Ζήτημα στιλ!

Στην ολονυχτία του αγίου Μνημονίου, τη νύχτα της 13ης προς την 14η Αυγούστου, ο Τσακαλώτος είχε ένα διάλογο με τον Βενιζέλο, που είπε ότι θα δεχτεί το κατεπείγον «αν ο κ. Τσακαλώτος εκ μέρους του κ. Τσίπρα ζητήσει πρώτα συγγνώμη για όλα όσα έκαναν τα προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια σε σχέση με τη νομοθετική διαδικασία». «Οταν ζητούσαμε να ψηφιστούν νομοσχέδια με την κατεπείγουσα διαδικασία, μας λέγατε ότι κάνουμε πραξικόπημα, είπε ο Βενιζέλος. Παίρνοντας το λόγο ο Τσακαλώτος, όταν έληξε το «σόου Ζωής», είπε με νόημα: «Θα το έχετε το “συγγνώμη’’, εάν βρείτε στα δυόμισι χρόνια που ήμουν στη Βουλή πριν, ως αντιπολίτευση, μια φορά που να είπα τη λέξη “πραξικόπημα’’. Εάν βρείτε μια φορά αυτή τη λέξη, εγώ προσωπικά θα σας ζητήσω συγγνώμη. Νομίζω ότι δεν θα βρείτε».

  Το επεισόδιο έληξε εκεί και δεν νομίζουμε ότι έψαξε κανείς να βρει αν ο Τσακαλώτος είχε καταγγείλει ποτέ τις προηγούμενες κυβερνήσεις για πραξικόπημα. Ολοι αντιλήφθηκαν, όμως, πού πήγαινε το «καρφί» του Τσακαλώτου. Γιατί όλοι θυμούνται ποιος ήταν εκείνος που για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ είχε τη λέξη «πραξικόπημα» για ψωμοτύρι. Ηταν ο Π. Λαφαζάνης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Οχι μόνο στις περιπτώσεις που είτε η κυβέρνηση Παπανδρέου, είτε η κυβέρνηση Παπαδήμου, είτε η κυβέρνηση Σαμαρά έφερνε νομοσχέδιο με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, αλλά και σε απλές περιπτώσεις που υπήρχε κάποια όξυνση για διαδικαστικά ζητήματα ανάμεσα στην κυβερνητική πλειοψηφία και τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Λαφαζάνης έμπαινε με φούρια στην αίθουσα της Ολομέλειας, ζητούσε το λόγο ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και άρχιζε τις καταγγελίες για πραξικόπημα, εκφωνώντας πάντοτε το ίδιο παραληρηματικό λογύδριο. Παραληρηματικό γιατί δεν έλεγε τίποτα επί της ουσίας, αλλά μόνο κατήγγελνε. Μπορεί προηγουμένως άλλοι συριζαίοι να είχαν αρθρώσει λόγο με επιχειρήματα, σωστά τις περισσότερες φορές, όμως η παράσταση δεν υπήρχε περίπτωση να τελειώσει αν δεν εκφωνούσε το περί πραξικοπήματος λογύδριο ο Λαφαζάνης, ανεβάζοντας τους τόνους.
  Τα θυμηθήκαμε όλ’ αυτά, γιατί εμάς δεν μας εξέπληξε καθόλου η καταγγελία περί συνταγματικού πραξικοπήματος, που έκανε ο Λαφαζάνης ενώπιον του Παυλόπουλου, επειδή ο τελευταίος δε συγκάλεσε τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, αλλά προκήρυξε εκλογές και όρισε τη Θάνου υπηρεσιακή πρωθυπουργό, περιοριζόμενος να διαπιστώσει με τηλεφωνικές επικοινωνίες ότι δεν υπάρχει περίπτωση να σχηματιστεί κυβέρνηση με συμφωνία των κομμάτων που μπορούν να συγκεντρώσουν κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Είναι ζήτημα… στιλ. Αν ο Λαφαζάνης δεν καταγγείλει πραξικόπημα, δεν τελειώνει το σόου.
  Τι θα γινόταν αν ο Παυλόπουλος καλούσε τους πολιτικούς αρχηγούς σε σύσκεψη; Είτε ο Τσίπρας, ο Μιχαλολιάκος, ο Κουτσούμπας και ο Καμμένος δε θα πήγαιναν καθόλου, είτε θα πήγαιναν και θα δήλωναν ότι δεν επιθυμούν να συμπράξουν στο σχηματισμό κυβέρνησης. Η σύσκεψη θα τελείωνε πριν καν προλάβουν να πιουν τον καφέ ή το αναψυκτικό που θα τους σερβίριζαν οι υπάλληλοι της προεδρίας.
  Θα ήταν πραγματικά μια γελοιότητα, έστω κι αν τυπικά έτσι έπρεπε να γίνει. Οταν όμως κανείς μιλά για σεβασμούς στους τύπους, οφείλει να τους τηρεί πρώτα ο ίδιος. Επρεπε ο Λαφαζάνης να πάρει τη διερευνητική εντολή και να τη φέρνει γύρα επί τριήμερο, όταν ρητά ο Τσίπρας και ο Καμμένας είχαν πει ότι δεν μπαίνουν σε κυβέρνηση και επομένως δεν υπήρχε ούτε θεωρητικά η δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης; Δεν ευτέλισε ο ίδιος τη συνταγματική διαδικασία για την τήρηση της οποίας κόπτεται;
  Επίσης, θα θέλαμε να μάθουμε με ποια ιδιότητα μίλησε ο Λαφαζάνης στη νυχτερινή συνεδρίαση της 13ης προς τη 14η Αυγούστου, όταν η Βουλή είχε αποφασίσει πώς θα μιλήσουν μόνο οι αρχηγοί των κομμάτων, οι κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και οι εισηγητές. Δε δόθηκε ο λόγος ούτε σε υπουργούς (πλην αυτών που εισηγούνταν το νομοσχέδιο του Μνημόνιου-3), έγινε ολόκληρο επεισόδιο με τον Αποστόλου, στον οποίο τελικά δεν επιτράπηκε να μιλήσει, μετά από διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης, όμως ο Λαφαζάνης, καίτοι απλός βουλευτής (δεν είχε ακόμη αποχωρήσει από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ), πήρε το λόγο για να κάνει… σχόλιο (που δεν προβλέπεται πουθενά στον Κανονισμό της Βουλής). Με τον ίδιο τρόπο η Κωνσταντοπούλου μίλησε σχεδόν ένα μισάωρο, όσο περίπου και ο Κουτσούμπας που είναι αρχηγός κόμματος.
  Θα θέλαμε ακόμη να μάθουμε βάσει ποιας διάταξης του Κανονισμού της Βουλής τα στελέχη της ΛΑΕ έπαιρναν μέρος στις συνεδριάσεις Επιτροπών και της Ολομέλειας της Βουλής και ενώ από την αρχή διαπιστωνόταν ότι δεν υπάρχει απαρτία, έπαιρναν το λόγο και μιλούσαν και επί της ουσίας για ώρα (μάρτυρας τα πρακτικά).
  Τέλος, πρέπει να θυμίσουμε ότι οι συριζαίοι, ακολουθώντας το παράδειγμα των προηγούμενων κυβερνήσεων, κουρέλιασαν κατ’ επανάληψη και το σύνταγμα και τον Κανονισμό της Βουλής στη διάρκεια της κυβερνητικής τους θητείας, χωρίς ο Λαφαζάνης και τα άλλα στελέχη της νυν ΛΑΕ να έχουν οποιοδήποτε πρόβλημα ή να εκφράσουν οποιαδήποτε διαφωνία (ή έστω να πετάξουν κάποιον υπαινιγμό).
  Η θεσμική ευαισθησία όλων των αστικών κομμάτων είναι α’λα καρτ. Ακρως επιλεκτική. Θυμούνται τη συνταγματική και κοινοβουλευτική τάξη μόνο όταν τους βολεύει. Οταν δεν τους βολεύει, τα κάνουν όλα ίσιωμα. Το ίδιο συνέβη και από τις 20 Αυγούστου που ο Τσίπρας με το διάγγελμά του εξήγγειλε εκλογές.
  Η κυβέρνηση ήθελε μια γρήγορη διαδικασία, ώστε να μην προλάβουν να ετοιμαστούν οι πολιτικοί της αντίπαλοι, να μην γίνει ουσιαστική προεκλογική συζήτηση και οι εκλογείς, ζαλισμένοι και αιφνιδιασμένοι, να πάνε στις κάλπες με το μυαλό γεμάτο από τη θεωρία ότι ο Τσίπρας έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε και πως έξω από το Μνημόνιο υπάρχει μόνο η καταστροφή του Grexit, το οποίο το θέλουν από τη μια ο Σόιμπλε και από την άλλη οι Λαφαζανικοί.
  Η επίσπευση των διαδικασιών δεν μπορούσε να γίνει με όλο το θεσμικό τυπικό. Επρεπε να γίνουν… υπερβάσεις. Οριακές μεν, αλλά σίγουρα έξω από το συνταγματικό τυπικό. Ο Παυλόπουλος ήταν ο άνθρωπος που έπρεπε να διεκπεραιώσει αυτή την αποστολή και τα κατάφερε μια χαρά. Με τη σύμφωνη γνώμη και του Τσίπρα έδωσε τις διερευνητικές εντολές, αφού τις ζητούσαν ο Μεϊμαράκης και ο Λαφαζάνης, αλλά βρήκε τρόπο να μη συγκαλέσει τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, όπως του είχε ζητήσει ο Τσίπρας (για λόγους επικοινωνιακού πρεστίζ και μόνο). Ο Μεϊμαράκης ικανοποιήθηκε με το «μοίρασμα του πεπονιού», ο Λαφαζάνης όμως κατήγγειλε τον Παυλόπουλο για… πραξικόπημα!
  Ο Μεϊμαράκης, αν και συναντήθηκε με την Κωνσταντοπούλου και την άκουσε να (ξανα)εξαπολύει τους μύδρους της κατά του Τσίπρα αλλά και κατά του Παυλόπουλου, όμως κατάλαβε ότι δε θα έχει κανένα όφελος από την ταύτιση με το γελοίο σόου της Κωνσταντοπούλου και απέσυρε τους βουλευτές της ΝΔ απ’ όλες τις διαδικασίες της Βουλής. Αντίθετα, οι Λαφαζανικοί πήραν μέρος σε όλο το γελοίο σόου, γιατί θέλουν στους συνδυασμούς τους την Κωνσταντοπούλου. Και βέβαια, θα εισπράξουν στο ακέραιο το κόστος αυτής της γελοιότητας που, όπως και να το κάνουμε, δεν ήταν και τόσο… αριστερή.
  Ετσι, η πρώτη προεκλογική εβδομάδα πέρασε με θεσμολαγνεία και θεσμογελοιότητα. Ο Μεϊμαράκης απέδρασε πρώτος απ’ αυτό το σκηνικό και άρχισε έγκαιρα να χτίζει ένα σκηνικό προσωπικής του μονομαχίας με τον Τσίπρα, οι Λαφαζανικοί μάλλον δεν έχουν τίποτα το καινούργιο να πουν, ενώ ο Τσίπρας ετοιμάζεται για φίνις, αφού πρώτα ρυθμίσει τα τελευταία εσωκομματικά προβλήματα. Το Μαξίμου έχει στη διάθεσή του όλα τα αστικά Μέσα και με όπλο τη… φωτογένεια του Τσίπρα (εκεί έχει καταντήσει η «πρώτη φορά Αριστερά») θα επιδιώξει να σφραγίσει το τελευταίο εικοσαήμερο, όταν οι άλλοι θα έχουν… λαχανιάσει.
  Στο μεταξύ, το πιο γελοίο της προεκλογικής εκστρατείας θα είναι η… προγραμματική μάχη! ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι, ΑΝΕΛ, ΠΑΣΟΚ θα παριστάνουν ότι διεξάγουν προγραμματικό πόλεμο, ενώ έχουν κοινό πρόγραμμα: το Μνημόνιο-3! Μεταξύ τους θα κονταροχτυπιούνται για το ποιος μπορεί να εφαρμόσει πιο ανώδυνα τις χειρουργικές επεμβάσεις του νέου Μνημόνιου, ενώ όλοι μαζί θα την πέφτουν στους Λαφαζανικούς που θα επιμένουν στην κούφια αντιμνημονιακή ρητορεία που χρησιμοποιούσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τις προηγούμενες εκλογές. Ο Περισσός έχει τη δική του γραμμή και θα μετρήσει κέρδη και απώλειες μετά την ανεξάρτητη εμφάνιση των Λαφαζανικών, ενώ οι νεοναζί θα προσπαθήσουν να «ξεψειρίσουν» τον Καμμένο, που βρίσκεται σε δύσκολη θέση και να βγάλουν πολιτική υπεραξία με την καλλιέργεια της ξενοφοβίας και του αντιμεταναστευτικού-αντιπροσφυγικού ρατσισμού.
  Κατόπιν όλων αυτών το ερώτημα είναι: ποιο το νόημα της συμμετοχής σε μια εκλογική μάχη με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα;     ΚΟΝΤΡΑ http://www.eksegersi.gr/Επικαιρότητα/24497.Ζήτημα-στιλ