Γράφει ο Νίκος από Βόλο
Πολύ σημαντικό και διδακτικό είναι το σημερινό επετειακό αφιέρωμα, το ρεπορτάζ από τη φλεγόμενη Αθήνα του Νοέμβρη του 1980, όταν το αντιδραστικό αστικό κράτος απαγόρευε την πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία και ο κτηνώδης συρφετός των ΜΑΤ δολοφονούσε τον Ιάκωβο Κουμή και τη Σταματίνα Κανελλοπούλου…
Προσφέρεται το άρθρο αυτό, όχι μόνο για να σκαλίσουμε τη χόβολη της ιστορικής μνήμης, που, κατά τον ποιητή “καίει, άκαυτη βάτος”, αλλά και για να ειπωθούν μερικές επιπλέον σκέψεις για πολιτικά συμπεράσματα που βγαίνουν από την πείρα εκείνης της εποχής.
Όπως σωστά επισημαίνει το άρθρο, η πολιτική τοποθέτηση του κεντρώου δημοκράτη πολιτικού της εποχής Γιάννη Ζίγδη στη βουλή, απ’ αφορμή την αστυνομική κτηνωδία ήταν πολύ ουσιαστικότερη και ρηξικέλευθη σε σχέση με τις αντίστοιχες των Αντρέα Παπανδρέου και Χαριλάου Φλωράκη. Πονάει πολύ και πολλούς αυτό το γεγονός, αλλά είναι μια πραγματικότητα, που βγαίνει μέσα από τα ίδια τα ντοκουμέντα της εποχής. Και ως γνωστόν: scripta manent. Μένουν και μας προβληματίζουν, όσα χρόνια κι αν διαβούν, με την πείρα μάλιστα των χρόνων που πέρασαν και των εμπειριών που μας άφησαν.
Ο Γιάννης Ζίγδης, λοιπόν, που ζήτησε τότε ευθέως την άμεση πλήρη διάλυση φασιστικών μηχανισμών σαν τα ΜΑΤ, υπήρξε πολιτικός που έλεγε μερικές πολύ σπουδαίες αλήθειες. Έλεγε αυτές τις αλήθειες, έστω και από την πλευρά του αστού μεν, αλλά του προοδευτικού αστού δημοκράτη των καιρών του, κι ας μην ανήκε στην εργατική τάξη και στο αριστερό λαϊκό κίνημα.
Ο Ζίγδης προερχόταν από τη δημοκρατική εκείνη μερίδα του παλιού Κέντρου, με την οποία μπορούσε το αριστερό κίνημα να πετύχει επιμέρους πολιτικές συνεργασίες, πάνω σε φλέγοντα ζητήματα δημοκρατικών διεκδικήσεων και λαϊκών δικαιωμάτων, ενάντια στον κτηνώδη αυταρχισμό και της δεξιάς και των μεγάλων αφεντικών της.
Δεν είχε ο Ζίγδης της Ένωσης Δημοκρατικού Κέντρου τίποτε απολύτως από την κακοήθεια των Μητσοτάκηδων και από την παροιμιώδη απατεωνιά των Παπανδρέηδων. Με τέτοιους ανθρώπους σίγουρα μπορούσε, ακόμη και σε πολύ δύσκολες εποχές, όπως μετά τον Εμφύλιο, να γίνει μια έντιμη πολιτική συνεννόηση και σύμπραξη για ζητήματα πολιτικών ελευθεριών του Λαού, χωρίς το φόβο ότι “θα τη φέρουν μπαμπέσικα” στο κομμουνιστικό κίνημα και στο λαό μας.
Γι’ αυτό άλλωστε και το ίδιο το αστικό σύστημα ανέκαθεν έκανε το παν για να περιθωριοποιήσει το Ζίγδη ή να τον παρουσιάζει σαν μετριότητα ή σαν γραφική κοινοβουλευτική φιγούρα, ενώ φυσικά αυτός δεν ήταν καθόλου γραφικός, είτε συμφωνούσες είτε όχι μαζί του.
Τώρα που με την απόσταση σχεδόν σαράντα χρόνων ξαβλέπω πιο ψύχραιμα τα πολιτικά γεγονότα των αρχών της δεκαετίας του 1980, συνειδητοποιώ ότι όταν ο αριστερός κόσμος της εποχής είχε τη διάθεση για μία έντιμη δημοκρατική συνεργασία, ώστε να φύγει από τη μέση ο ασήκωτος βραχνάς της δεξιάς καθημερινής τυραννίας δεκαετιών, στο υποσυνείδητό του μάλλον είχε απλούς και έντιμους σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς τύπου Γιάννη Ζίγδη, ενώ δυστυχώς στην πράξη το ρεύμα αυτό έγινε αντικείμενο στυγνής εκμετάλλευσης από αδίστακτους δημαγωγούς τύπου Παπανδρέου, που ξεστόμιζαν λόγια μεγάλα, ξέχειλα από κάλπικη “αγωνιστικότητα”, ενώ κατά νου είχαν μόνο τα ύψιστα μεγαλοαστικά συμφέροντα! Σε εποχές που αυτά τα συμφέροντα επιβαλλόταν να εξυπηρετηθούν με νέες μεθόδους και πιο πολύ με νέα προσωπεία.
Ο Ζίγδης μπορεί να εγγυόταν έναν συνεπή αστικό δημοκρατισμό και μια πιο φιλολαϊκή διαχείριση, χωρίς τη δημαγωγία για “σοσιαλιστική αλλαγή” στις …19 του Οχτώβρη. Αν το κομμουνιστικό κίνημα το σκεφτόταν πιο ψύχραιμα και πιο βαθιά, θα έπρεπε ίσως τότε να επιδιώξει μια πολιτική συνεργασία ενάντια στη δεξιά με έντιμα πολιτικά στελέχη του Κέντρου σαν το Ζίγδη, στηρίζοντας καταρχήν και για ένα διάστημα μια δική τους δημοκρατική κυβέρνηση σε ορισμένα φλέγοντα και ζωτικά ζητήματα καθημερινών πολιτικών ελευθεριών και κατακτήσεων, με απλή ψήφο εμπιστοσύνης, εφόσον υπήρχε τέτοια ανάγκη, χωρίς τη στόχευση των κομμουνιστών για άνοδο σε υπουργικούς θώκους, αλλά και χωρίς να απεμπολούν ούτε στιγμή την ανεξάρτητη δράση τους για πολύ βαθύτερους στόχους.
Έτσι πιθανώς τότε να είχαν γίνει κάποια πιο σταθερά δημοκρατικά βήματα αλλαγής στη λειτουργία του αστικού κρατικού μηχανισμού, πχ να καταργηθούν τα ΜΑΤ και να μπει ένα γερό νυστέρι σε φέουδα της αντίδρασης όπως η δικαστική σαπίλα, χωρίς βεβαίως αυταπάτες για τα όρια δράσης μιας δημοκρατικής αστικής κυβέρνησης. Μόνο έτσι μπορεί να μην πέρναγε στον κόσμο η δημαγωγία του Παπανδρέου, να μην επιτρεπόταν στο ΠΑΣΟΚ να σπεκουλάρει, να υπερκερνάει σε διακηρύξεις και να διαγουμίζει το κομμουνιστικό κίνημα, ενώ στην ουσία έκανε το παν για να μην προχωρήσει καμία ουσιαστική αλλαγή, που τουλάχιστον θα ξερίζωνε τον αυταρχισμό δεκαετιών από το κράτος.
Το ΠΑΣΟΚ ούτε τα ΜΑΤ κατάργησε, ούτε ξήλωσε το δικαστικό παρακράτος της δεξιάς. Νέα μοιρασιά έκανε και τίποτε άλλο. Άν όμως υπήρχαν κεντρώοι πολιτικοί τύπου Ζίγδη ή Αλέκου Παναγούλη, αν βέβαια ζούσε, που πραγματικά εννοούσαν να βάλουν χέρι στη φασιστική σαπίλα, τότε το κομμουνιστικό κίνημα δεν θα έχανε τίποτα αν τους στήριζε για ένα διάστημα. Έτσι, μέσα σε καλύτερες πολιτικές συνθήκες, το κομμουνιστικό κίνημα θα έκανε το δικό του, τον ανεξάρτητο, ταξικό πολιτικό αγώνα, μες στη λαϊκή μάζα, για να πάρει τον κόσμο με το μέρος μιας πολύ ευρύτερης αντιιμπεριαλιστικής και σ τελική ανάλυση της προλεταριακής επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού, υπό τη δική του, τη μαρξιστική- λενινιστική καθοδήγηση, χωρίς να αφήνει το “ζωτικό χώρο επιρροής” στα ψευτοαριστερά φούμαρα του ΠΑΣΟΚ. Θα έπαιρνε αυτό, μαζί του τον κόσμο που εννοούσε το “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο”. Δεν θα τον άφηνε στην αγυρτεία τού “φεύγουν οι βάσεις που … μένουν”!
Αλλά δυστυχώς επικράτησε η τάση για μια σώνει και καλά… “συγκυβέρνηση της αλλαγής” με αυτούς που παρίσταναν τους δήθεν “τριτοδρομικούς επαναστάτες” του κοπανιστού αέρα, ενώ, κακά τα ψέματα, δεν υπήρχαν πλέον σε επίπεδο αριστερής ηγεσίας διαθέσεις για περαιτέρω πραγματικά επαναστατική δουλειά μέσα στις μάζες.
Έτσι όταν ο Παπανδρέου τους την έφερε για τα καλά μετά το 1985, οι διψασμένοι καλά και σώνει για διακυβέρνηση ρεφορμιστές ηγέτες της αριστεράς μας έτρεξαν κατευθείαν στον … πολλά υποσχόμενο Μητσοτάκη!! Άναψαν φλας δεξιά, ήδη από το 1986… Γι’ αυτό μας πήρε και μας σήκωσε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου