Παραθέτουμε άρθρο του Θανάση Παφίλη, μέλους της ΚΕ & κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ στο «DNews», το οποίο δημοσιεύτηκε με αφορμή την συμπλήρωση δέκα χρόνων από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε κυβέρνηση:
«Κοιτάζοντας πίσω, στην περίοδο της 10ετούς καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, στα όσα προηγήθηκαν και στα όσα ακολούθησαν από την ανάληψη από την “πρώτη φορά αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, της κυβερνητικής διαχείρισης του συστήματος, σε μία αρκετά κρίσιμη για αυτό “στιγμή”, το ΚΚΕ είναι περήφανο που έμεινε αταλάντευτα στο πλευρό του λαού, αφήνοντας με τη στάση του πολύτιμη παρακαταθήκη για το σήμερα και το αύριο.
Είμαστε περήφανοι για την πρωτοπόρα συμβολή μας στους μεγάλους απεργιακούς και άλλους αγώνες που αναπτύχθηκαν ιδιαίτερα την περίοδο 2010-2012, για την οργάνωση της αλληλεγγύης ώστε να σωθεί από την εξαθλίωση μεγάλο τμήμα του λαού μας, αλλά και για τη στάση μας στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2012. Τότε, σε μία περίοδο που οργίαζε το “εμπόριο ελπίδας” και ήταν σε εξέλιξη η οργανωμένη “μετακίνηση” στελεχών από το ΠΑΣΟΚ που κατέρρεε προς τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, χωρίς να υπολογίζει το εκλογικό κόστος, χάνοντας τη μισή του εκλογική δύναμη, είπε με θάρρος στον λαό την αλήθεια:
Ότι τα μνημόνια συμπύκνωναν και εξέφραζαν τη διαχείριση της κρίσης για λογαριασμό του κεφαλαίου και των διεθνών συμμάχων του σε βάρος του λαού, σε αντίθεση με την κατεύθυνση που εξέφραζε η θολή “αντιμνημονιακή” διαμαρτυρία και το λεγόμενο “κίνημα των αγανακτισμένων”, που απέδιδε τα μνημόνια στη διαφθορά, τη διαπλοκή ή την υποτέλεια των κυβερνήσεων και γενικά “των πολιτικών”. Ότι καμία κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το πώς αυτοπροσδιορίζεται ή ακόμα και από προθέσεις, δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς όφελος του λαού ή έστω να προσφέρει μια στοιχειώδη ανακούφιση χωρίς σύγκρουση με την οικονομική εξουσία, το κεφάλαιο, τους μηχανισμούς του, χωρίς ρήξη με την ΕΕ και τις κατευθύνσεις της, χωρίς αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ.
Αυτά είναι που επαληθεύτηκαν πανηγυρικά την περίοδο της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και αποτελούν σήμερα πολύτιμα συμπεράσματα, που είναι κρίσιμο να γίνουν κτήμα του λαού και να διαφυλαχθούν ως κόρη οφθαλμού.
Μετά τις εκλογές του Γενάρη του 2015, τότε που ο “όλος ΣΥΡΙΖΑ” (σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά, Κωνσταντοπούλου, στελέχη που μεταπήδησαν στο κόμμα Κασσελάκη, Βαρουφάκης, ΛΑΕ) υπό τον Α. Τσίπρα συμμετείχε στην επιχείρηση εξαπάτησης του λαού με την “περήφανη διαπραγμάτευση”, το ΚΚΕ αρνήθηκε να του δώσει ανοχή και “χρόνο”. Αρνήθηκε, δηλαδή, να γίνει μέρος της εξαπάτησης, με την τρόικα που βαφτίστηκε “θεσμοί” και με τα μνημόνια που “μένουν μέχρι να φύγουν”, όπως έλεγε παλιότερα το ΠΑΣΟΚ για τις αμερικανικές βάσεις. Κατήγγειλε την επέκταση της δανειακής σύμβασης (2ο μνημόνιο) που έγινε τον Φλεβάρη του 2015, καθώς και την κλοπή των αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων, πανεπιστημίων κλπ για να πληρωθούν τα “κοράκια” του ΔΝΤ. Κάλεσε σε μεγάλο συλλαλητήριο στο Σύνταγμα στις 27 Φλεβάρη και κατέθεσε στη Βουλή Πρόταση Νόμου για την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών νόμων. Αυτή έμεινε για πάντα στα συρτάρια της τότε Προέδρου της Βουλής, Ζ. Κωνσταντοπούλου, η οποία “διευκρίνισε” ότι η δέσμευση για κατάργηση των μνημονίων “με έναν νόμο και ένα άρθρο” ήταν απλά ένα “σχήμα λόγου”.
Το ΚΚΕ αποκάλυψε έγκαιρα (και όχι σαν “μετά Χριστόν προφήτης”) τον κάλπικο χαρακτήρα του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015. “Το όχι τους είναι ΝΑΙ σε τρίτο μνημόνιο” έγραφε ο “Ριζοσπάστης” στο πρωτοσέλιδό του τρεις μέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες. Καταθέσαμε πρόταση στη Βουλή για να μπει σε δημοψήφισμα, εκτός από την πρόταση των δανειστών και αυτή που είχε ήδη παρουσιάσει η κυβέρνηση για νέο μνημόνιο (την οποία απέφευγε να υπερτονίσει στην προπαγάνδα της προς τον λαό) και το ζήτημα της αποδέσμευσης από την ΕΕ. Αφού η πρόταση αυτή απορρίφθηκε, καλέσαμε τον λαό, με το λευκό, το άκυρο και την αποχή, να ακυρώσει τα ψεύτικα διλήμματα και να δείξει την αντίθεσή του σε κάθε αντιλαϊκή εξέλιξη. Το ΚΚΕ στη συνέχεια διαχώρισε το ψευδεπίγραφο “ΟΧΙ” που καλούσε η κυβέρνηση τον λαό να πει, από τη στάση που τελικά κράτησε η πλειοψηφία του μέσα σε έναν ορυμαγδό προπαγάνδας και παραπληροφόρησης, αλλά και στα στενά χρονικά πλαίσια που είχαν διαμορφωθεί. Στο συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που ακολούθησε, το ΚΚΕ ήταν το μόνο που δεν έδωσε τη συγκατάθεσή του για την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, στην οποία προχώρησε τελικά η κυβέρνηση Τσίπρα μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως “εντολή για λύση και παραμονή στην ΕΕ”.
Η υπογραφή του μνημονίου, στην πραγματικότητα δεν ήταν προδοσία ή “κωλοτούμπα” σε σχέση με αυτά που έλεγε πριν ο ΣΥΡΙΖΑ, άσχετα αν ο λαός έχει κάθε δικαίωμα να αισθάνεται προδομένος για τις απατηλές υποσχέσεις που αθετήθηκαν. Δεν ήταν αποτέλεσμα “λιποψυχίας”, αλλά μεγάλης αποφασιστικότητας του ΣΥΡΙΖΑ να ξελασπώσει το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε αυτό για το οποίο είχε αναδειχθεί στη θέση της κυβέρνησης, με τις ευλογίες σημαντικού μέρους της αστικής τάξης, που έβλεπε ότι τα “παραδοσιακά” της κόμματα - και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ - βρίσκονταν σε αδυναμία να συνεχίσουν να υλοποιούν την αντιλαϊκή πολιτική και τα προαπαιτούμενα των μνημονίων, λόγω της τεράστιας δυσαρέσκειας που αυτή είχε προκαλέσει στον λαό και τη νεολαία, σε συνθήκες κρίσης, φτώχειας και τεράστιας ανεργίας. Αυτή τη “βρώμικη δουλειά” ανέλαβε να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τη συγκεκριμένων ορίων διαπραγμάτευση που πραγματοποίησε, όχι για τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά για λογαριασμό της ελληνικής αστικής τάξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεταξύ της πρότασης της κυβέρνησης και αυτής των δανειστών, μια από τις βασικές διαφορές ήταν η αντιμετώπιση των Ελλήνων εφοπλιστών!
Στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, εκατοντάδες αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι προστέθηκαν στους προηγούμενους των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Προχώρησαν με εντυπωσιακούς ρυθμούς, ελλείψει πλέον και οποιασδήποτε ουσιαστικής αντιπολίτευσης πλην ΚΚΕ, οι ιδιωτικοποιήσεις (σιδηροδρομικές μεταφορές, λιμάνια, αεροδρόμια κλπ), το χτύπημα σε εργατικά δικαιώματα (κυριακάτικη αργία, απεργία κλπ), η επιβολή αντιλαϊκών φόρων (ΦΠΑ στο 24%, ΕΦΚ κ.ά.), η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση (νόμος Κατρούγκαλου, κατάργηση ΕΚΑΣ σε χαμηλοσυνταξιούχους), η θεσμοθέτηση του χρηματιστηρίου ενέργειας κλπ.
Ούτε “τρίχα” δεν πειράχτηκε από την κερδοφορία του κεφαλαίου για να επιτευχθούν τα θηριώδη πλεονάσματα που προέβλεπε το τρίτο μνημόνιο, αντίθετα εγκαινιάστηκε η “εθελοντική φορολόγηση” των εφοπλιστών και μειώθηκε η φορολόγηση των μερισμάτων από το 15% στο 10%, για να το πάει αργότερα η ΝΔ στο 5%.
Οι πολύνεκρες “φυσικές καταστροφές”, κυρίως στο Μάτι και τη Μάνδρα, στις οποίες οδήγησε η θυσία των μέτρων προστασίας του λαού στον βωμό του “κόστους-οφέλους”, αντιμετωπίστηκαν με τα γνωστά και σήμερα άλλοθι της “κλιματικής αλλαγής” και της “ατομικής ευθύνης”, που αποτυπώθηκαν και στο ανεκδιήγητο πρωτοσέλιδο της Αυγής μετά την τραγωδία της Μάνδρας υπό τον τίτλο “Ανθρώπων έργα”.
Ξεχωριστό και ιδιαίτερα σημαντικό κεφάλαιο αποτελεί η απόλυτη ευθυγράμμιση με τον αμερικάνικο παράγοντα και το ΝΑΤΟ στην εξωτερική πολιτική και στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, που οδήγησε και στη ΝΑΤΟϊκής κοπής Συμφωνία των Πρεσπών, το αξέχαστο “ξέπλυμα” του Τσίπρα στον Τραμπ, η εγκαινίαση του “στρατηγικού διαλόγου” με τις ΗΠΑ, που κατέληξε στην ελληνοαμερικανική “αμυντική” συμφωνία επί ΝΔ, η αναβάθμιση σε “στρατηγική” της σχέσης με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Η ελληνική αστική τάξη και η αμερικάνικη πρεσβεία είδαν στο πρόσωπο της “κυβερνώσας αριστεράς” μια πρώτης τάξης ευκαιρία να ξεμπερδέψουν με τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας (αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν “αντιαμερικανισμό”). Δεν το πέτυχαν και σε αυτό είχε πολύτιμη συμβολή το ΚΚΕ. Δεν είναι, όμως, τυχαίο που σήμερα ο ίδιος ο Α. Τσίπρας δηλώνει περήφανος για τη συμβολή της κυβέρνησής του στην αναβάθμιση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.
Η ΝΔ ήρθε με τη “φόρα” που της είχε δώσει η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού “ξέπλυνε” και τη δική της πολιτική στα μάτια του λαού και της έδωσε φαινομενικά το δικαίωμα να υποστηρίζει ότι “όπως αποδείχθηκε δεν υπήρχε και δεν υπάρχει άλλος δρόμος”. Την τετραετία 2019-2023 ο ΣΥΡΙΖΑ διακρίθηκε ως “υπεύθυνη” συστημική αντιπολίτευση, υπερψηφίζοντας το 50% των κυβερνητικών νομοσχεδίων, ενώ το ΠΑΣΟΚ υπερψήφιζε το 70%.
Η εκλογή Κασσελάκη μετά την εκλογική συντριβή του 2023 και την παραίτηση του Α. Τσίπρα από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το επόμενο στάδιο μιας προδιαγεγραμμένης πορείας πολιτικού, ιδεολογικού και οργανωτικού εκφυλισμού, ο οποίος συνεχίζεται. Τον στήριξαν ενεργά πολλά από τα στελέχη που αργότερα στράφηκαν εναντίον του ως δήθεν “εξαπατημένοι”, γιατί αυτά που λέει (πχ ότι “δεν θα χωρίσουμε τους Έλληνες ταξικά”) “κουμπώνουν” με τα χαρακτηριστικά που προ πολλού έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν για το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκαν κάποτε πάνω από 30 χρόνια μέχρι να απαξιωθεί στα μάτια του λαού, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ αυτό συνέβη πολύ πιο σύντομα, καθώς το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα βρίσκεται σε άλλη φάση, έχει πολύ μικρότερα περιθώρια ελιγμών και “εξαγοράς” λαϊκών δυνάμεων, αξιοποιώντας τα διάφορα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.
Σήμερα, κάποιοι επαναφέρουν τη “συνταγή αποτυχίας” για τα λαϊκά συμφέροντα που ζήσαμε το 2015-2019 ως καρικατούρα ή επιδιώκουν τον καινούριο εγκλωβισμό του λαού με ένα “αντίστροφο 2012” και την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ ως “κορμού” της σοσιαλδημοκρατίας. Ο στόχος για “κυβέρνηση της Αριστεράς” έγινε το 2023 “προοδευτική διακυβέρνηση” και πλέον “κυβέρνηση των προοδευτικών δυνάμεων”. Έχουν κι αυτά τα σημασία τους γιατί αποτυπώνουν ότι κάθε φορά ο πήχης της προοδευτικότητας πέφτει όλο και πιο χαμηλά, λερώνοντας τελικά τη λέξη “πρόοδο” και προσφέροντας το καλύτερο άλλοθι σε αντιδραστικές δυνάμεις που εμφανίζονται μάλιστα και ως “αντισυστημικές”. Μετά από κάθε “χαμένη” για τον λαό τετραετία, όλο και περισσότερο οι στόχοι του συστήματος παρουσιάζονται ως “αυτονόητοι”, όλο και περισσότερο τα αιτήματα υπέρ των λαϊκών συμφερόντων χαρακτηρίζονται “παρωχημένα”. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη για αυτό, από το γεγονός ότι ο ίδιος ο Μητσοτάκης και οι υπουργοί της ΝΔ, πάντα καταφεύγουν στην τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ για να αναζητήσουν άλλοθι και δικαίωση για τις αντιλαϊκές επιλογές τους.
Άλλος δρόμος για τον λαό υπήρχε και υπάρχει. Μόνο που βρίσκεται έξω από τα ασφυκτικά όρια του συστήματος και της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής. Βρίσκεται στην ενίσχυση του ρεύματος αμφισβήτησής της, καθώς και όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, των κομμάτων του συστήματος, του ίδιου του στόχου της αντιλαϊκής ανάπτυξης. Στην επιλογή συμπόρευσης με το ΚΚΕ, πρώτα από όλα στους αγώνες αλλά και ως πολιτική επιλογή, την οποία έχουν ήδη κάνει χιλιάδες άνθρωποι που στο παρελθόν εμπιστεύθηκαν τα κόμματα της σοσιαλδημοκρατίας και απογοητεύτηκαν από αυτά. Με παρακαταθήκη την έντιμη στάση του ΚΚΕ όλα τα προηγούμενα χρόνια και τους μεγάλους αγώνες μας, προχωράμε μπροστά, πάντα με πυξίδα το δίκιο του λαού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου