Ποιος δουλεύει ποιον και γιατί; Είναι το μεγάλο ερώτημα αυτής της εποχής που επικρατεί η πολιτική ασυναρτησία, η οικονομική συμπίεση και ο κοινωνικός αποπροσανατολισμός. Ποιοι δουλεύουν και το πώς δουλεύουν, ποιοι βολεύονται και γιατί βολεύονται και ποιος πληρώνει το «μάρμαρο» όλης της ιστορίας; Και από πού ξεκινώ;
Ξεκινώ από τους δημοσίους υπαλλήλους που διαμαρτύρονται σήμερα για τη συρρίκνωση μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, που δεν μιλούν καθόλου για τις πελατειακές σχέσεις, που έπρεπε να έχουν ο καθένας τους ένα μπάρμπα στην Κορώνη, ποιο κατανοητά και ποιο ρεαλιστικά έπρεπε να έχουν ένα βουλευτή, έναν Νομάρχη, ένα Δήμαρχο του πολιτικού κατεστημένου (φυσικά και λογικά λαμβάνεται υπόψη και η αντιπολίτευση) που να τους «τρουπώσει» στο δημόσιο μια και το κράτος, η εκάστοτε κυβέρνηση, (έτσι μεταφράζεται ανεξαρτήτως αν κράτος είμαστε όλοι) έβαζε συνέχεια στο δημόσιο υπεράριθμους, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί υπαλληλικός συνωστισμός και να αναπτυχθούν οι πελατειακές, κομματικές και συνδικαλιστικές σχέσεις. Γιατί τόσους δημοσίους υπαλλήλους σε τόσο μικρό κράτος δημιούργησε τη χρεοκοπία της χώρας αυτής κατ’ αρχήν (που λέγεται κομψά χρεοκοπία υπό έλεγχο ή συντεταγμένη χρεοκοπία) πέρα από τις άλλες ατασθαλίες που έγιναν κατά την περίοδο των 38 χρόνων της μεταπολίτευσης από τους πολιτικούς και όχι μόνο τους εθνοπατέρες της βουλής αλλά και όλους τους άλλους των περιφερειών που κοίταζαν την τσέπη τους, τα συμφέροντά τους, τους κολλητούς των και κατ’ επέκταση τους κομματικούς και συνδικαλιστικούς σχηματισμούς και συμμορίες.
Έτσι μπήκαν στο δημόσιο οι υπάλληλοι και έτσι καλλιεργήθηκε η φιλοσοφία στο λαό ότι πρέπει να τρουπώσει κανείς στο δημόσιο, να τον πληρώνει το κράτος, να έχει τα «ρεπά» του να έχει τις άδειές του, τα επιδόματα και όλα τα άλλα τα πλεονεκτήματα συγκριτικά με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους που για αυτή την τάξη μαζί με την εργοδοσία θα αναπτύξουμε σε άλλο φύλλο.
Ας δούμε όμως με νούμερα και με εικόνες το πόσο δουλεύει ένας δημόσιος υπάλληλος το χρόνο και τι απολαβές έχει συγκριτικά με άλλους ελεύθερους επαγγελματίες. Και σημειώνω διακριτικά και σεμνά ότι δεν είναι όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Υπάρχουν και τιμητικές εξαιρέσεις ανθρώπων που δούλεψαν, δουλεύουν και αποδίδουν στο δημόσιο αλλά αντιμετωπίζουν τα προβλήματα των πολλών που βολεύονται και δεν δουλεύουν αφενός και αφετέρου το τέρας της γραφειοκρατίας το οποίο δημιουργεί καθυστερήσεις μπλοκάρει το σύστημα, εξυπηρετεί τους πολιτικούς και δεν φέρνει τις απαραίτητες λύσεις που θέλει και ποθεί ο λαός, η εργαζόμενη μάζα.
Έχουμε λοιπόν 365 μέρες το χρόνο. Από αυτές αφαιρούμε κατ’ αρχήν 104 ημέρες που είναι τα Σαββατοκύριακα. 52 εβδομάδες έχει ο χρόνος επί 2 ίσον 104 ημέρες. Στη συνέχεια αφαιρούμε ένα μήνα, τουλάχιστον 22 ημέρες, που ο κάθε υπάλληλος δικαιούται να πάρει άδεια μετ’ αποδοχών. Αν και μερικοί δημόσιοι υπάλληλοι όπως καθηγητές, δάσκαλοι και άλλοι… έχουν περισσότερη άδεια το χρόνο λόγω του ότι κλείνουν τα σχολεία το καλοκαίρι. Μετά έχουμε τις μέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα που όσο και να τις συρρικνώσουμε αυτές μαζί είναι περίπου 15-20 ημέρες το χρόνο που έχουμε αργίες, ημιαργίες, λόγω των θρησκευτικών εορτών. Και πάμε σε άλλες 10-15 ημέρες που έχουμε και πάλι αργίες για εθνικές, τοπικές εορτές που συμπληρώνουν κάθε χρόνο τις αργίες των δημοσίων υπαλλήλων. Όλες αυτές μαζί μας κάνουν άλλες 60 μέρες περίπου που αφαιρούνται από τις 365 ημέρες. Εάν λοιπόν αφαιρέσουμε 104 ημέρες τα Σαββατοκύριακα και 60 ημέρες περίπου όλα τα υπόλοιπα μαζί μένουν 200 ημέρες εργασίας. Περίπου το ½ του χρόνου, ο μισός χρόνος. Και τώρα πάμε στο ωράριο εργασίας. Πόσες ώρες δουλεύει ο δημόσιος υπάλληλος στην υπηρεσία του, όποια και να είναι, χωρίς να υπολογίσουμε τις απεργίες, τα συνέδρια, τις κακοκαιρίες με τις άδειες, τις στάσεις εργασίας και όλα τα άλλα μαζί; Αλλά αν είναι 8ωρη η εργασία η απόδοση του υπαλλήλου η λεγόμενη ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΕΡΓΟΥ δεν υπερβαίνει τις 4-5 ώρες. Γιατί 
έχουμε τη συζήτηση στο γραφείο, έχουμε το κινητό και ακίνητο τηλέφωνο για προσωπικούς λόγους και επικοινωνίες, έχουμε το κάπνισμα στην αίθουσα, στο μπαλκόνι ή στον κήπο, έχουμε τον καφέ και το μπλα- μπλα, έχουμε τα εξωτερικά ψώνια που λίγο ή πολύ κάθε υπάλληλος εκμεταλλεύεται το χρόνο όταν έχει εξωτερική εργασία ή και αν δεν έχει παίρνει άδεια από τον προϊστάμενο και έχουμε και τις ασθένειες ή αρρώστιες, στημένες ή μη, που δίνουν το δικαίωμα στον υπάλληλο να μην έρθει στην εργασία του ή να εμφανιστεί αργότερα από το ωράριο. Όλα αυτά μαζί μειώνουν την παραγωγή. Και το τελευταίο και ουσιωδέστερο για να μη λέμε πολλά. Θα μπορούσαν αυτοί όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι, εάν το κράτος (η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση) τους μείωνε στο 50%, να κάνουν τη δουλειά τους σωστά, να παράγουν έργο και να έχουν απαιτήσεις και για μισθούς και για συντάξεις και για επιδόματα και για υπερωρίες; Όταν όμως έμπαιναν υπεράριθμοι μέσα σε κάθε υπηρεσία και δεν είχαν θέση να καθίσουν και αυτό το μπάσιμο δημιούργησε τη χρεοκοπία της χώρας μαζί με άλλα, τότε είναι λογικό και φυσικό κάποτε να μάθουν σε αυτή τη χώρα με την πολιτική αναρχία και την φιλοσοφία του βολέματος ότι πρέπει να παράγει κανείς έργο για να αμείβεται όπως ακριβώς έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και το τηρούσαν «Ο μη εργαζόμενος μηδέ εστιέτω». Τώρα η αντίληψη του «λούφα και παραλλαγή» όπως λένε στο στρατό οι κοπάνες, αυτοί που δεν θέλουν να ακολουθήσουν την πειθαρχία και τη φιλοσοφία του συστήματος, είναι αυτό που καλλιέργησαν οι πολιτικοί που αποπροσανατόλισαν το λαό που τον δίδαξαν να έχει τέτοιες απόψεις και δημιούργησαν στην κάθε οικογένεια της αστικής τάξης (ή της αστικοτσιφλικάδικης νοοτροπίας όπως έλεγαν παλαιότερα οι κομμουνιστές) ότι το παιδί τους είναι καλύτερα να τρουπώσει στο δημόσιο έχοντας ένα μπάρμπα στην Κορώνη παρά να αποδώσει έργο στον ιδιωτικό και επιχειρηματικό τομέα, με την παραγωγή, με την εργασία, με την πειθαρχία και με τις ανάλογες απαιτήσεις, είτε με τις συμβάσεις εργασίας, είτε χωρίς αυτές για τη δουλειά την οποία προσφέρει στη χώρα, στον τόπο, στο κράτος. Τώρα που χρεοκοπήσαμε υπό έλεγχο, όπως λέγεται κομψά, και έρχονται οι μπεχτσήδες από την Ευρώπη και ιδιαίτερα από τη Γερμανία για να βάλουν τάξη στα πράγματα και λένε ότι πρέπει να φύγουν αρκετοί δημόσιοι υπάλληλοι στη σύνταξη για να καθαρίσει το τοπίο, τώρα όλοι αυτοί που πίστευαν και εξακολουθούν να πιστεύουν στο «λούφα και παραλλαγή» διαμαρτύρονται για τις επεμβάσεις αυτές τις αποικιοκρατικές, οι οποίες μας δημιουργούν το αίσθημα ότι είμαστε μια αυτοκυβερνώμενη κτίση ενώ δεν έχουμε κάνει την απαραίτητη αυτοκριτική μας την οποία όταν θα κάνουνε όλοι μαζί ή ο καθένας ξεχωριστά θα βγάζαμε μαθηματικά και λογικά το συμπέρασμα ότι για την κατάντια αυτή της χώρας και το υπεράριθμο των δημοσίων υπαλλήλων οι μόνοι που φταίνε είναι οι πολιτικοί που καλλιέργησαν αυτή τη φιλοσοφία ή την αντίληψη για να αποπροσανατολίσουν το λαό και να τον εξαρτήσουν στα κόμματα, στα συνδικάτα, στις φατρίες, στις ομάδες συμφερόντων και στο σύστημα του αποτυχημένου κατεστημένου της θλιβερής μεταπολίτευσης.Υστερόγραφο: Για λόγους ηθικής τάξεως και δημοσιογραφικής δεοντολογίας θα πρέπει να σημειώσουμε ότι το ανωτέρω κείμενο που αφορά τους δημοσίους υπαλλήλους δεν περιλαμβάνει όλους ανεξαιρέτως. Υπάρχουν τιμητικές διακρίσεις ή εξαιρέσεις υπαλλήλων που παράγουν έργο, προσφέρουν υπηρεσίες, εξυπηρετούν τους πολίτες και μάχονται εναντίον του τέρατος της γραφειοκρατίας. Αλλά αυτός δεν είναι ο κανόνας, είναι η εξαίρεση. Εμείς μιλήσαμε για τον κανόνα, για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και τονίσαμε ιδιαίτερα τους εναγκαλισμούς και τις πελατειακές σχέσεις που δημιούργησαν αυτή την ασυναρτησία στο κράτος με το να μπαίνουν στο δημόσιο πολλοί και διάφοροι χωρίς τυπικά και ουσιαστικά προσόντα αλλά επειδή είχαν έναν μπάρμπα στην Κορώνη, ένα κόμμα, ένα πρόσωπο, έναν επιχειρηματία ή έναν διαπλεκόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου