Χτες έγινα μάρτυρας ενός ασήμαντου περιστατικού. Σε ένα καφέ, σε μια “καλή” περιοχή της Αθήνας. Μοναδικοί πελάτες εγώ και δύο νεαρές, ντυμένες πολύ κομψά-μια νότα πολυτελείας στην γενική κατήφεια.
Ένας ηλικιωμένος κύριος μπαίνει στο κατάστημα. Η κοπέλα του καφέ, τον χαιρετάει εγκάρδια και υποθέτω πως γνωρίζονται. Ο κύριος, κοντά στα 70, με στρογγυλά γυαλιά, περιποιημένη γενειάδα και μια φυσιογνωμία τόσο ευγενική που με έκανε να σκεφθώ πως αυτός θα ήταν ο παππούς που θα ήθελα να είχα.
Κοιτούσε αρκετή ώρα τον κατάλογο και παραμένει σκεφτικός. Τελικά επιλέγει ένα απλό καφέ και βγάζει να πληρώσει με κέρματα. Παρατηρώ πως η κοπέλα του σερβίρει διπλό μέγεθος μαζί με μια γενναία ποσότητα από κουλουράκια. Οι δύο κοπέλες πίσω μου τον κοιτάζουν ειρωνικά. Η πιο ψηλή, λέει στην διπλανή της χαμηλόφωνα-όχι όμως τόσο ώστε να μην την ακούσω “κοίτα μετράνε και το ευρώ και θέλουν και καφέ”.
Μια ασήμαντη μικρή ιστορία στην Αθήνα…Ασυναίσθητα χαμηλώνω το βλέμμα και δεν ξέρω αν είναι από ντροπή για το σχόλιο της νεαρής γυναίκας ή για το βλέμμα του ηλικιωμένου κυρίου που με σκυφτό το κεφάλι κάθισε σε ένα τραπέζι.
Έμαθα πως είναι συνταξιούχος καθηγητής και μένει μόνος του λίγα στενά παρακάτω. Συνήθιζε να έρχεται εκεί τα πρωινά να πίνει τον καφέ του και να διαβάζει την εφημερίδα του αλλά πλέον δεν έχει χρήματα. Παρόλα αυτά έρχεται και όποτε έχει λίγα ψιλά παραγγέλνει ένα καφέ, τον οποίο αρνείται πεισματικά να του κεράσουν οι κοπέλες. Μια ύστατη προσπάθεια να κρατήσει κάτι όρθιο από την περασμένη του ζωή.
Σκέφτομαι πως σε όλη την ιστορία, η ουσία δεν βρίσκεται στον καφέ ούτε στο ανόητο σχόλιο. Βρίσκεται στην δραστική αλλαγή που συμβαίνει πλέον παντού και μας προσπερνάει. Σε ένα τρόπο ζωής που αλλάζει ραγδαία και στη χαμένη αξιοπρέπεια χιλιάδων ανθρώπων, που είτε εφταιξαν είτε όχι, βλέπουν τη ζωή τους να κατρακυλά. Μαζί τους όμως κατρακυλά και η ανθρωπιά και η συμπόνοια. Δεν έχω κάποιο σημαντικό σχόλιο να κάνω, ούτε θα αρχίσω να φιλοσοφώ για την οικονομική κρίση και τις συνέπειες της.
Δεν έχω λύσεις, δεν έχω καν κάτι ουσιαστικό να πω.
Από τις ξεχασμένες γωνιές της Αφρικής και τους σκονισμένους δρόμους της Ασίας και της Μέσης Ανατολής, μέχρι εδώ στις συνοικίες του ευρωπαϊκού νότου, οι ίδιες ιστορίες απόγνωσης και υπεροψίας.
Ποιος είναι το θύμα, ποιος ο θύτης και ποιος θα πληρώσει τελικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου