Την περασµένη Κυριακή δόθηκε στη δηµοσιότητα η διακήρυξη του ΚΚΕ για τις ευρωεκλογές. Κατ’ αρχάς εντυπωσιάζει το γεγονός ότι είναι υποβαθµισµένη η αντιπαράθεση µε τα κυρίαρχα ιδεολογήµατα της άρχουσας τάξης που στηρίζουν την επιβολή της πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ-ΔΝΤ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το µνηµόνιο αναφέρεται µόνο για να διαπιστωθεί ότι εξειδικεύει
την πολιτική της ΕΕ σε συνθήκες κρίσης, για την οποία κρίση δεν υπάρχει κάτι συγκεκριµένο.
Η πιο σηµαντική έλλειψη όµως είναι ότι λείπουν συγκεκριµένοι πολιτικοί στόχοι, τα καθήκοντα που προτείνει το ΚΚΕ στο µαζικό λαϊκό και εργατικό κίνηµα, τα οποία θα προωθήσει η εκλογική ενίσχυσή του. Δεν υπάρχει κάποιου είδους απολογισµός για τους αγώνες της περιόδου από την προηγούµενη αναµέτρηση και τη συµβολή του ΚΚΕ. Όπως δεν υπάρχουν και αναφορές στις δυνατότητες, τους δρόµους, τις µορφές οργάνωσης και πάλης απ’ όπου θα περάσει η προσπάθεια ανατροπής σε όφελος των εργαζοµένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Καθόλου τυχαία οι αναφορές στο κίνηµα µέσα στο κείµενο της διακήρυξης αφορούν το γεγονός ότι βρίσκεται στο στόχαστρο του κεφαλαίου και ότι η ψήφος στο ΚΚΕ σηµατοδοτεί την ενίσχυσή του. Πέρα από το πώς τοποθετείται κανείς απέναντι στις εκτιµήσεις του ΚΚΕ, αυτές µένουν µετέωρες καθώς δεν συνδέονται µε όσα το κίνηµα κατάφερε και µπορεί να καταφέρει. Το ΚΚΕ ζητάει την ψήφο στο όνοµα της συνεπούς τοποθέτησής του.
Υπερβολικό βάρος πέφτει στην αντιπαράθεση µε τις θέσεις των άλλων ρευµάτων της Αριστεράς. Στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ χρεώνεται µια αντίληψη που αποσυνδέει την αποδέσµευση από την ΕΕ από την επαναστατική ανατροπή. Κι αυτό σε µια εποχή που η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δέχεται κριτική γι’ αυτήν ακριβώς τη σύνδεση, που βλέπει την αποδέσµευση από την ΕΕ ως ακρογωνιαίο λίθο του συνολικού αντικαπιταλιστικού προγράµµατος, στόχο προσέγγισης της επανάστασης ή από τις πρώτες κρίσιµες αποφάσεις της.
Από την άλλη η τοποθέτηση του ΚΚΕ ότι αποδέσµευση χωρίς την προϋπόθεση της «λαϊκής εξουσίας» είναι υποχώρηση σε αστικές στρατηγικές σίγουρα δεν λαµβάνει υπόψη ότι η αστική τάξη στην Ελλάδα ενοποιείται στρατηγικά στο θέµα της σχέσης της χώρας µε την ΕΕ, που συµπυκνώνεται στο σύνθηµα «ΕΕ ή χάος» του Σαµαρά. Μάλιστα ενοποιείται µε όρους ηγεµονίας παρά τα πλήγµατα του ευρωπαϊσµού, κάτι το οποίο δείχνει και η φιλοΕΕ πλειοδοσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η υποβάθµιση από το ΚΚΕ του στόχου της αποδέσµευσης από την ΕΕ στο όνοµα του στρατηγικού βάθους δεν κρύβεται, καθώς δε γίνεται στόχος της πάλης του λαού. Εξάλλου αυτό δείχνει το γεγονός ότι η φιέστα της ελληνικής προεδρίας στις 8 Γενάρη έµεινε αναπάντητη από το ΚΚΕ, όπως και η απαγόρευση της διαδήλωσης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάµεων. Πόσο µακρινό µοιάζει το 2003, όταν το ΚΚΕ µε την κίνηση Δράση-Θεσσαλονίκη 2003 συµµετείχε αποφασιστικά στο εξάµηνο των κινητοποιήσεων ενάντια στην τότε ελληνική προεδρία, όπου τουλάχιστον στο επίπεδο του δρόµου υπήρχαν πλευρές συντονισµού στη δράση µε την αντικαπιταλιστική Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου