Πώς τα «δελφίνια» μεταμορφώθηκαν σε Highspeed ακτοπλοϊκώς...

Του Νικου Mπαρδουνια
Η πρώτη «επανάσταση» στο χώρο της ακτοπλοΐας ήρθε στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με τα σοβιετικά υδροπτέρυγα του Γιώργου Λιβανού, ο οποίος τα δρομολόγησε στη γραμμή του Σαρωνικού και πέτυχε να μειώσει σημαντικά τους χρόνους του ταξιδιού από τον Πειραιά προς την Αίγινα, τον Πόρο, την Υδρα και τις Σπέτσες. Ο δραστήριος Ελληνας εφοπλιστής αξιοποίησε δύο παρατημένα στην Ελευσίνα υδροπτέρυγα, σοβιετικής κατασκευής, τα οποία αποτέλεσαν και τη «μαγιά» για τον στόλο της εταιρείας Ceres με ορμητήριό της τη μαρίνα της Ζέας. Τριάντα χρόνια αργότερα, τα πρώην σοβιετικά υδροπτέρυγα, έχοντας υποστεί ριζικές αλλαγές στο τεχνικό κομμάτι τους αλλά και στην ενδιαίτηση, συνυπάρχουν με τα υπερσύγχρονα ταχύπλοα νέας τεχνολογίας, τα Highspeeds. Τα «ιπτάμενα δελφίνια», όπως καθιερώθηκε να λέγονται τα ιδιόρρυθμα σκάφη που δεν «πατούσαν» το νερό, ξεχύθηκαν στον Αργοσαρωνικό. Στις αρχές εκτελούσαν το δρομολόγιο Πειραιάς - Πόρος - Υδρα - Σπέτσες, για να ακολουθήσουν στη συνέχεια η «προαστιακή» γραμμή της Αίγινας, τα νησιά των Βόρειων Σποράδων, λιμάνια της νοτιοανατολικής Πελοποννήσου, τα μικρά και τα μεγάλα νησιά των Κυκλάδων. Η επέκταση των δρομολογίων εκτός των ορίων του Σαρωνικού δεν έγινε... αναίμακτα. Καλά πληροφορημένες πηγές ανέφεραν στην «Κ» ότι ο Γιώργος Λιβανός, όταν θέλησε να επεκταθεί στις Βόρειες Σποράδες και συνάντησε την έντονη αντίδραση τοπικών εφοπλιστικών κύκλων, υποχρεώθηκε προς τα τέλη της δεκαετίας του 1970 να αναλάβει και εγγράφως δέσμευση ενώπιον του τότε υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας ότι σε περίπτωση που οι πλοιοκτήτες αποσύρουν, όπως απειλούσαν, τα πλοία τους, ο ίδιος θα δρομολογούσε εκτός από τα υδροπτέρυγα και ένα κλειστό φεριμπότ για τη μεταφορά των αυτοκινήτων και την κάλυψη των
γενικότερων αναγκών των κατοίκων. Τα δύο σοβιετικά υδροπτέρυγα έγιναν με την πάροδο του χρόνου τριάντα, ενώ σχεδόν τίποτα «εσωτερικά» και «εξωτερικά» δεν θύμιζε την αρχική καταγωγή τους. Και αυτό γιατί άλλαξαν τα πάντα μέσα και έξω: από μηχανές, πτερύγια και έλικες ώς τα καθίσματα και τα συστήματα εξαερισμού. Παράλληλα, δημιουργήθηκε υποδομή (όπως η ναυπηγοεπισκευαστική μονάδα στο Πέραμα ή η εγκατάσταση ενός γερανού 140 τόνων στις εγκαταστάσεις του ΟΛΠ) για την αυτοδύναμη κάλυψη των απαραίτητων εργασιών.
Το επόμενο βήμα
Ωστόσο, ο καιρός περνούσε και οι ανάγκες για ποιοτικότερες υπηρεσίες αυξάνονταν. Αρχές του 1997, ο Παντελής Σφηνιάς ήταν επικεφαλής μιας μικρής, αλλά εξαιρετικά ελπιδοφόρας εταιρείας, της Minoan Lines Highspeed, η οποία προχώρησε στην παραγγελία μεγάλων ταχύπλοων σκαφών στη Νορβηγία. Ενα χρόνο αργότερα, η MLH εξήγγειλε συνεργασία με τη Ceres Hydrofoils, κατόπιν συμφωνίας με τον νεαρό εφοπλιστή Πίτερ Λιβανό και έτσι γεννήθηκε η Minoan Flying. Στη δύναμη της νέας εταιρείας πέρασαν αμέσως 33 πλοία, ιπτάμενα δελφίνια και καταμαράν. H MFD συνέχιζε να αναπτύσσεται έως τη στιγμή του πολύνεκρου ναυαγίου του «Εξπρές Σαμίνα», οπότε και σιγά σιγά, κάτω από τις πιέσεις αλλά και την απώλεια του ιδρυτή της του Π. Σφηνιά, άρχισε να αντιμετωπίζει προβλήματα. Ομως, οι σταθερές βάσεις που υπήρχαν είχαν ως αποτέλεσμα η εταιρεία σταδιακά να μετεξελιχθεί και να φθάσουμε στη σημερινή Hellenic Sea Ways (HSW), η οποία διαθέτει πέντε υπερσύγχρονα Highspeeds, έξι ταχύπλοα τύπου Flyingcat, καθώς και έξι υδροπτέρυγα που δραστηριοποιούνται σε Σαρωνικό και Σποράδες.
Τα Highspeeds με τις μεγάλες ταχύτητες που αναπτύσσουν έμελλε να αλλάξουν πολλά δεδομένα στην ακτοπλοΐα, μειώνοντας σημαντικά τους χρόνους των δρομολογίων από τον Πειραιά προς τις Κυκλάδες αλλά και την Κρήτη (στην αρχική περίοδο). Σήμερα η HSW διαθέτει πέντε ταχύπλοα σκάφη ναυπηγημένα το ένα το 1996, τα τρία το 2000 και το τελευταίο, το Highspeed 5, το 2005. Τα σκάφη αυτά μπορούν να αναπτύσσουν ταχύτητες άνω των 35 κόμβων και να μεταφέρουν έως και 900 επιβάτες με 170 οχήματα σε μικρούς χρόνους στα νησιά των Κυκλάδων, συμβάλλοντας σημαντικά στην ανάπτυξη των τοπικών οικονομιών.
http://www.kathimerini.gr/