Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Από ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο

Κοιμήθηκα στις 12 τα μεσάνυχτα και ξύπνησα στις 6. Από το μπαλκόνι του σπιτιού που μένω, βλέπω το λιμάνι και το απέναντι νησί. Δεν φυσάει καθόλου. Κάνει καλοσύνη.
Είναι πολύ όμορφα τον Σεπτέμβριο στα ελληνικά νησιά. Ο καιρός είναι γλυκός, οι παραλίες χωρίς πολύ κόσμο -΄μερικές παντελώς έρημες- και οι νησιώτες είναι χαλαροί γιατί δούλεψαν το καλοκαίρι.
Οι περισσότεροι επιχειρηματίες στα νησιά είναι ευχαριστημένοι από τον τουρισμό.
Δεν ισχύει το ίδιο για τους περισσότερους εργαζόμενους σε τουριστικές επιχειρήσεις.
Έχει πάρα πολλούς τουρίστες στα νησιά αυτή την εποχή. Γυρνάω από νησί σε νησί τον Σεπτέμβριο τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και φέτος οι τουρίστες είναι περισσότεροι από τα προηγούμενα χρόνια.
Έλληνες τουρίστες δεν υπάρχουν αυτή την εποχή.

Συνάντησα μόνο μερικές κυρίες από την Αθήνα που έχουν βγει στη σύνταξη και κάνουν περιπατητικό τουρισμό. Οι άνδρες τους -επειδή δεν τις έκοψα για λεσβίες- δεν ξέρω πού είναι. Ή στον τάφο ή στο καφενείο. Ή με καμιά 25άρα αλλοδαπή, για να κάνουν ευχάριστο τσεκ απ για έμφραγμα.
Αυτή είναι η εποχή που γίνεται χαμός από τουρίστες περιπατητές που παίρνουν σβάρνα τα μονοπάτια της Ελλάδας και περπατούν πολλά χιλιόμετρα.
Θυμήθηκα μια ιστορία πριν από χρόνια στη Νίσυρο. Είχαμε φτάσει με μια φίλη μου στο λιμάνι μετά από ταξίδι 24 ωρών από τον Πειραιά. Το πλοίο είχε πιάσει λιμάνι σε όλα τα νησιά. Και στην Ίμβρο.
Αποκαμωμένοι από το ταξίδι -ήταν η μόνη φορά στη ζωή μου που ήμουν πτώμα μετά από ταξίδι-, κάτσαμε σε ένα καφενεδάκι στο λιμάνι, για να πιούμε έναν καφέ να συνέλθουμε.
Ξαφνικά, εμφανίζονται μερικές κυρίες που είχαμε γνωρίσει στο πλοίο -και τις είχα ταράξει στα σόκιν ανέκδοτα- και μας λένε «παιδιά, εμείς τώρα πάμε να περπατήσουμε στο μονοπάτι που πάει στον Εμπορειό, θα έλθετε μαζί μας;».
Καλά, θα έπρεπε να δείτε την έκφρασή μου. Κοιτάω την φίλη μου έντρομος, με κοιτάει κι αυτή σκιαγμένη. Ακόμα κουνιόμασταν από το καράβι και οι τρελές γυναίκες -όλες πάνω από 70- ήθελαν να κάνουμε και πεζοπορία.
Τους είπα εκεί κάτι δικαιολογίες -πως δεν έχουμε βρει ακόμα δωμάτιο κλπ- και την γλίτωσα.
Δεν τις είδα ξανά στο νησί. Ακόμα θα περπατάνε στα βουνά.
Βλέπω και τώρα στην παραλία, εκεί που είμαι αραγμένος κάτω από το αρμυρίκι με το βιβλίο μου, να περνούν από μπροστά μου περιπατητές σε ομάδες.
Κρατάνε και κάτι πράγματα σαν μπαστούνια του σκι -από δυο ο καθένας- και περπατούν πάνω στην άμμο.
Σε αντίθεση με τις Ελληνίδες, οι ξένες περπατούν μαζί με τους άνδρες τους.
Εννοείται πως όλοι αυτοί οι περιπατητές είναι ηλικιωμένοι.
Πρέπει να τα τινάζουν πολλοί τουρίστες στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι. Δεν ξέρω αριθμούς αλλά, με τόσους υπερήλικες, πρέπει να τα κακαρώνουν πολλοί.
Αλλά θα είναι ωραία φάση να πεθάνεις στην Ελλάδα ένα Σεπτέμβριο. Από το να σε βρουν μετά από μήνες νεκρό σε 14ώροφη πολυκατοικία στο Μόναχο, καλύτερα να τα τινάξεις σε ένα μονοπάτι στη Φολέγανδρο, με το Αιγαίο μπροστά σου.
Είναι όμορφα στα ελληνικά νησιά αυτή την εποχή. Οι άνθρωποι -ντόπιοι και ξένοι- είναι πράοι, χαμογελαστοί και ευγενικοί, όπως είναι όλοι οι άνθρωποι όταν μοιράζονται ένα μικρό θαύμα.
Έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα όλοι οι άνθρωποι.
Κάθε καλοκαίρι νιώθω μια νοσταλγία για το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι είναι εδώ και ήδη το νοσταλγώ.
Μάλλον αυτό συμβαίνει επειδή δεν μου φτάνει. Θα ήθελα και άλλο καλοκαίρι.
 http://pitsirikos.net/

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger