της Αλεξάνδρας Τσόλκα
Το Αιγαίο, στην επιφάνεια του, αντί για άσπρο απ τα κύματα, έχει πορτοκαλί απ τα σωσίβια! Άδεια σωσίβια! Χωρίς σώματα. Αυτά ξεβράζονται σε ακτές φθινοπωρινές. Βυθισμένο πλαστικό! Οι βάρκες στον πάτο της βαθιάς θάλασσας! Ιστορίες ανθρώπων! Στην πρωτεύουσα, οι σχολιαστές, οι «μορφωμένοι», οι αναλυτές, μας εξηγούν πως δεν είναι όλοι πρόσφυγες, αλλά έχει και «λαθρομετανάστες» και δεν έρχονται όλοι απ τον πόλεμο, αλλά και απ την φτώχεια. Υπαγόρευε μου συναισθήματα καλέ αρθογράφε, όπως εσένα σου υπαγορεύονται κείμενα.
Να λυπηθώ τον πνιγμένο του πολέμου, λοιπόν και όχι τον πνιγμένο από φτώχεια; Τον Κούρδο ή τον Άραβα; Τον Σιίτη ή τον Σουνίτη; Πώς να νιώσω, πες μου καλό μου ΜΜΕ! Όμως, τα ΜΜΕ τα βάζουν όλα στο μπλέντερ! Καταπίνω την αλμύρα που στέκεται σ όλο το αναπνευστικό μου σύστημα, σαν κραυγή, ενώ περνούν εικόνες από το λευκό φέρετρο του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Η μάνα φωνάζει τ όνομα παιδιού που δεν υπάρχει! Ποια οδύνη είναι αυτή και πως χωράει σε ψυχή; Πως συνεχίζεται η ζωή; 7 νέα άτομα, βασανιστές του Βαγγέλη, εξετάζονται απ τις δικαστικές αρχές! Η υπόθεση δεν έκλεισε ποτέ! Κακό μεγάλο στον μικροαστικό μας εφησυχασμό. Τα παιδιά βασανίζουν. Τα παιδιά βασανίζονται. Τα δικά μας παιδιά. Θύτες ή θύματα; Η και τα δυο. Η μηδαμινή αξία της ανθρώπινης ζωής.
… Και η παιδεία! Οι κενές θέσεις εκπαιδευτικών στα σχολεία! Οι κουρασμένοι, κακοπληρωμένοι και απλήρωτοι δάσκαλοι! Οι καθηγητές με την απόγνωση των πολλών παιδιών στα τμήματα τους! Το υπουργείο! Νυν υπέρ πάντων το υπουργείο. Από καταβολής έθνους, λέμε! Και πάλι τα συσσίτια. Χιλιάδες άνθρωποι να τρώνε από τις εκκλησίες. Και να τα λέμε και να τα ξαναλέμε, τι αλλάζει; Τίποτα! Κάποτε ταραζόμασταν που βλέπουμε τους άστεγους στα παγκάκια! Τώρα συνηθίσαμε! Σαν τις κατσαρίδες προσαρμοστήκαμε στο αστικό τοπίο που περιλαμβάνει ανθρώπους – εκθέματα του σύγχρονου τρόπου ζωής μας και του μονόδρομου της παντοδυναμίας των τραπεζών – μας λένε! Τα ΜΜΕ συνεχίζουν να χύνουν μπουγαδόνερο στα μυαλά μας, ξεπλένοντας τα εγκεφαλικά μας κύτταρα από κάθε ικανότητα στοχασμού. Σε λίγο ετοιμάζονται και σιδέρωμα κρανίων! Να, τα ωραία, αγαπημένα κορίτσια! Με άλλοθι πως τη δουλειά τους κάνουν και είναι «λαϊκισμός» να τους ζητάς να μη σκορπίζουν χαρά και ωραίες πόζες, με μια αθώα πασπαλισμένη εσάνς καλοδεχούμενου ερωτισμού!
Επί του προκειμένου η ωραιότατη καστανή καλλονή Σταματίνα, συναντά την Κατερίνα Καινούργιου. Μέσα στον ορυμαγδό της τηλεόρασης, από ψυχαγωγία και ενημέρωση, αυτές οι δυο αποτελούν καλές περιπτώσεις πρόσωπων, που βελτιώνονται και προσπαθούν να εναρμονιστούν με τον κόσμο γύρω τους. Άσχετο είναι το αν τα καταφέρνουν! Αυτοαναφορικά, συναντήθηκαν και συζήτησαν τα κορίτσια μας. Η επιτυχημένη, σε νούμερα τηλεθέασης Σταματίνα, ρωτούσε την μη επιτυχημένη, Κατερίνα πως νιώθει που δεν σκίζει; “Θέλει πολύ δουλειά. Χρειάζεται υπομονή και πείσμα. Την πρώτη εβδομάδα όλα κύλησαν καλά, την δεύτερη όταν είδα τα νούμερα να πέφτουν ταράχτηκα λίγο. Θέλει ψυχραιμία”. Είναι γεγονός! Πράγματι, θέλει! Μεγάλη ψυχραιμία!
Και συνέχισε εκείνη διεκτραγωδώντας μας, πως ο άνθρωπος πρέπει να αγωνίζεται και να προσαρμόζεται και εντάξει είναι «happy» που προσπαθεί. Happy – ξε – happy, πέρασε η εκπομπή με την ανάλυση των θλιμμένων συναισθημάτων της Κατερίνας που δε λέμε, κρίμα, αλλά θες να με κάνεις να χαμογελάσω; Να μου κρατήσεις νοερά την απελπισία μου, πριν γίνει θηλιά και με πνίξει; Πες μου ανέκδοτα, αν δεν βρίσκεις άλλο τρόπο και μη μου αναλύεις πόσο βασανισμένη είσαι, ντυμένη στη πένα, με την έταιρη να σου συμπαραστέκεται, σαν κούκλες βιτρίνες και οι δυο, ενώ έξω πέλαγος Αιγαίο η απελπισία. Η που θα προσαρμοστείς ή που θα χαθείς στο τέλος, τέλος. Και θυμήσου πως «δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν, αλλά τα πιο έξυπνα, αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές». Το λέγε ο Δαρβίνος! Αυτός ε, όσο να ναι, λίγο καλύτερα απ τον Παπανότα θα ξέρε…