ΠΑΣΟΚ και ΝΔ κυβερνούν την χώρα εδώ και 38 χρόνια κι έχουν φέρει την ελληνική κοινωνία στα όρια της καταστροφής και της διάλυσης. Έχουν ρίξει τον ελληνικό λαό σε ανείπωτη φτώχεια και εξαθλίωση, σε βαθμό που δεν μπορούσε κανένας να φανταστεί πριν μερικά χρόνια.
Αυτά τα ίδια κόμματα έχουν σήμερα το θράσος να ζητούν την ψήφο σου! Έχουν ακόμα το θράσος να συνεχίζουν το μόνιμο σκυλοκαυγά τους και να κατηγορούν το ένα το άλλο ότι αυτό φταίει! Ζητούν, με ψέματα πάλι, να τους δώσουμε την έγκριση για να συνεχίσουν την ίδια πολιτική. Και το μόνο «επιχείρημα» και των δύο είναι ότι, αν δεν τους ψηφίσουμε η καταστροφή θα είναι μεγαλύτερη από αυτήν που έχουν προκαλέσει!
Πρέπει να πούμε όχι! Πρέπει να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες που μας παρέχουν οι ερχόμενες εκλογές και να «καταστρέψουμε» τα κόμματα που έχουν καταστρέψει τις ζωές του 90% των Ελλήνων εργαζομένων, νέων, συνταξιούχων και λαϊκών στρωμάτων. Παράλληλα με την καταψήφιση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, σαν «Ξεκίνημα» τονίζουμε με έμφαση: προσοχή στον κίνδυνο της ακροδεξιάς, και ιδιαίτερα της Χρυσής Αυγής. Στο όνομα της «πατρίδας» και εκμεταλλευόμενη τα προβλήματα της μαζικής παρουσίας μεταναστών, η Χ. Αυγή, που απροκάλυπτα ακόμα και σήμερα δηλώνει τον θαυμασμό της στον Χϊτλερ και τη Χούντα, αποτελεί «κίνδυνο – θάνατο» για τους κοινωνικούς αγώνες και τα δημοκρατικά δικαιώματα όλων μας.
Η ψήφος μας πρέπει να κατευθυνθεί στα κόμματα της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ)! Γιατί αυτά είναι τα μόνα που κατάγγειλαν τα μνημόνια και στάθηκαν σταθερά υπέρ των αγώνων της ελληνικής κοινωνίας ενάντια σ’ αυτά. Με μια δυνατή Αριστερά, ενισχύουμε τις αντιστάσεις στις επιθέσεις που δεχόμαστε και το κίνημα μπορεί να δώσει μάχες από καλύτερες θέσεις, μέσα κι έξω απ’ τη βουλή, την επόμενη περίοδο.
Σαν «Ξ» από την άλλη, έχουμε πλήρη συνείδηση ότι τα κόμματα της Αριστεράς δεν καλύπτουν επαρκώς τις ανάγκες, δεν ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, δεν προσφέρουν έμπνευση για καλύτερες μέρες στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στους νέους. Γι’ αυτό και δεν συμμετέχουμε με υποψήφιους σε κάποιο από τα υπάρχοντα σχήματα. Τα σοβαρά ελλείμματα που βλέπουμε στα κόμματα της Αριστεράς δεν μας επιτρέπουν να ταυτιστούμε πολιτικά και να υποστηρίξουμε χωρίς επιφυλάξεις κάποιο συγκεκριμένο συνδυασμό. Όμως θεωρούμε πως παρά τις διαφορές, είναι απαραίτητη η ενίσχυση της Αριστεράς γενικά, σαν ανάχωμα στην επιθετικότητα της Τρόικας και του δίδυμου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και ταυτόχρονα, είναι απαραίτητη η πάλη με στόχο το χτίσιμο μιας εναλλακτικής Αριστεράς. Μιας Αριστεράς η οποία να υπηρετεί με συνέπεια και καθαρότητα, ενωτικά και ταξικά, τους στόχους και τα οράματα των λαϊκών στρωμάτων, συνδέοντας την πάλη για τα καθημερινά ζητήματα με την πάλη ενάντια στο σύστημα και με τον στόχο μιας εναλλακτικής σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Τέλος το «Ξ» καλεί για ενεργητική συμμετοχή στις εκλογές ώστε η μαζική δυσαρέσκεια να μην κατευθυνθεί στην αποχή το λευκό και το άκυρο.Τονίζουμε πως αυτά ενισχύουν έμμεσα το πρώτο κόμμα και στη συγκεκριμένη περίπτωση τις δυνάμεις του μνημονίου.
Μισό αιώνα πίσω!
Το ΠΑΣΟΚ η Ν.Δ. και η Τρόικα, έχουν προκαλέσει μια απερίγραπτη καταστροφή στις ζωές της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Ξεκίνησαν την επίθεση για να μειώσουν δήθεν τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, γιατί αυτοί δήθεν φταίγανε για την κρίση, για να καταλήξουν να χτυπούν τον βασικό μισθό – ο οποίος μειώνεται κατά 22% στα 490 € καθαρά τον μήνα. Αν ο εργαζόμενος είναι νέος κάτω των 25 η μείωση είναι 32%, δηλαδή 430 € τον μήνα. Αυτά ισχύουν στην περίπτωση που ο εργαζόμενος έχει πλήρη απασχόληση - πράγμα που δεν ισχύει πια ούτε κατά φαντασία. Δημιουργούν έτσι την κοινωνία των εργαζομένων των 250 - 300 - 400 € τον μήνα!Η ανεργία είναι επίσημα στο 21%! Η ανεργία στους νέους κάτω των 25 χρόνων είναι επίσημα 51%. Το κοινωνικό κράτος διαλύεται. Η Παιδεία και Υγεία καταρρέουν! Οι συντάξεις το ίδιο! Μαθητές λιποθυμούν από πείνα μέσα στις τάξεις! Η Ελλάδα έχει γίνει η πρώτη χώρα στην Ευρώπη σε αυτοκτονίες! 30.000 άστεγοι στους δρόμους της Αθήνας... Ο «τρίτος κόσμος» δεν είναι πολύ μακριά…
«Δημοκρατία» της πλάκας...
Όμως οι «κυβερνήτες» μας, δεν αναγνωρίζουν καν το δικαίωμα μας «να έχουμε λόγο»! Τις αποφάσεις τις παίρνει η Μέρκελ μαζί με τον Σαρκοζί, τον Τόμσεν και την Λαγκάρντ, μαζί με ένα Βενιζέλο και ένα Σαμαρά που παριστάνουν τους περήφανους πατριώτες αλλά σκύβουν το κεφάλι σ’ ότι τους πει η Τρόικα και γλύφουν τ’ αφεντικά τους σαν πιστά σκυλιά.Τις αποφάσεις που καταστρέφουν την κοινωνία τις πήραν κυβερνήσεις που δεν αντιπροσωπεύουν παρά μια μειοψηφία. Όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ψήφιζαν μαζί το β’ μνημόνιο δεν αντιπροσώπευαν παρά το 20% και το 10% αντίστοιχα, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις.
Η «δημοκρατία» δεν ήταν ποτέ, απ’ τον καιρό της Χούντας, περισσότερο κάλπικη, ένα «φύλλο συκής» για να καλύπτει τις βρωμιές του κάθε καλοπληρωμένου ψεύτη-κλέφτη που βρίσκεται στην εξουσία!
Οι άνθρωποι των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των εργολάβων που μας κυβερνούν προσπαθούν να μας πείσουν, μέσα από τα ΜΜΕ που οι ίδιοι ελέγχουν, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Μα... είπανε ποτέ την αλήθεια για να την πούνε και τώρα;
Χωρίς ελπίδα!
Με ποιο στόχο όμως εφαρμόζονται αυτές οι πολιτικές;Για να «πετύχουμε» σύμφωνα με τα σχέδια της κυβέρνησης και της Τρόικας, να φτάσει το χρέος σαν ποσοστό του α.ε.π., το 120%, το 2020,!
Τόσο όμως ήταν και στο τέλος του 2009!!
Κι αυτό, αν το σχέδιο που έχουν καταρτίσει πάει «κατ’ ευχή»! Αν δεν πάει καλά «το σχέδιο» (και αλήθεια, πότε πήγε;) κανείς δεν ξέρει που θα βρίσκεται το χρέος. Και βέβαια ακόμα και στην περίπτωση που το το σχέδιο τους «πετύχει» θα έρθουν τότε, το 2020, να μας πουν ότι χρειάζονται άλλα 10-20 χρόνια λιτότητας για να πέσει το χρέος από το 120% στο 60% που πρέπει κανονικά να είναι σύμφωνα με τις ευρωπαϊκές συνθήκες.
Αυτά όλα, σύμφωνα με το δικό τους πρόγραμμα, σχέδιο και στατιστικές: πρόκειται για την απόλυτη καταστροφή χωρίς προοπτική, χωρίς φως, χωρίς ελπίδα!
Και με ποιο σκοπό όλα αυτά; Για να πάρουν οι τραπεζίτες-τοκογλύφοι-παράσιτα τα λεφτά τους και να διατηρούν την κερδοφορία τους! Από τα 130 δισ € του νέου δανείου της Ελλάδας, τα 50 δισ. θα πάνε κατευθείαν στις ελληνικές τράπεζες. Τα υπόλοιπα θα πάνε στις ξένες τράπεζες και στην Τρόικα.
Αυτά πληρώνουμε! Κι ακόμα, με τους μισθούς πείνας που επιβάλλουν σε συνδυασμό με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας σε τιμές τσάμπα, βοηθούν το ξένο κεφάλαιο, πρώτα και κύρια το γερμανικό, να μπει μέσα να αγοράσει τα πάντα και να μας ξεζουμίζει μέχρι εξοντώσεως.
Αυτό είναι το νόημα και η ουσία της πολιτικής τους. Και όλα τα άλλα είναι ψέματα!
Υπάρχει απάντηση;
Υπάρχει μόνο μια προοπτική!1. Να αρνηθούμε να πληρώσουμε το χρέος.
2. Να προχωρήσουμε στην εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (να περάσει η ιδιοκτησία και η διαχείριση των τραπεζών στην κοινωνία).
3. Να εθνικοποιήσουμε όλες τις στρατηγικές παραγωγικές μονάδες και μεγάλες επιχειρήσεις κάτω από συνθήκες απόλυτης διαφάνειας και κοινωνικού-εργατικού ελέγχου και διαχείρισης.
4. Να σχεδιάσουμε την οικονομία, στηριγμένοι στα πιο πάνω και μέσα από τη δημιουργία εθνικών φορέων ανά κλάδο και βιομηχανία, για τις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας και όχι για να κερδοσκοπούν ορισμένοι και να αλωνίζουν οι πολυεθνικές.
Μόνο έτσι μπορεί να μπει η οικονομία σε αναπτυξιακή πορεία!
Τα τεράστια ποσά που θα εξοικονομηθούν από την άρνηση αποπληρωμής του χρέους, δηλαδή πάνω από 350 δισ. €, θα μπορούν να αξιοποιηθούν για να διασώσουν το βιοτικό επίπεδο και το κοινωνικό κράτος, και για να κατευθυνθούν σε μαζικές επενδύσεις στις υποδομές και στην παραγωγή έτσι ώστε να μπει η οικονομία, άμεσα, σε αναπτυξιακή πορεία.
Οι καταθέσεις των Ελλήνων εργαζομένων στις τράπεζες που πλησιάζουν τα 200 δις € σήμερα βρίσκονται στα χέρια των ιδιωτών τραπεζιτών οι οποίοι έχουν ένα και μοναδικό στόχο, την κερδοσκοπία. Αυτά τα ποσά μπορούν να διοχετευθούν στην οικονομία για να στηρίξουν κοινωνικά χρήσιμα έργα και παραγωγικές επενδύσεις. Μόνο αν περάσει το τραπεζικό σύστημα στα χέρια της κοινωνίας θα μπορεί ο πλούτος των τραπεζών να αξιοποιηθεί για το κοινό καλό.
Σύγκρουση με την ΕΕ
«Με αυτές τις πολιτικές θα βρεθεί η Ελλάδα εκτός €», θα βιαστούν να μας πουν οι απολογητές του Σαμαρά, του Βενιζέλου και της Μέρκελ. Η απάντηση σ’ αυτό το δίλημμα έχει τρεις πτυχές.Πρώτο, οι πολιτικές της Τρόικας και της άρχουσας τάξης οδηγούν έτσι κι αλλιώς στην έξοδο από το € – ακριβώς γιατί αντί να λύνουν το πρόβλημα του χρέους και της κρίσης, αποδεδειγμένα τα μεγαλώνουν.
Δεύτερο, αν το ελληνικό εργατικό κίνημα κινηθεί στο να ανατρέψει την εξουσία του μεγάλου κεφαλαίου και πάρει στα χέρια του τις τράπεζες και τις βασικές επιχειρήσεις, τότε το ζήτημα του νομίσματος γίνεται δευτερεύον. Ο σχεδιασμός της οικονομίας, με βάση τις ανάγκες του κοινωνικού συνόλου, θα επιτρέψει στην οικονομία να αναπτυχθεί με άλματα, ανεξάρτητα από το αν το νόμισμα είναι το ευρώ ή η δραχμή.
Τρίτο, ο διεθνισμός, η κοινή πάλη του ελληνικού εργατικού κινήματος με το υπόλοιπο ευρωπαϊκό, και ιδιαίτερα με τους Πορτογάλλους, Ισπανούς, Ιρλανδούς, Ιταλούς κλπ εργαζόμενους, πρέπει να αποτελεί απαραίτητο συστατικό στοιχείο του αγώνα μας. Όλοι μαζί δεν έχουμε να φοβηθούμε καμία Μέρκελ και κανένα ΔΝΤ. Αν μπορέσουμε να κάνουμε αυτό τον διεθνισμό πραγματικότητα, τότε οι ανατροπές θα είναι μεγάλες και πανευρωπαϊκές. Τελικός μας στόχος δεν μπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της Ευρώπης των καπιταλιστών και το χτίσιμο της Ευρώπης των εργαζομένων και του σοσιαλισμού.
Σ’ αυτή την προοπτική και σ’ αυτό τον στόχο, οι αγώνες του ελληνικού εργατικού κινήματος μπορούν να παίξουν ένα καταλυτικό, κρίσιμο ρόλο.
Σήμερα πια, αυτές οι ιδέες, οι ιδέες για μια εναλλακτική, σοσιαλιστική κοινωνία, δεν αποτελούν κάποιο είδος επαναστατικού ρομαντισμού, αποτελούν αναγκαιότητα, αποτελούν τον μοναδικό τρόπο εξόδου από την κρίση!
Εκπληκτικά κινήματα, ιστορικοί αγώνες, ανάξιες συνδικαλιστικές ηγεσίες
Η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, όπως και η προηγούμενη του Παπανδρέου, είναι κυβερνήσεις που έχουν τη συντριπτική πλειοψηφία εναντίον τους, κυβερνήσεις που θα μπορούσαν να πέσουν με ένα «φύσημα», αν το λαϊκό και εργατικό κίνημα της χώρας είχε συνδικαλιστικές ηγεσίες αντάξιες της ιστορίας και των αγώνων του!Την προηγούμενη περίοδο εκατομμύρια εργαζόμενοι και νέοι βρεθήκαμε στους δρόμους καταγγέλλοντας τις πολιτικές τους. 16 γενικές απεργίες, οι τρεις απ’ αυτές 48ωρες, το Δεν Πληρώνω, οι Αγανακτισμένοι, απεργίες κλάδων, καταλήψεις, τοπικά κινήματα όπως της Κερατέας και της Χαλκιδικής, 800.000 στις απεργιακές συγκεντρώσεις του Οκτώβρη του 2011, 500.000 στις 12 Φλεβάρη... Αγώνες ιστορικοί! Όμως οι γκάγκστερ που κυβερνούν δεν λένε να πέσουν!
Τα δύο «κόμματα εξουσίας» ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, μαζί, δεν υποστηρίζονται πια παρά μόνο από μια μειοψηφία, είναι κατακερματισμένα και διασπασμένα, χωρίς ηθικό! Όμως συνεχίζουν να κυβερνούν και να εφαρμόζουν τις πολιτικές της Τρόικας.
Γιατί;
Γιατί οι ηγεσίες του μαζικού κινήματος δεν ήταν διατεθειμένες να κάνουν ότι χρειάζεται για να τους ανατρέψουν! ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, αντί να προχωρήσουν σε ένα γενικευμένο απεργιακό κίνημα διάρκειας, καλούσαν 24ωρες ή 48ωρες απεργίες για εκτόνωση – τουφεκιές στον αέρα!
Τι θα μπορούσε να κάνει η Αριστερά
Από τη στιγμή που οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που υποτίθεται ότι υπερασπίζουν τα δικαιώματά μας, «δεν θέλουν», τα κόμματα της Αριστεράς τι κάνουν;Το δυστύχημα για το εργατικό κίνημα και την ελληνική κοινωνία είναι ότι η πρόταση των κομμάτων της Αριστεράς είναι ανεπαρκής. Οι ευθύνες βαρύνουν κύρια τα μαζικά κόμματα της Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της δύναμης και απήχησης που έχουν.
Συνεργασία
Για εκατοντάδες χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια υπάρχει ένα καίριο ερώτημα στο οποίο η Αριστερά δεν είναι ικανή να απαντήσει: γιατί δεν συνεργάζεται η Αριστερά; Στην αδυναμία ή άρνηση της Αριστεράς να συνεργαστεί, δεν υπάρχει καμία απάντηση που να τη δικαιολογεί.Στις σημερινές συνθήκες η Αριστερά θα μπορούσε, αν συνεργαζόταν με στόχο τις εκλογές, να δημιουργήσει τέτοια δυναμική στην κοινωνία, που να επιφέρει ένα πολιτικό σεισμό! Να αναδειχθεί σε πρώτη δύναμη και να διεκδικήσει την εξουσία, στηριγμένη στην τεράστια κοινωνική απήχηση που θα είχε κάτι τέτοιο.
Εργατικό-σοσιαλιστικό πρόγραμμα
Θα μπορούσε να φέρει σε πέρας τεράστιες κοινωνικές ανατροπές και να δώσει διέξοδο στην κοινωνία, φτάνει να ήταν διατεθειμένη να προωθήσει αγώνες στη βάση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος, όπως αυτό που στους βασικούς του άξονες αναφερθήκαμε πιο πάνω. Φτάνει να πάλευε για να αναπτύξει κοινούς, συντονισμένους αγώνες με τα εργατικά κινήματα του Νότου και της υπόλοιπης Ευρώπης, στην προοπτική της πάλης για το σοσιαλισμό σε όλη την ήπειρο.Αυτά θα έπρεπε να κάνει η Αριστερά, αλλά δυστυχώς οι ηγεσίες της αρνούνται.
ΚΚΕ
Το ΚΚΕ αρνείται να συνεργαστεί με οποιοδήποτε κομμάτι της Αριστεράς με το δικαιολογητικό ότι «όλοι πλην ΚΚΕ είναι δεκανίκια του συστήματος». Πρόκειται για μια ανοικτά και προκλητικά διασπαστική τακτική.Το ΚΚΕ λέει «ναι» στην ανατροπή των κυβερνώντων και «ναι» στην «λαϊκή εξουσία», «ναι» ακόμα και στην επανάσταση, αλλά... όχι τώρα! «Δεν είναι ώριμες οι συνθήκες» σύμφωνα με την ηγεσία του ΚΚΕ! Και ρωτάμε: αλήθεια, αν τώρα δεν είναι ώριμες οι συνθήκες, πότε θα είναι;
Το κάλεσμα του ΚΚΕ υπέρ της «ανατροπής», της «εξέγερσης», κλπ είναι ένα σύνθημα με επαναστατικό περίβλημα αλλά χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο. Γιατί, δεν βλέπουμε προτάσεις από το ΚΚΕ/ΠΑΜΕ προς το εργατικό κίνημα, για γενικευμένους απεργιακούς αγώνες, καταλήψεις κλπ, ένα συνολικό σχέδιο δηλαδή, που να ανοίγει το δρόμο στη λαϊκή εξέγερση. Κάνει μαχητικές προτάσεις μόνο σε χώρους που κυριαρχεί το ΠΑΜΕ και που δέχεται επίθεση (πχ Χαλυβουργία). Το θέμα όμως είναι οι προτάσεις προς το εργατικό κίνημα συνολικά!
Αυτή η προσέγγιση πάει χέρι-χέρι με την καταγγελία κάθε κινήματος που βρίσκεται έξω από τον έλεγχό του: είτε αυτό ήταν των «Αγανακτισμένων» το καλοκαίρι που πέρασε, είτε των φοιτητών τον περασμένο Σεπτέμβρη, είτε πιο πρόσφατα το «κίνημα της πατάτας» το οποίο το ΚΚΕ κατάγγειλε σαν «υποκινούμενο από το κεφάλαιο και τα ΜΜΕ».
ΣΥΡΙΖΑ
Η πραγματικότητα όμως είναι πως την διασπαστική πολιτική του ΚΚΕ διευκολύνει η «χλιαρή» πολιτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Όταν επιφανή στελέχη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ (πχ Παπαδημούλης) αναφέρουν σε συνεντεύξεις τους πως αν βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, τότε η ηγεσία του ΚΚΕ εύκολα απαντά «καλά, μ’ αυτούς θα συνεργαστώ;».Υπάρχουν μια σειρά από καίρια «σφάλματα» στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ: δεν μιλά για άρνηση πληρωμής του χρέους αλλά για αναστολή της πληρωμής του («πάγωμα για 3 χρόνια» κατά τον Αλ. Τσίπρα) και μερική διαγραφή του· δεν μιλά για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος αλλά για δημόσιο έλεγχο παραβλέποντας ότι το κεφάλαιο δεν μπορεί να ελεγχθεί όσο η ιδιοκτησία είναι στα χέρια των ιδιωτών· και κάνει προτάσεις τύπου «ευρωομόλογο», «πιο χαμηλά επιτόκια από την ΕΚΤ» κλπ – προτάσεις εντελώς ενταγμένες στα πλαίσια του συστήματος, με στόχο την καλύτερη διαχείρισή του, αλλά που ταυτόχρονα είναι μη ρεαλιστικές!
Στα χαρτιά βέβαια μπορεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται πιο ριζοσπαστικό, στην πράξη όμως αυτό που μετράει είναι η πολιτική της ηγεσίας του ΣΥΝ. Η Τρόικα απέναντι σε προτάσεις όπως τις πιο πάνω, τις «αναστολές πληρωμής», τις «επαναδιαπραγματεύσεις», κλπ, θα πει αυτό που έχει ήδη πει: ή θα κάνετε ότι θέλω εγώ ή θα σας πετάξω έξω απ’ το ευρώ. Απέναντι σ’ αυτό το δίλημμα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται να πάρει καθαρή θέση. Γιατί δεν θέλει ανατρεπτικές, επαναστατικές πολιτικές και προτάσεις – θεωρεί πως αυτά είναι ξεπερασμένα και γραφικά.
Το ψεύτικο άλλοθι του ΚΚΕ
Οι λαθεμένες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ όμως καθόλου δεν δικαιολογούν την ηγεσία του ΚΚΕ η οποία τις χρησιμοποιεί σαν άλλοθι για τη δική της αδιέξοδη πολιτική. Αν η ηγεσία του ΚΚΕ ενδιαφερόταν πραγματικά για τη συσπείρωση μεγάλων μαζών γύρω από την πολιτική που η ίδια υποστηρίζει, θα έκανε το εξής απλό: θα καλούσε ανοιχτά και δημόσια τον ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία για το κτίσιμο μιας μεγάλης ομοσπονδιακής Αριστεράς (στα πλαίσια της οποίας τα κόμματα θα διατηρούσαν την ανεξάρτητη υπόστασή τους). Θα άνοιγε μπροστά σ’ όλη την κοινωνία ένα διάλογο για το θέμα του προγράμματος, με στόχο την πάλη για λαϊκή εξουσία, όπως το ίδιο την περιγράφει!Αν η ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αρνιόταν να ανταποκριθεί θετικά σε ένα τέτοιο ενωτικό κάλεσμα απ’ το ΚΚΕ, είναι σίγουρο για εμάς πως την επόμενη μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα υπήρχε – θα διασπαζόταν στα «εξ ων συνετέθη» γιατί ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ θα στρεφόταν μαζικά προς την πρόταση του ΚΚΕ. Αν το ΚΚΕ δεν κάνει αυτό το κάλεσμα, είναι γιατί η ηγεσία του φοβάται ακριβώς αυτό: την τεράστια κοινωνική και επαναστατική δυναμική που θα δημιουργούσε κάτι τέτοιο.
ΑΝΤΑΡΣΥΑ
Τα όρια των ηγεσιών των μαζικών κομμάτων της Αριστεράς δεν μπορεί δυστυχώς να ξεπεράσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ.Οι δυνατότητες για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι, αντικειμενικά, μεγάλες. Όμως υποφέρει κι αυτή, ως ένα βαθμό, από τις αμαρτίες των μαζικών κομμάτων της Αριστεράς. Σωστά η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μιλά για την ανάγκη μεγάλων κοινωνικών, επαναστατικών ανατροπών, εξεγέρσεων κλπ, αλλά δεν τις προσδιορίζει με καθόλου συγκεκριμένο τρόπο, δεν καταθέτει προτάσεις για τα βήματα που πρέπει να ακολουθηθούν από το μαζικό κίνημα για να γίνει ο στόχος αυτός πραγματικότητα. Στο δε ζήτημα των συνεργασιών, ενώ στα λόγια τάσσεται υπέρ, τα πολιτικά προαπαιτούμενα που συνήθως θέτει τις κάνουν ανέφικτες στην πράξη.
Όλη η αριστερά μιλά για «εξέγερση», αλλά...
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, όλη η Αριστερά, μιλά για «εξέγερση», για «ανατροπή», καλεί το λαό «στους δρόμους», κοκ. Αυτό όμως δεν φτάνει.Ο ρόλος της Αριστεράς δεν είναι να καλεί σε γενικόλογα συνθήματα περί εξέγερσης και ανατροπής. Είναι να δίνει, με τις προτάσεις της, συγκεκριμένη κατεύθυνση στη δράση των λαϊκών στρωμάτων, κι έτσι να κάνει καθαρό και κατανοητό το τι βήματα πρέπει να γίνουν και τι πρωτοβουλίες χρειάζεται να παρθούν, για να πάρουν οι αγώνες τον χαρακτήρα της γενικευμένης εξέγερσης. Αυτό σημαίνει πάλη μέσα στα λαϊκά στρώματα και τις υπάρχουσες συνδικαλιστικές, νεολαιίστικες, λαϊκές, κλπ, οργανώσεις του κινήματος, στη βάση συγκεκριμένων προτάσεων που να ενοποιούν, να συντονίζουν και να κλιμακώνουν τους αγώνες.
Ο ρόλος της Αριστεράς λοιπόν δεν είναι να καλεί απλά σε εξέγερση, αλλά είναι να προτείνει πώς αυτή θα λάβει σάρκα και οστά. Δυστυχώς η Αριστερά, όπως είναι σήμερα, δεν εκπληρώνει αυτό το ρόλο και γι’ αυτό, παρά τις ιστορικές μάχες που έχει δώσει το κίνημα, μετράει μια σειρά από σοβαρές ήττες.
Τι κάνουμε;
Ξεκινάμε από την αναγνώριση της σημερινής πραγματικότητας. Είμαστε αντιμέτωποι με την πιο καταστροφική οικονομική κρίση εδώ και τρεις γενιές και αυτή η κρίση είναι διεθνής. Η κρίση αυτή είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των τραπεζιτών και των εφοπλιστών και αν δεν ανατραπεί αυτή η εξουσία δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον!Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη να ανατρέψουν αυτή την εξουσία, ιδιαίτερα μέσα από την κοινή τους πάλη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, όμως οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να ανταποκριθούν σ’ αυτό το καθήκον.
Έτσι, για παράδειγμα, το Φλεβάρη και Μάρτη είχαμε εκπληκτικές γενικές απεργίες και κινήματα στην Ελλάδα την Πορτογαλία την Ισπανία και την Ιρλανδία, αλλά κανένα συντονισμό μεταξύ τους!
Η σκυτάλη περνάει στην Αριστερά. Όμως τα κόμματα της Αριστεράς, με βαριές «αμαρτίες» από το παρελθόν, δεν ανταποκρίνονται επαρκώς:
- είτε δεν μπορούν καν να συνεργαστούν μεταξύ τους,
- είτε δεν είναι διατεθειμένα να προχωρήσουν σε ένα πρόγραμμα σύγκρουσης με το σύστημα,
- είτε υποστηρίζουν τη σύγκρουση με το καπιταλιστικό σύστημα αλλά περιορίζονται σε επαναστατικές κραυγές και γενικόλογους αφορισμούς.
Αυτή είναι όμως η Αριστερά που έχουμε και αυτήν πρέπει να στηρίξουμε σ’ αυτές τις εκλογές, για να ενισχύσουμε τα αναχώματα ενάντια στα απανωτά χτυπήματα της Τρόικας και των εδώ υποστηρικτών της.
Την ίδια στιγμή πρέπει να δώσουμε τη μάχη για να χτίσουμε την Αριστερά που έχουμε πραγματικά ανάγκη. Μια αριστερά ενωτική, δημοκρατική στο εσωτερικό της, διεθνιστική, πραγματικά σοσιαλιστική, επαναστατική.
Γιατί έχουμε μπροστά μας μάχες. Μάχες που έχουν να δοθούν εδώ και δεκαετίες. Η επίθεση έχει πολύ δρόμο μπροστά της, και άλλη επιλογή από το να παλέψουμε δεν υπάρχει.
Οι αγώνες που έρχονται απαιτούν πολιτικούς φορείς που να επεξεργαστούν προτάσεις για το πώς προχωράμε τις οποίες να θέσουν μπροστά στο κίνημα, με σεβασμό στη δημοκρατία του, χωρίς καπελώματα και μεσσίες. Χωρίς τέτοιους πολιτικούς φορείς οι μάχες είναι χαμένες. Όσοι νομίζουν πως σε ατομικό επίπεδο και με βάση τον αυθορμητισμό των κινημάτων θα βρεθούν μ’ ένα αυτόματο τρόπο οι απαντήσεις και οι λύσεις στα κολοσσιαία ζητήματα που θέτει η εποχή μας, δυστυχώς θα απογοητευτούν.
Μια τέτοια Αριστερά λοιπόν παλεύει να χτίσει το «Ξ». Κι αυτή τη μάχη τη δίνει μέσα από τις γραμμές της Επιτροπής για μια Εργατική Διεθνή, CWI, που αντιπροσωπεύεται από οργανώσεις και κόμματα σε όλες σχεδόν της χώρες της Νότιας και Βόρειας Ευρώπης, και σε 45 περίπου χώρες σε όλες τις ηπείρους. Αυτό τον αγώνα σας καλούμε να στηρίξετε, σ’ αυτή την προσπάθεια σας καλούμε να συμβάλετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου