του Αντώνη Δραγανίγου
Οι πολιτικές εξελίξεις επιταχύνονται. Η υπόθεση Μπαλτάκου αποκαλύπτει όσο πιο καθαρά γίνεται τη βροµιά της Ν∆ και των φασιστών, ενός ολόκληρου συστήµατος που δουλεύει χέρι-χέρι για να οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση για τα συµφέροντα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.
Κατ’ αρχάς αποκαλύπτει τη σχέση αγάπης της Ν∆ µε τη Xρυσή Αυγή, φανερώνοντας πόσο κάλπικος είναι ο όψιµος «αντιφασισµός» της. ∆είχνει ότι η πολύχρονη απόλυτη ατιµωρησία των φασιστών στις επιδροµές και τις δολοφονίες είχε κάλυψη από ψηλά, αν όχι την άµεση συνέργεια της Ν∆ του Μπαλτάκου και του Σαµαρά.
Αποδεικνύεται επίσης ο απόλυτα συστηµικός χαρακτήρας της Χρυσής Αυγής. Πρώτο, γιατί αποτελούσαν και αποτελούν συνοµιλητές της Ν∆, του ίδιου του Σαµαρά και του περιβάλλοντός του. ∆εύτερο, διότι άφησαν ελεύθερο τον κυβερνητικό εσµό να ολοκληρώσει το ανοσιούργηµα της ψήφισης του νέου Μνηµονίου, να τελειώσει το Γιούρογκρουπ, και µετά παρουσίασαν το χαφιεδοβίντεό τους. Μη θίξουµε και τους υψηλούς καλεσµένους µας… Η Χρυσή Αυγή είναι απόλυτα ελεγχόµενα τσιράκια των Μνηµονίων, της κυβέρνησης και των κέντρων που τους κινούν και τους χρηµατοδοτούν.
Όταν η Ν∆ υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και την πίεση των µεγάλων αντιφασιστικών διαδηλώσεων του Σεπτέµβρη υποχρεώθηκε να ανοίξει το φάκελο «Χρυσή Αυγή» ήταν επόµενο να ξεσπάσει σύγκρουση. Τι πιο φυσικό; Στα χωριά δεν είναι ασυνήθιστο τα αδέλφια κυριολεκτικά να σκοτώνονται για ένα µέτρο γης. Γιατί όχι και για το οικόπεδο της «δεξιάς πολυκατοικίας»; Αλλά θα είναι πάντα αδέλφια.
Φαίνεται πως οι αντιθέσεις του συστήµατος µπαίνουν σε µια περίοδο παροξυσµού. Καταρχήν µε το πολυνοµοσχέδιο η Ν∆, εκτός από την εργατική τάξη και τους υπαλλήλους του δηµόσιου τοµέα, στρέφεται µε µένος ενάντια σε σηµαντικό τµήµα της παραδοσιακής κοινωνικής της βάσης, συντρίβοντάς το παράλληλα: φαρµακοποιοί, αγροτοκτηνοτρόφοι, ταξιτζήδες, µηχανικοί και άλλα ελευθεροεπαγγελµατικά στρώµατα. ∆εύτερο, τα ιµπεριαλιστικά κέντρα που κινούν τις ευρύτερες εξελίξεις στην περιοχή φαίνεται ότι µπαίνουν σε φάση διαµόρφωσης ενός νέου πολιτικού τοπίου. Ας µην ξεχνάµε ότι το βίντεο προβλήθηκε από το κανάλι της Γκάζπροµ και ότι ο Γ. Παπανδρέου δύσκολα κινείται χωρίς «επαφή» µε το υπεραντλαντικό κέντρο, ενώ η «πολλά βαριά» κυρία Μέρκελ έρχεται σε λίγες ηµέρες για να στηρίξει την άθλια και καταρρέουσα κυβέρνηση Σαµαρά-Βενιζέλου.
Στην ουσία το σύστηµα, αφού έκαψε σειρά κοµµάτων και κυβερνήσεων –µε πρώτο από όλα το ΠΑΣΟΚ– για να περάσει τη βάρβαρη πολιτική του, µπαίνει σε φάση διαµόρφωσης του «νέου, µεταµνηµονιακού» πολιτικού τοπίου. Σε αυτή την κούρσα θα τρέξουν πολλά άλογα. Θα έχουµε πιο άµεση παρέµβαση των δυνάµεων του µεγάλου κεφαλαίου στην πολιτική (υπόθεση Μπέου στον Βόλο), προσπάθειες ανασυγκρότησης του κεντροδεξιού, ακροδεξιού και κεντροαριστερού χώρου, επιδίωξη να βαθύνει η πορεία ενσωµάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ, χτύπηµα και περιορισµό κάθε ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής τάσης.
Ωστόσο όλες οι «λύσεις» του συστήµατος είναι αναγκαστικά ασταθείς και υπονοµευµένες από τη τεράστια αδυναµία του καπιταλισµού να λύσει προβλήµατα, να εξασφαλίσει ακόµα ακόµα την επιβίωση για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόµενους και νέους, από την υποταγή όλου του πολιτικού συστήµατος παλιού και νέου στα µεγάλα συµφέροντα, που θα αναπαράγουν τη µίζα, τη διαπλοκή και τη βροµιά.
Γι’ αυτό εκείνο που πραγµατικά µπορεί και πρέπει να ξεχωρίσει µέσα στον κουρνιαχτό που σηκώνουν οι πολιτικές λύσεις του συστήµατος είναι ο πραγµατικά άλλος αντικαπιταλιστικός, αντιιµπεριαλιστικός δρόµος στην ελληνική κοινωνία. Ένας δρόµος απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και του λαού από τα δεσµά των Μνηµονίων και του χρέους, για να χάσει πλούτο και εξουσία το κεφάλαιο, έξω από τη ευρωζώνη και την ΕΕ. Ένας δρόµος που οδηγεί στην επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, στην εξουσία των εργαζοµένων.
Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί την πιο συνειδητή, την πιο οργανωµένη δύναµη αυτού του αντικαπιταλιστικού – αντιιµπεριαλιστικού δρόµου. Μια πρώτη µαγιά του. Τη δύναµη που δεν διακηρύσσει το δρόµο, αλλά παλεύει γι’ αυτόν µε ανυποχώρητο τρόπο µέσα στο κίνηµα και τους αγώνες προτάσσοντας την αναγκαιότητα του πανεργατικού – παλλαϊκού ξεσηκωµού. Η ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί επένδυση, τη µόνη αυτήν τη στιγµή µε τέτοια κατεύθυνση.
Ξέρουµε ότι υπάρχουν χιλιάδες αγωνιστές που µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτόν το δρόµο επιλέγουν και γι’ αυτόν θέλουν να παλέψουν. Αυτός ο κόσµος βρίσκεται µέσα στο κίνηµα και στη βάση των σχηµατισµών της Αριστεράς. Είναι το πραγµατικό υποκείµενο της «µετωπικής συµπόρευσης». Για να συσπειρωθεί στη βάση αυτού του δρόµου χρειάζεται σκληρή διαπάλη και απόλυτος διαχωρισµός από τη λογική της διαχείρισης του καπιταλισµού, µέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωζώνης και της ΕΕ. Από κάθε λογική ουράς στις δυνάµεις της διαχείρισης. Από πλαστά και εκβιαστικά διλήµµατα, στο πρώτο ή τον δεύτερο γύρο των εκλογών. Αλλιώς οδηγούµαστε τελικά σε υποταγή σε άλλα πολιτικά σχέδια.
Μόλις λίγες ηµέρες πριν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έδειξε µια αποφασιστικότητα που, αν την είχε η Αριστερά, δεν θα υπήρχαν φυσικά κόκκινες ζώνες και απαγορεύσεις. Ίσως να µην υπήρχε αυτή η κυβέρνηση και αυτή η πολιτική.
Το αµέσως επόµενο διάστηµα έχουµε δύο µεγάλες µάχες: την απεργία την Τετάρτη 9 Απρίλη και τη διαδήλωση κατά του ερχοµού της Μέρκελ στις 11 Απρίλη. Η Μέρκελ, η προϊσταµένη των ευρωπαϊκών πολυεθνικών και της νέας ιµπεριαλιστικής τάξης πραγµάτων, έρχεται να στηρίξει την καταρρέουσα κυβέρνηση Σαµαρά – Βενιζέλου. Αυτές οι διαδηλώσεις πρέπει να είναι ένα δεύτερο µεγάλο βήµα προς την κατεύθυνση της εξαιρετικά αναγκαίας αναβαθµισµένης πολιτικής παρέµβασης του λαϊκού παράγοντα. Το µόνο στοιχείο που µπορεί να τους χαλάει τα σχέδια. Και που τελικά θα κρίνει και τις εξελίξεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου