“Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμα του σαν αγοραστής όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη μέρα(..)κι ο εργάτης επωφελείται από το δικαίωμα του σαν πωλητής όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη μέρα σε ένα καθορισμένο κοινωνικό μέγεθος. Επομένως έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο και τα δύο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Κι ανάμεσα σε δύο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία.”
Μαρξ, Κεφάλαιο, 1ος τόμος, σελ. 246
Είναι πραγματικά γελοίοι και συνάμα
εξοργιστικοί, οι οργανικοί διανοούμενοι της αστικής τάξης όταν
σχολιάζουν τα γεγονότα στη Γαλλία και στη Βενεζουέλα και επιδίδονται σε
ρεσιτάλ υποκρισίας τηρώντας ξεκάθαρα δυο μέτρα και δυο σταθμά. Δεν
έχουμε φυσικά καμία αυταπάτη ούτε για την “αντικειμενική” δημοσιογραφία,
ούτε για την ποιότητα και το βάθος της αστικής σκέψης. Συνεπώς, δεν
μπορούμε παρά να γελάμε (δίχως να ξεχνάμε όμως ούτε στιγμή την οργή)
όταν παρόμοιες πολιτικές αποφάσεις και πρακτικές καταγγέλονται ως
δικτατορικές μόνο και μόνο επειδή ασκούνται από κάποιον πολιτικό μη
αρεστό στον ιμπεριαλιστικό συρφετό και τα φερέφωνα του, ή επειδή εν
μέρει στρέφονται κατά του ιερού δικαιώματος του κεφαλαίου στην
εκμετάλλευση.
Η αστική σκέψη δηλώνει κατάμουτρα σε κάθε
κατεύθυνση πως όταν ομνύει στην αντικειμενικότητα, όταν επικαλείται
υπέρτατες και αιώνιες αξίες εννοεί το μερικό της συμφέρον και τίποτα
παραπάνω και καταδεικνύει (σε όποιον θέλει να δει) πως η μόνη
καθολικότητα των αξιών της είναι η καθολική ισχύς (φυσική/ιδεολογική)
που ασκεί για να την επιβάλλει.
Όμως λατρευτά μας φερέφωνα και τιποτένιοι
οκνηροί αστοί διανοούμενοι γιατί η έκτακτη ανάγκη του Ολάντ είναι
δημοκρατική, ενώ του Μαδούρο δικτατορική; Κεντροαριστερά ρετάλια παλαιάς
και νέας κοπής, γιατί ο Ολάντ που παρακάμπτει το κοινοβούλιο και
νομοθετεί με διατάγματα είναι φορέας πολιτισμού, ενώ ο Μαδούρο
αυταρχικός απολίτιστος; Γιατί η ωμή καταστολή των γαλλικών ματ, τα
χημικά και οι πλαστικές σφαίρες, οι εισβολές σε σχολεία και πανεπιστήμια
είναι στο πλαίσιο της δημοκρατίας, ενώ η σαφώς ηπιότερη καταστολή της
αστικής αντιπολίτευσης στο Καράκας (που αποπειράθηκε να εισβάλλει στο
προεδρικό μέγαρο) είναι αυταρχισμός; Γιατί αλήθεια το τσάκισμα των
όποιων εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στην Ευρώπη του διαφωτισμού
είναι φυσική αναγκαιότητα, ενώ η αντίστοιχη καταστολή των εργοδοτικών
λοκ άουτ στη Βενεζουέλα είναι αφύσικη και απαράδεκτη; Γιατί ο εκλεγμένος
Μαδούρο είναι καθεστωτικός, ενώ ο Ολάντ εκλεγμένος ηγέτης; Γιατί το
πραξικόπημα στη Βραζιλία είναι δημοκρατικό, ενώ η άμυνα της
μπολιβαριανής δημοκρατίας απέναντι στην εγχώρια και ξένη αντίδραση είναι
δικτατορία; Τελικά σπουδαίοι αναλυτές και περισπούδαστοι καθηγητάδες,
έχει απομείνει κάτι ουσιαστικό από την τυπική ισότητα της αστικής
δημοκρατίας σας ή αυτή είναι απλά το θεσμικό είδωλο της πιο άγριας
κοινωνικής ανισότητας όπως ακούραστα αποδεικνύουν οι κομμουνιστές; Και
επιτέλους γιατί το κεφάλαιο μπορεί να ασκεί κάθε μέσο για να υποτιμήσει
και να ταπεινώσει την εργασία, ενώ το αντίθετο θεωρείται εκτροπή από τον
ανθρώπινο πολιτισμό; Μήπως γιατί είστε οι ισχυροί, μήπως γιατί έχετε
στα χέρια σας το κράτος, τους υπερεθνικούς οργανισμούς και τους
ιδεολογικούς μηχανισμούς; Όσες ταυτολογικές ανοησίες και αν εκστομίσετε,
όσες περίτεχνες λέξεις και αν βάλετε στη σειρά, δεν πρόκειται για
αντιπαράθεση στο πεδίο της θεωρίας (εκεί έχετε ηττηθεί ανεπιστρεπτί),
αλλά για την αμείλικτη πρακτική αλήθεια της πάλης των τάξεων. Γνωρίζουμε
καλά πως με δυσκολία κρύβετε την απέχθειά σας για τους ξυπόλητους και
τον τρόμο σας όταν αυτοί από θύματα μετατρέπονται σε πολιτικά δρώντα
υποκείμενα. Θα βρεθεί κάποιος από τους αστούς θεωρητικούς να έχει το
θάρρος αντί να πουλάει αντικειμενικότητες και φιλοσοφίες των χορτάτων,
να πει ξεκάθαρα πως το αστικό δίκαιο είναι δίκαιο γιατί μπορεί και
επιβάλλεται; Πώς πίσω από τα χυδαία επιχειρήματά της αστικής σκέψης
ενυπάρχει το ταξικό μίσος και η ωμή βία εναντίον οποιουδήποτε
αμφισβητήσει το θαυμαστό σας κόσμο; Πού όμως να βρεθεί ειλικρίνεια και
θάρρος στους λακέδες και τα ανθρωπάκια αυτής της κοπής. Πλάι στους
αφέντες σαν πιστά χορτάτα μαντρόσκυλα ξέχασαν- αν ήξεραν και ποτέ- τι
σημαίνει εντιμότητα και ανθρωπιά. Δεν πειράζει… Θα το θυμηθούν όταν
έρθει η στιγμή που η προλεταριακή δικτατορία θα τους στείλει ακέραιο το
λογαριασμό, θυμίζοντάς τους πως η δημοκρατία των απόκληρων για να είναι
αληθινή δημοκρατία, αναγκαστικά θα είναι για τους ισχυρούς η δικτατορική
επιβολή του δίκαιου των φτωχών
Άκης Τζάρας
Από το "avantgarde2009"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου