ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Μέσα σε ένα πρωτόγνωρο, ακόμη και για Ελληνικά μέτρα, όργιο εξαπάτησης των πολλών, που έχουν περιέλθει σε πλήρη σύγχυση χάρη στον καθαρά βρώμικο ρόλο των ΜΜΕ, και την άγρια καταστολή των λίγων, που ακόμη αγωνίζονται στους δρόμους και τους τόπους δουλειάς, συντελείται αυτές τις μέρες ο οριστικός εξανδραποδισμός του Ελληνικού λαού, πέρα βέβαια από τους βολεμένους των ελίτ και των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων. Έτσι οι γκαουλάιτερ της χώρας επιβάλλουν, με τον πιο ιταμό μάλιστα τρόπο που είναι και ο μόνος άλλωστε που αρμόζει στις εκχυδαϊσμένες και κατεξευτελισμένες πολιτικές και οικονομικές ελίτ ενός, και τυπικά πια, προτεκτοράτου, το δίλημμα --που στην πραγματικότητα μόνο αυτές αφορά-- αν θέλουν να σωθούν από τη λαϊκή λαίλαπα: Ευρώ ή θάνατος. Το ψευτοδίλημμα όμως αυτό έχουν καταφέρει οι ελίτ να το περάσουν όχι μόνο στους βολεμένους των προνομιούχων κοινωνικών στρωμάτων αλλά και σε μεγάλα λαϊκά στρώματα που έχουν υποστεί μια πρωτοφανή πλύση εγκεφάλου από τότε που ξέσπασε η κρίση, για τα πραγματικά αίτιά της και τον τρόπο διεξόδου από αυτή. Σε αυτή την πλύση εγκεφάλου πήραν και παίρνουν μέρος όλα τα θεσμικά μέσα που ελέγχει η ντόπια ελίτ και η υπερεθνική ελίτ (δηλαδή η παγκόσμια οικονομική/πολιτική και πολιτιστική ελίτ η οποία διαχειρίζεται τη νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση). Δηλαδή:
· Τα επίσημα ΜΜΕ και κυρίως τα τηλεοπτικά κανάλια, τα οποία περιχαρακώνουν κάθε συζήτηση για τα αίτια της κρίσης και τον τρόπο εξόδου από αυτή στα όρια που θέλει η ντόπια κοινοβουλευτική Χούντα και η υπερεθνική ελίτ. Δηλαδή, στην «Χρεω-λογία» και στους τρόπους αντιμετώπισης της δήθεν «κρίσης Χρέους», που δεν θέτει καν θέμα του τρόπου ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας μέσα στην καπιταλιστική διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς γενικά και την ΕΕ ειδικότερα, αλλά, το πολύ, θέτει θέμα ελέγχου του Χρέους ή σεισάχθειας, μέσα ή έξω από το Ευρώ, αλλά οπωσδήποτε μέσα στην ΕΕ και την διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Με άλλα λόγια, σε ένα πλαίσιο συζήτησης όπου η παραμονή μας στο Ευρώ σημαίνει θάνατο από ανίατο ασθένεια, ενώ η έξοδός μας απο αυτό συνεπάγεται αυτοκτονία! Αυτό το πλαίσιο συζήτησης υιοθετούν όχι μόνο τα συστημικά ΜΜΕ αλλά και τα υποτιθέμενα «προοδευτικά» ΜΜΕ μιας «Αριστεράς» που υιοθετεί είτε διάφορες αποπροσανατολιστικές θέσεις περί Λογιστικού Ελέγχου του Χρέους (ΕΛΕ) κλπ, είτε θέσεις περί δήθεν συνολικής κατάρρευσης και αλλαγής «από τα μέσα» της Ευρωζώνης με στόχο την δημιουργία μιας Ευρώπης των λαών και της αλληλεγγύης, και άλλα παρόμοια παραμύθια. Μοναδικές εξαιρέσεις σε αυτή την αποπροσανατολιστική συναίνεση ήταν ο Ριζοσπάστης, που υιοθετεί μια καθαρά αντισυστημική γραμμή, και η πολυφωνική Ελευθεροτυπία που επέτρεπε όχι μόνο το παραπάνω πλαίσιο που ευνοεί τελικά το σύστημα, αλλά και φωνές που το αμφισβητούσαν--την οποία όμως φρόντισε να την σιγήσει εδώ και ενάμιση μήνα μια ανίερη συμμαχία συστημικών και «προοδευτικών» δυνάμεων του παραπάνω τύπου, χρησιμοποιώντας σαν ακούσια όργανα τους απελπισμένους, μετά απο τόσους μήνες εργασία χωρίς αμοιβή, απεργούς εργαζόμενους που δικαιολογημένα μάχονται για τα δικαιώματα τους.
· Το Πανεπιστημιακό κατεστημένο των «ειδικών» που επανδρώνουν όλα τα τηλεοπτικά πάνελ και παρουσιάζουν σαν «μονόδρομο», (δήθεν, μάλιστα και «επιστημονικά» τεκμηριωμένο --ακόμη και με «Μαρξιστική» ανάλυση κάποιων Μαρξιστών της συμφοράς), το ψευτοδίλημμα «Ευρώ ή θάνατος». Και, φυσικά, πολλοί από αυτούς δεν το έκαναν αυτό μόνο γιατί ήθελαν να μην έλθουν σε αντίθεση με το κυρίαρχο κοινωνικό παράδειγμα που έχουν επιβάλλει οι ελίτ, αλλά και γιατί, πέρα από τις τυχόν άμεσες απολαβές, όλα τα ερευνητικά προγράμματά τους, τα ταξίδια τους ανά τον κόσμο για διεθνή σεμινάρια και συναντήσεις κ.λπ. χρηματοδοτούνται από την υπερεθνική ελίτ γενικά, και την ΕΕ ειδικότερα!
· Η Αριστερά, και κυρίως η ρεφορμιστική Αριστερά, δηλαδή αυτή που δεν θέτει θέμα αμφισβήτησης του ίδιου του συστήματος της καπιταλιστικής οικονομίας της αγοράς και του πολιτικού της συμπληρώματος στην αντιπροσωπευτική «δημοκρατία» --χαρακτηριστικά, ακόμη και όταν στελέχη της παριστάνουν τους υποστηρικτές της άμεσης δημοκρατίας, όπως όταν προσκλήθηκαν το καλοκαίρι στη συνέλευση του Συντάγματος, μιλούσαν για άμεση δημοκρατία αλλά ξεκαθάριζαν ότι εννοούσαν μια παρωδία της που είναι μίγμα άμεσης και αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας! Αυτή η Αριστερά υιοθετεί πλήρως το παραπάνω αποπροσανατολιστικό πλαίσιο συζήτησης, δηλαδή αυτό της Χρεω-λογίας. Και, φυσικά, από το ίδιο αυτό πλαίσιο δεν ξεφεύγει και η «Πατριωτική Αριστερά» (ΕΠΑΜ κ.λπ.) που βλέπει την κρίση σαν θέμα «προδοσίας» κάποιας «κακής» ελίτ, στο πλαίσιο μιας ελληνικής «οικονομίας», όπου μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι οι ελίτ και τα προνομιούχα κοινωνικά στρώματα (που ελάχιστα υφίστανται τις συνέπειες της καταστροφικής κρίσης, αν δεν ωφελούνται κιόλας από αυτή!) με τα λαϊκά στρώματα που θα την πληρώσουν κυριολεκτικά με το αίμα τους.
· Τα δήθεν «εναλλακτικά» ΜΜΕ στο διαδίκτυο (ιντιμίντια, blogs, κ.λπ.) τα οποία όμως, όπως έχει δειχθεί και από διεθνείς έρευνες στις οποίες αναφέρθηκα σε παλαιότερο άρθρο μου,[1] ούτε κατάργησαν ποτέ την διάκριση παραγωγών και καταναλωτών πληροφοριών, (αφού στην πραγματικότητα οι παραγωγοί πληροφοριών είναι μια ελάχιστη μειονότητα οι οποίοι κατά κανόνα, όπως παρατηρεί ο Glenn Reynolds, συγγραφέας μελέτης για την έκρηξη του ίντερνετ, είναι «σε καλή οικονομική κατάσταση, έχουν καλή εκπαίδευση και το πιο σημαντικό, έχουν καλές δουλειές»[2]), αλλά ούτε βέβαια λειτούργησαν ποτέ ως αντιεξουσιαστικό μέσο, με την έννοια ότι επιτρέπουν την πραγματική κριτική των ιθυνόντων (πράγμα που υποτίθεται δικαιολογεί και την ανωνυμία). Στην πραγματικότητα, όπως έδειξαν π.χ. στην Ελλάδα πρώτα τα ιντιμίντια, η ανωνυμία χρησιμοποιείται από διαφόρους λασπολόγους και συκοφάντες (πιθανώς και όργανα υπηρεσιών) για να χυδαιολογούν εναντίον «επωνύμων» (ακόμη και αντιεξουσιαστών!) αναλυτών κ.λπ. και η χρήση της τακτικής αυτής τώρα επεκτάθηκε στα διάφορα blogs της «Αριστεράς» που περιέγραψα παραπάνω, όπως μπορώ να επιβεβαιώσω και από προσωπική μου πείρα[3]... Αντίθετα, όπως θα προσπαθήσω να δείξω σε υπό έκδοση μελέτη μου,[4] το ίντερνετ έπαιξε και παίζει κρίσιμο ρόλο για να περνά το συστημικό πλαίσιο συζήτησης, ώστε να κατασκευάζεται μια συναίνεση ακόμη πιο ευρεία από αυτή των επισήμων ΜΜΕ, είτε πρόκειται για τα αίτια και τους τρόπους διεξόδου από την οικονομική κρίση, είτε πρόκειται για τη φύση των ψευτο-«επαναστάσεων» στη Λιβύη, Συρία και Ιράν, που στη πραγματικότητα ήταν οργανωμένες από την υπερεθνική ελίτ (συνήθως) ένοπλες επιθέσεις, με στόχο την επιβολή πελατειακών της καθεστώτων.
Έτσι, χάρις στη μαζική πλύση εγκεφάλου από όλα αυτά τα θεσμικά μέσα, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού έχει αδρανοποιηθεί στον καναπέ της, τρομοκρατημένη από την απειλή ότι έξοδος από την Ευρωζώνη και την ΕΕ θα σημάνει επιστροφή στη δεκαετία του ’60 αν όχι του ’50, (όπως απείλησε το όργανο της υπερεθνικής ελίτ και νυν διοικητής της ΤτΕ αλλά και ο αξιότιμος πρωθυπουργός μας και τέως διοικητής της, πριν να προαχθεί από την ίδια ελίτ στην ΕΚΤ) σε όρους ανεργίας/υποαπασχόλησης, φτώχειας και μετανάστευσης. Ας δούμε λοιπόν γιατί όλοι αυτοί και τα φερέφωνά τους ψεύδονται ασύστολα.
Την δεκαετία του ‘50 και του ’60, όπως έγραφα αλλού, η αποτυχία του μεταπολεμικού αναπτυξιακού μοντέλου που στηριζόταν ήδη στην εξωστρέφεια φαινόταν από τα συνεχώς διευρυνόμενα ελλείμματα στο εμπορικό ισοζύγιο και το συνακόλουθο τρίπτυχο: ανεργία-υποαπασχόληση-
Ως συνέπεια της αποτυχίας αυτής για την απορρόφηση του εργατικού δυναμικού, το 20-30% του πληθυσμού μετανάστευσε στο εξωτερικό στις δεκαετίες ‘60-‘70. Σήμερα, η μετανάστευση νέων καλπάζει και μόνο η μετανάστευση προς την Γερμανία αυξήθηκε πέρυσι κατά 84%[6], ενώ ανάλογη αύξηση Ελλήνων μεταναστών παρατηρείται στην Αυστραλία και αλλού. Και η διαφoρά είναι ότι τώρα δεν μεταναστεύει, όπως τότε, το ανειδίκευτο εργατικό δυναμικό, αλλά το εξειδικευμένο δυναμικό των πτυχιούχων[7] που θα αποτελούσε τη βάση για οποιασδήποτε σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη στο μέλλον!
Τέλος, όσον αφορά τη φτώχεια, τo 1980, λίγο πριν ενταχθούμε στην ΕΟΚ, η Ελλάδα μαζί με την Πορτογαλία είχαν τα μεγαλύτερα πoσoστά φτώχειας[8] στη Κoινότητα. Αλλά ακόμη και στο μέσο της αναπτυξιακής φούσκας της περασμένης δεκαετίας σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής,[9] η Ελλάδα, μετά από 27 ολόκληρα χρόνια μέσα στην ΕΟΚ/ΕΕ, είχε το υψηλότερο ποσοστό εργαζομένων που βρίσκονταν στα όρια της φτώχειας, όπως αντίστοιχα ερχόταν πρώτη (μαζί με την Ισπανία) ανάμεσα στις χώρες της Ευρωζώνης όσον αφορά στη φτώχεια γενικά (20%).[10] Σήμερα, έχοντας συμπληρώσει 30ετή θητεία πλήρους ένταξης στην ΕΕ, η φτώχεια φθάνει στη χώρα μας το 27%, με δραματικές ανοδικές τάσεις.
Παρόλα αυτά, οι απατεώνες επαγγελματίες πολιτικοί, δημοσιογράφοι και αναλυτές τολμούν και μιλούν για καταστροφή αν φύγουμε από την ΕΕ, τη στιγμή που μπορεί να δειχθεί τεκμηριωμένα ότι από την ένταξή μας στην ΕΕ, και εξαιτίας της ένταξής μας σε αυτή, αποδιαρθρώθηκε τόσο ο πρωτογενής όσο και ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας μας. Τις συνέπειες της αποδιάρθρωσης της παραγωγικής μας δομής, τώρα που έσκασε η αναπτυξιακή φούσκα την οποία τροφοδοτούσαν τα δανεικά της περασμένης δεκαετίας, καλούνται να πληρώσουν τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα! [11]
Φυσικά, όλα αυτά δεν σημαίνουν ότι αρκεί η έξοδός μας από την ΕΕ για να βγούμε από την καταστροφική κρίση. Η άμεση μονομερής έξοδός μας από την ΕΕ (και όχι μόνο από την Ευρωζώνη), αποτελεί μόνο την αναγκαία συνθήκη για την ανάκτηση της απαραίτητης οικονομικής κυριαρχίας, η οποία, όμως, αν δεν συνοδευτεί από μια σειρά επαρκείς συνθήκες όπως οι παρακάτω, θα οδηγήσει σε παρόμοια αν όχι χειρότερη οικονομική καταστροφή με αυτή που ξεκινά σήμερα και θα ολοκληρωθεί σε λίγους μήνες με την πιθανή και τυπική χρεοκοπία, η οποία πάλι θα ελέγχεται από την υπερεθνική ελίτ. Δηλαδή, αν δεν συνοδευτεί από την ακύρωση όλων των δανειακών συμβάσεων, την παράλληλη ολοκληρωτική στάση πληρωμών των τοκοχρεολυσίων (που σημαίνει μονομερή διαγραφή του χρέους), την αναγκαστική απαλλοτρίωση χωρίς αποζημίωση κάθε κοινού αγαθού που έχει περιέλθει, μέσα από τη διαδικασία των ιδιωτικοποιήσεων, στην ιδιοκτησία των ξένων και ντόπιων ελίτ, καθώς και μια σειρά συμπληρωματικών μέτρων. Τέτοια συμπληρωματικά μέτρα είναι η επανεισαγωγή της δραχμής και μερική υποτίμησή της με παράλληλη μετατροπή των καταθέσεων σε δραχμές, καθώς και μέτρα ώστε να μην πληγούν τα λαϊκά εισοδήματα και οι μικροκαταθέτες (π.χ. επιδοτήσεις των λαϊκών στρωμάτων χρηματοδοτούμενες από τα έσοδα ενός σημαντικού φόρου στη μεγάλη περιουσία), οι αυστηροί κοινωνικοί έλεγχοι στην κίνηση αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών, η επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ-μνημονιακά επίπεδα με παράλληλη επαναπρόσληψη των απολυμένων στον δημόσιο τομέα, ο οποίος θα αναδιοργανωθεί ορθολογικά, στο πλαίσιο της γενικότερης αναδιάρθρωσης της οικονομίας με βάση την αρχή της αυτοδυναμίας, η κοινωνικοποίηση των Τραπεζών και των στρατηγικών κλάδων παραγωγής, συμπεριλαμβανομένων όλων των κλάδων που καλύπτουν βασικές ανάγκες και η δημιουργία ενός πραγματικά λαϊκού συστήματος Υγείας, Εκπαίδευσης και Κοινωνικών Υπηρεσιών που θα καλύπτει τις λαϊκές ανάγκες και θα ελέγχεται από τα λαϊκά στρώματα.[12]
Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να κτιστούν οι βάσεις μιας αυτοδύναμης οικονομίας (είτε αυτή, στη μελλοντική απελευθερωτική κοινωνία, πάρει τη μορφή οικονομικής δημοκρατίας είτε κρατικό-σοσιαλιστικής οικονομίας, άναρχο-συνδικαλιστικής κ.λπ.), δηλαδή να ληφθούν μέτρα για να ξανακτιστεί η παραγωγική δομή της χώρας, που έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά μετά την πλήρη ενσωμάτωσή της στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, και ιδιαίτερα μετά την ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ, και να διαμορφωθεί ένα συναφές καταναλωτικό πρότυπο.
Όμως, ποιος θα ήταν ο φορέας όλων αυτών των αλλαγών; Κατά την γνώμη μου, μόνο ένα παλλαϊκό μέτωπο κοινωνικής και εθνικής απελευθέρωσης που θα αγκάλιαζε όλα τα λαϊκά στρώματα--τα οποία σήμερα είναι τα θύματα της κρίσης που μας επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ και τα συναφή προνομιούχα κοινωνικά στρώματα--και θα είχε δεσμευθεί σε ένα παρόμοιο πρόγραμμα, θα μπορούσε να αναλάβει ένα τέτοιο έργο. Ένα τέτοιο μέτωπο θα μπορούσε εύκολα να συνενώσει την πλειοψηφία του λαού σε ένα μαζικό κίνημα πολιτικών απεργιών που θα κορυφωνόταν σε μια γενική απεργία διαρκείας με αίτημα την άμεση διεξαγωγή εκλογών. Τέλος, ένα παρόμοιο μέτωπο θα μπορούσε άνετα να προσελκύσει τα λαϊκά στρώματα, τα οποία, με τη σημερινή σύγχυση, θα μπορούσαν στις επόμενες εκλογές να παρασυρθούν και πάλι από τα ψευτοδιλήμματα των κομμάτων εξουσίας και της ρεφορμιστικής Αριστεράς, και να αυτοκαταδικαστούν στην αθλιότητα που απεργάζονται για την υπόλοιπη ζωή τους οι ελίτ. Έτσι μόνο θα μπορούσαμε όχι μόνο να βγούμε από την καταστροφική κρίση αλλά και να θέσουμε τις βάσεις για μια άλλη αυτοδιευθυνόμενη κοινωνία και οικονομία…
* Το άρθρο αυτό δημοσιεύεται στη σειρά των άρθρων του Τ.Φ., που δεν δημοσιεύονται στην Ελευθεροτυπία λόγω της συνεχιζόμενης απεργίας των εργαζομένων σε αυτή.
[1] Τ.Φ. “Η εικονική “δημοκρατία” του ίντερνετ”, Ελευθεροτυπία, 1/3/2008 http://www.
[2] Bobbie Johnson, “Ignore bloggers at your peril, say researchers”, Guardian, 18/4/2006
[3] Βλ. εμπεριστατωμένη καταγγελία του Δικτύου Περιεκτικής Δημοκρατίας για την εξαπόλυση λάσπης από ανώνυμους, αλλά και κάποιους επώνυμους της ΕΛΕ που δεν τόλμησαν ποτέ δημόσια αντιπαράθεση στη κριτική μας αλλά προτιμούν τα κτυπήματα “κάτω από τη μέση” :http://www.
[4] T. Fotopoulos, Redesigning the Middle East: the Arab “revolutions”, counter revolution in Iran and regime change (Clarity Press, 2012)
[5] Εξαρτημένη Ανάπτυξη: η Ελληνική περίπτωση (Εξάντας, 1985, σελ 129)
[6] Ralph Atkins, “Migrants learn language of German boom”, Financial Times, 11/1/2012
[7] Helena Smith, “Greek graduates lead European Exodus for better life abroad”, Guardian, 22/12/2011
[8] Eurostat, Poνerty in figures: Europe in the early 1980s (EC, 1990).Έτσι, τo μέσo πoσoστό φτώχειας στην ΕΟΚ (εκτός Πoρτoγαλίας) ήταν 13,6% έναντι 21,5% της Ελλάδας (το όριo φτώχειας καθoρίζεται στo 50% της μέσης κατά κεφαλή εθνικής δαπάνης).
[9] Κ. Μοσχονάς, «Πρώτοι στη φτώχεια οι Έλληνες», Ελευθεροτυπία (7/10/
[10] Στατιστική Αρχή/Ελευθεροτυπία (10/3/2010)
[11] Βλ. Η Ελλάδα ως Προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ, (Γόρδιος Νοέμβρης 2011), κεφ. 8
[12] βλ. «Έκκληση για ενα νέο εθνικο-κοινωνικό απελευθερωτικό μέτωπο», http://www.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου