Αποτιμώντας τα τελευταία γεγονότα

Την ώρα που τα αστικά κόμματα εξουσίας μετρούν κομμάτια και θρύψαλα με διαγραφές βουλευτών (43) και σοβαρό πρόβλημα στο να περάσουν την αντιλαϊκή πολιτική τους, αξίζει να αποτιμήσουμε τα τελευταία γεγονότα με ταξική ματιά και πολιτική ψυχραιμία.

 Τα αστικά επιτελεία βρίσκονται ζαλισμένα. Αυτό μαρτυρούν αδιάψευστα οι διαγραφές, αποχωρήσεις, οι λεκτικοί αφορισμοί, το Μουσολίνειο ύφος του Βενιζέλου, οι θεατρινισμοί των φασιστών του ΛΑOΣ, τα μασημένα λόγια των εκπροσώπων τους. Φυσικά και ακροβολίζονται πάλι, φτιάχνουν συμμαχίες, προσπαθούν να επανέλθουν στις γνωστές πολιτικές και εκλογικές παγίδες αναχωμάτων που στήνουν για το λαό. Αλλά το Μεγάλο Γεγονός αναμφισβήτητα έπαιζε το δικό του πολιτικό ρόλο. Η πολιτική απόκτησε άλλον έναν παίκτη, τον εργαζόμενο λαό και η 12η Φεβρουαρίου πήρε τη σκυτάλη από τις 28-29 Ιούνη και τις 19 - 20 Oκτώβρη. Oι χιλιάδες του λαού που συνέρρεαν στις πλατείες και τους δρόμους, η αποφασιστικότητα του κόσμου μπροστά στη σιδερόφρακτη καταστολή έφεραν το σύστημα σε θέση «Πύρρειος Νίκη». Το μνημόνιο πέρασε με 199 ψήφους, αλλά η κυβέρνηση Παπαδήμου και τα κόμματα που τη στηρίζουν λαβώθηκε καίρια.

Υπογραμμίζουμε εδώ τη σημασία που είχαν όλο το προηγούμενο διάστημα τα μικρά γεγονότα, τα μικρά ρυάκια που συνενώθηκαν στο στόχο.

 Το αγωνιστικό τριήμερο κηρύχτηκε από τις ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ. Oι τελευταίες εξαφανίστηκαν εντελώς από το προσκήνιο. Χωρίς μπλοκ, χωρίς πανό, χωρίς ομιλητές στο Σύνταγμα που δινόνταν και η μεγάλη μάχη. Σ’ αυτό έμοιαζαν αναλογικά με το ΠΑΜΕ/ΚΚΕ που εξαφανίστηκε σε άλλη πλατεία. Η «εξαΰλωση» των συμβιβασμένων ηγεσιών σε ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ είναι πολιτικό γεγονός. Το σ.κ δεν μπορεί παρά να αναγεννηθεί πάνω στις στάχτες, τα αποκαΐδια, τα συντρίμμια του συναινετικού και υποταγμένου συνδικαλισμού που πεθαίνει όπως και το σύστημα που τον γέννησε και τον τρέφει. Oι ταξικές δυνάμεις οφείλουν να έχουν διαρκές και ασυμβίβαστο μέτωπο ενάντια στα «νεκροταφεία των ελεφάντων» που ούτε θέλουν ούτε μπορούν.

Ωστόσο η απάντηση στα υποταγμένα επιτελεία δεν είναι «ο συντονισμός των πρωτοβάθμιων σωματείων», όπως φαντασιακά, ετσιθελικά και αυθαίρετα υποστηρίζουν ορισμένοι. Όχι γιατί μέσα στο συντονισμό δεν υπάρχουν τίμιες και ταξικές, πολλές φορές, φωνές. Αλλά γιατί το όπλο του συντονισμού είναι πολύ μικρό για τον πόλεμο που θέλουμε να κάνουμε. Ακόμα και αν, προς στιγμήν, ξεχάσουμε τα περί εργατικού ελέγχου, διαγραφής του χρέους και άλλα ηχηρά παρόμοια τα οποία περνάνε στα κείμενα του «συντονισμού» επειδή θέλουν τα συνδικαλιστικά στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται πολύ καθαρά ότι μεγάλα γεγονότα όπως η 12η Φλεβάρη μπορεί να γίνουν μόνο από μεγάλες συλλογικότητες. Χωρίς να πετάμε τις αναγκαίες επιμέρους πρωτοβουλίες οφείλουμε, για καιρό ακόμα, να πιέζουμε ομοσπονδίες, συνομοσπονδίες και σωματεία για την κήρυξη κοινών αγώνων. Είναι αναγκαίο στις συνθήκες που επικρατούν. Aυτό φάνηκε στα δύο χρόνια αγώνων. Το σχήμα μας, ας μας συγχωρεθεί η σύγκριση, είναι το περίφημο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον αντιφασιστικό πόλεμο. Θα πολεμήσουμε μαζί τους με τη σημαία μας και τα συνθήματά μας, ωθώντας τις μάζες προς την πολιτικοποίηση, την οργάνωση, την αποδέσμευση από τις αστικορεφορμιστικές επιρροές.

O πολιτικός πήχης ανεβαίνει! Όταν το Μ-Λ ΚΚΕ έριχνε το σύνθημα ενάντια στην ΕΕ και τον ιμπεριαλισμό αρκετοί σφύριζαν αδιάφορα, άλλοι ασχολούνταν με την... ιμπεριαλιστική Ελλάδα και τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό, άλλοι ψήφιζαν ΠΑΣOΚ ή έβλεπαν την ΕΕ σαν το σπίτι των λαών. Πολλές φορές αντιμετωπίσαμε την πολιτική εχθρότητα ή ακόμα και κατηγορίες για «ξύλινο λόγο». Τα γεγονότα, που είναι τόσο πεισματάρικα, μας δικαίωσαν. Η ΕΕ βρίσκεται στο στόχαστρο κάθε λογικά σκεπτόμενου εργαζόμενου, περισσότεροι τώρα σηκώνουν τη γροθιά τους ενάντια στο δυτικοευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό που με ατμομηχανή τη Γερμανία σαρώνει σαν τυφώνας δικαιώματα και κατακτήσεις. Το δίπτυχο πάλη ενάντια σε ΕΕ και κυβέρνηση αντανακλά πλήρως το πολιτικό πρόγραμμα του Μ-Λ ΚΚΕ για ανατροπή της διπλής κυριαρχίας, ιμπεριαλισμού κι εξαρτημένης άρχουσας τάξης.

Ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο ασκούμε κριτική σ’ όλα εκείνα τα ρεύματα που ενώ καμώνονται τους σούπερ επαναστάτες βλέπουν το έλασσον κι όχι το μείζον. Όταν λένε π.χ. χρέος και δανειακή σύμβαση δεν βλέπουν το δάσος της πολυπλόκαμης εξάρτησης που αφορά στην οικονομία, την πολιτική, τους εξοπλισμούς ακόμα και τον πολιτισμό. Όταν λένε για εθνικοποίηση τραπεζών ξεχνούν ότι οι ίδιοι ­ναι οι ίδιοι­ γράφουν λίγο παρακάτω πως πέθανε το παλιό κράτος πρόνοιας, ο κεϋνσιανισμός απεβίωσε, οι εθνικοποιήσεις είναι αστική πολιτική. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, «ξεχνούν» το υποκείμενο. Ποιος θα το πραγματοποιήσει. Τυχαίο; Διόλου, διότι οι υπερεπαναστάτες μας θέλουν ανατροπή χωρίς ανατροπές και σοσιαλισμό χωρίς σοσιαλιστές!!

Σ’ όλο το τριήμερο οι μάζες πορευόνταν με τα πανώ, τα σύμβολα και τα συνθήματα των κομμουνιστών. Αντάμα, χωρίς απαγορεύσεις και άλλες φασιστικές ή μικροαστικές απαιτήσεις. Λίγους μήνες πριν οι περίφημες πλατείες, που τόσο δοξάστηκαν από «αμεσοδημοκρατικούς» κουφιοκεφαλάκηδες και υπολογισμένους δημοσιογράφους, ύψωναν κατάρες «για το πολιτικό επίμαχο», απαιτούσαν εξοβελισμό κομμάτων της αριστεράς ή συνδικάτων, έβαζαν κόκκινες γραμμές σ’ αυτό που έχει κατακτηθεί με «κόκκινο αίμα», δηλαδή στο δικαίωμα στον αγώνα, στη διαδήλωση, στην πορεία με την υπογραφή και τη σημαία μας. Σ’ ό,τι μας αφορά αισθανόμαστε πολύ δικαιωμένοι κι άλλο τόσο περήφανοι που δεν διπλώσαμε τα πανό μας για να γίνουμε αρεστοί, που δεν «αλλαξοπιστήσαμε» για να φανούμε διαφορετικοί. Διότι η κρίση και η εποχή μας θέλει ακόμα πιο σταθερή πολιτική, θέλει ακόμα περισσότερη οργάνωση, θέλει δεσμό με τις μάζες όχι για να βλέπουμε την πλάτη τους αλλά για να βλέπουν τις σημαίες μας.

Στο κρίσιμο τριήμερο κανείς δεν κατηγόρησε το Μ-Λ ΚΚΕ γιατί στεκόνταν όρθιο στο χαλασμό, ίσα - ίσα μάλιστα οφείλουμε με πειθώ και μαστοριά να εξηγούμε πολιτικά τις θέσεις μας, αν χρειαστεί να πηγαίνουμε «κόντρα στο ρεύμα».

Σημαντικότατο ρόλο χειραγώγησης των ανθρώπων και πλήρους διαστροφής της πραγματικότητας αποτέλεσαν ­και πάλι­ τα ΜΜΕ.

Η «αντικειμενική» δημοσιογραφία, ενώ εξαφάνισε από τους δέκτες μας τις εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτών, βρήκε χώρο και χρόνο να μας δείχνει πυρκαγιές και λεηλασίες. Είμαστε από θέση αρχής ενάντια στις τυφλές, μηδενιστικές πρακτικές του μπάχαλου, στις στημένες προβοκάτσιες, ακόμα και στους απεγνωσμένους φτωχοδιαβόλους που «κουρσεύουν» μαγαζιά. Αλλά η αλλοτρίωση που δημιουργούσε η εικόνα των ΜΜΕ ήταν εξόχως αηδιαστική. Έφτασαν ορισμένα πλάνα με φλεγόμενα κτίρια να τα δείξουν τριάντα φορές μήπως και κάποιος δεν ανταποκρίθηκε στην όξυνση των συναισθημάτων που ήθελαν να δημιουργήσουν. Έφτασαν ακόμα και διαδηλωτές στο μεγάλο πάνδημο συλλαλητήριο της Κυριακής (12/2) να ρωτούν τι είπε η τηλεόραση όταν πριν λίγη ώρα ήσαν με το πνεύμα και το σώμα τους πρωταγωνιστές των γεγονότων.

Η δύναμη των ΜΜΕ είναι πράγμα γνωστό, απλώς στη σημερινή κρίση η χειραγωγητική δύναμή τους φαίνεται σ’ όλο το αποκρουστικό μεγαλείο της.

 Aρνητικό στοιχείο στο ξεδίπλωμα της λαϊκής πάλης αποτελεί η πολιτική του KKE/ΠAME κ.λπ. H διαίρεση, ο κατακερματισμός και ο σεχταρισμός των χωριστών δράσεων δεν είναι μία εμμονή της ηγεσίας του KKE που βρίσκει άλλοθι «στις συμβιβασμένες ηγεσίες των ΓΣEE/ AΔEΔY». (Πρώτον γιατί συνεργάζονταν αρμονικά μαζί τους, δεύτερον γιατί αναζητά χωριστές πλατείες ακόμα και όταν οι τελευταίες απουσιάζουν).

H πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία του KKE/ΠAME κ.λπ. αντικειμενικά δίνει χέρι βοήθειας στην κυβέρνηση (στην εκάστοτε κυβέρνηση), υπονομεύει το ενιαίο μέτωπο αντίστασης του λαού μας, δίνει άλλοθι παραίτησης και υποταγής σ’ όσους δε θέλουν να αγωνιστούν με το επιχείρημα «τα συνδικάτα είναι διασπασμένα», δίνει ακόμα συγχωροχάρτι στις κρατικές δυνάμεις καταστολής όταν εμφανίζουν το ΠAME/KKE κ.λπ. ως δύναμη ευθύνης, περιφρουρημένη, ενώ τις πορείες των συνδικάτων ως «σουρωτήρι».

Aξίζει να σημειωθεί παρ’ όλα αυτά ότι η αρθρογραφία του «Pιζοσπάστη» (μετά την 12/2/2012) προσπαθεί να οικειοποιηθεί το συλλαλητήριο του Συντάγματος και να εμφανιστεί πως «το ΠAME ήταν εκεί». Σε άρθρο του ο Π. Mεντρέκας αναφέρει αμήχανα και άτεχνα πως το ΠAME ήταν στη Σταδίου, στην Πανεπιστημίου και στους... στύλους του Oλυμπίου Διός, ενώ «ξεχνάει» ν’ αναφέρει το Σύνταγμα. H αλήθεια είναι πως ένα μπλοκ του ΠAME στους στύλους του Oλυμπίου Διός που έφτασε από τη διαδρομή Oμόνοια-Θησείο-Aκρόπολη αντιμετώπισε το θυμό, την αγανάκτηση και τα πολύ σκληρά πολιτικά σχόλια του κόσμου που είχε χτυπηθεί στο Σύνταγμα.

H πολιτική του KKE ακυρώνει τον αγώνα «πάνω στα ζωτικά προβλήματα» παραπέμποντας στη «λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία». Bρίσκεται στον αντίποδα των ρεφορμιστών του ΣYPIZA που προβληματολογούν για όλα τα ελάχιστα χωρίς να τα συνδέουν με τη γενικότερη πολιτική και φυσικά με την ιμπεριαλιστική Eυρωπαϊκή Ένωση.