Οι «Βαρβιτσιώτηδες»

Εμένα το όνομα «Βαρβιτσιώτης» μου την έδινε πάντα στα νεύρα, από τότε που έφηβος ων τον είχα Υπουργό Παιδείας. Βασικά, χαμπάρι δεν είχα ποιος ήταν Υπουργός -άλλη σκασίλα δεν είχα- αλλά έπεσα στην περίπτωση, που λένε.

Ενώ δίναμε πανελλαδικές έγινε διαρροή θεμάτων. Τότε, βγήκε ο υπουργός Παιδείας κ. Ιωάννης Βαρβιτσιώτης και ανακοίνωσε ακύρωση των εξετάσεων. Κι έτσι υποχρεώθηκα... βράζοντας και βρίζοντας να ξαναδώσω αρχαία ελληνικά, πάνω που νόμιζα πως είχα με το καλό ξεμπερδέψει – λάθος μεγάλο διότι στην Ελλάδα συνήθως έχεις... κακά ξεμπερδέματα σ’ ό,τι κι αν κάνεις.

Την εφηβική αυτή τραγωδία δεν την ξέχασα ποτέ. Ταύρος με ωροσκόπο Σκορπιό, τυγχάνω ζώον εκδικητικό και μνησίκακο. Έτσι, με το που ακούω «Βαρβιτσιώτης» με πιάνουν τα διαόλια. Τρελαίνομαι, σεληνιάζομαι. Αφηνιάζω ώσπερ ταύρος αντικρίζων κόκκινο πανί. Είναι ψυχολογικό. Την τελευταία... κρίση την πέρασα σχετικά πρόσφατα που, στα ξεμποστανιάσματά του, (ετών 76) τον έκαναν... ευρωβουλευτή, διότι Ευρώπη χωρίς Βαρβιτσιώτη δεν θα είχε κανένα μέλλον - γνωστό αυτό.

Από εξοστρακισμό, τα σκάγια πήραν και τον υιό Βαρβιτσιώτη, τον Μιλτιάδη. Διότι, -συλλογίστηκα- Βαρβιτσιώτης και σωστός, δεν υπάρχει. Πάει, ομίλησα, αποφάνθηκα, τέλος και αντιρρήσεις δεν δεχόμεθα. Όταν μάλιστα αντίκρισα σε ένα περιοδικό τύπου «Ciao», που βρήκα στον προθάλαμο ενός Οδοντιατρείου, τον ξανθό, όμορφο και ευσταλή τούτον νέο πάνω σε ένα κότερο χαριεντιζόμενο με φίνα γκομενάκια να κάνει διακοπές στας Μυκόνους, φούντωσα, κόρωσα.

- Αϊ σιχτίρι ρε, κι εμείς ίσα που φτάνουμε να πάμε καμιά βδομάδα στο Τσάγεζι, μαζί με τη μισή Καρδίτσα!

Αίσθημα απελπισίας με κατέλαβε. Η δική του επιτυχία ερχόταν να υπογραμμίσει ασύνειδα τη δική μου αποτυχία στη ζωή (να αυτοκτονήσω τώρα; Μπα, άσε αργότερα, δεν λέει, πάνω που ξόφλησα τον ΕΝΦΙΑ για φέτος).

- Έλα ρε… Αυτοί όλοι είναι αχαΐρευτοι – πήγε να με παρηγορήσει ο Ηλίας- θα ‘θελες να είσαι ένας από δαύτους;

- Θα ‘θελα, ρε φιλαράκι. Γιατί να μην ήθελα; Εμείς δηλαδή τι χαΐρι είδαμε και ποια προκοπή κάναμε παίζοντάς το ανώτεροι, και καλά ποίηση, Σεφέρης, στο «περιγιάλι το κρυφό» και κουλτούρα να φύγουμε; Άμα εσένα σε ζαλίζουν τα κότερα, κάτσε απ’ όξω και κοίτα… Αρκετά με τα ενοχικά πια! Τη Μεταπολίτευση -και την Αριστερά μου- μέσα!

Η εμμονή μου, το «κόλλημα» που έφαγα με τους Βαρβιτσιώτηδες, ήταν τέτοιο ώστε κάθε φορά που έπεφτε κείμενο γι’ αυτούς στα χέρια μου το ξεκοκάλιζα. Ούτως πως, πληροφορήθηκα πως όλοι αυτοί οι λεβέντες ήταν γόνοι μεγάλης οικογενείας. Να καταλάβεις, ο προπάππους τους ήταν μπέης στη Μάνη, όπως δήλωνε ο πατήρ Βαρβιτσιώτης σε μια συνέντευξή του. Κι άμα τους «γκουγκλάρεις» στη «Βικιπαίδεια», θα μάθεις ότι η οικογένεια Βαρβιτσιώτη (αντιγράφω) «έχει εκπροσώπους στη Βουλή των Ελλήνων από τις πρώτες δεκαετίες της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους». Κατάλαβες πολί μου; Αμ πώς! - που θα ’λεγε και ο αμίμητος Χατζηχρήστος ως Θύμιος.

Συμπέρασμα, έχουμε ταΐσει από τον κρατικό κορβανά… Βαρβιτσιώτηδες και Βαρβιτσιώτηδες (και κοντά σ’ αυτούς... εκατοντάδες άλλα πολιτικά τζάκια, μαγκάλια, ή φουφούδες – ο καθείς ανάλογα με το διαμέτρημά του). Γεγονός που επιβεβαιώνει τη θεωρία μου (μην ξεχάσω να την καταθέσω και στην Ακαδημία Αθηνών να κατοχυρώσω την «πατέντα»), ότι δηλαδή την Ελλάδα κυβερνούν τα ίδια και τα ίδια σόγια από αρχαιοτάτων…

Τουτέστιν, επί Βυζαντινών οι κατά τόπους Βαρβιτσιώτηδες ήταν άρχοντες. Μετά ήρθαν οι Τούρκοι, που από διοίκηση κάτεχαν όσο ο Κούγιας από ποδόσφαιρο και αναγκαστικά τα βρήκαν μαζί τους. Και τους έκαναν κοτζαμπάσηδες (σκασίλα του, του Σελτζούκου του Τουρκαλά, το μπαξίσι να πέφτει και τα γρόσια). Κι επειδή οι Πελοποννήσιοι είναι πονηρά παιδάκια, του την έφεραν του Τούρκου, τον πέταξαν από τον Μοριά τον οποίο έκτοτε διαφεντεύουν με την ψήφο πλέον των... παλιών ραγιάδων που έχουν την ψευδαίσθηση ότι από το 1821 και μετά είναι ελεύθεροι, είναι πολίτες που ορίζουν την ψήφο τους (Όρσε !).

Ξανατουτέστιν, μαγκίτη και αλανιάρη μου, μην μου λες εμένα, τον γουστάρεις τον Βαρβιτσιώτη σου κι ας τον βρίζεις. Διότι, καλέ μου, εσύ ψήφισες π.χ. τον παππού Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και τον έκανες βουλευτή του Λαϊκού Κόμματος προπολεμικά. Εσύ λατρεμένε μου μοραΐτη ψήφισες στη συνέχεια τον γιο του τον Γιάννη (τον τύραννο της εφηβείας μου) που του πάσαρε το «μαντρί» και συ τον έβγαζες βουλευτή για καμιά εξηνταριά χρόνια.

Και πάλι εσύ ξανάβγαλες τον εγγονό Μιλτιάδη τριάντα χρονών παιδαρέλι βουλευτή, εσύ τον κρατάς στη Βουλή είκοσι χρόνια κοντά τώρα, κι εσύ θα τον ξαναβγάζεις ως τα βαθιά γεράματά του (και ζουν και πολύ οι κορακοζώητοι και καλοζωισμένοι).

Κι έτσι ο Μίλτος, πάντα ευσταλής κι ηλιοκαμένος, ντυμένος τ’ άσπρα του, τα ναυτικά, θα γυρίζει σαν καλός μπονβιβέρ με τα κότερα τον Αργοσαρωνικό, («βουλευτής Μαντάς εδώ, μέλλων Υπουργός Ναυτιλίας!»). Και κει πάνω, στο κατάστρωμα, αραχτός στη σεζλόνγκ, με τις πουράκλες, τα «σκατς» και τις νέες βερσιόν γκομενίτσες θα αναλογίζεται πως τελικά είναι ωραία η ρουφιάνα η ζωή, ειδικά άμα τα φράγκα τα βγάζεις μπόλικα και άκοπα ως μέλος του Ελληνικού Κοινοβουλίου, και να σε υπολήπτονται από πάνω, «καλημέρα σας κύριε Υπουργέ, πώς είστε Υπουργέ μου;»… Και σαν θα κοιτάζεται στον καθρέφτη, πολύ θα τον καμαρώνει ο Μίλτος τον Μίλτο:

- Φτου σου Μιλτάρα αγόρι μου, μια χαρά τα κατάφερες αγόραρε…

Εγώ βρε παιδιά, έτσι το βλέπω… Να μην λέω κακίες, αλλά μου φαίνεται πως όλοι αυτοί οι «Βαρβιτσιώτηδες» της πολιτικής, δεν έκαναν και τίποτε το σπουδαίο στη ζωή τους, ώστε να αξίζουν να τους τοποθετεί κανείς στο βάθρο και να τους προσκυνά καθώς οι Εβραίοι το χρυσό μοσχάρι (όταν τους άφησε για λίγο χωρίς επιτήρηση ο Μόουζες και πήγε να πάρει νεότερες διαταγές από τον Ύψιστο γιατί τα ‘χε χάσει με δαύτους.

Κι άμα με ρωτήσετε τι μ’ έπιασε ξαφνικά και τα ρίχνω στον Μίλτο, είναι που τον βρήκα πάλι μπροστά μου, οπότε ξανά μανά ταύρος εγώ, κόκκινο πανί αυτός.

Τον καλέσανε δηλαδή προψές ομιλητή στην Ελασσόνα (αδερφέ μου, άμα πέσεις στην Αντιπολίτευση από αγγαρεία σε αγγαρεία κι από κατσάβραχο σε κατσάβραχο σε τρέχουν) και εκεί, ο Μίλτος, σχολιάζων τον τελευταίο ανασχηματισμό του Τσίπρα, εδήλωσε:

- «Ο Τσίπρας έκανε ανασχηματισμό με πολιτικούς από τα αζήτητα».

Κι εγώ με αυτήν τη διατύπωση του λατρεμένου μου Μίλτου να συμφωνήσω απόλυτα να πούμε. Πράγματι, αυτούς που βρήκε ο Τσίπρας ξεχασμένους στα συρτάρια του ΠΑΣΟΚ, στα αζήτητα ήταν, σαν σκελετοί στην ντουλάπα. Αλλά ρε Μίλτο; Λίγη αλληλεγγύη μπρε… Μεταξύ κατεργαραίων; Κι εσένα σε διόρισαν υπουργό Ναυτιλίας, αλλά δεν το κάναμε και θέμα αδερφάκι μου!

Λίγη γενναιότητα αν είχες, και διάθεση για αυτοκριτική, θα αναγνώριζες πως οι... «Βαρβιτσιώτηδες» -πράσινοι, κόκκινοι μπλε- είναι... θεσμός, είναι δομικό στοιχείο και το... μέλλον αυτού του τόπου.

Και μεγαλοφυώς σκεπτόμενος θα έκανες τον ψόφιο κοριό αναμένοντας ξανά τη σειρά σου.. Ναι, τον κοριό. Τη νήσσαν. Την πάπια. «Dotheduck» που λένε… Ε, Μίλτο;

ΑΛΕΞΗΣ ΚΑΛΕΣΗΣ

alexiskalessis@yahoo.gr