Την Άνοιξη που «χάθηκε» στην καραντίνα, τη διαδέχτηκε ένα καλοκαίρι λειψό.
Ένα καλοκαίρι που ήρθε αλλά που δε σταμάτησε. Ένα καλοκαίρι που πέρασε από μπροστά μας και μας προσπέρασε. Ένα καλοκαίρι παράδοξο και απροσδόκητο. Ένας αγώνας που στο τέλος δεν δικαιώθηκε!
Το φετινό καλοκαίρι ήταν μια «παράσταση» που αναβλήθηκε. Δεν υπάρχει καταγεγραμμένο στο παρελθόν μας, όπως τα προηγούμενα καλοκαίρια. Δεν θα μας θυμίζει τίποτα από τη ρουτίνα της ζεστής εποχής περασμένων ετών. Δεν κουβαλούσε μαζί του καμία απολύτως προσδοκία ξεκούρασης, χαλάρωσης, παύσης και ανεμελιάς.
Ήταν ένα καλοκαίρι που αντιληφθήκαμε την έλευσή του, τώρα που έχει πια περάσει.
Μια λατρεμένη εποχή, που φέτος όμως- κατ‘ εξαίρεση- οριοθετήθηκε μόνο χρονικά, παραλείποντας το περιεχόμενό της.
Εκείνο που ζητάς από το καλοκαίρι είναι να φύγεις… Να αποδράσεις όσο γίνεται μακρύτερα. Να αφήσεις για λίγο πίσω σου τις έγνοιες της καθημερινότητας που σε φθείρουν. Τις συνηθισμένες κινήσεις σου. Να τα αφήσεις όλα πίσω σου, πριν επιστρέψεις ξανά εκεί όπου τα άφησες και να τα συναντήσεις πάλι.
Φέτος το καλοκαίρι όμως, όλα αυτά που ζήτησες δεν τα βρήκες. Η αίσθηση που είχες διαρκώς ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί, κάτι θα μπορούσε να αλλάξει ανά πάσα στιγμή, ανατρέποντας αναπάντεχα την ηρεμία σου, δεν σε άφηνε να απολαύσεις τις διακοπές σου.
Η ενημέρωση που είχες σε καθημερινή βάση για τον αριθμό των νέων κρουσμάτων του φονικού ιού, σε κρατούσε σε μια περίεργη εγρήγορση. Ήθελες συνεχώς να μαθαίνεις τις περιοχές που καταγράφονταν αυτά τα κρούσματα, μήπως κάποια από αυτά αφορούσαν την περιοχή που παραθέριζες. Τα έκτακτα μέτρα είχαν αποκτήσει πια τοπικό χαρακτήρα.
Φοβόσουν ακόμα και το γεγονός να σε ανάγκαζαν να φοράς τη μάσκα παντού. Αν και δεν είχες πρόβλημα να τη φοράς γενικά, δεν θα ήθελες να συμβεί αυτό στις διακοπές σου. Ήθελες να είναι κι αυτές όπως τις ήξερες από παλιά. Όμως, η καχυποψία και η ανασφάλεια, «παραθέριζαν» κι εκείνες μαζί σου, υπενθυμίζοντάς σου κάθε στιγμή πως, τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πλέον όπως παλιά…
Οι αριθμοί των κρουσμάτων αλλά και των θυμάτων του νέου κορονοϊού, έδιναν την ένταση στους θερινούς εφιάλτες σου. Την ίδια κατάσταση που άφησες πίσω σου φεύγοντας για διακοπές, διαπίστωνες κάθε ώρα και στιγμή πως την κουβαλούσες στις αποσκευές σου, όπου κι αν πήγαινες. Όσο μακριά κι αν βρέθηκες, αισθανόσουν ότι δεν έφυγες. Όλες οι στιγμές ήταν απελπιστικά όμοιες, αφού όλες τους ήταν ύποπτες και απειλητικές…
Απειλούσαν και υπονόμευαν ομοιόμορφα να ταράζουν την ηρεμία των διακοπών σου. Έφτανε μόνο να χτυπήσει το τηλέφωνο ή να «σκάσει μύτη» κάποιο «έκτακτο δελτίο», που θα σε καλούσε να γυρίσεις πίσω. Να επιστρέψεις εκεί από όπου είχες φύγει…
Όλες οι κινήσεις αποκάλυπταν την συναισθηματική σου ταραχή. Η φοβική στάση του σώματος, μια στάση γνώριμη από την καραντίνα της περασμένης Άνοιξης, πρόδιδε και τις παραμικρές απαισιόδοξες σκέψεις, που εναγωνίως προσπαθούσες να κρύψεις βαθιά μέσα σου, για να μη χαλάσεις τη διάθεση των δικών σου ανθρώπων που ήταν μαζί σου.
Το φετινό καλοκαίρι δεν ήρθε για να σε ξεκουράσει, δεν ήρθε για να σε ταξιδέψει, δεν ήρθε για να σε απομακρύνει από τα προβλήματα. Δεν σου προσφέρθηκε για απολαύσεις, αλλά σου ζήτησε να το καταναλώσεις, όσο περισσότερο μπορούσες. Να το ξοδέψεις. Ακόμα και με το στανιό. Σαν κοινωνική υποχρέωση που έπρεπε να βγει. Ήρθε για να το υπηρετήσεις, για να το συντηρήσεις και να το κρατήσεις ζωντανό, μαζί με όλους εκείνους τους τουρίστες που τους έφερε ο δρόμος τους ως εκεί.
Την παραδοξότητα του φετινού καλοκαιριού, σου την υπενθύμιζαν κάθε στιγμή οι εικόνες του:
Σου την υπενθύμιζε η ηλικιωμένη κυρία που κολυμπούσε δίπλα σου, κρατώντας πειθαρχημένα ψηλά το κεφάλι της, για να μη βραχεί η μάσκα που φορούσε στο πρόσωπο. Σου την υπενθύμιζε η φρεγάτα του Πολεμικού Ναυτικού που έκανε αισθητή την επιβλητική της παρουσία στα ανοιχτά της θάλασσας, ενώ εσύ έκανες βουτιές στα ρηχά.
Σου την υπενθύμιζε το ερυθρόλευκο ερευνητικό τουρκικό πλοίο, που μπαινόβγαινε στην υφαλοκρηπίδα μας, σουλατσάροντας πάνω κάτω σαν πειρατικό, και σέρνοντας πίσω του μαζί με τα μακριά καλώδια, και την ατέλειωτη προκλητικότητα των γειτόνων μας.
Σου την υπενθύμιζε το ανυποψίαστο θαλασσοπούλι που έβγαινε από το νερό, κρατώντας στο ράμφος του μια… υγειονομική μάσκα.
Μπορεί το καλοκαίρι που μας πέρασε να μην ήταν τόσο απλόχερο σε εκείνα που όφειλε να μας δώσει, αλλά ήταν συνεπέστατο σε αυτά που μας πήρε, διατηρώντας την κακή παράδοση των προηγούμενων. Πάλι κάηκαν τα δάση μας, πάλι πλημύρισαν τα ρέματα από τα θερινά μπουρίνια, πάλι πνίγηκαν άνθρωποι στις θάλασσες και τις λάσπες. Όμως, ο καινούριος φόβος μπαίνει μπροστά από τον παλιό και τον κάνει να δείχνει ασήμαντος…
Προς το παρόν, θα συνεχίσουμε να προσποιούμαστε. Θα συνεχίσουμε να προετοιμαζόμαστε για κάτι που περιμένουμε να έρθει, αλλά που δεν γνωρίζουμε καν.
Θα χρησιμοποιήσουμε πάλι τις φράσεις-κλισέ, διασκεδάζοντας έτσι την άγνοιά μας, αλλά κυρίως την ανάγκη μας να συντηρήσουμε μια ψευδαίσθηση κανονικότητας που μας βολεύει και να ξεγελάσουμε έτσι την έκδηλη ανασφάλειά μας: «Γεμίσαμε τις μπαταρίες μας», «Περάσαμε τέλεια», και άλλα τέτοια χαζοχαρούμενα…
Η άγνοια βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις είναι λυτρωτική. Τον τόνο όμως τώρα τον δίνει η γνώση και αυτή μας επιβεβαιώνει καθημερινά και σε όλους τους τόνους, πως αυτό που έρχεται δεν θα είναι καθόλου εύκολο! Επιστημονικά άρθρα που δημοσιεύονται στον ελληνικό αλλά και τον ξένο τύπο, δεν είναι διόλου καθησυχαστικά. Αντίθετα, μιλάνε για ένα δεύτερο και ενδεχομένως περισσότερο επιθετικό κύμα της πανδημίας, που κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειές του.
Την ίδια στιγμή, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα που συγκροτεί τις κοινωνίες, απειλείται τώρα επικίνδυνα. Έχουμε δυο μεγάλες κρίσεις μπροστά μας να αντιμετωπίσουμε.
Την υγειονομική και την οικονομική, ως άμεση συνέπεια. Οι επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης θα είναι μακροπρόθεσμες και θα αφορούν πρωτίστως την αγορά εργασίας.
Λίγο πριν να εκπνεύσει ο Αύγουστος άκουσα κάποιους να αποχαιρετιούνται αλληλοευχόμενοι «καλό χειμώνα!». Με «χάλασε» αυτός ο αποχαιρετισμός που δεν ακούστηκε ως ευχή, αλλά ως προειδοποίηση! Λίγο αργότερα ήρθε το μήνυμα από το 112…
Φθινοπώριασε! Ο Σεπτέμβρης ήρθε φέτος πιο γρήγορα. Η μελαγχολική εποχή των αισθήσεων μας προετοιμάζει ψυχολογικά για να υποδεχτούμε τον μουντό, αινιγματικό χειμώνα, που περιμένει ανυπόμονα να τη διαδεχτεί.
«Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι», γράφει ο Ποιητής μας Οδυσσέας Ελύτης. Το φετινό καλοκαίρι πάντως, δεν περίμενε τη βροχή για να το «σκοτώσει».
Μια περισσότερο αισιόδοξη προσέγγιση, επιχειρείται από το σπουδαίο Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ: «Στη μέση του χειμώνα ανακάλυψα μέσα μου ένα ακατάβλητο καλοκαίρι». Αφού δεν καταφέραμε φέτος να συναντήσουμε το καλοκαίρι, τουλάχιστον ας το αναζητήσουμε μέσα μας. Καλό φθινόπωρο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου