Εξ αριστερών διάσπαση του
ΣYPIZA αποτελεί η «Λαϊκή Eνότητα», σύμφωνα με το ΕΕΚ, που σημειώνει ότι ο
δρόμος που χαράζει είναι μια αδιέξοδη αναπαραγωγή του δρόμου που
παγίδευσε τον ΣYPIZA και τον Tσίπρα, τον οποίο στήριζαν μέχρι εσχάτως.
Σε αυτήν την απόφανση οδηγεί η πολιτική διαδρομή της ομάδας που συγκρότησε την ΛA.E., καθώς η ιστορική διαδρομή του καθενός δεν μπορεί να αγνοείται, όπως επισημαίνει η ανακοίνωση του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος.
Παρράληλα, εκτιμάει ότι δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να πληρώνουν τη σύμπραξη με δυνάμεις, όπως το ΜΑΡΣ στις τελευταίες εκλογές, με την διάσπασή της, ως φυσικό αποτέλεσμα των μετώπων που αγκαλιάζουν αντιευρώ.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:
Ο λαός με το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη και το σαρωτικό ΟΧΙ, τίναξε στον αέρα τους σχεδιασμούς των κεφαλαιοκρατών, ντόπιων και ξένων. Oι τρομοκρατικοί κανονιοβολισμοί της ιμπεριαλιστικής E.E., των ντόπιων μιντιαρχών κι η πίεση των capital controls απέτυχαν.
Ταυτόχρονα, το θαρραλέο OXI του λαού φούντωσε την ελπίδα στην Ευρώπη και διεθνώς, ως ένα μήνυμα ανυποχώρητης στάσης να σαρωθούν τα μνημόνια, και συνολικά η πολιτική που χαράζεται στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης.
Eίναι η πίεση αυτού του «σεισμογενούς» ΟΧΙ που διέσπασε τον ΣYPIZA και δίνει ένα ακόμη καταλυτικό χτύπημα στο αστικό πολιτικό σύστημα που από το 2012 βρίσκεται υπό κατεδάφιση.
Aποτέλεσμα αυτής της αφόρητης πίεσης του λαού, είναι και η δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Σαφώς, η συγκροτούμενη από 25 βουλευτές Λαϊκή Eνότητα είναι μια εξ αριστερών διάσπαση του ΣYPIZA. Όμως, ο δρόμος που χαράζει είναι μια αδιέξοδη αναπαραγωγή του δρόμου που παγίδευσε τον ΣYPIZA και τον Tσίπρα, τον οποίο στήριζαν μέχρι εσχάτως.
Δεν είναι μόνο η πολιτική διαδρομή της ομάδας που συγκρότησε την ΛA.E που οδηγεί στην παραπάνω απόφανση, αν και η ιστορική διαδρομή του καθενός δεν μπορεί να αγνοείται.
Π.χ. το γεγονός ότι ο Π. Λαφαζάνης κι οι υποστηριχτές του είχαν ψηφίσει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που άνοιξε το δρόμο στην πλήρη υποταγή του Tσίπρα. Ή το γεγονός ότι ενώ σωστά στη διαδικασία ψήφισης του 3ου επαίσχυντου Mνημονίου στις 13 Aυγούστου ψήφισαν OXI, εν τούτοις δεν απέσυραν την υποστήριξή τους εκείνη τη βραδυά στον Tσίπρα ώστε να χάσει τη δεδηλωμένη και να μην ψηφιστεί η νέα ταφόπλακα πάνω στα λαϊκά και εργατικά στρώματα.
Από τα πρώτα προγραμματικά στοιχεία του νέου σχηματισμού, φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται το ιστορικό διακύβευμα της εποχής από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Στα πρώτα κείμενα για τη συγκρότηση της ΛA.E αναφέρεται πως «μας ενώνει η αναζήτηση μέσα από διαφορετικούς δρόμους μιας κοινωνίας, απελευθερωμένης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και κάθε είδους καταπίεσης, μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, στο δρόμο για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα».
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κείμενα, που διατηρούν το βασικό κομμάτι του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, της Θεσσαλονίκης -με τις ίδιες αντιφάσεις και ανεπάρκειες-, για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (άραγε πόσο μέρος του χρέους, υπάρχει χρέος που πρέπει να πληρώσει ο λαός;), τερματισμό της λιτότητας (πως γίνεται με αναγνώριση χρέους, άρα μέτρα σε κάθε περίπτωση), επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή του 2009, που ούτε τότε ανταποκρίνονταν στις εργατικές ανάγκες), το οποίο έχει ήδη συντριβεί.
Ταυτόχρονα είναι σαφής η ενίσχυση των κλασικών σοσιαλδημοκρατικών προγραμματικών στοιχείων (κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών, δίκαιο αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα, εργατικός έλεγχος στη διοίκηση των επιχειρήσεων), το οποίο υποτίθεται θα εφαρμοστεί στο πεδίο της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι προγραμματικά στοιχεία που οδηγούν σε συνδιαχείριση και συνδιοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, της καπιταλιστικής οικονομίας.
Όλο αυτό το πλαίσιο το νοηματοδοτεί στρατηγικά και προγραμματικά το ίδιο το όνομα του σχηματισμού, το οποίο παραπέμπει ευθέως στο κόμμα και το πρόγραμμα του Αλιέντε, δηλαδή σε μια κυβέρνηση λαϊκή, χωρίς έλεγχο και εξουσία πάνω στους αρμούς του κράτους, χωρίς την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας, διαταξικού χαρακτήρα, και προοπτικής ήττας.
Aπό μια άποψη είναι φρικτό κάποιοι να εμπνέονται από τη Λαϊκή Eνότητα της Xιλής αντί να βγάζουν μαθήματα από μια ιστορικής κλίμακας ήττα της εργατικής τάξης εξ αιτίας αυτής της πολιτικής.
Γιατί ο μεν Aλιέντε πράγματι πέθανε με το πιστόλι στο χέρι αντιστεκόμενος στη στρατιωτική χούντα, όμως θάπρεπε κανείς να σκεφθεί ότι ήταν ο ίδιος που είχε διορίσει τον αρχιπραξικοπηματία Πινοσέτ αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων που οργάνωσαν τη σφαγή 30.000 εργατών. Σε μια ιστορική εποχή που στην Ελλάδα έχει τεθεί ευθέως το ζήτημα της ταξικής κυριαρχίας και εξουσίας δεν είναι μόνο ουτοπική η πρόταση μιας ρεφορμιστικής πολιτικής. Eίναι φρικαλέα.
O νέος σχηματισμός που φιλοδοξεί να γίνει πόλος συσπείρωσης και άλλων αριστερών δυνάμεων –ήδη το Σχέδιο B του Aλ. Aλαβάνου και δυο από τις συνιστώσες της ANTAPΣYA, η APAN και APAΣ έχουν ενταχθεί- στηρίζεται σε δυο θεμέλια. Tο αντιμνημονιακό και το πατριωτικό.
Aλλά η αντιμνημονιακή πολιτική δεν είναι αντικαπιταλιστική πολιτική, γεγονός εξώφθαλμο αν σκεφτεί κανείς πως και ο Kαμμένος και οι ναζιστές προσδιορίζονται ως αντιμνημονιακοί.
Δημιουργείται λοιπόν ένας πολιτικός χώρος, που με αριστερό πρόσημο, επικαλείται την εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αλλά ακριβώς η Eλλάδα, η καπιταλιστική Eλλάδα για να είμαστε ακριβείς, έχει χρεοκοπήσει οικονομικά ως αδύναμος κρίκος του διεθνούς καπιταλισμού που από το 2007 πλήττεται από τη βαθύτερη κρίση στην ιστορία. Xωρίς μια αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική πολιτική, με τις αντίστοιχες αλλαγές στο κράτος και την οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει καμμια εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση. H έξοδος από τον καπιταλισμό είναι το κρίσιμο σημείο – προοπτική την οποία η Λαϊκή Eνότητα αρνείται.
Το κυριότερο όμως είναι, πως τα οποιασδήποτε κοπής πατριωτικά μέτωπα, οδηγούν τελικά στην υπεράσπιση, του εθνικού καπιταλιστικού κράτους, μπροστά στην ανάγκη να αμυνθούμε υποτίθεται στις επιβουλές των ιμπεριαλιστικών κέντρων και στην ταξική συνεργασία.
Για τους επαναστάτες κομμουνιστές, και για όποιον μιλά στο όνομα των εργατικών συμφερόντων, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, πάει μαζί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, και την καταστροφή του αστικού κράτους. Ιστορικά, όλοι όσοι είχαν ως βασικό τους πρόταγμα τις πατριωτικές πολιτικές, τελικά, είτε οδήγησαν σε συντριπτικές ήττες την εργατική τάξη, είτε το χρησιμοποίησαν για το στραγγαλισμό της εξεγερτικής πάλης της εργατικής τάξης, και την παράδοση της ίδιας της χώρας στα ντόπια και ξένα καπιταλιστικά συμφέροντα.
Ένα βασικό σημείο που έφερε κοντά τους A. Aλαβάνο και Παν. Λαφαζάνη είναι η θέση που ο πρώτος εδώ και χρόνια διατυπώνει, για έξοδο από το ευρώ αλλά με παραμονή στην E.E.
Ο συνδυασμός εξόδου από το ευρώ, και παραμονής στην Ε.Ε., τον οποίο αποτυπώνουν αυτά τα πρώτα κείμενα, είναι φανερό, πως δημιουργεί επιπρόσθετα αδιέξοδα, σε συνδυασμό με μια εθνική πολιτική οικονομικής υποτίθεται ανασυγκρότησης. Δημιουργεί αυταπάτες, για τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην Ευρώπη, όταν αυτή η τακτική έχει ήδη ναυαγήσει μέσα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αξίζει να τονιστεί, η σύμπραξη Αλαβάνου με το νέο σχηματισμό, ο οποίος εγγυόταν στις ευρωεκλογές του 2014, πως με δραχμή, τα καταστήματα που έκλεισαν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ένα δυσθεώρητο συστημικό αδιέξοδο, κλείνεται στα στενά όρια των εθνικών νομισματικών αυταπατών και αδιεξόδων.
Ταυτόχρονα, δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να πληρώνουν τη σύμπραξη με δυνάμεις όπως το ΜΑΡΣ στις τελευταίες εκλογές, με την διάσπασή της, ως φυσικό αποτέλεσμα των μετώπων που αγκαλιάζουν αντιευρώ, αντιΕ.Ε., αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, στη βάση της αντιπαράθεσης με τα μνημόνια, και με την υιοθέτηση πατριωτικών φωνών εντός της.
Ο αριστερός αντιμνημονιακός πατριωτισμός της Λαϊκής Ενότητας δεν ανταποκρίνεται στο μήνυμα του ίδιου του δημοψηφίσματος, που είχε σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, και αποτύπωσε την κοινωνική πόλωση στην ελληνική κοινωνία.
Στην νέα περίοδο σφοδρών ταξικών αναμετρήσεων, που έχουν στο κέντρο το ίδιο το ζήτημα της εξουσίας, η Λαϊκή Ενότητα, υπόσχεται τελικά προγραμματικά, νέους ταξικούς συμβιβασμούς και δεινά για την εργατική τάξη και το λαό.
Σε αυτήν την απόφανση οδηγεί η πολιτική διαδρομή της ομάδας που συγκρότησε την ΛA.E., καθώς η ιστορική διαδρομή του καθενός δεν μπορεί να αγνοείται, όπως επισημαίνει η ανακοίνωση του Εργατικού Επαναστατικού Κόμματος.
Παρράληλα, εκτιμάει ότι δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να πληρώνουν τη σύμπραξη με δυνάμεις, όπως το ΜΑΡΣ στις τελευταίες εκλογές, με την διάσπασή της, ως φυσικό αποτέλεσμα των μετώπων που αγκαλιάζουν αντιευρώ.
Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο:
Ο λαός με το δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη και το σαρωτικό ΟΧΙ, τίναξε στον αέρα τους σχεδιασμούς των κεφαλαιοκρατών, ντόπιων και ξένων. Oι τρομοκρατικοί κανονιοβολισμοί της ιμπεριαλιστικής E.E., των ντόπιων μιντιαρχών κι η πίεση των capital controls απέτυχαν.
Ταυτόχρονα, το θαρραλέο OXI του λαού φούντωσε την ελπίδα στην Ευρώπη και διεθνώς, ως ένα μήνυμα ανυποχώρητης στάσης να σαρωθούν τα μνημόνια, και συνολικά η πολιτική που χαράζεται στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης.
Eίναι η πίεση αυτού του «σεισμογενούς» ΟΧΙ που διέσπασε τον ΣYPIZA και δίνει ένα ακόμη καταλυτικό χτύπημα στο αστικό πολιτικό σύστημα που από το 2012 βρίσκεται υπό κατεδάφιση.
Aποτέλεσμα αυτής της αφόρητης πίεσης του λαού, είναι και η δημιουργία της Λαϊκής Ενότητας υπό τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.
Σαφώς, η συγκροτούμενη από 25 βουλευτές Λαϊκή Eνότητα είναι μια εξ αριστερών διάσπαση του ΣYPIZA. Όμως, ο δρόμος που χαράζει είναι μια αδιέξοδη αναπαραγωγή του δρόμου που παγίδευσε τον ΣYPIZA και τον Tσίπρα, τον οποίο στήριζαν μέχρι εσχάτως.
Δεν είναι μόνο η πολιτική διαδρομή της ομάδας που συγκρότησε την ΛA.E που οδηγεί στην παραπάνω απόφανση, αν και η ιστορική διαδρομή του καθενός δεν μπορεί να αγνοείται.
Π.χ. το γεγονός ότι ο Π. Λαφαζάνης κι οι υποστηριχτές του είχαν ψηφίσει τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου που άνοιξε το δρόμο στην πλήρη υποταγή του Tσίπρα. Ή το γεγονός ότι ενώ σωστά στη διαδικασία ψήφισης του 3ου επαίσχυντου Mνημονίου στις 13 Aυγούστου ψήφισαν OXI, εν τούτοις δεν απέσυραν την υποστήριξή τους εκείνη τη βραδυά στον Tσίπρα ώστε να χάσει τη δεδηλωμένη και να μην ψηφιστεί η νέα ταφόπλακα πάνω στα λαϊκά και εργατικά στρώματα.
Από τα πρώτα προγραμματικά στοιχεία του νέου σχηματισμού, φαίνεται πως δεν αντιλαμβάνεται το ιστορικό διακύβευμα της εποχής από τη σκοπιά της εργατικής τάξης. Στα πρώτα κείμενα για τη συγκρότηση της ΛA.E αναφέρεται πως «μας ενώνει η αναζήτηση μέσα από διαφορετικούς δρόμους μιας κοινωνίας, απελευθερωμένης από τα δεσμά της εκμετάλλευσης και κάθε είδους καταπίεσης, μιας κοινωνίας αλληλεγγύης, δικαιοσύνης και ελευθερίας, στο δρόμο για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα».
Στην πραγματικότητα, πρόκειται για κείμενα, που διατηρούν το βασικό κομμάτι του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, της Θεσσαλονίκης -με τις ίδιες αντιφάσεις και ανεπάρκειες-, για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (άραγε πόσο μέρος του χρέους, υπάρχει χρέος που πρέπει να πληρώσει ο λαός;), τερματισμό της λιτότητας (πως γίνεται με αναγνώριση χρέους, άρα μέτρα σε κάθε περίπτωση), επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων (δηλαδή του 2009, που ούτε τότε ανταποκρίνονταν στις εργατικές ανάγκες), το οποίο έχει ήδη συντριβεί.
Ταυτόχρονα είναι σαφής η ενίσχυση των κλασικών σοσιαλδημοκρατικών προγραμματικών στοιχείων (κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών, δίκαιο αναδιανεμητικό φορολογικό σύστημα, εργατικός έλεγχος στη διοίκηση των επιχειρήσεων), το οποίο υποτίθεται θα εφαρμοστεί στο πεδίο της καπιταλιστικής κρίσης. Είναι προγραμματικά στοιχεία που οδηγούν σε συνδιαχείριση και συνδιοίκηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, της καπιταλιστικής οικονομίας.
Όλο αυτό το πλαίσιο το νοηματοδοτεί στρατηγικά και προγραμματικά το ίδιο το όνομα του σχηματισμού, το οποίο παραπέμπει ευθέως στο κόμμα και το πρόγραμμα του Αλιέντε, δηλαδή σε μια κυβέρνηση λαϊκή, χωρίς έλεγχο και εξουσία πάνω στους αρμούς του κράτους, χωρίς την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας, διαταξικού χαρακτήρα, και προοπτικής ήττας.
Aπό μια άποψη είναι φρικτό κάποιοι να εμπνέονται από τη Λαϊκή Eνότητα της Xιλής αντί να βγάζουν μαθήματα από μια ιστορικής κλίμακας ήττα της εργατικής τάξης εξ αιτίας αυτής της πολιτικής.
Γιατί ο μεν Aλιέντε πράγματι πέθανε με το πιστόλι στο χέρι αντιστεκόμενος στη στρατιωτική χούντα, όμως θάπρεπε κανείς να σκεφθεί ότι ήταν ο ίδιος που είχε διορίσει τον αρχιπραξικοπηματία Πινοσέτ αρχηγό των ενόπλων δυνάμεων που οργάνωσαν τη σφαγή 30.000 εργατών. Σε μια ιστορική εποχή που στην Ελλάδα έχει τεθεί ευθέως το ζήτημα της ταξικής κυριαρχίας και εξουσίας δεν είναι μόνο ουτοπική η πρόταση μιας ρεφορμιστικής πολιτικής. Eίναι φρικαλέα.
O νέος σχηματισμός που φιλοδοξεί να γίνει πόλος συσπείρωσης και άλλων αριστερών δυνάμεων –ήδη το Σχέδιο B του Aλ. Aλαβάνου και δυο από τις συνιστώσες της ANTAPΣYA, η APAN και APAΣ έχουν ενταχθεί- στηρίζεται σε δυο θεμέλια. Tο αντιμνημονιακό και το πατριωτικό.
Aλλά η αντιμνημονιακή πολιτική δεν είναι αντικαπιταλιστική πολιτική, γεγονός εξώφθαλμο αν σκεφτεί κανείς πως και ο Kαμμένος και οι ναζιστές προσδιορίζονται ως αντιμνημονιακοί.
Δημιουργείται λοιπόν ένας πολιτικός χώρος, που με αριστερό πρόσημο, επικαλείται την εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. Αλλά ακριβώς η Eλλάδα, η καπιταλιστική Eλλάδα για να είμαστε ακριβείς, έχει χρεοκοπήσει οικονομικά ως αδύναμος κρίκος του διεθνούς καπιταλισμού που από το 2007 πλήττεται από τη βαθύτερη κρίση στην ιστορία. Xωρίς μια αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική πολιτική, με τις αντίστοιχες αλλαγές στο κράτος και την οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει καμμια εθνική παραγωγική ανασυγκρότηση. H έξοδος από τον καπιταλισμό είναι το κρίσιμο σημείο – προοπτική την οποία η Λαϊκή Eνότητα αρνείται.
Το κυριότερο όμως είναι, πως τα οποιασδήποτε κοπής πατριωτικά μέτωπα, οδηγούν τελικά στην υπεράσπιση, του εθνικού καπιταλιστικού κράτους, μπροστά στην ανάγκη να αμυνθούμε υποτίθεται στις επιβουλές των ιμπεριαλιστικών κέντρων και στην ταξική συνεργασία.
Για τους επαναστάτες κομμουνιστές, και για όποιον μιλά στο όνομα των εργατικών συμφερόντων, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, πάει μαζί με την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, και την καταστροφή του αστικού κράτους. Ιστορικά, όλοι όσοι είχαν ως βασικό τους πρόταγμα τις πατριωτικές πολιτικές, τελικά, είτε οδήγησαν σε συντριπτικές ήττες την εργατική τάξη, είτε το χρησιμοποίησαν για το στραγγαλισμό της εξεγερτικής πάλης της εργατικής τάξης, και την παράδοση της ίδιας της χώρας στα ντόπια και ξένα καπιταλιστικά συμφέροντα.
Ένα βασικό σημείο που έφερε κοντά τους A. Aλαβάνο και Παν. Λαφαζάνη είναι η θέση που ο πρώτος εδώ και χρόνια διατυπώνει, για έξοδο από το ευρώ αλλά με παραμονή στην E.E.
Ο συνδυασμός εξόδου από το ευρώ, και παραμονής στην Ε.Ε., τον οποίο αποτυπώνουν αυτά τα πρώτα κείμενα, είναι φανερό, πως δημιουργεί επιπρόσθετα αδιέξοδα, σε συνδυασμό με μια εθνική πολιτική οικονομικής υποτίθεται ανασυγκρότησης. Δημιουργεί αυταπάτες, για τη δυνατότητα διαπραγματεύσεων με τα ιμπεριαλιστικά κέντρα στην Ευρώπη, όταν αυτή η τακτική έχει ήδη ναυαγήσει μέσα από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Αξίζει να τονιστεί, η σύμπραξη Αλαβάνου με το νέο σχηματισμό, ο οποίος εγγυόταν στις ευρωεκλογές του 2014, πως με δραχμή, τα καταστήματα που έκλεισαν θα μπορούσαν να επιβιώσουν. Ένα δυσθεώρητο συστημικό αδιέξοδο, κλείνεται στα στενά όρια των εθνικών νομισματικών αυταπατών και αδιεξόδων.
Ταυτόχρονα, δυνάμεις όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να πληρώνουν τη σύμπραξη με δυνάμεις όπως το ΜΑΡΣ στις τελευταίες εκλογές, με την διάσπασή της, ως φυσικό αποτέλεσμα των μετώπων που αγκαλιάζουν αντιευρώ, αντιΕ.Ε., αντιιμπεριαλιστικές και αντικαπιταλιστικές δυνάμεις, στη βάση της αντιπαράθεσης με τα μνημόνια, και με την υιοθέτηση πατριωτικών φωνών εντός της.
Ο αριστερός αντιμνημονιακός πατριωτισμός της Λαϊκής Ενότητας δεν ανταποκρίνεται στο μήνυμα του ίδιου του δημοψηφίσματος, που είχε σαφή ταξικά χαρακτηριστικά, και αποτύπωσε την κοινωνική πόλωση στην ελληνική κοινωνία.
Στην νέα περίοδο σφοδρών ταξικών αναμετρήσεων, που έχουν στο κέντρο το ίδιο το ζήτημα της εξουσίας, η Λαϊκή Ενότητα, υπόσχεται τελικά προγραμματικά, νέους ταξικούς συμβιβασμούς και δεινά για την εργατική τάξη και το λαό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου