Σήμερα πέρασα την χειρότερη ημέρα μετά την καραντίνα!!! Υποτίθεται ότι σήμερα (του Αγίου Πνεύματος) είχαμε κάνει σχέδια να βγούμε με την οικογένειά μου, όπως πολύς κόσμος φαντάζομαι, μετά από τον πολύμηνο εγκλεισμό μας, να ξεσκάσουμε λίγο βρε αδερφέ που είχε μαυρίσει η ψυχή μας!
Μια που το είπαμε και το συμφωνήσαμε οικογενειακώς, και μια που το ζήσαμε δυστυχώς! Ειλικρινά, αποφάσισα, τέτοιες ημέρες να ΜΗΝ ξαναβγώ έξω, ακόμη και αν με πληρώνουν! Τόσο μεγάλη απογοήτευση και εκνευρισμό έζησα ρε φίλε!
Ωστόσο για να είμαι και σίγουρος, τηλεφώνησα σε κάποιον φίλο μου, κάτοικο της περιοχής, ρωτώντας τον αν έχει κάποια πρόταση για συγκεκριμένη ταβέρνα. Μου έδωσε (μάλιστα μου εγγυήθηκε) το όνομα μια ταβέρνας, και εγώ τον άκουσα αφού του είχα εμπιστοσύνη.
Περιμέναμε φυσικά, μέρα που είναι, να είχε περισσότερο κόσμο από τις καθημερινές, αλλά ούτε που μας πέρασε από το μυαλό αυτό το αλλαλούμ που ζήσαμε τελικά.
Φτάσαμε λίγο πριν τις 14:00 το μεσημέρι στην πολυσυζητημένη αυτή ταβέρνα, και η εικόνα που πρωτοαντικρίσαμε ήταν η εξής:
Ένα μαγαζί γεμάτο, με μερικά (μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού) τραπέζια άδεια, αλλά και ακαθάριστα από τους προηγούμενους πελάτες. Αποστάσεις;;;; Χαχχαχαχα… Καμία σχέση! Ο ένας πάνω στον άλλον. Μάσκες;;;; Τι είναι αυτό; Κανένας σερβιτόρος δεν φορούσε τη μάσκα του κανονικά. Όλοι την φορούσαν κάτω απ’ το σαγόνι. Για τους πελάτες δε, ούτε λόγος. Αντισηπτικά στο τραπέζι;;;; Ούτε για πλάκα! Όσο για τα γκαρσόνια, εκτός από το ότι δεν φορούσαν τις μάσκες τους κανονικά, ήταν όλα σε πανικό. Ιδρωμένα μέχρι το κόκκαλο, (βρωμούσε ο ιδρώτας τους που φαινόταν ολοκάθαρα πάνω στις υγρές μπλούζες τους), χωρίς γάντια, με περισσή αγένεια και απαξίωση. Για τιμοκαταλόγους βέβαια, ούτε λόγος!
Είπαμε να δείξουμε λίγη κατανόηση, μέρα που ήτανε, αφού ο φόρτος εργασίας ήταν αναμενόμενος, και άρα κι εμείς θα έπρεπε να είμασταν συγκαταβατικοί. Άλλωστε είχαμε ταξιδέψει σχεδόν 20 χιλιόμετρα για την φημισμένη αυτή ταβέρνα που μας σύστησε ο φίλος μου στο τηλέφωνο. Όμως, μάλλον αυτή μας η στάση έστειλε λάθος μηνύματα στους σερβιτόρους, αφού 10 λεπτά αργότερα, και μετά από 3-4 εκκλήσεις, δέησε να έλθει το πρώτο γκαρσόν να μας αδειάσει και να ετοιμάσει το τραπέζι μας. Μέχρι τότε, το τραπέζι μας, με εμάς καθήμενους εκεί, λειτουργούσε ως πάγκος, αφού αφήναν οι σερβιτόροι τους γεμάτους δίσκους τους πάνω του, για να μοιράσουν τις παραγγελίες στα γύρω τραπέζια. Θυμίζω ότι από μέτρα υγιεινής και ασφάλειας που απαιτούνται λόγω της εποχής, ούτε λόγος. Τέλος πάντων όπως προανέφερα, δέησε ο πρώτος σερβιτόρος μετά από 10 λεπτά να μας καθαρίσει και να μας ετοιμάσει το τραπέζι, δίνοντάς μας (ευτυχώς) και ένα μπουκάλι νερό με 3 ποτήρια μέχρι να έλθει κάποιος άλλος να μας πάρει παραγγελία. Τα σερβίτσια ρωτάτε; Στα 3 που λάβαμε, το ένα το επιστρέψαμε γιατί ήταν βρώμικο και γεμάτο λεκέδες.
Δέκα λεπτά αργότερα (20 συνολικά δηλαδή) ήλθε κάποια μεγαλύτερη σε ηλικία κυρία, μ’ ένα μπλοκάκι και ένα στυλό στα χέρια να πάρει την παραγγελία μας. Στο μεσοδιάστημα όμως, είχαμε τουλάχιστον 4-5 επισκέψεις στο τραπέζι μας, από επίδοξους μικροπωλητές της περιοχής και δύο αδιάκριτους μουσικούς, που μας ενοχλούσαν είτε για να ψωνίσουμε προϊόντα που εμπορευόταν, είτε να μας παίξουν και να μας τραγουδήσουν ένα αγαπημένο μας τραγούδι. Η οχλαγωγία ήταν τόσο δυνατή που άρχισε να με πιάνει πονοκέφαλος.
Με τούτα και μ’ εκείνα, τελικά καταφέραμε να δώσουμε την παραγγελία μας στην ηλικιωμένη κυρία, που με μεγάλη αγένεια, γύρισε την πλάτη της και πήγε σε κάποιο διπλανό τραπέζι προφανώς για την ίδια δουλειά.. Σ’ αυτό το σημείο νιώσαμε λιγάκι προνομιούχοι, αφού καταφέραμε να δώσουμε την παραγγελία μας, και δεν έμενε πια τίποτε άλλο από το να περιμένουμε να έλθουν τα εδέσματα που παραγγείλαμε και που τόσο μας παίνεψε ο φίλος μου νωρίτερα στο τηλέφωνο. Βέβαια, γνωρίζαμε ότι θα μεσολαβούσε ένα διάστημα μέχρι την ολοκλήρωση της παραγγελίας μας, αλλά ήμασταν αποφασισμένοι να περιμένουμε, αφού καταφέραμε να την βγάλουμε «καθαρή» τόση ώρα εκεί! Οι επισκέπτες φυσικά, συνέχισαν ακάθεκτοι το έργο τους. Μέχρι που φάνηκε και ένας τύπος που πουλούσε λαχνούς για να κάνει κλήρωση ένα μεγάλο ψάρι που το περιέφερε μέσα σ’ ένα φελιζόλ, σε όλο το μαγαζί και πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Φανταστείτε την εικόνα, αλλά και την μυρωδιά της μαζί.
Κάποια στιγμή, περίπου 15 λεπτά αργότερα, (35 πάνω-κάτω συνολικά) ξεκίνησαν να έρχονται τα πιάτα στο τραπέζι, και πλέον τα είχαμε ξεχάσει όλα, αφού θα τρώγαμε επιτέλους. Καλά για τα ποτά είναι περιττό να σας πω ότι ήλθαν μαζί με τα πρώτα πιάτα. Μέχρι τότε πίναμε το νεράκι μας με πολύ προσοχή, μην τυχόν τελειώσει και τι θα κάναμε μετά.
Στην διάρκεια που μας άφηναν τα πιάτα της παραγγελίας μας στο τραπέζι, έκανα το μεγάλο λάθος να ζητήσω συμπληρωματικά στην παραγγελία μου και έναν μεζέ ακόμη. Η αντίδραση όμως του σερβιτόρου με κατατρόμαξε φίλε μου. Νόμισα ότι θα με πλάκωνε στο ξύλο. «Αν δεν το έχετε παραγγείλει να περιμένετε…» μου είπε με πολύ αυστηρό ύφος. Κοιταχτήκαμε με την σύζυγό μου και την κόρη μου, και αποφασίσαμε να το βουλώσουμε, μήπως και γλυτώσουμε το ξύλο.
Και πάμε τώρα να σας πω για το περιβόητο φαγητό (με βάση το φίλο μου στο τηλέφωνο…Θυμάστε εεε; ). Τυποποιημένες τηγανιτές πατάτες, αδιάφορη σαλάτα, κατεψυγμένα τα καλαμαράκια και το χταποδάκι, και αδιάφορες οι 9 κουτσομούρες της μερίδας που μας έφεραν… Δεν χρειαζόταν να ταξιδέψω 20 χιλιόμετρα γι’ αυτό το φαγητό. Θα μπορούσα να το βρω και εδώ που βρίσκομαι.
Τέλος πάντων, αφού πήγαμε ως εκεί, είπαμε να δώσουμε τόπο στην οργή και την απογοήτευση.
Η οχλαγωγία όμως δεν έλεγε να κοπάσει, με αποτέλεσμα, ο πονοκέφαλός μου, όχι μόνο να χειροτερεύει, αλλά και να μεταδίδεται στην σύζυγο και την κόρη μου, ώσπου αποφασίσαμε ομόφωνα να βγάλουμε τους εαυτούς μας απ’ αυτό το μαρτύριο και να φύγουμε. Ζητήσαμε λοιπόν τον λογαριασμό. Όχι μια φορά. Όχι 2 φορές, ούτε 3. Πέντε φορές σε τρεις διαφορετικούς σερβιτόρους ζητήσαμε να μας φέρουν τον λογαριασμό ο οποίος τελικά, μετά από 20 λεπτά ήλθε, και μας άφησε άφωνους!!!
«76 ευρώ…» είπε με δυνατή φωνή και καμαρωτά η σερβιτόρος! «Πως είπατε;» αντέδρασα εγώ… «76 ευρώ..» ξαναείπε και μου έδωσε το χαρτί. Όχι την απόδειξη, αλλά το δελτίο παραγγελία με καρφιτσωμένη μια απόδειξη ταμειακής που έγραφε 27 ευρώ. «Συγνώμη,..» της είπα. «Μήπως έχει γίνει κάποιο λάθος; Η απόδειξη γράφει 27 ευρώ…» πρόλαβα να πω, για να πάρω την απάντηση, «Το άλλο είναι το σωστό..»
Περιττό να σας πω ότι μείναμε άφωνοι! Μια σαλάτα, ένα χταποδάκι, μια καλαμάρια (κατεψυγμένα), πατάτες (επίσης κατεψυγμένες), μια μερίδα με 9 κουτσομούρες, μισό κιλό κρασί, μια σόδα και μια μπύρα 76 ευρώ; Πάθαμε ένα σοκ όπως και να ΄χει ρε φίλε!
ΟΚ. Καλά να πάθουμε! Σκεφτήκαμε και οι τρεις! Πληρώσαμε και ζητήσαμε απόδειξη για ολόκληρο το ποσό και όχι για το 1/3 που μας φέρανε αρχικά. Εκεί είδαμε λίγο το πρόσωπο της σερβιτόρας να σκοτεινιάζει, αλλά μια και δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς, μας την έφερε.
Μετά απ’ όλη αυτή την περιπέτεια όπως καταλαβαίνετε, χάλασε όλη η μέρα μας και επιστρέψαμε στο σπίτι.
Αν λοιπόν θέλετε να ζήσετε κι εσείς μια παρόμοια περιπέτεια σαν την δική μου, τώρα ξέρετε που θα πάτε. Πάντως εγώ, τώρα που το ξανασκέφτομαι, νιώθω σοφότερος. Τώρα ξέρω που θα στείλω για φαγητό κάποιον που δεν τον χωνεύω και πολύ.
Αν νομίζουμε ότι με τέτοιους επαγγελματίες, και με τέτοιες υπηρεσίες, θα κερδίσουμε το στοίχημα του τουρισμού εδώ, είμαστε πολύ μακριά νυχτωμένοι. Προσωπικά, με όλο αυτό που έζησα, όχι μόνο εγώ αλλά και πολλοί άλλοι σήμερα (είμαι απολύτως σίγουρος γι’ αυτό), θεωρώ και πως τόσο τουρισμό (ποσοτικά και ποιοτικά) που έχουμε και πολύ μας πέφτει…
Ότι και να κάνει η πολιτεία για την ανάπτυξη του τόπου, δεν είναι αρκετό αν οι άνθρωποί του λειτουργούν τυχοδιωκτικά όπως ο (η) σημερινός επιχειρηματίας που περιέγραψα πιο πάνω.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΓΙΝΑΝ στην Βόρεια Πιερία, και συγκεκριμένα στη Μεθώνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου