"Στον καιρό του παράλογου φόβου"

Πρέπει να αποτινάξουμε το Φόβο και να Αγωνιστούμε. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος…

 

"Στον καιρό του παράλογου φόβου"

 «Θα ήθελα να εκφράσω την απόλυτη πεποίθησή μου

ότι το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος»

Φράνκλιν Ντελάνο Ρούζβελτ,

Εναρκτήρια προσαγόρευση, 1933

Ζούμε στην εποχή των φόβων. Μια αίσθηση που διαχέεται από παντού προς όλους. Μια υφέρπουσα απειλή προς όλους εκείνους που είτε αντιδρούν, είτε σκέφτονται να αντιδράσουν απέναντι στην καταρράκωση ακόμη και των πιο βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, των προσπαθειών για την κάλυψη των στοιχειωδέστερων πλέον αναγκών. Ο Timothy Ash έγραφε, «αφαιρέστε τα στοιχειώδη συστατικά της οργανωμένης, πολιτισμένης ζωής - τροφή, καταφύγιο, πόσιμο νερό, ελάχιστη προσωπική ασφάλεια – και βρισκόμαστε εντός ωρών σε μια χομπσιανή φυσική κατάσταση, σε έναν πόλεμο όλων εναντίων όλων (bellumomniumcontraomnes, Hobbes). Αυτό θέλουν. Δεν θα τα καταφέρουν.
Όλα μας σπρώχνουν να αναθεωρήσουμε ό,τι γνωρίζαμε ως σήμερα ως «κανονικότητα», ως φυσιολογική ροή της καθημερινότητάς μας και κυρίως, να αναθεωρήσουμε αναφαίρετα αλλά και προστατευμένα από τους νόμους και το Σύνταγμα δικαιώματα. Το δικαίωμα στην υγεία, το δικαίωμα στην εργασία, το δικαίωμα στην ισότητα έναντι του νόμου, το δικαίωμα στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, το δικαίωμα στην δωρεάν παιδεία, το δικαίωμα της ελευθερίας έκφρασης και πληροφόρησης.
Πώς θα πείσουμε έναν άνθρωπο να αναθεωρήσει όλα αυτά; Μα, με το φόβο. Με την απειλή. Με την ενεργοποίηση φοβικών συνδρόμων που βασίζονται στην άγνοια, στον φόβο για το άγνωστο, για το ξένο, για τον Άλλο. Σύνδρομα που παραλύουν τη σκέψη, ενεργοποιούν αταβιστικά ένστικτα, αποπροσανατολίζουν και τελικά δημιουργούν κοινωνικούς αυτοματισμούς, ικανούς να σμπαραλιάσουν κάθε έννοια ευνομούμενης πολιτείας, κάθε κοινωνικό ιστό , κάθε επαγγελματική ή μη ομάδα, κάθε πνεύμα συλλογικότητας, κάθε άτομο, κάθε εαυτό.
Το ακατανόητο έγινε ρουτίνα. Ο ένας εναντίον του άλλου και όλοι εναντίον όλων. Φοβάμαι τον Άλλο που θα μου πάρει τη δουλειά, φοβάμαι τον εργαζόμενο που απεργεί, φοβάμαι αυτόν που με κυβερνάει, φοβάμαι αυτόν που κυβερνάω, φοβάμαι τον διπλανό μου στην πολυκατοικία, φοβάμαι τον ξένο, φοβάμαι ότι θα χάσω τη δουλειά μου, φοβάμαι ότι δεν θα βρω δουλειά, φοβάμαι ότι δεν θα έχω να ταΐσω την οικογένειά μου, φοβάμαι ότι θα μου πάρουν το σπίτι, φοβάμαι ότι δεν θα μπορώ να πληρώσω το ενοίκιο μου, φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι τα πάντα, φοβάμαι εμένα…
Ως πότε; Ώσπου να αναλογιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι όπως κατά τον Σαρτρ η κόλαση είναι οι Άλλοι, έτσι μπορεί να είναι και ο Παράδεισος. Με την αλληλεγγύη. Την συλλογικότητα. Την συμμετοχή. Ότι δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος, όσο και αν κάποιοι θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο, να φοβόμαστε. Εξάλλου όπως λέει και ο ποιητής

«ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις».

Ένας Υπαξιωματικός.

Αναδημοσιεύουμε την καταπληκτικά ανθρώπινη, τη γεμάτη αξιοπρέπεια, ελπίδα και διάθεση αμφισβήτησης, επιστολή που λάβαμε από έναν Υπαξιωματικό.

Πιστεύουμε ότι εκφράζει τη μεγάλη πλειοψηφία των στελεχών και των συναδέλφων φαντάρων, αλλά και του κόσμου της εργασίας.

Δε μπορούμε. Δε μας πρέπει απογοητευμένοι και φοβισμένοι να τους παρακολουθούμε  να καταστρέφουν τις ζωές μας και το μέλλον των παιδιών μας.

Πρέπει να Αντισταθούμε.

Πρέπει να αποτινάξουμε το Φόβο και να Αγωνιστούμε.

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος…

Πάντα έτσι αλλάζουν τα πράγματα: με Αντίσταση, Ρήξη, Ανατροπή…
ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΩΝ
Τηλ. Επικ. 6932955437

Diktiospartakos.blogspot.com