"Συγκεκριμένη κατάσταση, συγκεκριμένη ανάλυση!" (Μέγιστο δίδαγμα του κορυφαίου επαναστάτη ηγέτη στον 20ο αιώνα, ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΥ ΙΛΙΤΣ ΛΕΝΙΝ ) Έγινε χτες ο πρώτος γύρος των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία, οι οποίες κατέστησαν αναγκαίες για το ίδιο το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα της χώρας, μετά την εκλογική συντριβή του κυρίαρχου ως τότε νεοφιλελεύθερου, άκρως αντεργατικού και αντιλαϊκού μορφώματος του προέδρου Μακρόν στην ευρωκάλπη της 9ης Ιουνίου 2024. Και τώρα, με δεδομένα πια τα συγκεκριμένα υπαρκτά αποτελέσματα , δηλαδή τους πολιτικούς συσχετισμούς του πρώτου γύρου των γαλλικών βουλευτικών εκλογών και με επίσης δεδομένο το ιδιότυπο εκλογικό σύστημα αυτής της χώρας (σύστημα που οδηγεί αναγκαστικά σε εκλογικές συνεργασίες στο δεύτερο γύρο, καθόσον ισχύουν μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες κι επομένως πλειοψηφικό σύστημα) οι πολιτικές δυνάμεις, τόσο στην ίδια τη Γαλλία, όσο και διεθνώς παίρνουν θέση για το τι πρέπει να γίνει. Για μας τους κομμουνιστές μαρξιστές -λενινιστές, όσο και αν οι ρεβιζιονιστές και οι ρεφορμιστές μας χρεώνουν... αριστερισμό και σεχταριστικό δογματισμό, οι εκλογές σε μία χώρα δεν μας είναι καθόλου αδιάφορες, παρόλο που δεν πάσχουμε από κοινοβουλευτικό κρετινισμό, παρόλο που ξέρουμε ότι μια κοινοβουλευτική διαδικασία, σε κάθε χώρα του κεφαλαίου από μόνη της είναι εντελώς αδύνατον να αλλάξει το κοινωνικό της σύστημα σε σοσιαλιστικό. Οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες δεν θα είχαν πλέον νόημα για μας αν σε μια χώρα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση, επαναστατική κοινωνική πλειοψηφία και επαναστατικός προλεταριακός στρατός, δηλαδή όλα ήταν έτοιμα πλέον για την ένοπλη ανατροπή της δικτατορίας του κεφαλαίου από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Όμως δεν βρισκόμαστε διόλου στο σημείο αυτό στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία, πουθενά στον κόσμο, πουθενά στην Ευρώπη και βέβαια ούτε και στη Γαλλία. Κάθε άλλο μάλιστα. Η συγκυρία και οι συσχετισμοί των δυνάμεων είναι τέτοιοι που οι εκλογικές διαδικασίες στις ευρωπαϊκές χώρες παίρνουν πλέον το χαρακτήρα του αν μπορεί ή όχι η εργατική τάξη κι οι εργαζόμενες μάζες να βάλουν ένα φρένο στην ακραία αντιδραστική κατρακύλα του καπιταλιστικού συστήματος, μια κατρακύλα που φτάνει πλέον στο σημείο να ανοίγει το δρόμο της διακυβέρνησης στις πιο λυσσασμένες αντιλαϊκές, αντεργατικές, αντιδημοκρατικές και αντικομμουνιστικές δυνάμεις της αντίδρασης,: στις δυνάμεις του πιο απροκάλυπτου φασισμού του 21ου αιώνα. Μέσα στις συγκεκριμένες λοιπόν συνθήκες της τεράστιας αυτής κοινωνικής οπισθοδρόμησης, συνέπεια φυσικά της έσχατης πλέον σαπίλας και παρακμής του ύστερου καπιταλισμού, σε ταυτόχρονες όμως συνθήκες... ήττας και διάλυσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, μετά την καπιταλιστική παλινόρθωση στο πρώην σοσιαλιστικό στρατόπεδο, ο φασισμός χτυπάει ήδη και την πόρτα της Γαλλίας, έχοντας φυσικά πάρει διάφορες μορφές και παραλλαγές, με κύρια έκφραση βέβαια την ακροδεξιά της Λεπέν, αλλά και με πολύ γερά ερείσματα στην ίδια την πολιτική του επίσημου γαλλικού καθεστώτος, στην πολιτική που ασκεί ο δήθεν δημοκράτης, αλλά κατάμαυρος ως το μεδούλι πρόεδρος Μακρόν και οι κολαούζοι του επί πολλά ήδη χρόνια... Ο φασισμός της Λεπέν και του Μπαρντελά ήταν μέχρι τώρα κάτι το δευτερεύον και συμπληρωματικό στις επιλογές του γαλλικού ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου , με δεδομένο ότι η παραδοσιακή δεξιά (γκωλική κατά βάση ) και στη συνέχεια ο νεοφιλελέ μακρονισμός έλεγχαν την κατάσταση και επέβαλαν τα πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα υπέρ της πλουτοκρατίας. Τώρα όμως φαίνεται πως οι πλουτοκράτες αυτοί δίνουν με πολλούς τρόπους την ευλογία τους και το πρόκριμα στη φασιστική πανούκλα της Λεπέν, ίσως γιατί βλέπουν ότι ο Μακρόν έγινε κατάπτυστος κι αναξιόπιστος στο λαό, ενώ φοβούνται βάσιμα ότι οι κοινωνικοί αγώνες που ήδη έχουν φουντώσει στη Γαλλία, ενάντια στη φτώχεια., την πείνα και τον ακραίο αυταρχισμό, μπορεί να πάρουν μελλοντικώς πολύ μεγαλύτερες, ανεξέλεγκτες ίσως διαστάσεις. Προκρίνουν λοιπόν την πιο ακραία μορφή επιβολής των καπιταλιστικών συμφερόντων, με τη συμμετοχή της φασιστικής ακροδεξιάς στη γαλλική κυβέρνηση και με οτιδήποτε μπορεί αυτό να συνεπάγεται για το λαό, τα δικαιώματα και τις ίδιες τις υπάρχουσες σήμερα ελευθερίες του. Έτσι κι αλλιώς το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο είναι αδίστακτο ως το μεδούλι. Φαίνεται επίσης πως οι Γάλλοι ιμπεριαλιστές κεφαλαιοκράτες , για να φτάσουν τώρα στο αδίστακτο αβαντάρισμα του γαλλικού φασισμού, δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε την πυροσβεστική ιδιότητα του κλασικού σοσιαλρεφορμισμού των επιγόνων του Μιτεράν, γιατί αυτοί απαξιώθηκαν πολιτικά πολύ πριν από τον Μακρόν. Επίσης δεν έχουν γενικά καμιά όρεξη να δουν στη Γαλλία ούτε το φούντωμα νέων κοινωνικών αγώνων ενάντια στα αντιδραστικά μέτρα ούτε μια πολιτική ενθάρρυνσης ελπίδων του γαλλικού λαού, ο οποίος εκμεταλλευόμενος μία πολιτική αλλαγή "προς τα αριστερά", θα μπορούσε με ένταση να απαιτήσει από τη νέα ρεφορμιστική κυβέρνηση το σάρωμα όλων των προηγούμενων επαχθέστατων βαρών που τον φόρτωσε το κεφάλαιο... Εδώ ακριβώς βρισκόμαστε σήμερα. Και να πώς έχουν οι πολιτικοί συσχετισμοί δύναμης στη Γαλλία: Οι πραγματικοί κομμουνιστές, οι επαναστάτες ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ-ΛΕΝΙΝΙΣΤΕΣ, και στη Γαλλία, όπως κι εδώ άλλωστε, βρίσκονται, έτσι όπως και εμείς, σε απειροελάχιστα ποσοστά επιρροής επί του εκλογικού σώματος. Το ίδιο πολύ χαμηλή είναι και η επιρροή των τροτσκιστών της Γαλλίας. Κατά τι μεγαλύτερη από των Μ-Λ, αλλά χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα σε επίπεδο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης. Το τι φταίει για την κατάσταση της όλης επαναστατικής Αριστεράς είναι μια μεγάλη ιστορία που θα πάει πολύ μακριά τη βαλίτσα, αν την ανοίξουμε τώρα. Ο προοδευτικός γαλλικός λαός λοιπόν, στη συγκεκριμένη συγκυρία εκφράστηκε με 28% υπέρ της υπαρκτής συμμαχίας (Νέο Λαϊκό Μέτωπο) του κόμματος Μελανσόν (ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΗ ΓΑΛΛΙΑ) με τους αστούς σοσιαλρεφορμιστές (ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ) και τους δεξιούς ρεβιζιονιστές (Γαλλικό ΚΚ). Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κοινωνική και ταξική συνείδηση των εργατών και των άλλων εργαζομένων στη σημερινή Γαλλία, αυτή είναι η κατάσταση στον “προοδευτικό και αριστερό” της πολιτικό χώρο. Και απέναντι σε αυτό το 28% βρίσκεται το 34% των παραδοσιακών ακροδεξιών και φασισταράδων της Λεπέν και το 20% περίπου της νεοφιλελέρας που ψήφισε τον κουστουμαρισμένο “καθωσπρέπει φασίστα” Μακρόν. Δηλαδή μια πολύ κρίσιμη κατάσταση διαγράφεται πλέον για το γαλλικό λαό, μπροστά στην οποία πλέον το μόνο …”μη χείρον βέλτιστον” γι'αυτόν θα ήταν μία τυχόν εκλογική νίκη στο δεύτερο γύρο του λεγόμενου “Νέου Λαϊκού Μετώπου”, γιατί σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση θα σαρωθούν ανελέητα τα πάντα από το φασισμό κάθε μάρκας. Συνεπώς, σε κάτι τέτοιες κρίσιμες στιγμές, το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα, με δεδομένη τη δική του την αδυναμία, δεν σηκώνει αδιάφορα τις πλάτες. Δεν αρχίζει τις αφ’υψηλού, από μακριά κι απ' αλάργα καθαρούτσικες δηλώσεις κι αναλύσεις -στο στιλ της σημερινής ηγεσίας του ΚΚΕ, η οποία το ίδιο μονότονα σε όλες τις χώρες και σε όλες τις περιπτώσεις επαναλαμβάνει ότι "όλοι ίδιοι είναι, φασίστες και ρεφορμιστές", και συνεπώς από πίτα που δεν τρως τι σε μέλλει κι αν καεί! Θυμίζουμε ότι αυτή τη σεχταριστική γραμμή το επαναστατικό κομμουνιστικό κίνημα και η ίδια η Τρίτη Διεθνής την ξεπέρασαν από το 1934-1935, και πολύ καλά έκαναν, γιατί, ό,τι και να λέει σήμερα η ηγεσία του Περισσού, αν δεν την είχαν τότε ξεπεράσει αυτή τη γραμμή της απλοϊκής ισοπέδωσης των πάντων, που μπορεί μεν να φαντάζει "σούπερ επαναστατική" αλλά που είναι απλώς αντιδιαλεκτική, αντιλενινιστική και αδιέξοδη, ο χιτλερισμός θα είχε ήδη επιβληθεί παντού, με οτιδήποτε αυτό θα σήμαινε για την ίδια την ύπαρξη του κομμουνιστικού κινήματος… Συνεπώς, όποια γνώμη κι αν έχουμε εμείς για τις ηγεσίες των γάλλων ρεβιζιονιστών, για το αστικοποιημένο ψευτοσοσιαλιστικό κόμμα ή για την ασυνέπεια του “ριζοσπαστικού” ρεφορμιστή Μελανσόν, η συγκυρία αυτή δεν μας επιτρέπει εκ των πραγμάτων να τους τσουβαλιάσουμε όλους στο ίδιο σακί.. Εμείς χωρίς να τρέφουμε αυταπάτες για κάποια σημαντική κοινωνική αλλαγή στη Γαλλία από τους ρεφορμιστές, αναγκαστικά και ελλείψει επαναστατικού ΚΚ και πραγματικού Λαϊκού Μετώπου, πρέπει να στηρίξουμε κριτικά αυτό το “αριστερό σχήμα” που υπάρχει, γιατί είναι η μόνη μικρή ελπίδα πως ο φασισμός κάθε μάρκας, λεπενικός ή μακρονικός δεν θα σαρώσει καθετί από τα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα του Γαλλικού Λαού. Το κυριότερο: μια επιτυχία των ρεφορμιστών του “Νέου Λαϊκού Μετώπου” θα μπορούσε και θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί από τους πραγματικούς κομμουνιστές και τους πραγματικά ριζοσπαστικούς αριστερούς στη Γαλλία ως ευκαιρία για να εντείνουν τη ζύμωση και τη δράση τους μέσα στην εργατική τάξη και το λαό, δίνοντας στις μάζες και στα συνδικάτα την κατεύθυνση για νέους πολύ πιο έντονους διεκδικητικούς αγώνες ενάντια στα συμφερντα των γάλλων ιμπεριαλιστών. Δηλαδή εξανάγκης δίνουμε προσωρινή στήριξη-ανοχή σε μια κυβέρνηση ρεφορμιστών, ενόψει του απειλητικότατου βάραθρου του φασισμού, για να ξεκινήσει το ταχύτερο νέος γύρος ακόμη πιο σκληρών διεκδικητικών ταξικών αγώνων. Έτσι θα έπρεπε να σκεπτόμαστε ως κομμουνιστές στη συγκεκριμένη κατάσταση κι όχι όπως ο Περισσός, του οποίου η τότε ανεκδιήγητη αρχηγίνα δήλωνε στα 2012 για τους ...χρυσαυγίτες, πως τώρα πια, που μπήκαν στη βουλή, θα φορέσουν κουστουμάκι και θα γίνουν κι αυτοί καθώς πρέπει αστούληδες πολιτικοί του κοινοβουλίου! (Τέτοια πολιτική διορατικότητα από την εν λόγω κυρία, την ώρα ακριβώς που τα χρυσαυγίτικα ναζιστικά τάγματα εφόδου οργίαζαν ασύδοτα, για να φτάσουμε στα τραγικά γεγονότα του 2013, με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Κούνια που την κούναγε αυτή την κυρία, που φανταζόταν πως κάνει δήθεν λενινιστική πολιτική, ενώ ο σεχταρισμός της δεν την άφηνε να δει πέρα από τη μύτη της!!). Αυτή λοιπόν είναι η κατάσταση στη Γαλλία σήμερα.. Από κει και πέρα φυσικά είναι πάρα πολύ δύσκολα τα πράγματα. Είναι πολύ δύσκολο να καταφέρει να ανατρέψει τα δεδομένα και να νικήσει η ρεφορμιστική γαλλική Αριστερά στο δεύτερο γύρο γιατί ο Μακρόν και η λοιπή δεξιά που τον ακολουθεί, είναι σίγουρο ότι προτιμάει ένα φασιστικό κόμμα στην εξουσία, παρά έναν ρεφορμιστικό συνασπισμό, στον οποίο μπορεί να εναποτεθούν αριστερές λαϊκές ελπίδες και -με αφορμή μια τέτοια τυχόν κυβέρνηση- να ξεσπάσουν δυναμικοί αγώνες του λαού με διεκδικήσεις για τις οποίες δεν θέλει να ακούσει κουβέντα το κεφάλαιο. Έτσι έχουν τα πράγματα, και το πιθανότερο είναι οι μακρονιστές να πάρουν άνωθεν ή εμμέσως γραμμή, για να ψηφίσουν τη Λεπέν, παρά τα ανοίγματα και τις αυταπάτες ίσως του Μελανσόν για αμοιβαία στήριξη των δημοκρατικών, ενάντια στο φασιστικό Λεπενισμό … Κλείνοντας αυτές εδώ τις σκέψεις, θα ήθελα να πω ότι για τις γαλλικές κομμουνιστικές επαναστατικές δυνάμεις έρχονται έτσι κι αλλιώς πολύ κρίσιμες μέρες κι ώρες. Επιβάλλεται επομένως να τρέξει με πολύ ταχείς ρυθμούς το γαλλικό κομμουνιστικό κίνημα στο δρόμο της αποκατάστασης της ενότητας των επαναστατών κομμουνιστών, στην ανασυγκρότηση ενωμένου πραγματικού ΚΚ της Γαλλίας και στην επεξεργασία του απαραίτητου μαρξιστικού -λενινιστικού προγράμματος, στην κατεύθυνση της νέας γαλλικής επανάστασης του αιώνα μας. Οι καιροί δεν περιμένουν και κάθε περαιτέρω καθυστέρηση καθίσταται θανατηφόρα για το λαϊκό κίνημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου