Στα χέρια των τζιχαντιστών του ΣΥΡΙΖΑ έπεσε ήδη η ΝΕΡΙΤ.
Τα  διορισμένα από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στελέχη του κωλομπαριστάν της Αγίας Παρασκευής τρέμοντας στην ιδέα της σφαγής επιχειρούν την ύστατη στιγμή να γλείψουν την Κουμουνδούρου όπως συμβαίνει με πολλά νούμερα δημοσιογράφους, εκδότες και ιδιοκτήτες ΜΜΕ όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις.
Το βράδι του Σαββάτου λοιπόν, λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες, οι κωλομπαρίστας της κρατικής τηλεόρασης έχουν προγραμματίσει για προβολή την ταινία Ακόμη και η Βροχή που περιγράφει την αντίσταση του λαού της Βολιβίας στην απόπειρα ιδιωτικοποίησης του νερού από μια πολυεθνική όταν στη χώρα βρέθηκε το ΔΝΤ!
Στην Κολομβία των Βαλκανίων ξαναζούμε την εποχή που πάσης φύσεως σούργελα του παρα-κρατικού μηχανισμού αλλάζουν δέρμα με την ελπίδα της επιβίωσης. Ακόμη δεν έχουν καταλάβει πώς όλο το πελατειακό παρακράτος της μεταπολίτευσης δεν είναι παρά ζωντανοί νεκροί-τα καλύτερα έρχονται.
Ένας σκηνοθέτης, ο Σεμπάστιαν , πηγαίνει στην Βολιβία για να γυρίσει μια ταινία για τον Χριστόφορο Κολόμβο πέρα από τον μύθο. Για τον εξερευνητή των θαλασσών που δεν ήθελε απλά να εκχριστιανίσει τους ινδιάνους αλλά είχε εμμονή με τον χρυσό και έκανε σκλάβους τους Ιθαγενείς που του αντιστάθηκαν. Όμως στην πόλη όπου πραγματοποιούνται τα γυρίσματα τα αποθέματα νερού πωλούνται σε μια πολυεθνική και οι ιθαγενείς καλούνται 500 χρόνια μετά από την έλευση του Κολόμβου να παλέψουν όχι για το χρυσαφί αυτή τη φορά αλλά για το πιο απλό αλλά πολύτιμο αγαθό, το νερό.
Το 2000 στη Βολιβία ξέσπασε ο πόλεμος του νερού. Η Βολιβία πάμφτωχη χώρα της λατινικής Αμερικής και ταυτόχρονα υπερχρεωμένη, κατέφυγε στο σύμμαχο όλων των αβοήθητων και οικονομικά δυσπραγούντων κρατών, το ΔΝΤ… Το ΔΝΤ πέρα από την απλόχερη οικονομική στήριξη του, της παρείχε και συμβουλές (-διαταγές) αναδιάρθρωσης και ανάκαμψης της οικονομίας της. Μεταξύ των αξιόλογων προτάσεων του, συμπεριέλαβε και την όσο δυνατόν μεγαλύτερη ιδιωτικοποίηση των κρατικών πόρων και την αποκρατικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων. Στο πλαίσιο αυτό η κυβέρνηση της χώρας υπό τη διεύθυνση του πρώην δικτάτορα Hugo Banzer, αποφάσισε την ιδιωτικοποίηση της κρατικής εταιρείας ύδρευσης και την παροχή δικαιωμάτων σε ξένες εταιρείες για εκμετάλλευση των υδάτινων πόρων και του αρδευτικού συστήματος της Cochabamba, της τρίτης μεγαλύτερης πόλης της Βολιβίας. Στον πλειοδοτικό διαγωνισμό που έγινε τα δικαιώματα πήρε έναντι 2,5 δισεκατομμυρίων μια κοινοπραξία υπό την επωνυμία Aguas del Tunari, στην οποία βασικός μέτοχος ήταν κατά διαβολική σύμπτωση ένα μεγαθήριο της παγκόσμιας οικονομίας, η πολυεθνική κατασκευαστική Becthel.
Τις υποσχέσεις της Becthel για ριζικές αλλαγές και αναδιοργάνωση του τοπικού υδρευτικού και αρδευτικού συστήματος, χωρίς ουσιώδη επιβάρυνση της λαϊκής κοινότητας ακολουθούν ανατιμήσεις τωv παρεχόμενων σχετικών με το νερό υπηρεσιών κατά 200% και 300%. Σε μία πόλη που το 70% των κατοίκων ζει κάτω από το όριο της φτώχειας οι πολίτες καλούνται να πληρώσουν υπέρογκα ποσά για να καλύψουν τις απόλυτα στοιχειώδεις ανάγκες τους για νερό.