Ολο και πιο συχνά, η κυβέρνηση παρουσιάζει το τέλος του τρέχοντος προγράμματος ως μια «νέα σελίδα» που μετά το πέρας της υποτίθεται ότι «θα αλλάξουν όλα» και κυρίως αυτά που οδήγησαν στην καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ως προς αυτό έλεγε, για παράδειγμα, ο πρωθυπουργός μέσα στη βδομάδα ότι «τις παθογένειες που όλοι τις γνωρίζουμε που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία: το στρεβλό παραγωγικό μοντέλο, την αύξηση της οικονομίας ως φούσκα με θαλασσοδάνεια και με ένα σύστημα διαπλοκής και διαφθοράς (...) όλα αυτά τα κατάλοιπα ενός παρελθόντος και μιας εποχής που μας οδήγησαν στην κρίση πρέπει να τα ξεπεράσουμε». Αλλά τι ακριβώς εννοούν; Μήπως θα καταργήσουν «μ' ένα νόμο κι ένα άρθρο» όλες τις νομοτέλειες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, το κυνήγι της κερδοφορίας, την άναρχη καπιταλιστική ανάπτυξη και μαζί όλα όσα οδηγούν στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, που δεν βρίσκουν κερδοφόρα διέξοδο; Μήπως το αστικό κράτος και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ, θα σταματήσουν να στηρίζουν με χέρια και με πόδια την κερδοφορία του κεφαλαίου, με άφθονο χρήμα, διευκολύνσεις κάθε είδους και με το νομοθετικό πλαίσιο που διευκολύνει την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης; Τίποτα βέβαια απ' αυτά. Οι «παθογένειες» και οι «στρεβλώσεις» είναι για τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους τα δικαιώματα και οι ανάγκες των εργαζομένων. Αυτά ζητάνε να «ξεχαστούν» διά παντός, και ο λαός δεν πρέπει να το επιτρέψει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου