότι για 2 μήνες στο σύνταγμα προωθούταν η άποψη ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι ξεπερασμένος και εξαπατητικός και ότι η λύση βρίσκεται στην αυτοοργάνωση και στην άμεση δημοκρατία και εκείνο το κίνημα είχε φτάσει να απολαμβάνει το 80% της υποστήριξης του πληθυσμού. (και απόλυτα κατανοητή η πίκρα κάποιων αμεσοδημοκρατών και πλατειακών που εκφράζεται σε κείμενα τους γράφοντας ‘μα πώς τα ξεχάσατε αυτά;Πάλι στα ίδια γυρνάτε;)
Το δεδομένο λοιπόν που έχουμε τώρα όσο κι αν δεν μας αρέσει είναι ότι ο κόσμος έχει μια τεράστια επιθυμία να ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές.Έχοντας ηττηθεί στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά και βλέποντας αυτό το καθεστώς να παραμένει στην θέση του και να τολμά να του ζητά νέα ψήφο υποστήριξης του, θέλει να χρησιμοποιήσει αυτες τις εκλογές για να τους τιμωρήσει, να θάψει τα επίσημα καθεστωτικά κόμματα και να αναδείξει άλλες δυνάμεις που του φαίνονται αντικαθεστωτικές και αντιμνημονιακές.
Δεν μπορεί να τους κακολογίσει κανείς για αυτό. Γιατί τελικά αυτές οι εκλογές στις συνθήκες και στα διλλήματα που γίνονται μπορεί να αποδειχτούν πολύ επικίνδυνες και απρόβλεπτες για το μέλλον του συστήματος. Αν μη τι άλλο αυτό φαίνεται από την αγωνία κάποιων συμφερόντων για το αποτέλεσμα τους. Και εδώ ήρθε η ώρα να καταρρίψουμε μια διαδεδομένη πλάνη που προβάλλεται δογματικά από πολλούς συντρόφους και πάνω σε αυτή έχουν οικοδομήσει μια άχρονη απαξιωση του κοινοβουλευτισμού και των επιδράσεων των εκλογικών του αποτελεσμάτων στην μαζική ψυχολογία…
Ο κοινοβουλευτισμός όμως περνά σε μεγάλη κρίση όταν οι οικονομικές συνθήκες επιδεινώνονται ραγδαία και η κοινωνική συναίνεση έχει καταρρεύσει. Σε τέτοιες συνθήκες αναδύονται στα σπλάχνα του νέες πολιτικές δυνάμεις από τα αριστερά και από τα δεξιά του που ευαγγελίζονται ρήξεις, ανατροπές και ασυνέχεια με το παλιό.
Η δεκαετία του 30 (δεκαετία οικονομικής κατάρρευσης)είναι πλουσιότατη σε παραδείγματα. Τότε εμφανίστηκαν πολιτικές δυνάμεις από τα δεξιά που χρησιμοποίησαν την ψήφο για να καταργήσουν τον κοινοβουλευτισμό και να φέρουν ένα ασύγκριτα πιο αυταρχικό και απάνθρωπο πολιτικό συστήμα. Το πώς χρησιμοποίησε ο Χίτλερ το γερμανικό κοινοβουλιο και τις αλλεπάλληλες εκλογές εκεί για να τον καταργήσει είναι αδιάψευστο στοιχείο γιατί τα εκλογικά αποτελέσματα δεν φέρνουν πάντα μια από τα ίδια για την κοινωνία.(και μπορούμε με φρίκη να φανταστούμε το απίθανο σενάριο για εδώ τι θα σήμαινε τώρα να έβγαινε σε αυτές τις εκλογές πρώτη η χρυσή αυγή…)
Υπάρχουν όμως και τα αντίθετα παραδείγματα (που πάλι συμφωνούν στην άποψη ότι όλα τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι ίσα και όμοια ειδικά σε συνθήκες κραχ) που έδειξαν ότι κάποιες εκλογές μπορούν να πυροδοτήσουν κοινωνικές εξεγέρσεις αν φέρουν ανέλπιστα και δραματικά αλλαγή συσχετισμών προς το αριστερότερο.
Το αποτέλεσμα είναι μια βαθιά αλλαγή της μαζικής ψυχολογίας με αγωνιστική ανάταση και αυξημένη ταξική αυτοπεποίθηση των εργατών. Ξεκινά ένα σαρωτικό κίνημα καταλήψεων εργοστασίων αλλά και μεγαλομαγαζιών και υπηρεσιών που δίνει στην εργατική τάξη για πρώτη φορά μεγάλες νίκες, αύξηση μισθών, μείωση ωραρίων, καθιέρωση άδειας μετά αποδοχών και πολλά άλλα.Αυτά έγιναν στην δεκαετία του κραχ και την εποχή που η ανεργία και η εργοδοτική επίθεση ήταν στο απώγειο της και μετά από διαδοχικές ήττες στον κοινωνικό και πολιτικό στίβο. Εδώ βρίσκεται ένα τρανταχτό παράδειγμα για ένα εκλογικό αποτέλεσμα- που οι απο κάτω το είδαν σαν θρίαμβο- να πυροδοτεί αναγγένηση της ταξικής πάλης των εργατών αλλά και συνολικότερη εξωστρέφεια που έφερε ελπίδα σε όλη την κοινωνία.(το ότι δεν μπόρεσε να συνεχιστεί μέχρι τέλους έχει να κάνει και με τις άλυτες αντιφάσεις του τραγικού μεσοπολέμου και με την δηλητηριώδη επιρροή του σταλινισμού)
Η άνοδος του λαϊκού μετώπου στην Ισπανία συνοδεύτηκε και αυτή με μεγάλη αγωνιστική ανάταση και ανέβασμα του ηθικού. Χιλιάδες αναρχικοί απελευθερώθηκαν από τις φυλακές χωρίς κανείς να περιμένει κάποιο επίσημο διάταγμα για την απελευθέρωση τους. Η αναρχική επιρροή όχι μόνο δεν ανακόπηκε μετά από τέτοια τακτική αλλά αντίθετα δυνάμωσε και απλώθηκε παντού.Και όταν οι φασίστες κόντρα σε μια δημοκρατική εκλεγμένη κυβέρνηση εξαπόλυσαν το στρατιωτικό πραξικόπημα τους, η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη πέρασαν ακαρίαια σε αναρχικό έλεγχο μετά από μια ηρωική αντιφασιστική και αναρχική εξέγερση σε αυτές τις πόλεις.
Άλλο ένα ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα ότι τα εκλογικά αποτελέσματα επηρεάζουν καταλυτικά τις κοινωνικές εξελίξεις και δεν είναι αδιάφορα και όμοια ειδικά σε συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλισμού…
Ένα παράδειγμα που όμως δείχνει και τα αρνητικά να πάρει κανείς στα σοβαρά την συμμετοχή του στον κοινοβουλευτισμό. Δυστυχώς αναρχικές προσωπικότητες με τεράστιο κύρος όπως η Φρεδερίκα Μοντσενί και ο Γκαρθία Ολιβέρ περιστοιχισμένοι από πολλούς άλλους αναρχικούς με την ίδια νοοτροπία και στάση έφτασαν να πάρουν πολύ στα σοβαρά την συμμετοχή τους στην κοινοβουλευτική απάτη.Πόσο σοβαρά; Τόσο ώστε να γίνουν και οι ίδιοι υπουργοί ενός καταρρέοντος κοινοβουλευτισμού. Και με αυτό τον τρόπο να δώσουν νομιμοποιηση σε ένα νόθο ασταθές και ύπουλο πολιτικό σύστημα στο όνομα του αντιφασισμού και της αντιφασιστικης ενότητας. Και αντί να δώσουν όλη την υποστήριξη τους και την έμφαση τους στα νεοδημιουργημένα εργατικά συμβούλια και τις ένοπλες λαϊκές επιτροπές βάσης που έφερναν έμπρακτα μια νέα ελεύθερη αυτοδιοικούμενη κοινωνία, αναλώθηκαν σε κοινοβουλευτικά και πολιτικά τερτίπια που έδιναν δύναμη και κύρος στους εχθρούς της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία. Ο Γκαρθία Ολιβέρ έφτασε στα όρια της προδοσίας(ναι αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς απαραίτητα να εννοεί εθνική προδοσία όπως είναι του συρμού…) τον Μάη του 1937. Τότε και σε μια αυθόρμητη αναρχική εξέγερση κατά του σταλινισμού στην Βαρκελώνη, αυτός εμφανίστηκε με το κύρος του αναρχικού υπουργού και παλιού δοκιμασμένου αγωνιστή καλώντας τον κόσμο να παει στα σπίτια του επιτρέποντας την πολιτική κατάληψη της πόλης από τους σταλινικούς. Τότε χάθηκε κάθε ελπίδα η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία να θριαμβεύσει…
Από αυτό το παράδειγμα είναι που οι αναρχικοί παγκόσμια κατέληξαν στο ακλόνητο συμπέρασμα να μην συμμετέχεις ποτέ σε πολιτικά παιχνίδια όποιες κι αν είναι οι ειδικές συνθήκες γιατί μπορούν να σε κάψουν. Στην πραγματικότητα το παράδειγμα άλλα φανερώνει.Πώς μια αρχικά σωστή και αυθόρμητη τακτική (να συμμετέχεις σαν εξαίρεση και σε ειδικές συνθήκες στην εκλογική διαδικασία για να αποτρέψεις εκλογικό θρίαμβο του φασισμού) μπορεί να μετατραπεί σε απαράδεκτο συμβιβασμό που ποδοποτά τις αρχές και τις ανάγκες μιας κοινωνικής επανάστασης και της ίδιας της αναρχίας. Η εξέλιξη δεν ήταν αναπόφευκτη ούτε αναπόδραστη. Οι αναρχικοί που είχαν ψηφίσει το 36 ήταν οι ίδιοι που εξεγέρθηκαν το 37.Η ‘ηγεσία’ τους που δεν ψήφισε το 36 ήταν αυτή που έκανε τους απαράδεκτους συμβιβασμούς το 37. (εξαιρείται ο Ντουρούττι που είχε σκοτωθεί κάποιους μήνες πριν στην μάχη της Μαδρίτης…)
Η άποψη μου λοιπόν και έχοντας μελετήσει αρκετά την Ισπανική Επανάσταση είναι ότι η αναρχία θα μπορούσε να είχε θριαμβεύσει σαν πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα κι ας είχαν ψηφίσει μαζικά το 36 αν οι αναρχικοί της βάσης αν οι ίδιοι εμπιστεύονταν περισσότερο τους εαυτούς τους και τις δυνάμεις τους κόντρα σε πεφωτισμένους αναρχικούς αστέρες-με αναγνωρισμένο αγωνιστικό παρελθόν- που μπήκαν στο κίβδηλο πολιτικό παιχνίδι την στιγμή που έμπρακτα είχε θριαμβεύσει η αναρχική εξέγερση στους δρόμους. Κι αντίθετα, αν αυτή η βάση δεν είχε ψηφίσει το 1936 η συντριβή του αναρχισμού θα ερχόταν νωρίτερα από έναν φασισμό που εκείνη την εποχή όταν έπαιρνε την εξουσία ήξερε με την γενοκτονική βία του να εκμηδενίζει μαζικά ριζοσπαστικά ρεύματα…
Και στην Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει επίσης τα δικά της παραδείγματα και δυο εκλογές της ακυρώθηκαν (το 1936 και το 1967) γιατί αναμένονταν εκλογικά αποτελέσματα που δεν ήταν συμβατά με τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης. Για άλλη μια φορά ο ανιστόρητος δογματισμός που βλέπει τις εκλογές και την διαδικασία τους σαν κάτι που φέρνει όμοια και προβλεψιμα αποτελέσματα φαίνεται ανεπαρκέστατος να εξηγήσει την επίδραση και την σημασία των εκλογών μέσα στον χρόνο και στις διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.(λόγω χώρου δεν θα σχοληθώ με την πλούσια εμπειρία που μας έρχεται από Χιλή, Ινδονησία, Νότια Κορέα κλπ…)
Καιρός όμως να γυρίσουμε στην Ελλάδα του σήμερα και να δούμε τις συγκεκριμένες τάσεις που εμφανίζονται σε αυτές τις εκλογές.
Δεύτερο δεδομένο, την σχετική αδυναμία των κινημάτων των δρόμων να προσφέρουν βάσιμη πειστική και διαρκής εναλλακτική λύση ΤΩΡΑ παρά τις πλούσιες εμπειρίες, τις αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοργάνωσης και τα διαρκή ξεσπάσματα του τα τελευταία χρόνια.
Εδώ θα δούμε ένα τρίτο δεδομένο που έχει φέρει σε πανικό τις ραδιουργίες του συστήματος.
Πλάι στην απότομη άνοδο των ναζί εμφανίζεται ξαφνικά μια ακόμη πιο απότομη άνοδος της αριστεράς όπως εκφράζεται κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ. (μακριά από μένα κάθε προσπάθεια προώθησης του.Η οργή και η ξινίλα μου για τις δηλώσεις Τσίπρα στις 12 Φλεβάρη δεν θα φύγει ποτέ.Εδώ απλά αναγνωρίζουμε υπαρκτές τάσεις και μελετάμε τις συνέπειες τους)
Πως εξηγείται η τρομερή άνοδος του Σύριζα προεκλογικά;
Ο Τσίπρας έκανε το δικό του κόλπο γκρόσσο.Παρουσίασε την αριστερά του όχι σαν δύναμη αντιπολίτευσης αλλά σαν δύναμη εξουσίας που θα τα αλλάξει όλα. Το κολπάκι του με τον Καμμένο και τους βουλευτές που θα χρησιμοποιουσε από αυτόν για να κάνει κυβέρνηση δεν ήταν μια γκάφα όπως κάποιοι αφελείς πίστεψαν αλλά ένα υπολογισμένο σχέδιο. Με αυτό τοποθετείται στο κέντρο των εξελίξεων και ως η μοναδική ελπίδα απέναντι στους μνημονιακούς.
Το απότελεσμα της τακτικής του ήταν θεαματικό και αμέσως τού έδωσε σίγουρο και φρέσκο αέρα στον κόσμο.Ξαφνικά γεμίσαμε με δηλώσεις και κείμενα αναποφάσιστων που ‘θα ψηφίσουν Σύριζα γιατί δίνει ελπίδα αλλαγής‘, ‘ο Τσίπρας έγινε μάγκας γιατί επιτέλους ηγείται μιας αριστεράς που θέλει να αναλάβει ευθύνες‘, ‘τρομοκράτησε τους μνημονιακούς ξεφτιλίζοντας την κινδυνολογία τους για ακυβερνησία‘, ‘ είναι αυτός που θα δώσει το μήνυμα στην ευρώπη ότι δεν πάει άλλο εδώ‘ και άλλα τέτοια.
Ο Τσίπρας δεν σταμάτησε εκεί. Έκανε άλλη μια κίνηση που του έδωσε τρομερή ώθηση. Πήρε (έκλεψε) τα συνθήματα της κατάληψης του Συντάγματος (όπως το ‘αποφάσισαν χωρίς εμάς προχωράμε χωρίς αυτούς’) και εμφανίζεται σαν ο κύριος πολιτικός εκφραστής εκείνου του κινήματος. Η στάση του τότε να δώσει πλήρη πολιτική αποδοχή σε εκείνο το κίνημα σεβόμενος τυπικά (αλλά όχι ουσιαστικά!) την απόφαση εκείνου του κινήματος να προχωρήσει χωρίς ιεραρχικούς κομματικούς μηχανισμούς τον φέρνει σε πλεονεκτική θέση να κεφαλοποιήσει(τι απαίσια λέξη!) σε ψήφους το δυναμικό του. Κι αφού όπως δείξαμε η πλειοψηφία αυτών που ήταν στο σύνταγμα τελικά θα ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές εισπράττει από αυτούς πολύ μεγάλη εκλογική στήριξη.
Και με αυτά και αυτά φτάσαμε να θεωρείται πιθανή ακόμη και η πρωτιά του Σύριζα τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα!
Από όσα έχει πει ο Τσίπρας ας κρατήσουμε αυτό που είπε μια φορά δειλά (για να το αποσύρει γρήγορα…)και μας αφορά άμεσα. Την ανάγκη του κόσμου σε περίπτωση επικράτησης της αριστεράς να βγει στον δρόμο, να καταλάβει το Σύνταγμα και να εντείνει τους κοινωνικούς αγώνες κόντρα σε μη εκλεγμένα και δικτατορικά στην φύση τους κέντρα εξουσίας (συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας!)Αυτό το κάλεσμα για έναν ρεφορμιστή αριστερό ηγέτη είναι ό,τι πιο προχωρημένο μπορεί να κάνει και εμείς πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη όχι γιατί το είπε ο Τσίπρας αλλά γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε ούτως ή άλλως και ανεξάρτητα εκλογικού αποτελέσματος!(καθόλου τυχαία λοιπόν η βίαιη και σοκαρισμένη αντίδραση των καναλαρχών και οι πανικόβλητες κραυγες του Βενιζέλου για ‘συνταγματική εκτροπή’ του Τσίπρα!)
(παρένθεση: είχα την ατυχία από μια λάθος συννενόηση να βρεθώ για λίγη ώρα χτες στην συγκέντρωση του καμμένου στην αρεοπαγίτου!Το αναφέρω για να βγάλω την αγωνία από μέσα μου να δω τον εαυτό μου σε κανένα βίντεο του youtube για την εκδήλωση του αλλά και σαν απάντηση στο ποστ που είναι πρωτο τώρα στο ελληνικό wordpress και λέγεται:’τριπλάσια η συγκέντρωση του καμμένου από του βενιζέλου‘ Η αλήθεια ήταν ότι μετα βίας είχε και αυτός χίλια άτομα και ήταν ό,τι πιο κιτς και γελοίο έχω δει. Άνθρωποι χαμένοι και δυσαρμονικά ετερόκλητοι με την απελπίσια και την ψευτοέπαρση να τους ενώνουν.Τουλάχιστον δεν ένιωσα ότι είμαι σε αμιγώς φασιστική συγκέντρωση και ούτε υπήρχε θέμα (όσο τουλάχιστον το έκοψα εγώ στον ελάχιστο χρόνο που βρέθηκα εκεί) να κινδυνεύσουν μετανάστες επειδή κυκλοφόρησαν εκεί ανάμεσα τους…)
Το ΚΚΕ μέσα σε αυτή την επικοινωνιακή θύελλα του Τσίπρα αποκάλυψε την γύμνια του. Δεν είναι ούτε κόμμα της εξέγερσης όπως όψιμα θέλει να αυτοπαρουσιαστεί (αλλά και όπως αποδεδειγμένα έδειξε σε όλες τις εξεγερσιακές ευκαιρίες της διετίας κλίνει περισσότερο στο να είναι κόμμα της αντιεξέγερσης…) ούτε κόμμα του ρεφορμισμού. Ο κόσμος αναρωτιέται πια τι είναι.Δεν πείθει ούτε τους δικούς του και η μονομερή επίθεση του στο Σύριζα (κι ενώ αυτό με πανουργία έφτασε ως και την Παπαρήγα να προτείνει για πρωθυπουργό!) φαντάζει τόσο άκαιρη, άκομψη και άστοχη όταν ο λαός νιώθει άλλους κομματικούς σχηματισμούς σαν βασικούς εχθρούς του.Για άλλη μια φορά θα βρεθεί στην γωνία και τούτη την φορά διάλεξε το ίδιο αυτό τον ρόλο.
Η υπόλοιπη αριστερά φαίνεται πια να είναι στην σκιά του Σύριζα. Το Ανταρσύα αφού αυτοκτόνησε πολιτικά στηρίζοντας το ΚΚΕ στον ρόλο της προστασίας της βουλής στις 20 Οκτώβρη προσπαθεί απεγνωσμένα να αναστηθεί και έχει μια κάποια απεύθυνση στην νεολαία. (κρυφό ρεύμα πάντως εμφανίζει το ΕΕΚ
)
Συνολικά τα ποσοστά της αριστεράς αναμένεται να είναι γιγάντια.
Χρέος και αυτών που κηρύττουν την εκλογική αποχή και αυτών που χωρίς να έχουν εκλογικές αυταπάτες και χωρίς να πιστεύουν στην αριστερά θα ψηφίσουν κάτι αριστερό είναι να είναι στον δρόμο την μέρα των εκλογών και τις επόμενες που έρχονται.Γελοίοι διχασμοί μεταξύ τους δεν χωρούν. Όπως κάποιος δεν κρίνεται θετικά αν απέχει από αυτές απέχοντας και από τους αγώνες του δρόμου έτσι και κάποιος δεν μπορεί να κριθεί αρνητικά αν ρίξει τελικά ένα χαρτάκι αλλά εντείνει την παρουσία του στους δρόμους. Όπως είδαμε από την ιστορία, καμιά φορά το να ψηφίζεις μπορεί να φέρει μεγαλύτερο σαμποτάζ και αποδιοργάνωση στο σύστημα από την αποχή.
Μετά από βασανιστικές σκέψεις και ζυγίζοντας όλα τα δεδομένα και τις δυναμικές συμπέρανα προσωπικά ότι η αποχή τώρα δεν μας βοηθά. Θα βοηθούσε τις πιο φθαρμένες δυνάμεις και θα εξυπηρετούσε τον εκλογικό αγώνα των ναζί.Η εκλογική άνοδος της αριστεράς δεν θα μπορούσε να μάς κάνει κακό αλλά θα έδινε ελπίδα σε έναν κόσμο που δείχνει έτοιμος να βυθιστεί στην απελπισία. Και ίσως να ωθούσε σε μια αγωνιστική ανάταση όπως έγινε σε άλλες ανάλογες ιστορικές περιπτώσεις που εξετάσαμε.
Δεν νιώθω καλά με αυτά τα συμπεράσματα και θα ήθελα να είναι αλλιώς η κατάσταση. Να μην είχαμε ανάγκη καμιά εκλογική άνοδο της αριστεράς και ούτε γενικά τις ίδιες τις εκλογές. Να είχαμε προχωρήσει αυτό που ξεκινήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι στο σύνταγμα. Να είχαμε αποτελειώσει την εξέγερση της 12 Φλεβάρη. Και έτσι παραμένει και ενισχύεται ο σεβασμός και ο θαυμασμός μου σε αυτούς που μπορουν ακόμη κόντρα σε όλα τα ρεύματα να κηρύττουν την εκλογική αποχή με την αισιοδοξία της πράξης να νικάει τον πεσσιμισμό της θεωρίας. (έχω όμως τον μικρότερο σεβασμό σε αυτούς που θα απέχουν εκλογικά και θα απέχουν και από τον δρόμο όντας αδιάφοροι, κυνικοί και παραιτημένοι από όλα…)
Σε κάθε περίπτωση και όπως διαμορφώνεται η κατάσταση η 6 Μάη έχει όλες τις προδιαγραφές και τις πιθανότητες να είναι μέρα ξεσηκωμού και έτσι πρέπει να την δούμε είτε απέχουμε είτε όχι από τις εκλογές.
Η πρωτοβουλία κινήσεων πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπεράσει στον δρόμο και στα κινήματα του.
Με το πέρας αυτών των εκλογών και ανεξάρτητα του αποτελέσματος τους είναι κάτι που πρέπει να προωθήσουμε ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ.
Στο βάθος η αποσύνθεση της κοινωνίας έχει προχωρήσει…
Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα αυτή η είδηση (σημερινή) μου έφερε βαθιά θλίψη…
‘νεκροί μάνα και γιος επί τρεις μήνες μέσα στο σπίτι τους…
Μάνα και γιος βρέθηκαν νεκροί σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης στη μονοκατοικία όπου διέμεναν στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης.Ο 62χρονος γιος και η 86χρονη μητέρα του πέθαναν από αναθυμιάσεις σόμπας πριν από περίπου τρεις μήνες. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν τους αναζήτησε κανένας και μόλις χθες γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία εξαιτίας της έντονης δυσοσμίας.Από την ιατροδικαστική έρευνα η οποία διενεργείται, θα εξακριβωθεί η ημερομηνία αλλά και οι ακριβείς συνθήκες θανάτου τους.
Kαι μέσα μου έχει οργιάσει η επιθυμία η 6 Μάη να είναι η μέρα που θα γίνει επιτέλους αυτό το ντου στα φασιστοκάναλα…
Το κόμμα που έφερε το ΔΝΤ, έκλεψε τις προηγούμενες εκλογές με το λεφτά υπάρχουν, υπέγραψε μνημόνια εξόντωσης που διέλυσαν εργασιακά δικαιώματα και οδήγησαν την οικονομία στην κατάρρευση, προώθησε νομοσχέδια που καταργήσαν θεμελιακές ελευθερίες και έφερε φασίστες στα υπουργεία, αυτό το κόμμα που διασώθηκε από την κοινωνική κατακραυγή χρησιμοποιώντας το χειρότερο μίγμα αστυνομοκρατίας και ψυχολογικής τρομοκρατίας των καναλιών, αυτό το κόμμα που καταπάτησε κάθε αρχή του -όπως είχε διακηρυχτεί στο ιδρυτικό του συνέδριο- όσο μπορούσε να καταπατηθεί, αυτό το κόμμα που έφτασε να ενστερνιστεί τον ίδιο τον φασισμό αντιγράφοντας προεκλογικά την ατζέντα της χρυσής αυγής για να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από τα αίσχη του και για να χαϊδέψει τα πιο χυδαία ρατσιστικά αντανακλαστικά, αυτή η συμμορία εγκληματιών ολοκλήρωσε την διαδρομή ολέθρου της με μια κίνηση εξίσου εξοργιστική όσο και οι προηγούμενες του:
Τόλμησε αυτό και μόνο αυτό να καταπατήσει τον χώρο του Συντάγματος για να στήσει εκεί την κεντρική και τελευταία του προεκλογική του συγκέντρωση. Έναν χώρο που όλα τα άλλα κόμματα σε όλο το πολιτικό φάσμα σεβάστηκαν και κρατήθηκαν μακριά του γνωρίζοντας ότι ειδικά σε εκείνο τον χώρο δεν τολμάς να οργανώσεις προεκλογικές οπερέτες.
´Εναν χώρο που μόλις ένα μήνα πριν είχε ποτιστεί με το αίμα συντρόφου μας σε ύστατη πράξη πολιτικής του αυτοθυσίας. Μια πλατεία που πριν ένα χρόνο καταλήφθηκε για δυο μήνες από ακηδεμόνευτο κόσμο προτάσσοντας την αυτοοργανωση και την άμεση δημοκρατία,το ’να πάρουμε τις ζωές στα χέρια μας’ Μια πλατεία που γνώρισε επικές κοινωνικές συγκρούσεις και μια πλατεία για την οποία έγινε ολόκληρη εξέγερση στις 12 Φλεβάρη προκειμένου ο κόσμος να την διεκδικήσει από την αστυνομία.
Όχι δεν ήταν χαζά τα άλλα κόμματα που έμειναν μακριά της (και σε αυτούς και ο φασίστας Σαμαράς που παριστάνει το πρώτο κόμμα του καθεστώτος…)
Θρασύτατο ήταν το ΠΑΣΟΚ που μόνο του ξέχωρα από τα άλλα αποτόλμησε την χρήση της για προβολή του.Και με αυτή την υπέρτατη πράξη θράσους πρόσφερε το τελευταιο καρφί στο τάφο του όπως λένε και οι Εγγλέζοι.
Η συμμετοχή του κόσμου ήταν η ελάχιστη δυνατή και τόσο μικρή που κανένα τηλεοπτικό τρυκ που δεν μπορούσε να εξωραϊσει. (χοντρικά η συμμετοχή ήταν στο ένα χιλιοστο των παλιών επικών συγκεντρώσεων του και στο ένα εκατοστό από τις συγκεντρωσεις Σημίτη.)Έφτασε να επιστρατευσει ακόμη και κάποιους (ευτυχώς για την αξιοπρέπεια των μεταναστών λίγους) μετανάστες για να καλύψει τα τρομακτικα του κενά (θράσος στο θρασος για ένα κόμμα που έχει υιοθετήσει μια απάνθρωπη μεταναστευτικη πολιτική και πρωτοστατεί στην δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης…)
Κι αυτός ο ελάχιστος κόσμος περιστοιχιζόταν από κουστωδίες μπάτσων και ασφαλιτών που έφτασαν να προσαγάγουν κόσμο είτε γιατί απλά έκραζε όλο το αίσχος είτε και χωρίς κανένα απολύτως λόγο! Κι έτσι αυτό το κόμμα τερματίζει τον πολιτικό του βίο στον διασυρμό.
Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν κατάντησε να στηρίζεται στην χουντική αστυνομοκρατία για να διοργανώσει την κεντρική του εκδήλωση και να συγκεντρώνει το ίδιο τον ελάχιστο δυνατό κόσμο. Τέλος εποχής…
Λίγο πριν είχα μια άμεση προσωπική εμπειρία με κάποιους Πασόκους στο Αιγάλεω. Πηγαίνοντας στο μετρό στην κεντρική πλατεία εκεί που οι Πασόκοι προσπαθούν μάταια να στήσουν περίπτερο (για τις περιπέτειες του δες εδώ http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1396466) είδα τρεις γέρους να το ανοίγουν (το πρωί μένει κλειστό και το απόγευμα το ανοίγουν με προστασία αστυνομικής δύναμης!) Δεν είχα όρεξη να ασχοληθώ μαζί τους και έφευγα, όμως ακαριαία βρέθηκε ένας νέος που άρχισε να τους κράζει. Ένας θρασύτατος γέρος τον έσπρωξε και τότε εκράγηκα.’ρε αλήτες μας φάγατε την ζωή και απλώνεται και χέρι;” Σε χρόνο ρεκόρ το κράξιμο έχει επεκταθεί και έχουν μπει στον χορό διάφοροι άσχετοι και περαστικοί. Οι παππούδες έχουν τώρα οπισθοχωρήσει και για ‘σωτηρία’ τους (εννοείται δεν σου πάει να χτυπάς γερούς ανθρώπους όσο σκατάδες κι αν είναι και η αντιπαράθεση έμεινε και θα έμενε στο λεκτικό ) έσκασαν προκλητικά ΔΙΑΣ που πέρασαν μέσα από την πλατεία. ´Ετσι ρε ξεφτίλες φασιστόγεροι.Και Απλώνετε χέρι για το ΠΑΣΟΚ και μετά έρχονται οι μπάτσοι να σας σώσουν.Έχε χάρη που σεβόμαστε την ηλικία σας.Ραμολιμέντα που θέλετε να μας θάψετε όλους μας!‘
Στο σύνταγμα είχα να αλλάξω γραμμή και μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι την ώρα που είχε προγραμματιστεί η συγκέντρωση τους εκεί, η κίνηση ήταν ελάχιστη, μικρότερη και από την τυπική κίνηση που έχει το μετρό σε μια αδιάφορη μέρα. Εκεί φώναζα σε έναν φίλο στο τηλεφώνο για αυτό που είχε γίνει πριν τονίζοντας πόσο σιχαμένο είναι το ΠΑΣΟΚ και πόσο του αξιζει η εξαφάνιση και η τιμωρία των μεγαλοστελεχών του. Εντυπωσιακό πάλι που ο κόσμος δίπλα σιγόνταρε, χαιρόταν με την διηγήση και επαύξανε. Αυτά, στον σταθμό και στην ώρα που υποτίθεται ότι έπρεπε να έρχονται μαζικά οι υποστηρικτές του για την κεντρική του εκδήλωση!
Όλη λοιπόν η ασταμάτητη τηλεοπτική προπαγάνδα υπέρ του, όλα τα παλιά και καινούργια κόλπα που προσπάθησαν να το κρατήσουν στην ζωή έπεσαν στον βρόντο. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε αναπόδραστη τροχιά μιας εκλογικής πανολεθρίας χωρίς προηγούμενο και στο φάσμα της ολοκληρωτικής συντριβής.
Ήρθε λοιπον η ώρα να μιλήσουμε για τις εκλογές,(και περισσότερο συγκεκριμένα για τις εκλογές της αυριανής μέρας) ένα θέμα που σε ιδεολογικό επίπεδο εύκολα ξεμπερδεύεις μαζί του προβάλοντας την ανωτερώτητα της αυτοοργάνωσης και της άμεσης δημοκρατίας και ξεσκεπάζοντας τον κίβδηλο υποκριτικό και ανεύθυνο χαρακτήρα τους αλλά που στις συγκεκριμένες συνθήκες που ζούμε και στην ροή της ιστορίας που βιώνουμε είναι κάπως πιο περίπλοκο και σύνθετο…
Εκλογές της 6 Μάη 2012. Μια από τα ίδια; (όχι και να γιατί…)
Επίτηδες καθυστέρησα να δημοσίευσω τις σκέψεις μου για αυτό το θέμα καθώς το ίδιο το ζήτημα για μένα (και με βάση την προσωπική απόφαση που πήρα για συμμετοχή σε αυτές) είναι άβολο και οξύμωρο.Οι εκλογές δεν συνιστούν κινηματική διαδικασία, είναι ένα μέσο διαιώνισης της κυριαρχίας του καθεστώτος, βασίζονται στην δομική ανευθυνότητα των πολλών και στην αδυναμία τους να αυτοκυβερνηθούν, δημιουργούν μια βιτρίνα δημοκρατικότητας ενώ η πραγματική εξουσία βρίσκεται στα χέρια ιεραρχικών μηχανισμών βίας και στα γραφεία τραπεζών και πολυεθνικών. Επιπλέον είναι και ένα μεσο εκτόνωσης της λαϊκής οργής και ειδικά αυτές οι εκλογές προκηρύχτηκαν δυο μήνες μετά από μια τορμερή επίδειξη λαϊκής οργής αποσκοπώντας στην αποκλιμάκωση της.
Αυτά είναι όλα σωστά όπως σωστές στο περιεχόμενο τους είναι όλες οι αντιεκλογικές προκηρύξεις και αφίσες που έχουν βγει από αναρχικές και αμεσοδημοκρατικές ομάδες αυτό το διάστημα.
Το κείμενο (και γι’άυτό άλλωστε γράφεται λίγες ώρες πριν ανοίξουν οι κάλπες και όχι προηγούμενα) δεν έχει κανένα σκοπό να πείσει οποιονδήποτε θέλει να απέχει από αυτές τις εκλογές να συμμετέχει σε αυτές (και σύντροφοι που έχουν πάρει αυτή την απόφαση κινούμενοι με τα πιο αγωνιστικά και ανθρώπινα ελατήρια δεν έχουν καμιά τέτοια ανάγκη να πειστούν.Η επιλογή τους είναι απόλυτα σεβαστή) Ούτε αποσκοπεί να ξεκαθαρίσει αναποφάσιστους που ταλαντεύονται ανάμεσα σε διάφορες υποψηφιοτητες και κόμματα.
Το κείμενο γράφεται για να διαλύσει κάποιες διαδεδομένες πλάνες πάνω στην επίδραση των εκλογών, (που αρθρώνονται με έναν ανιστόρητο δογματισμό), να αναγνωρίσει υπαρκτές κοινωνικές τάσεις(είτε μας αρέσουν είτε όχι) και για να αναδείξει κάποιες ευκαιρίες και ελπίδες που είναι βάσιμες για την ίδια την μέρα των εκλογών και μετά. Παράλληλα δίνει μια δική του εξήγηση γιατί στις σημερινές συνθήκες η αντιεκλογική καμπάνια πέφτει σε άγονο έδαφος και τελικά καταντά (επι του πρακταίου) προσχηματική χωρίς άμεσο πρακτικό αντίκρυσμα…
Οι σύντροφοι από την αναρχική αρχειοθήκη τιτλοφόρισαν το κείμενο τους πάλι τα ίδια και ο τίτλος είναι εξαιρετικά ατυχής. Γιατί αυτό που νιώθει η πλειοψηφία για αυτες τις εκλογές (συμπαρασύροντας και αναρχικούς) είναι ακριβώς το αντίθετο. Ότι ειδικά αυτές οι εκλογές δεν είναι μια από τα ίδια αλλά η έκβαση τους θα επηρεάσει αποφασιστικά τον προσανατολισμό της κοινωνίας στο επόμενο διάστημα.
Αυτές οι εκλογές γίνονται ακριβώς δυο χρόνια αφότου ανέλαβε το ΔΝΤ και η Τρόικα την εποπτεία του εγχώριου καπιταλισμού θυμίζοντας έτσι ότι είναι εκλογές σε ΔΝΤ και Τρόικα (και στοχεύοντας από αυτούς να είναι οι εκλογές του ΔΝΤ και της Τρόικας!) Διεξάχθηκαν με την μικρότερη δυνατή προεκλογική περίοδο, σε ατμόσφαιρα αστυνομικής καταστολής και μέσα σε κλίμα απειλών και εκβιασμών για ολική καταστροφή αν δεν υπερψηφιστούν τα καθεστωτικά κόμματα, αλλά και ωμών επεμβάσεων από το εξωτερικό και εκβιασμών και από εκεί ( «Αν οι Έλληνες ψηφίσουν κόμματα που απορρίπτουν τους όρους της τρόικας, η χώρα και η Ευρώπη θα εισέλθουν στο δρόμο της αστάθειας», δηλώνει ο Γερμανός ευρωβουλευτής των Χριστιανοκοινωνιστών (CSU) και αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στο Ευρωκοινοβούλιο Μάνφρεντ Βέμπερ. Στο πλαίσιο αυτό κάνει λόγο για «ιστορικής σημασίας» απόφαση που πρέπει να λάβουν οι ψηφοφόροι. ο Σόιμπλε τα είπε ακόμη χειρότερα αυτά χτες!), μέσα σε έναν πρωτόγνωρο πανικό για τα ίδια τα κανάλια που στηριξαν το ΔΝΤ, σε κλίμα απίστευτης φημολογίας για νοθεία (έχουν έρθει ακόμη και ξένοι παρατηρητές, επομένως είναι σοβαρό αυτό το ενδεχόμενο) ακόμη και απειλών για στρατιωτικό πραξικοπημα αν δεν βγει το εκλογικο αποτέλεσμα που θέλουν! Και σαν να μην έφταναν αυτά είναι οι πρώτες εκλογές που υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρχουν εκλεγμένοι ανοιχτοί ναζί και με ό,τι θα συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη για την κοινωνία.
Είναι εκλογές που γίνονται μεσούσης της μεγαλυτερης οικονομικής κατάρρευσης με τον πληθυσμό στην απόγνωση, την απελπισία και την οργή. Αν κάτι λοιπόν έχουμε να πούμε για αυτές είναι ότι δεν είναι σίγουρα μια από τα ίδια.Όλες αυτές οι απειλές, οι εκβιασμοί, η ιδεολογική τρομοκρατία φανερώνουν ένα καθεστώς σε πανικό.Ένα καθεστώς που χρησιμοποίησε την προκήρυξη των εκλογών για να αποκλιμακώσει την λαϊκη οργή και τώρα βλέπει ότι το ίδιο το κόλπο του μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον του.
Γιατί κατάρρευσε το πλειοψηφικό ρεύμα της αποχής του 2010;
Δεν έχει περάσει εναμίσι χρόνος από τότε που η αποχή εμφανίστηκε πλειοψηφικά στις δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές.Το πσοστό της άγγιξε τον απίστευτο αριθμό του 85% στην νεολαία και ξεπέρασε το 50% στο σύνολο του πληθυσμού.Ήταν τότε που θριάμβευσε η εκκλήση των αναρχικών να απέχουμε από στημένες αντιπροσωπευτικές διαδικασίες ανταποκρινόμενη σε μια βαθιά διάθεση και επιθυμία του κόσμου να απέχει. Σήμερα το κλίμα έχει αντιστραφεί πλήρως ως το σημείο να υπάρχουν και αναρχικοί που να μην συμφωνούν με την αποχή σε αυτές τις εκλογές.Γιατί και πώς έγινε αυτό;Η απάντηση δεν είναι εύκολη όμως ένα κομμάτι της βρίσκεται στην σχετική αδυναμία του κινήματος των δρόμων και των πλατειών να αναλάβει αυτό την αυτοδιαχείριση της κοινωνίας σε συνθήκες κατάρρευσης της. Κομβικό σημείο στάθηκε η μη συνέχιση της εξέγερσης της 12 Φλεβάρη.Αν είχε βρει τρόπο να συνεχιστεί, αν μπορούσε να μαζικοποιήσει και να πολλαπλασιάσει τα αυτοοργανωμένα εγχειρήματα ως τον βαθμό αυτά να προβάλλονται ευρύτερα ως διάδοχη κοινωνική κατάσταση, αν είχε προχωρήσει με την ορμή των πρώτων ωρών της εξέγερσης καθιστώντας τις καταλήψεις δημόσιων κτιρίων μια αξερίζωτη πραγματικότητα, αν έφερνε μόνιμη και αναπτυσσόμενη σύνδεση του Ιούνη και του Δεκέμβρη όπως έγινε εφικτό για κάποιες ώρες αναγεννώντας το κίνημα του συντάγματος και των πλατειών σε νέες ριζοσπαστικότερες και πιο αποφασισμένες βάσεις ΤΟΤΕ θα ήταν εφικτό η προκήρυξη εκλογών να γινόταν σε ένα εντελώς διαφορετικό κοινωνικό κλίμα. Και τότε η ενεργή αποχή που υποστηρίζουν οι αναρχικοί και αμεσοδημοκράτες θα ήταν ένα εντελώς διαφορετικής τάξης ζήτημα. Θα ήταν κάτι απτό και ελπιδοφόρο, μια στάση που θα δικαιωνόταν από την καθημερινότητα του κινήματος και θα έκφραζε την αυτοπεποίθηση των ανθρώπων που παίρνουν τις ζωές στα χεριά τους…
Δυστυχώς τα πράγματα δεν εξελίχτηκαν έτσι (εν μέρει γιατί αυτή η κοινωνία δεν φάνηκε να είναι τόσο έτοιμη για μια τέτοια ριζοσπαστική προοπτική, εν μέρει γιατί εκείνη η εξέγερση έμεινε ορφανή από αποφασιστικές και συντονισμένες ενέργειες που θα της έδιναν άλλη ώθηση) και ακολούθησε άλλο δρόμο η ιστορία.
Μετά από εκείνο το φοβερό ξέσπασμα ήρθε μια ανάπαυλα απότομη και ανησυχητική.Η εαρινή εξόρμηση αποδείχτηκε τζούφια. Η προεκλογική συζήτηση άρχισε να ανέρχεται και να μονοπωλεί το ενδιαφέρον των πολλών. Προγραμματισμένες μέρες δράσης όπως η 31 Μάρτη στέφτηκαν από παταγώδη αποτυχία. Ούτε καν μια θαρραλέα και αναπάντεχη πολιτική πράξη αυτοθυσίας ενός κοινωνικού αγωνιστή δεν μπόρεσε να αναταράξει όσο έπρεπε τα λιμνάζοντα νερά της προεκλογικίτιδας. Και μετά το καθεστώς πέρασε στην επίθεση με τον ραγδαίο εκφασισμό του- ανεβάζοντας απότομα την επιρροή των καθαρών ναζί- και κάθε ελπίδα για σαρωτική εξέγερση ΠΡΙΝ τις εκλογές έσβησε.Και μαζί με αυτό έσβησαν οι ελπίδες να υπάρχει διάδοχη ριζοσπαστική κατάσταση σε μέρες εκλογών έξω από τις εκλογές…
Θλιβερή εξέλιξη αν σκεφτούμε ότι για 2 μήνες στο σύνταγμα προωθούταν η άποψη ότι ο κοινοβουλευτισμός είναι ξεπερασμένος και εξαπατητικός και ότι η λύση βρίσκεται στην αυτοοργάνωση και στην άμεση δημοκρατία και εκείνο το κίνημα είχε φτάσει να απολαμβάνει το 80% της υποστήριξης του πληθυσμού. (και απόλυτα κατανοητή η πίκρα κάποιων αμεσοδημοκρατών και πλατειακών που εκφράζεται σε κείμενα τους γράφοντας ‘μα πώς τα ξεχάσατε αυτά;Πάλι στα ίδια γυρνάτε;)
Το δεδομένο λοιπόν που έχουμε τώρα όσο κι αν δεν μας αρέσει είναι ότι ο κόσμος έχει μια τεράστια επιθυμία να ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές.Έχοντας ηττηθεί στο δρόμο με το κεφάλι ψηλά και βλέποντας αυτό το καθεστώς να παραμένει στην θέση του και να τολμά να του ζητά νέα ψήφο υποστήριξης του, θέλει να χρησιμοποιήσει αυτες τις εκλογές για να τους τιμωρήσει, να θάψει τα επίσημα καθεστωτικά κόμματα και να αναδείξει άλλες δυνάμεις που του φαίνονται αντικαθεστωτικές και αντιμνημονιακές.
Δεν μπορεί να τους κακολογίσει κανείς για αυτό. Γιατί τελικά αυτές οι εκλογές στις συνθήκες και στα διλλήματα που γίνονται μπορεί να αποδειχτούν πολύ επικίνδυνες και απρόβλεπτες για το μέλλον του συστήματος. Αν μη τι άλλο αυτό φαίνεται από την αγωνία κάποιων συμφερόντων για το αποτέλεσμα τους. Και εδώ ήρθε η ώρα να καταρρίψουμε μια διαδεδομένη πλάνη που προβάλλεται δογματικά από πολλούς συντρόφους και πάνω σε αυτή έχουν οικοδομήσει μια άχρονη απαξιωση του κοινοβουλευτισμού και των επιδράσεων των εκλογικών του αποτελεσμάτων στην μαζική ψυχολογία…
Το εκλογικό αποτέλεσμα κάποιες φορές έχει τεράστια σημασία για το μέλλον των κοινωνικών αγώνων (αυτό έχει ισχύσει αρνητικά και θετικά σε διάφορες εκλογικές αναμετρήσεις στην παγκόσμια ιστορία. Οι εκλογές αν άλλαζαν το καθεστώς θα ήταν παράνομες αλλά πολλές φορές έγιναν παράνομες γιατί δεν έφεραν το αναμενόμενο εκλογικό αποτελέσμα!Η εμπειρία από παλιές τέτοιες εκλογές σε Ισπανία, Γερμανία, Γαλλία, Ελλάδα.Η πιο θετική εμπειρία κάποιων εκλογικών αποτελέσματών που πυροδότησαν κοινωνικές εξεγέρσεις)
Το κοινοβουλευτικό σύστημα μπορεί να λειτουργεί ομαλά για τον καπιταλισμό σε συνθήκες που αυτό έχει μια σχετική οικονομική σταθερότητα όπου μπορεί να κάνει υποσχέσεις και να στηρίζεται σε μια ευρύτερη κοινωνική συναίνεση. Τότε με την μέθοδο του δικομματισμού μπορεί να εναλλάσσει στην πολιτική εξουσία του όμοια στο βάθος τους κόμματα με διαφορές στο στυλ και σε κάποιες εμφάσεις και έτσι να αυτοδιαιωνίζεται.Ο κοινοβουλευτισμός όμως περνά σε μεγάλη κρίση όταν οι οικονομικές συνθήκες επιδεινώνονται ραγδαία και η κοινωνική συναίνεση έχει καταρρεύσει. Σε τέτοιες συνθήκες αναδύονται στα σπλάχνα του νέες πολιτικές δυνάμεις από τα αριστερά και από τα δεξιά του που ευαγγελίζονται ρήξεις, ανατροπές και ασυνέχεια με το παλιό.
Η δεκαετία του 30 (δεκαετία οικονομικής κατάρρευσης)είναι πλουσιότατη σε παραδείγματα. Τότε εμφανίστηκαν πολιτικές δυνάμεις από τα δεξιά που χρησιμοποίησαν την ψήφο για να καταργήσουν τον κοινοβουλευτισμό και να φέρουν ένα ασύγκριτα πιο αυταρχικό και απάνθρωπο πολιτικό συστήμα. Το πώς χρησιμοποίησε ο Χίτλερ το γερμανικό κοινοβουλιο και τις αλλεπάλληλες εκλογές εκεί για να τον καταργήσει είναι αδιάψευστο στοιχείο γιατί τα εκλογικά αποτελέσματα δεν φέρνουν πάντα μια από τα ίδια για την κοινωνία.(και μπορούμε με φρίκη να φανταστούμε το απίθανο σενάριο για εδώ τι θα σήμαινε τώρα να έβγαινε σε αυτές τις εκλογές πρώτη η χρυσή αυγή…)
Υπάρχουν όμως και τα αντίθετα παραδείγματα (που πάλι συμφωνούν στην άποψη ότι όλα τα εκλογικά αποτελέσματα δεν είναι ίσα και όμοια ειδικά σε συνθήκες κραχ) που έδειξαν ότι κάποιες εκλογές μπορούν να πυροδοτήσουν κοινωνικές εξεγέρσεις αν φέρουν ανέλπιστα και δραματικά αλλαγή συσχετισμών προς το αριστερότερο.
Η Γαλλία του λαϊκού μετώπου.
Στην Γαλλία και μετά τον θρίαμβο του ναζισμού στην γερμανία γίνεται αυθόρμητα και απότομα μια ένωση της αριστεράς. Αυτή η ένωση τσακίζει τους φασίστες στον δρόμο που ως τότε φαίνονταν και εκεί παντοδύναμοι και στις εκλογές που ακολουθούν η αριστερά θριαμβεύει.Το αποτέλεσμα είναι μια βαθιά αλλαγή της μαζικής ψυχολογίας με αγωνιστική ανάταση και αυξημένη ταξική αυτοπεποίθηση των εργατών. Ξεκινά ένα σαρωτικό κίνημα καταλήψεων εργοστασίων αλλά και μεγαλομαγαζιών και υπηρεσιών που δίνει στην εργατική τάξη για πρώτη φορά μεγάλες νίκες, αύξηση μισθών, μείωση ωραρίων, καθιέρωση άδειας μετά αποδοχών και πολλά άλλα.Αυτά έγιναν στην δεκαετία του κραχ και την εποχή που η ανεργία και η εργοδοτική επίθεση ήταν στο απώγειο της και μετά από διαδοχικές ήττες στον κοινωνικό και πολιτικό στίβο. Εδώ βρίσκεται ένα τρανταχτό παράδειγμα για ένα εκλογικό αποτέλεσμα- που οι απο κάτω το είδαν σαν θρίαμβο- να πυροδοτεί αναγγένηση της ταξικής πάλης των εργατών αλλά και συνολικότερη εξωστρέφεια που έφερε ελπίδα σε όλη την κοινωνία.(το ότι δεν μπόρεσε να συνεχιστεί μέχρι τέλους έχει να κάνει και με τις άλυτες αντιφάσεις του τραγικού μεσοπολέμου και με την δηλητηριώδη επιρροή του σταλινισμού)
Ισπανία 36.Όταν οι αναρχικοί ψήφισαν μαζικά για πρώτη φορά στην ιστορία τους.
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει η περίπτωση της Ισπανίας. Και εκεί βγήκε ένα λαίκό αριστερόστροφο μέτωπο στην εξουσία και εκείνο μάλιστα χάρη στην μαζική ψήφο των αναρχικών. Σε επίσημο επίπεδο οι αναρχικοί δεν εγκατέλειψαν την πάγια τακτική τους υπέρ της αποχής. Όμως σε επίπεδο βάσης έγινε το πρωτοφανές.Οι αναρχικοί εργάτες ψήφισαν μαζικά αριστερά καθώς θεώρησαν ανυπόφορο σε εκείνες τις συνθήκες να επιτρέψουν να θριαμβεύσει εκλογικά η φασιστική δεξιά. Είχαν και την εμπειρία της Γερμανίας νωπή με την ανοδο του χίτλερ μέσω του κοινοβουλευτισμού και δεν ήθελαν να δουν αυτό να επαναλαμβάνεται στην Ισπανία.Η άνοδος του λαϊκού μετώπου στην Ισπανία συνοδεύτηκε και αυτή με μεγάλη αγωνιστική ανάταση και ανέβασμα του ηθικού. Χιλιάδες αναρχικοί απελευθερώθηκαν από τις φυλακές χωρίς κανείς να περιμένει κάποιο επίσημο διάταγμα για την απελευθέρωση τους. Η αναρχική επιρροή όχι μόνο δεν ανακόπηκε μετά από τέτοια τακτική αλλά αντίθετα δυνάμωσε και απλώθηκε παντού.Και όταν οι φασίστες κόντρα σε μια δημοκρατική εκλεγμένη κυβέρνηση εξαπόλυσαν το στρατιωτικό πραξικόπημα τους, η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη πέρασαν ακαρίαια σε αναρχικό έλεγχο μετά από μια ηρωική αντιφασιστική και αναρχική εξέγερση σε αυτές τις πόλεις.
Άλλο ένα ίσως το σημαντικότερο παράδειγμα ότι τα εκλογικά αποτελέσματα επηρεάζουν καταλυτικά τις κοινωνικές εξελίξεις και δεν είναι αδιάφορα και όμοια ειδικά σε συνθήκες δομικής κρίσης του καπιταλισμού…
Ένα παράδειγμα που όμως δείχνει και τα αρνητικά να πάρει κανείς στα σοβαρά την συμμετοχή του στον κοινοβουλευτισμό. Δυστυχώς αναρχικές προσωπικότητες με τεράστιο κύρος όπως η Φρεδερίκα Μοντσενί και ο Γκαρθία Ολιβέρ περιστοιχισμένοι από πολλούς άλλους αναρχικούς με την ίδια νοοτροπία και στάση έφτασαν να πάρουν πολύ στα σοβαρά την συμμετοχή τους στην κοινοβουλευτική απάτη.Πόσο σοβαρά; Τόσο ώστε να γίνουν και οι ίδιοι υπουργοί ενός καταρρέοντος κοινοβουλευτισμού. Και με αυτό τον τρόπο να δώσουν νομιμοποιηση σε ένα νόθο ασταθές και ύπουλο πολιτικό σύστημα στο όνομα του αντιφασισμού και της αντιφασιστικης ενότητας. Και αντί να δώσουν όλη την υποστήριξη τους και την έμφαση τους στα νεοδημιουργημένα εργατικά συμβούλια και τις ένοπλες λαϊκές επιτροπές βάσης που έφερναν έμπρακτα μια νέα ελεύθερη αυτοδιοικούμενη κοινωνία, αναλώθηκαν σε κοινοβουλευτικά και πολιτικά τερτίπια που έδιναν δύναμη και κύρος στους εχθρούς της κοινωνικής επανάστασης στην Ισπανία. Ο Γκαρθία Ολιβέρ έφτασε στα όρια της προδοσίας(ναι αυτή η λέξη μπορεί να χρησιμοποιηθεί χωρίς απαραίτητα να εννοεί εθνική προδοσία όπως είναι του συρμού…) τον Μάη του 1937. Τότε και σε μια αυθόρμητη αναρχική εξέγερση κατά του σταλινισμού στην Βαρκελώνη, αυτός εμφανίστηκε με το κύρος του αναρχικού υπουργού και παλιού δοκιμασμένου αγωνιστή καλώντας τον κόσμο να παει στα σπίτια του επιτρέποντας την πολιτική κατάληψη της πόλης από τους σταλινικούς. Τότε χάθηκε κάθε ελπίδα η κοινωνική επανάσταση στην Ισπανία να θριαμβεύσει…
Από αυτό το παράδειγμα είναι που οι αναρχικοί παγκόσμια κατέληξαν στο ακλόνητο συμπέρασμα να μην συμμετέχεις ποτέ σε πολιτικά παιχνίδια όποιες κι αν είναι οι ειδικές συνθήκες γιατί μπορούν να σε κάψουν. Στην πραγματικότητα το παράδειγμα άλλα φανερώνει.Πώς μια αρχικά σωστή και αυθόρμητη τακτική (να συμμετέχεις σαν εξαίρεση και σε ειδικές συνθήκες στην εκλογική διαδικασία για να αποτρέψεις εκλογικό θρίαμβο του φασισμού) μπορεί να μετατραπεί σε απαράδεκτο συμβιβασμό που ποδοποτά τις αρχές και τις ανάγκες μιας κοινωνικής επανάστασης και της ίδιας της αναρχίας. Η εξέλιξη δεν ήταν αναπόφευκτη ούτε αναπόδραστη. Οι αναρχικοί που είχαν ψηφίσει το 36 ήταν οι ίδιοι που εξεγέρθηκαν το 37.Η ‘ηγεσία’ τους που δεν ψήφισε το 36 ήταν αυτή που έκανε τους απαράδεκτους συμβιβασμούς το 37. (εξαιρείται ο Ντουρούττι που είχε σκοτωθεί κάποιους μήνες πριν στην μάχη της Μαδρίτης…)
Η άποψη μου λοιπόν και έχοντας μελετήσει αρκετά την Ισπανική Επανάσταση είναι ότι η αναρχία θα μπορούσε να είχε θριαμβεύσει σαν πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα κι ας είχαν ψηφίσει μαζικά το 36 αν οι αναρχικοί της βάσης αν οι ίδιοι εμπιστεύονταν περισσότερο τους εαυτούς τους και τις δυνάμεις τους κόντρα σε πεφωτισμένους αναρχικούς αστέρες-με αναγνωρισμένο αγωνιστικό παρελθόν- που μπήκαν στο κίβδηλο πολιτικό παιχνίδι την στιγμή που έμπρακτα είχε θριαμβεύσει η αναρχική εξέγερση στους δρόμους. Κι αντίθετα, αν αυτή η βάση δεν είχε ψηφίσει το 1936 η συντριβή του αναρχισμού θα ερχόταν νωρίτερα από έναν φασισμό που εκείνη την εποχή όταν έπαιρνε την εξουσία ήξερε με την γενοκτονική βία του να εκμηδενίζει μαζικά ριζοσπαστικά ρεύματα…
Και στην Ελλάδα
Η Ελλάδα έχει επίσης τα δικά της παραδείγματα και δυο εκλογές της ακυρώθηκαν (το 1936 και το 1967) γιατί αναμένονταν εκλογικά αποτελέσματα που δεν ήταν συμβατά με τις επιθυμίες της άρχουσας τάξης. Για άλλη μια φορά ο ανιστόρητος δογματισμός που βλέπει τις εκλογές και την διαδικασία τους σαν κάτι που φέρνει όμοια και προβλεψιμα αποτελέσματα φαίνεται ανεπαρκέστατος να εξηγήσει την επίδραση και την σημασία των εκλογών μέσα στον χρόνο και στις διαφορετικές κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες.(λόγω χώρου δεν θα σχοληθώ με την πλούσια εμπειρία που μας έρχεται από Χιλή, Ινδονησία, Νότια Κορέα κλπ…)
Καιρός όμως να γυρίσουμε στην Ελλάδα του σήμερα και να δούμε τις συγκεκριμένες τάσεις που εμφανίζονται σε αυτές τις εκλογές.
Μπορεί η 6 Μάη να φέρει αγωνιστική ανάταση και να δρομολογήσει βαθιές ανατροπές; (Ναι! Και γι’ αυτό τα καλέσματα να είμαστε στο Σύνταγμα το απόγευμα των εκλογών είναι πολύ σημαντικά)
Ως τώρα έχουμε δει δυο δεδομένα. Τον ραγδαίο εκφασισμό του καθεστώτος προκειμενου να διχάσει, να δηλητηρίασει και να αποπροσανατολίσει με μερικό σκοπό την εκλογική διάσωση του ΠΑΣΟΚ ΝΔ διαιωνίζοντας με δημοκρατική επίφαση ένα κοινωνικό πείραμα που έχει φτάσει την κοινωνία στα όρια της.Η αλητεία του ξεπέρασε κάθε όριο όταν χρησιμοποίησε οροθετικές ιερόδουλες για τα δικά του βρώμικα κομματικά παιχνίδια. Το θέμα έχει πια ξεσηκώσει διεθνή κατακραυγή και έφτασε ως και την συντηρητική bild που καλεί σε μποϋκατάρισμα της Ελλάδας για τις φασιστικές μεθόδους της να προφυλακίζει οροθετικούς και να ποινικοποιεί την ίδια την αρρώστεια.Δεύτερο δεδομένο, την σχετική αδυναμία των κινημάτων των δρόμων να προσφέρουν βάσιμη πειστική και διαρκής εναλλακτική λύση ΤΩΡΑ παρά τις πλούσιες εμπειρίες, τις αλλεπάλληλες απόπειρες αυτοργάνωσης και τα διαρκή ξεσπάσματα του τα τελευταία χρόνια.
Εδώ θα δούμε ένα τρίτο δεδομένο που έχει φέρει σε πανικό τις ραδιουργίες του συστήματος.
Πλάι στην απότομη άνοδο των ναζί εμφανίζεται ξαφνικά μια ακόμη πιο απότομη άνοδος της αριστεράς όπως εκφράζεται κυρίως από το ΣΥΡΙΖΑ. (μακριά από μένα κάθε προσπάθεια προώθησης του.Η οργή και η ξινίλα μου για τις δηλώσεις Τσίπρα στις 12 Φλεβάρη δεν θα φύγει ποτέ.Εδώ απλά αναγνωρίζουμε υπαρκτές τάσεις και μελετάμε τις συνέπειες τους)
Πως εξηγείται η τρομερή άνοδος του Σύριζα προεκλογικά;
Ο Τσίπρας έκανε το δικό του κόλπο γκρόσσο.Παρουσίασε την αριστερά του όχι σαν δύναμη αντιπολίτευσης αλλά σαν δύναμη εξουσίας που θα τα αλλάξει όλα. Το κολπάκι του με τον Καμμένο και τους βουλευτές που θα χρησιμοποιουσε από αυτόν για να κάνει κυβέρνηση δεν ήταν μια γκάφα όπως κάποιοι αφελείς πίστεψαν αλλά ένα υπολογισμένο σχέδιο. Με αυτό τοποθετείται στο κέντρο των εξελίξεων και ως η μοναδική ελπίδα απέναντι στους μνημονιακούς.
Το απότελεσμα της τακτικής του ήταν θεαματικό και αμέσως τού έδωσε σίγουρο και φρέσκο αέρα στον κόσμο.Ξαφνικά γεμίσαμε με δηλώσεις και κείμενα αναποφάσιστων που ‘θα ψηφίσουν Σύριζα γιατί δίνει ελπίδα αλλαγής‘, ‘ο Τσίπρας έγινε μάγκας γιατί επιτέλους ηγείται μιας αριστεράς που θέλει να αναλάβει ευθύνες‘, ‘τρομοκράτησε τους μνημονιακούς ξεφτιλίζοντας την κινδυνολογία τους για ακυβερνησία‘, ‘ είναι αυτός που θα δώσει το μήνυμα στην ευρώπη ότι δεν πάει άλλο εδώ‘ και άλλα τέτοια.
Ο Τσίπρας δεν σταμάτησε εκεί. Έκανε άλλη μια κίνηση που του έδωσε τρομερή ώθηση. Πήρε (έκλεψε) τα συνθήματα της κατάληψης του Συντάγματος (όπως το ‘αποφάσισαν χωρίς εμάς προχωράμε χωρίς αυτούς’) και εμφανίζεται σαν ο κύριος πολιτικός εκφραστής εκείνου του κινήματος. Η στάση του τότε να δώσει πλήρη πολιτική αποδοχή σε εκείνο το κίνημα σεβόμενος τυπικά (αλλά όχι ουσιαστικά!) την απόφαση εκείνου του κινήματος να προχωρήσει χωρίς ιεραρχικούς κομματικούς μηχανισμούς τον φέρνει σε πλεονεκτική θέση να κεφαλοποιήσει(τι απαίσια λέξη!) σε ψήφους το δυναμικό του. Κι αφού όπως δείξαμε η πλειοψηφία αυτών που ήταν στο σύνταγμα τελικά θα ψηφίσει σε αυτές τις εκλογές εισπράττει από αυτούς πολύ μεγάλη εκλογική στήριξη.
Και με αυτά και αυτά φτάσαμε να θεωρείται πιθανή ακόμη και η πρωτιά του Σύριζα τουλάχιστον στα μεγάλα αστικά κέντρα!
Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά για εμάς;
Μια πρωτιά της ρεφορμιστικής αντιμνημονιακής αριστεράς αλά Σύριζα σίγουρα θα έφερνε τον δικό της πολιτικό σεισμό και σε καμιά περίπτωση δεν είναι επιθυμητή για το κατεστημένο (και εξ ου και οι απεγνωσμένες προσπάθειες των καναλαρχών να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο)Από όσα έχει πει ο Τσίπρας ας κρατήσουμε αυτό που είπε μια φορά δειλά (για να το αποσύρει γρήγορα…)και μας αφορά άμεσα. Την ανάγκη του κόσμου σε περίπτωση επικράτησης της αριστεράς να βγει στον δρόμο, να καταλάβει το Σύνταγμα και να εντείνει τους κοινωνικούς αγώνες κόντρα σε μη εκλεγμένα και δικτατορικά στην φύση τους κέντρα εξουσίας (συμπεριλαμβανομένης της αστυνομίας!)Αυτό το κάλεσμα για έναν ρεφορμιστή αριστερό ηγέτη είναι ό,τι πιο προχωρημένο μπορεί να κάνει και εμείς πρέπει να το λάβουμε σοβαρά υπόψη όχι γιατί το είπε ο Τσίπρας αλλά γιατί αυτό πρέπει να κάνουμε ούτως ή άλλως και ανεξάρτητα εκλογικού αποτελέσματος!(καθόλου τυχαία λοιπόν η βίαιη και σοκαρισμένη αντίδραση των καναλαρχών και οι πανικόβλητες κραυγες του Βενιζέλου για ‘συνταγματική εκτροπή’ του Τσίπρα!)
(παρένθεση: είχα την ατυχία από μια λάθος συννενόηση να βρεθώ για λίγη ώρα χτες στην συγκέντρωση του καμμένου στην αρεοπαγίτου!Το αναφέρω για να βγάλω την αγωνία από μέσα μου να δω τον εαυτό μου σε κανένα βίντεο του youtube για την εκδήλωση του αλλά και σαν απάντηση στο ποστ που είναι πρωτο τώρα στο ελληνικό wordpress και λέγεται:’τριπλάσια η συγκέντρωση του καμμένου από του βενιζέλου‘ Η αλήθεια ήταν ότι μετα βίας είχε και αυτός χίλια άτομα και ήταν ό,τι πιο κιτς και γελοίο έχω δει. Άνθρωποι χαμένοι και δυσαρμονικά ετερόκλητοι με την απελπίσια και την ψευτοέπαρση να τους ενώνουν.Τουλάχιστον δεν ένιωσα ότι είμαι σε αμιγώς φασιστική συγκέντρωση και ούτε υπήρχε θέμα (όσο τουλάχιστον το έκοψα εγώ στον ελάχιστο χρόνο που βρέθηκα εκεί) να κινδυνεύσουν μετανάστες επειδή κυκλοφόρησαν εκεί ανάμεσα τους…)
Το ΚΚΕ μέσα σε αυτή την επικοινωνιακή θύελλα του Τσίπρα αποκάλυψε την γύμνια του. Δεν είναι ούτε κόμμα της εξέγερσης όπως όψιμα θέλει να αυτοπαρουσιαστεί (αλλά και όπως αποδεδειγμένα έδειξε σε όλες τις εξεγερσιακές ευκαιρίες της διετίας κλίνει περισσότερο στο να είναι κόμμα της αντιεξέγερσης…) ούτε κόμμα του ρεφορμισμού. Ο κόσμος αναρωτιέται πια τι είναι.Δεν πείθει ούτε τους δικούς του και η μονομερή επίθεση του στο Σύριζα (κι ενώ αυτό με πανουργία έφτασε ως και την Παπαρήγα να προτείνει για πρωθυπουργό!) φαντάζει τόσο άκαιρη, άκομψη και άστοχη όταν ο λαός νιώθει άλλους κομματικούς σχηματισμούς σαν βασικούς εχθρούς του.Για άλλη μια φορά θα βρεθεί στην γωνία και τούτη την φορά διάλεξε το ίδιο αυτό τον ρόλο.
Η υπόλοιπη αριστερά φαίνεται πια να είναι στην σκιά του Σύριζα. Το Ανταρσύα αφού αυτοκτόνησε πολιτικά στηρίζοντας το ΚΚΕ στον ρόλο της προστασίας της βουλής στις 20 Οκτώβρη προσπαθεί απεγνωσμένα να αναστηθεί και έχει μια κάποια απεύθυνση στην νεολαία. (κρυφό ρεύμα πάντως εμφανίζει το ΕΕΚ
)Συνολικά τα ποσοστά της αριστεράς αναμένεται να είναι γιγάντια.
Εκλογές-Ξεσηκωμός
Ανεξάρτητα λοιπόν αν κάποιος ψηφίσει ή όχι σε αυτές τις εκλογές, η ζωή του θα επηρεαστεί άμεσα και έμμεσα από το αποτέλεσμα τους.Το αν θα νιώσει ο κόσμος νικητής ή ηττημένος από αυτές θα επηρεάσει για μεγάλο διάστημα την ψυχολογία και το ηθικό του να αγωνιστείΧρέος και αυτών που κηρύττουν την εκλογική αποχή και αυτών που χωρίς να έχουν εκλογικές αυταπάτες και χωρίς να πιστεύουν στην αριστερά θα ψηφίσουν κάτι αριστερό είναι να είναι στον δρόμο την μέρα των εκλογών και τις επόμενες που έρχονται.Γελοίοι διχασμοί μεταξύ τους δεν χωρούν. Όπως κάποιος δεν κρίνεται θετικά αν απέχει από αυτές απέχοντας και από τους αγώνες του δρόμου έτσι και κάποιος δεν μπορεί να κριθεί αρνητικά αν ρίξει τελικά ένα χαρτάκι αλλά εντείνει την παρουσία του στους δρόμους. Όπως είδαμε από την ιστορία, καμιά φορά το να ψηφίζεις μπορεί να φέρει μεγαλύτερο σαμποτάζ και αποδιοργάνωση στο σύστημα από την αποχή.
Μετά από βασανιστικές σκέψεις και ζυγίζοντας όλα τα δεδομένα και τις δυναμικές συμπέρανα προσωπικά ότι η αποχή τώρα δεν μας βοηθά. Θα βοηθούσε τις πιο φθαρμένες δυνάμεις και θα εξυπηρετούσε τον εκλογικό αγώνα των ναζί.Η εκλογική άνοδος της αριστεράς δεν θα μπορούσε να μάς κάνει κακό αλλά θα έδινε ελπίδα σε έναν κόσμο που δείχνει έτοιμος να βυθιστεί στην απελπισία. Και ίσως να ωθούσε σε μια αγωνιστική ανάταση όπως έγινε σε άλλες ανάλογες ιστορικές περιπτώσεις που εξετάσαμε.
Δεν νιώθω καλά με αυτά τα συμπεράσματα και θα ήθελα να είναι αλλιώς η κατάσταση. Να μην είχαμε ανάγκη καμιά εκλογική άνοδο της αριστεράς και ούτε γενικά τις ίδιες τις εκλογές. Να είχαμε προχωρήσει αυτό που ξεκινήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι στο σύνταγμα. Να είχαμε αποτελειώσει την εξέγερση της 12 Φλεβάρη. Και έτσι παραμένει και ενισχύεται ο σεβασμός και ο θαυμασμός μου σε αυτούς που μπορουν ακόμη κόντρα σε όλα τα ρεύματα να κηρύττουν την εκλογική αποχή με την αισιοδοξία της πράξης να νικάει τον πεσσιμισμό της θεωρίας. (έχω όμως τον μικρότερο σεβασμό σε αυτούς που θα απέχουν εκλογικά και θα απέχουν και από τον δρόμο όντας αδιάφοροι, κυνικοί και παραιτημένοι από όλα…)
Σε κάθε περίπτωση και όπως διαμορφώνεται η κατάσταση η 6 Μάη έχει όλες τις προδιαγραφές και τις πιθανότητες να είναι μέρα ξεσηκωμού και έτσι πρέπει να την δούμε είτε απέχουμε είτε όχι από τις εκλογές.
Η πρωτοβουλία κινήσεων πρέπει οπωσδήποτε να ξαναπεράσει στον δρόμο και στα κινήματα του.
Με το πέρας αυτών των εκλογών και ανεξάρτητα του αποτελέσματος τους είναι κάτι που πρέπει να προωθήσουμε ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ.
Στο βάθος η αποσύνθεση της κοινωνίας έχει προχωρήσει…
Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα αυτή η είδηση (σημερινή) μου έφερε βαθιά θλίψη…
‘νεκροί μάνα και γιος επί τρεις μήνες μέσα στο σπίτι τους…
Μάνα και γιος βρέθηκαν νεκροί σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης στη μονοκατοικία όπου διέμεναν στη Νέα Μηχανιώνα Θεσσαλονίκης.Ο 62χρονος γιος και η 86χρονη μητέρα του πέθαναν από αναθυμιάσεις σόμπας πριν από περίπου τρεις μήνες. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν τους αναζήτησε κανένας και μόλις χθες γείτονες ειδοποίησαν την αστυνομία εξαιτίας της έντονης δυσοσμίας.Από την ιατροδικαστική έρευνα η οποία διενεργείται, θα εξακριβωθεί η ημερομηνία αλλά και οι ακριβείς συνθήκες θανάτου τους.
Kαι μέσα μου έχει οργιάσει η επιθυμία η 6 Μάη να είναι η μέρα που θα γίνει επιτέλους αυτό το ντου στα φασιστοκάναλα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου