Πηγή: ΚΟΝΤΡΑ
«Το ΚΚΕ εκφράζει τα συλλυπητήριά του για τον θάνατο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Υπήρξε ένας πολιτικός αντίπαλος που συνέδεσε το όνομά του με σημαντικά πολιτικά γεγονότα, υπερασπιζόμενος με συνέπεια τις θέσεις και τους στόχους της αστικής πολιτικής». Αυτή ήταν η ανακοίνωση που εκδόθηκε από τον Περισσό για το θάνατο του Σημίτη. Ο ορισμός της αοριστολογίας. Πιο ήπια πεθαίνεις.
Και μην μας πείτε πως μπροστά στο θάνατο απαιτείται σεβασμός. Οταν πρόκειται για κορυφαία πολιτικά στελέχη που κυβέρνησαν τον τόπο, ο θάνατός τους επιβάλλει την πιο αυστηρή, την πιο σκληρή αποτίμηση, ακριβώς επειδή το αστικό σύστημα θα τους φτιάξει την αγιογραφία. Τα αστικά μίντια θα ρίξουν στην πιάτσα φορτία δακρύων και συγκίνησης, οι «κολλητοί» του εκλιπόντος θα ζωγραφίσουν με τα δάκρυα την αγιογραφία του, οι πολιτικοί (και όχι ταξικοί) αντίπαλοί του θα βάλουν το δικό τους λιθαράκι και όλοι μαζί θα επιχειρήσουν να αξιοποιήσουν τη συγκινησιακή φόρτιση που θα κατασκευάσουν, για να δικαιώσουν τον θανόντα και μέσω αυτού να δικαιώσουν το σύστημά τους.
Αρκετοί θα πουν πως ο Σημίτης ήταν ό,τι πιο δεξιό παρουσίασε το ΠΑΣΟΚ από το 1974 μέχρι σήμερα. Οχι πως έχουν άδικο, όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Αν θέλουμε να είμαστε ακριβείς, πρέπει να πούμε πως ο Σημίτης ήταν ό,τι πιο δεξιό παρουσίασε το ΠΑΣΟΚ σε επίπεδο πολιτικής ρητορικής. Γιατί σε επίπεδο ουσιαστικής πολιτικής ήταν τυπικό ΠΑΣΟΚ. Το γεγονός ότι σε επίπεδο πολιτικής ρητορικής ήταν ό,τι πιο δεξιό μέσα στο ΠΑΣΟΚ, του επέτρεπε, όταν έπαιρνε τη σκυτάλη, να προχωρήσει χωρίς δισταγμούς και ταλαντεύσεις στις πιο αντεργατικές και αντιλαϊκές αποφάσεις.
Είναι χαρακτηριστική μια ιστορία του 1979, προτού το ΠΑΣΟΚ σχηματίσει την πρώτη κυβέρνησή του, που οι νεότεροι μάλλον δε γνωρίζουν και οι παλαιότεροι ίσως έχουν ξεχάσει. Ηταν Ιούνης του 1979, όταν το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε την «παραίτηση» του Σημίτη από το Εκτελεστικό Γραφείο. Στην πραγματικότητα, τον είχε διώξει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο λόγος; Με ευθύνη του Σημίτη είχε κυκλοφορήσει μια αφίσα με σύνθημα: «Οχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών».
Πριν από ένα μήνα, στις 28 Μάη της ίδιας χρονιάς είχε υπογραφεί στο Ζάππειο η συνθήκη προσχώρησης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, σε μια τελετή με πρωταγωνιστές τον πρόεδρο της Γαλλίας Βαλερί Ζισκάρ ντ’ Εστέν και τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η επίσημη θέση του ΠΑΣΟΚ, σε επίπεδο ρητορικής, ήταν η έξοδος της Ελλάδας από την ΕΟΚ. Τη μετατροπή της ΕΟΚ «από Ευρώπη των μονοπωλίων σε Ευρώπη των λαών» πρέσβευε τότε το «ΚΚΕ εσωτερικού», το οποίο ήταν το μόνο κόμμα στα αριστερά της ΝΔ που υποστήριξε την ένταξη.
Τη συνέχεια την ξέρουμε: το ΠΑΣΟΚ… εξελίχτηκε. Το «έξω από την ΕΟΚ» έγινε «ειδική σχέση με την ΕΟΚ» και μετά την ανάληψη της κυβερνητικής διαχείρισης τον Οκτώβρη του 1981 έγινε «μέσα στην ΕΟΚ». Ο Σημίτης έλεγε τον Ιούνη του 1979 αυτό που εφάρμοσε ως κυβέρνηση το ΠΑΣΟΚ το 1981. Δεν ήταν λιγότερο ΠΑΣΟΚ από τον Α. Παπανδρέου και τον υπόλοιπο ηγετικό πυρήνα. Ηταν τόσο ΠΑΣΟΚ όσο και οι υπόλοιποι. Απλά, σε επίπεδο ρητορικής «έτρεχε». Κι αυτό μια χαρά βόλευε τον Α. Παπανδρέου, ο οποίος μπορεί να μην χώνευε τον Σημίτη σε προσωπικό επίπεδο (όχι γιατί ήταν «δεξιός», αλλά γιατί σήκωνε ανάστημα και μάλλον ο Α. Παπανδρέου είχε διαβλέψει από νωρίς ότι ο Σημίτης είναι εξίσου αδίστακτος μ’ εκείνον και κάποια στιγμή θα τον αμφισβητήσει ανοιχτά, όπως έγινε το 1994, με την «ομάδα των τεσσάρων» ή «συμμορία των τεσσάρων», όπως την αποκαλούσαν οι άνθρωποι του Α. Παπανδρέου), αλλά τον χρησιμοποιούσε σαν εργαλείο για τις «δύσκολες δουλειές».
Στην πρώτη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, τον Οκτώβρη του 1981, ο Α. Παπανδρέου έκανε τον Σημίτη υπουργό Γεωργίας, με στόχο να προωθήσει τις πολιτικές που ήταν απαραίτητες για την ένταξη του εκτενούς ελληνικού αγροτικού τομέα στις διαδικασίες της λεγόμενης κοινής αγροτικής πολιτικής. Και τον κράτησε σ’ αυτό το πόστο σε όλη τη θητεία εκείνης της κυβέρνησης, μέχρι το 1985.
Μετά τη δεύτερη εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ, τον Ιούνη του 1985, ο Σημίτης τοποθετήθηκε ξανά στο υπουργείο Γεωργίας. Προτού περάσουν δύο μήνες, τέλη Ιούλη του 1985, ο Α. Παπανδρέου έκανε σαρωτικό ανασχηματισμό και ο Σημίτης τοποθετήθηκε υπουργός Εθνικής Οικονομίας, στο κορυφαίο οικονομικό υπουργείο. Τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, με εντολή Α. Παπανδρέου, ο Σημίτης εφάρμοσε το διαβόητο «σταθεροποιητικό πρόγραμμα». Μια κατά μέτωπο επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και το λαό, ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας. Η συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού είχε ξεκινήσει. Ο Α. Παπανδρέου ήταν ο ιθύνων νους, ο Σημίτης ο σιδερένιος εκτελεστικός βραχίοντας.
Πάγωμα των μισθών στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, μείωση προσλήψεων, πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών, «κίνητρα» στο ξένο κεφάλαιο, πορεία ιδιωτικοποίησης των δημόσιων επιχειρήσεων, «απελευθέρωση της αγοράς» και μια σειρά άλλα μέτρα, υπό τον ασφυκτικό έλεγχο της ΕΟΚ, που χορήγησε και ένα «δάνειο έκτακτης ανάγκης» ύψους περίπου 2 δισ. ecu (ευρωπαϊκή νομισματική μονάδα), ήταν το περιεχόμενο του «σταθεροποιητικού» προγράμματος των Α. Παπανδρέου – Σημίτη.
Εμεινε τρία χρόνια σ’ αυτό το πόστο ο Σημίτης και ο ελληνικός λαός «βόγγηξε». Απομακρύνθηκε στον ανασχηματισμό του 1988. Το βουτηγμένο στα σκάνδαλα ΠΑΣΟΚ χρειαζόταν ένα «ρεκτιφιέ» στη βιτρίνα, μπας και γλιτώσει τη συντριβή στις εκλογές του 1989.
Ο Σημίτης τοποθετήθηκε από τον Α. Παπανδρέου και στη βραχύβια «οικουμενική» κυβέρνηση Ζολώτα (υπουργός Παιδείας). Ο Μητσοτάκης (πατέρας) πήρε τη σκυτάλη από το «σταθεροποιητικό» πρόγραμμα των Α. Παπανδρέου – Σημίτη και… απογείωσε τη συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού. Το ΠΑΣΟΚ επανέκαμψε το 1993, για να συνεχίσει τη σκυταλοδρομία (μόνο την προκλητική ιδιωτικοποίηση της ΕΑΣ – αστικά λεωφορεία της Αθήνας- ακύρωσε). Ο Σημίτης τοποθετήθηκε από τον Α. Παπανδρέου υπουργός Βιομηχανίας, Ενέργειας και Τεχνολογίας και υπουργός Εμπορίου ταυτόχρονα, υπερυπουργός δηλαδή, με αποστολή να προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις των λεγόμενων προβληματικών επιχειρήσεων, τη λειτουργία των ΔΕΚΟ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και τη «φιλελευθεροποίηση» της αγοράς.
Ο Παπανδρέου τον έδιωξε το 1995, μετά από δύο χρόνια. Τον έδιωξε, όχι επειδή διαφωνούσε με τη διαχείριση του υπερυπουργείου, αλλά γιατί από το 1994 είχε εμφανιστεί ανοιχτά η «ομάδα των τεσσάρων» (Σημίτης, Πάγκαλος, Βάσω Παπανδρέου, Αυγερινός) και ο Σημίτης εμφανιζόταν ως ο διάδοχός του, με μερίδα των αστικών μίντια να χτίζουν με προκλητικό τρόπο το προφίλ του «καθηγητή», του «τεχνοκράτη με το μπλοκάκι» κτλ., σε αντίθεση με τον «άρρωστο και αδύναμο πρωθυπουργό» Παπανδρέου.
Ο Σημίτης κέρδισε το 1996 το χρίσμα του πρωθυπουργού από την ΚΟ του ΠΑΣΟΚ, όταν ο Α. Παπανδρέου δεν είχε άλλη επιλογή από την παραίτηση μέσα από την Εντατική του Ωνάσειου. Εξι μήνες αργότερα ο Α. Παπανδρέου πέθανε και ο Σημίτης κέρδισε και την προεδρία στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Αμέσως έκανε πρόωρες εκλογές (τις προκήρυξε τον Αύγουστο του 1996!), τις κέρδισε με την προκλητική βοήθεια όλου του μιντιακού συστήματος και συνέχισε τη συντηρητική ανασυγκρότηση του ελληνικού καπιταλισμού με πολύ πιο γρήγορους ρυθμούς. Ολη δε αυτή η επιχείρηση βαφτίστηκε εκσυγχρονισμός.
Τι να πρωτοθυμηθούμε από την οκταετία Σημίτη (1996-2004); Απαριθμούμε λίγα από τα πολλά.
➤ Την προσπάθεια να προωθήσει έναν εφιαλτικό αντιασφαλιστικό νόμο (νομοσχέδιο Γιαννίτση). Οταν μια εκρηκτική εργατική κινητοποίηση ανάγκασε τον Σημίτη να αποσύρει και τον κολλητό του Γιαννίτση και το νομοσχέδιό του, ανέθεσε στον Ρέππα να αρχίσει το ροκάνισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων σε δόσεις. Εκτοτε, η Κοινωνική Ασφάλιση βρισκόταν συνεχώς στην κλίνη του Προκρούστη, μέχρι που φτάσαμε στον νόμο Κατρούγκαλου.
➤ Το ξεπάτωμα της φτωχής αγροτιάς, με υπουργό τον ανεκδιήγητο Τζουμάκα. Και την άγρια καταστολή των αγροτικών κινητοποιήσεων, με κορύφωση την «επιχείρηση Βουλκανιζατέρ» τον Φλεβάρη του 1997, όταν τα ΜΑΤ κατέστρεψαν τα λάστιχα και βανδάλισαν τα τρακτέρ των αγροτών της Θεσσαλίας. Το πιο προκλητικό είναι ότι ο Σημίτης και το σύστημα που τον στήριζε συκοφαντούσε τους αγρότες σαν «τεμπέληδες» που «παίρνουν τις επιδοτήσεις και τις τρώνε στα σκυλάδικα», που «θέλουν να πληρώνονται χωρίς να δουλεύουν», ενώ ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά πώς λειτουργούσε η περιβόητη Κοινή Αγροτική Πολιτική, ενώ ο ίδιος είχε πει κάποια στιγμή πως η λογιστική προσέγγιση στις σχέσεις Ελλάδας-ΕΟΚ/ΕΕ είναι αποπροσανατολιστική, διότι δεν υπάρχει μόνο το πόσα δίνει η Ελλάδα στον κοινοτικό προϋπολογισμό και πόσα εισπράττει από τα διάφορα κοινοτικά ταμεία, αλλά πρέπει να συνυπολογιστεί και ο έλεγχος της ελληνικής αγοράς από τις επιχειρήσεις των αναπτυγμένων χωρών της ΕΕ. Αυτός ο αστός πολιτικός ξεπούλησε αδίστακτα και απολύτως συνειδητά τα συμφέροντα της ελληνικής αγροτιάς εν γένει και την ίδια ώρα έλεγα ωμά ψέματα, φτάνοντας μέχρι το έσχατο σημείο γελοιότητας, όταν καλούσε τους θεσσαλούς αγρότες να παρατήσουν το βαμπάκι και να βάλουν… σπαράγγια.
➤ Την ιδιωτικοποίηση της λεγόμενης Κοινής Ωφέλειας, που είχε δυο πλευρές. Από τη μια χτύπημα των δικαιωμάτων των εργατών και εργαζόμενων σ’ αυτές και από την άλλη αύξηση του τιμολόγιου για τις υπηρεσίες αυτών των επιχειρήσεων, που φορτώθηκε στις πλάτες της εργαζόμενης κοινωνίας.
➤ Το σκάνδαλο του χρηματιστήριου, όταν απολύτως συνειδητά έσπρωξαν λαϊκά στρώματα στο χρηματιστηριακό τζόγο και επέτρεψαν στα «κοράκια» να αρπάξουν περιουσίες. Ο ίδιος ο Σημίτης και ο υπουργός Οικονομίας Γιάννος Παπαντωνίου διαφήμιζαν τη μεγάλη απάτη («το Χρηματιστήριο πάει κανόνι») και όταν έγινε το «κραχ» και ο κόσμος έχασε τα λεφτά του, ο Σημίτης βγήκε με ύφος ψυχρού εκτελεστή και δήλωσε ότι «πήραν το ρίσκο με δική τους ευθύνη»! Μ’ άλλα λόγια… «ας πρόσεχαν»!
➤ Τη μεγάλη μπίζνα των ολυμπιακών αγώνων του 2004, όταν ο Σημίτης έκανε συμφωνία με μια από τις μεγαλύτερες καπιταλιστικές φαμίλιες και έβαλε τη σύζυγο του καπιταλιστή επικεφαλής της μπίζνας, για ν’ αρχίσει ένα προκλητικό φαγοπότι που καταχρέωσε τη χώρα και που το πλήρωσε σκληρά ο ελληνικός λαός.
➤ Πολλοί από τους κορυφαίους υπουργούς και συνεργάτες του Σημίτη ενεπλάκησαν σε σκάνδαλα: Τσοχατζόπουλος, Γιάννος, Μαντέλης, «στρατηγός» Τσουκάτος. Ο ίδιος παρίστανε τον ανήξερο και όταν γινόταν λόγος για τις μίζες, απαντούσε προκλητικά: «όποιος έχει στοιχεία να πάει στον εισαγγελέα»! Kάποια στιγμή, μάλιστα, χρόνια αργότερα, εμφανίστηκε στον φιλικό ΣΚΑΪ (στους Κοσιώνη-Τσίμα) και έκανε την εξής προκλητική δήλωση: «Η διαφθορά είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και για να ξεπεραστεί η διαφθορά χρειάζονται προσπάθειες όσον αφορά στη δημόσια διοίκηση, στη Δικαιοσύνη, τη λειτουργία της πολιτείας, την παρέμβαση στην κοινή γνώμη. Η καταπολέμηση της διαφθοράς δεν γίνεται με καταγγελίες, δεν γίνεται με μισαλλοδοξία, δεν γίνεται με εξεταστικές επιτροπές, δεν γίνεται με εχθρότητα. Γιατί όποιος καλλιεργεί εχθρότητα, καλλιεργεί εχθρότητα»!
➤ Κάμποσοι από τους «δεύτερους» της περιόδου Σημίτη έχουν στελεχώσει τις κυβερνήσεις Κυριάκου Μητσοτάκη (Φλωρίδης, Χρυσοχοΐδης, Τσακλόγλου, Πιερρακάκης, Σκέρτσος, Λιβάνιος κ.ά.).
Αυτά τα λίγα σκιαγραφούν σε αδρές γραμμές το πορτραίτο του Κώστα Σημίτη. Η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό έχουν κάθε λόγο να τιμούν έναν αδίστακτο πολιτικό, που δε λογάριαζε το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» και τοποθετούνταν στην πρώτη γραμμή κάθε φορά που έπρεπε να εφαρμοστούν ιδιαίτερα αντεργατικές και αντιλαϊκές πολιτικές. Ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα λόγο να τιμήσει έναν τύραννο, υπηρέτη των καπιταλιστών και των ξένων ιμπεριαλιστών.
ΥΓ. Ο Κούλης έχει και έναν προσωπικό λόγο, καθώς ο Σημίτης τον διόρισε, την περίοδο 1999-2003, διευθύνοντα σύμβουλο -τρομάρα του!- στη θυγατρική της Εθνικής Τράπεζας, Εθνική Επιχειρηματικών Συμμετοχών ΑΕ, η οποία διαχειριζόταν και το NBG Greek Fund. Επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή αποκαλύφτηκε μεγάλο σκάνδαλο: επιδοτήσεις είχαν δοθεί σε καπιταλιστικές που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις. Το NBG Venture Capital τέθηκε σε εκκαθάριση. Ο ανακριτής ζήτησε την άρση της ασυλίας του Μητσοτάκη. Αυτός (ο Κούλης) ισχυρίστηκε ότι τα λεφτά δόθηκαν σε… καινοτόμες επιχειρήσεις και πως δεν υπήρχε ποινική διάσταση στην υπόθεση, καθώς δεν προκλήθηκε ζημιά στο ελληνικό δημόσιο ή την ΕΕ. Τον Γενάρη του 2009, η Βουλή απέρριψε την άρση της ασυλίας του Μητσοτάκη! Α, να μην το ξεχάσουμε: στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός το 2003, ο Κούλης βραβεύτηκε σαν «παγκόσμιος ηγέτης του αύριο» («Global Leader for Tomorrow»)! Προφανώς επειδή έριξε την NBG Venture Capital στα βράχια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου