Το τελευταίο βαρύ «αντίο» στον σύντροφο Θύμιο Ευθυμίου

Συγκλονισμένοι από την απώλεια του πολύτιμου συντρόφου Θύμιου Ευθυμίου, μα και περήφανοι που τον είχαν στο πλευρό τους εδώ και δεκαετίες, που πάλεψαν μαζί του μέσα στους ταξικούς αγώνες, δεκάδες σύντροφοι, συναγωνιστές, συγγενείς και φίλοι του τον αποχαιρέτησαν χθες στο αποτεφρωτήριο της Ριτσώνας.

Στο τελευταίο αυτό βαρύ «αντίο» στον σύντροφο Θύμιο, που «έφυγε» από τη ζωή την περασμένη Πέμπτη, παρευρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ με επικεφαλής τον ΓΓ της ΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα.

Ηταν εκεί για να τον αποχαιρετήσουν οι συναγωνιστές του από τον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας, τον οποίο σημάδεψε με τη δράση του, από το Συνδικάτο της Αττικής και την κλαδική Ομοσπονδία. Ανθρωποι που βάδισαν μαζί του στις μεγάλες αναμετρήσεις με την εργοδοσία αλλά και σε κορυφαίους σταθμούς του ταξικού εργατικού κινήματος, όπως οι μεγάλες απεργιακές μάχες, η ίδρυση του ΠΑΜΕ το 1999, στην οποία ήταν «παρών», κ.ά.

Στο πλευρό της σορού του συντρόφου Θύμιου, στο καλυμμένο με τη σημαία του ΚΚΕ φέρετρό του, σε όλη τη διάρκεια της πολιτικής τελετής βρέθηκαν σε θέσεις τιμητικής φρουράς οι σύντροφοί του, ο ΓΓ της ΚΕ, Δ. Κουτσούμπας με μέλη του ΠΓ, βουλευτές του Κόμματος, συνδικαλιστές που μάχονταν μαζί του στο εργατικό κίνημα.

Αποχαιρετάμε έναν εργάτη κομμουνιστή, ηγέτη στην πάλη

Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ, μέλος της οποίας είχε διατελέσει ο σύντροφος Θύμιος από το 1991 έως το 2009, για τη ζωή και την πλούσια δράση του μίλησε ο Γιώργος Πέρρος. Μίλησε για τον «εργάτη κομμουνιστή ηγέτη», που «με ταξικό κριτήριο, με τον λόγο και το προσωπικό του παράδειγμα συσπείρωνε τους συναδέλφους του, αναγνωριζόταν ακόμη και από τον ταξικό αντίπαλο».

«Με την απώλεια του σ. Θύμιου χάνουμε έναν σύντροφο με τον οποίο ζήσαμε μεγάλους αγώνες αλλά και καθημερινές στιγμές, ανθρώπινες. Μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, μεγάλων ιστορικών απεργιών, διαδηλώσεων αλλά και κομματικών αγώνων, ακόμα και συγκρούσεων, ήταν πάντα μεγάλο όπλο για όλους μας να έχουμε δίπλα μας έναν εργάτη συνδικαλιστή, έναν κομμουνιστή που βγήκε μέσα από το εργοστάσιο, που έχει στο πετσί του την καθημερινή πάλη...».

Ο σύντροφος Θύμιος άλλωστε, γεννημένος το 1954 στην Πελασγία Φθιώτιδας, παιδί φτωχής εργατικής προοδευτικής οικογένειας ήρθε στην Αθήνα το 1979, πιάνοντας δουλειά σε κλωστοϋφαντουργικό εργοστάσιο, τα «Μακεδονικά Κλωστήρια». Εκεί εξαρχής οργανώθηκε στο Συνδικάτο Κλωστοϋφαντουργών Αθήνας, εξελέγη στο ΔΣ, ενώ στη συνέχεια οργανώθηκε στην ΚΝΕ, στην Οργάνωση Βάσης του εργοστασίου, και στις αρχές του '80 οργανώθηκε στο ΚΚΕ. Σε όλο του τον εργάσιμο βίο παρέμεινε κλωστοϋφαντουργός, δουλεύοντας σε μεγάλους χώρους, όπως στην «Πειραϊκή - Πατραϊκή», αλλά και στην κλαδική Ομοσπονδία.

Και, όπως ανέδειξε ο Γ. Πέρρος, σε αυτά τα περισσότερα από 40 χρόνια κομματικής ζωής ο σύντροφος Θύμιος ανέλαβε πολλές και υπεύθυνες κομματικές χρεώσεις στις Εργατικές Οργανώσεις στην Αθήνα και στον Πειραιά, με σημαντική συμβολή στη συγκρότηση και την ανάπτυξή τους, ενώ μέχρι σήμερα ήταν χρεωμένος στο Τμήμα της ΚΕ για την Εργατική - Συνδικαλιστική Δουλειά.

«Τον τίτλο του κομμουνιστή ηγέτη όμως τον κέρδισε μέσα από δυσκολίες και διώξεις που έρχονται όταν διαλέγεις τον όμορφο αλλά γεμάτο εμπόδια δρόμο του αγώνα», τόνισε ο Γ. Πέρρος και συνέχισε:

«Απολύθηκε, σύρθηκε στα κρατητήρια, διώχθηκε και καταδικάστηκε από τα αστικά δικαστήρια γιατί υπερασπίστηκε τους συναδέλφους του, γιατί αγωνίστηκε για το ψωμί και τη δουλειά του εργάτη. Αυτές οι καταδίκες του, αυτές οι διώξεις είναι η καλύτερη αναγνώριση της ανιδιοτελούς προσφοράς του.

Μια μακρόχρονη προσφορά στην εργατική τάξη, που οι συνάδελφοί του τίμησαν με το να τον εκλέγουν ξανά και ξανά εκπρόσωπό τους σε όλα τα εργοστάσια όπου εργάστηκε, αλλά και στο ΔΣ της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργών Ελλάδας, της οποίας διετέλεσε πρόεδρος.

Ομως για το Κόμμα, για το ΚΚΕ, η προσφορά του δεν ήταν μόνο αυτή. Ο Θύμιος ήταν από αυτούς που όταν πολλοί λάκισαν, πολλοί έστριψαν, πολλοί "φόρεσαν κουστούμια", αυτός με τη φόρμα της δουλειάς ήταν από τα στελέχη που υπερασπίστηκαν τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, ενάντια στις προσπάθειες μετάλλαξης και διάλυσής του. Ο σύντροφος Θύμιος υπερασπίστηκε τον επαναστατικό χαρακτήρα του Κόμματος, ενάντια στην προσπάθεια διάλυσής του, και εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ στο 13ο Συνέδριο, έως και το 2019.

Η στάση του, όπως και πολλών άλλων γνωστών ή λιγότερο γνωστών συντρόφων εκείνες τις κρίσιμες στιγμές, ήταν κομβική ώστε σήμερα να μπορούμε εμείς να κρατάμε ψηλά τη σημαία με το σφυροδρέπανο.

Σήμερα που βλέπουμε αυτό το άδικο, βάρβαρο σύστημα να ανοίγει για τους λαούς τις πύλες τις κολάσεως στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία κ.α., θυμόμαστε τον σύντροφο Θύμιο που συνέβαλε τα μέγιστα στον αγώνα για την ειρήνη των λαών, για να μεγαλώσουν τα παιδιά μας σε έναν κόσμο χωρίς φτώχεια και πολέμους.

Ανθρωπος λαϊκός, με διαρκές νοιάξιμο για τη ζωή και τα προβλήματα των εργαζομένων και με οξυμένο κριτήριο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, πορεύτηκε μέχρι το τέλος της ζωής του κομμουνιστής. Με τέτοια χαρακτηριστικά και με την αλληλεγγύη μεγάλωσε μαζί με την συντρόφισσα Χριστίνα τα δύο παιδιά τους, την συντρόφισσα Σμάρω και τον σύντροφο Τριαντάφυλλο».

«Δεν θα σε ξεχάσουμε. Δίπλα στους δικούς σου, στην οικογένειά σου, στους συναδέλφους και τους συντρόφους σου. Σε χαιρετίζουμε. Με το παράδειγμα της προσφοράς σου συνεχίζουμε, τραβάμε μπροστά για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για τον σοσιαλισμό», κατέληξε ο Γ. Πέρρος.

«Παρών» σε κάθε κρίσιμη μάχη

Εκ μέρους των συναδέλφων και συναγωνιστών του στον κλάδο της Κλωστοϋφαντουργίας, για «τον άνθρωπο που δεν έπαψε ποτέ να μάχεται για τα δικαιώματα των εργατών και που η στάση του έδινε δύναμη σε όλους μας» μίλησε η πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργών Ιματισμού και Δέρματος Ελλάδας (ΟΕΚΙΔΕ), Αναστασία Ανδρικάκη.

Αναφέρθηκε στη μάχη που έδωσε ο σύντροφος Θύμιος μέσα από τις γραμμές του Συνδικάτου και της ΕΣΑΚ, από τις αρχές της δεκαετίας του '80, «για να περάσει η Ομοσπονδία στα χέρια των ταξικών δυνάμεων», στη μάχη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί στα κλαδικά και εργοστασιακά συνδικάτα.

Ξεχώρισε επίσης τη σημαντική του συνεισφορά στη συνένωση των τριών Ομοσπονδιών, Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού και Δέρματος, σε μία ενιαία Ομοσπονδία, κάτι που «αποτέλεσε ορόσημο στην ενίσχυση της οργάνωσης των εργαζομένων αυτών των κλάδων. Η δράση του βοήθησε να δημιουργηθεί ένα ισχυρότερο και πιο ενωμένο μέτωπο απέναντι στις εργοδοτικές πιέσεις».

Θύμισε τη συμμετοχή του συντρόφου Θύμιου σε κρίσιμες μάχες, όπως της «Πειραϊκής - Πατραϊκής», όπου εργαζόταν και ο ίδιος, τη συμμετοχή του στην ιδρυτική σύσκεψη του ΠΑΜΕ, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, και συνέχισε:

«Οι πράξεις του και η αφοσίωσή του στη συλλογική προσπάθεια ήταν το πιο ισχυρό παράδειγμα. Ηταν από τους ανθρώπους που έζησαν την καταστολή στο πετσί τους. Συλλήψεις και απειλές δεν τον λύγισαν ποτέ. Αντίθετα, κάθε φορά γινόταν πιο δυνατός και αποφασισμένος να συνεχίσει τον αγώνα.

Ακόμα και μετά τη συνταξιοδότησή του είχε την έγνοια για την πορεία του κλάδου πανελλαδικά. Ηταν δίπλα μας, ενισχύοντας τη δουλειά μας με τη γνώμη και τους προβληματισμούς του».

Απευθυνόμενη στον οικογένεια του συντρόφου Θύμιου και εκφράζοντας τα πιο ειλικρινή συλλυπητήρια, σημείωσε ότι «μπορούν να είναι υπερήφανοι για τον άνθρωπο που στάθηκε δίπλα τους και για τον αγώνα που άφησε παρακαταθήκη.

Θα θυμόμαστε πάντα την απλότητα και την ευθύτητα με την οποία αντιμετώπιζες τα πράγματα, την ανιδιοτέλεια με την οποία αγωνιζόσουν και το αίσθημα δικαιοσύνης που σε καθοδηγούσε. Ο αγώνας σου θα συνεχιστεί μέσα από όλους εμάς».

Για να πηγαίνει η σημαία μας πιο ψηλά, να ακούγεται η φωνή μας πιο δυνατά

Με λόγια καρδιάς και ανθρώπινα, λόγια συγκινητικά, που ανέδειξαν την πάστα του μαχητή - κομμουνιστή ανθρώπου, αποχαιρέτησε εκ μέρους της οικογένειας τον σύντροφο Θύμιο η κόρη του, Σμάρω:

Ευχαριστώντας όλους όσοι έδωσαν το «παρών» στο τελευταίο «αντίο», είπε ότι αυτή η μεγάλη παρουσία «δείχνει την αγάπη και την αναγνώριση στο λιθαράκι που έβαλε κι αυτός - όπως χιλιάδες άλλοι - στην υπόθεση της οργάνωσης και ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της εργατικής τάξης.

Για να συμβούν τα παραπάνω, ο μπαμπάς μας και σύντροφος θυσίασε πολλές ώρες και μέρες από την παρουσία του στο σπίτι για να ορθοποδήσει το Κόμμα σε κρίσιμες στιγμές, για τα δικαιώματα των εργατών ενός κλάδου που εξαφανιζόταν εξαιτίας των πολιτικών της ΕΕ και του εγχώριου κεφαλαίου, για την ελπίδα, για το μέλλον, γιατί ήθελε να λέγεται άνθρωπος, για τα παιδιά του, για όλα τα παιδιά.

Ομως, πάντα επεδίωκε να περνά χρόνο με την οικογένειά του. Προσπαθούσαν μαζί με την μαμά μας να διαμορφώνουν τις απαραίτητες αντιστάσεις και την κριτική σκέψη στην ανάπτυξη της προσωπικότητάς μας.

Ηθελε να είναι εκεί, να μας κοιτάει απλά να παίζουμε, να μιλάμε, να δημιουργεί απορίες, προβληματισμούς, να βοηθάει να λυθούν, να ακούει να εκφραζόμαστε, να μοιράζεται ιστορίες.

Αυτό θα κάνουμε κι εμείς. Θα λέμε στα παιδιά μας ιστορίες που μας έλεγε και όσες μας άφησε ως αναμνήσεις για να τον θυμούνται.

Θα τραγουδάμε, όταν βάζει το ραδιόφωνο το "Είσαι ένα περιστέρι", που ήταν το αγαπημένο τραγούδι του παππού. Θα μαζεύουμε τα κοχύλια που θα του άρεσαν.

Για μας θα είναι πάντα ο μπαμπάς μας, που μας ανέβαζε στις πλάτες του για να πηγαίνει η σημαία μας πιο ψηλά και να ακούγεται η φωνή μας πιο δυνατά».