Κυριακή 27 Ιανουαρίου 2013

Και ήρθε η ώρα να σπάσει η σιωπή

  Το Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο επιτάσσει στα ούτως ή άλλως φιλοκυβερνητικά Μέσα Μαζικής Εξημέρωσης, να μην δείχνουν εικόνες ένδειας. Μιας ένδειας που μεγαλώνει καθημερινά. Ανεργία, φτώχια, πείνα το τρίπτυχο της ζωής μας. Τι περίεργο όλο για τρία ακούμε : Τρόικα, τρικομματική, τρεις λαλούν και εμείς χορεύουμε στο ρυθμό του δικού μας τριπτύχου. Φανερή διέξοδος δεν υπάρχει ή τουλάχιστον δεν είναι ορατή. Όλος ο πλανήτης ζει στις ίδιες συνθήκες με την γωνιά αυτή της γης. Άλλοι λίγο πιο φτωχοί, άλλοι πολύ, άλλοι λίγο καλύτερα (τουλάχιστον για την ώρα).

Αλλά είναι φανερό ένα γεγονός : πως διαλύθηκαν τα τελευταία προσχήματα για να πάρει πίσω το κεφάλαιο αυτά που με αιματηρούς αγώνες είχαν κερδίσει οι εργαζόμενοι στα τέλη του 19ου και τον 20ο αιώνα. Θεωρώ σημαδιακή ημερομηνία για αυτή την αλλαγή την εκλογή της Θάτσερ και την αποδέσμευση των εθνικών νομισμάτων από τα αποθέματα χρυσού, αλλά ο καθένας έχει την γνώμη του. Σημασία έχει όμως το αποτέλεσμα. Και το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ότι παραχωρήσεις έκαναν τα εθνικά κράτη κάτω από την πίεση των μαζών πλέον ανερυθρίαστα τα παίρνουν πίσω και τα αποδίδουν πίσω στο κεφάλαιο.
Ίσως γιατί οι λαοί επαναπαύτηκαν. Θεώρησαν ότι η εθνική αστική δημοκρατία τους βολεύει. Μπορούν ανενόχλητοι να ασχολούνται με τα μικρά πράγματα που τους αρέσουν, τους μικρούς προβληματισμούς της καθημερινότητας τους – κουτσομπολιά, οικογένεια, θρησκεία, αθλητικά, τυχερά παιχνίδια κ.α.  Ότι ήταν θεωρητικά δύσκολο το παρέδωσαν στις νέες γενιές των τότε πολιτικών, της νέας αστικής τάξης, των παραδοσιακών οικονομικών ολιγαρχών και των πρώην αριστοκρατών. Και η συνέχιση αυτής της τάξης πραγμάτων συνεχίστηκε. Οι μεν ουσιαστικά ζήταγαν λίγα και οι δε τους τα μοίραζαν. Άρτος και θεάματα – τόσα ώστε να μην ξεσηκωθούν ποτέ. Η συνταγή της αποβλάκωσης των μαζών είναι πολύ παλιά, όσο και η εξουσία.
Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η ώρα της πληρωμής. Τώρα το κεφάλαιο δεν φοβάται τίποτα. Δεν φοβάται πλέον τα εθνικά αστικά κράτη, γιατί τα κρατάει στο χέρι. Βρήκε το δόγμα που το βόλευε το πλάσαρε με ωραίες βιτρίνες : ανάπτυξη, μοίρασμα ανύπαρκτων χρημάτων – καθώς όλα πλέον είναι απλές ψηφιακές εγγραφές σε υπολογιστές και δεν έχουν ουσιαστικό αντίκρισμα-, όμορφη και ανέμελη ζωή. Και οι υποψήφιοι αγοραστές τσίμπησαν. Είτε οι πολίτες των κρατών, είτε οι κυβερνήσεις, γλυκάθηκαν και ακολούθησαν το δόγμα του νεοφιλευθερισμού. Άλλωστε το ξέρουμε πολύ καλά σε αυτό τον τόπο. Ανεμομαζώματα τα λέγαν οι παλιοί. Αλλά και τα ανεμομαζέματα είχαν το τίμημα τους. Και ποιο ήταν το αντάλλαγμα τους? Όχι σε υλικό αντίκρισμα. Αλλά σε άυλο. Σε κατάργηση κάθε έννοιας εργατικού δικαίου και κατοχής υλικών αγαθών.
Γιατί οι εκπρόσωποι του σύγχρονου κεφαλαίου έχουν μεταβληθεί σε πλεονέκτες. Αφού τους λείπει ο φόβος, ζητάνε τα πάντα. Κατέχουν τα μέσα παραγωγής, τις εταιρείες παραγωγής, τις εταιρείες παροχής υπηρεσιών και προϊόντων. Και έχουν στο χέρι και όλες τις κυβερνήσεις, οπότε έχουν και τα κατάλληλα μέσα καταστολής, κάθε τοπικής προσπάθειας αντίδρασης. Και άμα δεν λειτουργήσει αυτό ξέρουμε την συνέχεια : οικονομικοί οργανισμοί – παγκόσμιοι και τοπικοί -, πολυεθνικές στρατιωτικές επεμβάσεις, ιδιωτικοί στρατοί, όλα τα μέσα για τον πλήρη έλεγχο των λαών.
Μια πελώρια σιωπή να απλωθεί στον πλανήτη. Ή μάλλον καλύτερα, ένα ατελείωτο μουρμούρισμα για την καθοδηγούμενη -από αυτούς- καθημερινότητα των ανθρώπων. Τίποτα περισσότερο.
Και ως τώρα τα έχουν καταφέρει. Πουθενά στον πλανήτη δεν υπάρχει κυβέρνηση που τους αντιστέκεται. Παραδομένοι άνευ όρων και συνθηκών, το μόνο που ζητάνε οι κυβερνώντες είναι συμμετοχή στο παιχνίδι. Ένα ξεροκόμματο, το ίδιο που πέταγαν μέχρι χθες στους πολίτες των κρατών τους. Και φυσικά την προσωπική τους και οικογενειακή τους επιβίωση. Επέστρεψαν στην δουλειά του υπηρέτη και χαίρονται για αυτό, καθώς είναι και επίσημα απλοί μεταφορείς εντολών και όχι εντολείς. Φεύγει η ευθύνη από πάνω τους και πρέπει να αποδείξουν μόνο πόσο καλοί και πιστοί είναι.
Τα φαινόμενα και οι συνθήκες δείχνουν πως ο στόχος τους είναι κοντά. Η πλειονότητα του γήινου πληθυσμού δεν αντιδράει. Βρίσκεται απλά παραδομένη στις βιτρίνες της «ονειρεμένης» ζωής. Και πιθανόν να θέλει να παραμείνει εκεί. Γιατί δεν τολμάει να ξύσει την όμορφη επιφάνεια, θα χαλάσει το χρώμα. Γιατί ξέρει τι θα δει από κάτω Ξέρει τι κρύβει τόσο επιμελώς ακόμα και από τους ίδιους τους, τους εαυτούς. Φοβούνται. Φοβούνται μήπως έχουν και αυτοί την ίδια μοίρα με αυτούς που τους θεωρούν άθλιους και ξεπέσουν οικονομικά και κοινωνικά. Φοβούνται μήπως χάσουν τις ανέσεις τους. Αλλά κυρίως φοβούνται να το παραδεχτούν πόσο λάθος είναι η ζωή τους και ότι προσπαθούν να την γεμίζουν με ότι γυαλίζει. Μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους ιθαγενείς που ξεγελιόνταν από τις γυαλιστές χάντρες των ευρωπαίων αποικιοκρατών.
Ο φόβος τους για κάθε αλλαγή στην πλούσια υλικά αλλά φτωχή πνευματικά ζωή τους, τους κάνει συντηρητικούς. Τόσο που ηθελημένα δεν βλέπουν και δεν ακούν. Τους κάνει να εμπιστεύονται όσες φωνές τους λένε, ότι θα μείνουν στάσιμοι σε αυτά που ξέρουν, ακόμα και αν στερηθούν προνόμια και ελευθερίες. Ότι φέρνει αλλαγή είναι κακό, γιατί μπορεί να τους συμπαρασύρει και αυτούς. Και δεν επιθυμούν αλλαγές. Οι φωνές αλλαγής δεν φτάνουν στα αυτιά τους. Έχουν καλλιεργήσει μηχανισμούς άμυνας που και ο Όργουελ θα ζήλευε.
Όμως όλοι τους ξεχνάνε κάτι. Πως η φύση του ανθρώπου είναι να αλλάζει και να ζητάει το καλύτερο. Και ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να ξεφεύγουν από το εγώ και τον υπέρμετρο εγωισμό. Και αυτοί προβάλουν το εμείς. Έχει ξαναγίνει αρκετές φορές. Και άλλοι το είχαν πει με σκοπό να πάρουν την εξουσία και το κατάφεραν. Πόσες προδομένες επαναστάσεις έχει καταγράψει η ανθρώπινη ιστορία? Είναι ακόμα μια  δικαιολογία για την στασιμότητα τους, τον συντηρητισμό τους. Την έλλειψη αντίλογου, την προδομένη ιστορία, την πίστη σε εθνικές/ εθνικιστικές κορώνες και όνειρα αυτοκρατοριών βγαλμένα από τον ψηφιακό κόσμο των παιχνιδιών.
Αλλά όσο και να μην θέλουν να ακούσουν ή να δουν, στο βάθος της σκηνής οι οδομαχίες είναι μια πραγματικότητα. Άνθρωποι που δεν επιθυμούν την εξουσία, δεν επιθυμούν ιδιοκτησία, γίνονται οι νέοι πρωταγωνιστές της ιστορίας. Σε κάθε γωνιά του κόσμου, διαδίδεται η ιδέα της αναρχίας. Κουρασμένοι οι άνθρωποι από εξουσιαστές και κυβερνήσεις, στρέφονται και βλέπουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος. Όχι τόσο γυαλιστερός όσο έχουν μάθει από τα media, αλλά καπνισμένος από τις φωτιές των εξεγέρσεων, χλωμός από τις ανήλιαγες φυλακές, κρυμμένος σε γωνίες κατειλημμένων κτιρίων, ορατός στις πλατείες, μοιρασμένος στις συλλογικές κουζίνες, χαρισμένος σε παζάρια και εργαζόμενος σε κολεκτίβες. Ένας κόσμος που καταργεί την έννοια της επί αντιτίμου ανταλλαγής, που εργάζεται για το σύνολο, που αποπνέει μια ελευθερία που ως τότε μόνο την φαντάζονταν. Και τον ακολουθούν. Με αργά και δειλά βήματα, χωρίς ξεκάθαρες ιδέες στο μυαλό τους, κάνουν τα πρώτα βήματα, διδάσκουν και διδάσκονται, ξεκαθαρίζουν οι ιδέες, δημιουργούν τις νέες μορφές του κόσμου μας. Ενός κόσμου που αντιτίθεται στις πληρωμένες αξίες του σήμερα και προτείνει την καταστροφή του.
Και όσο πιο πολύ αυξάνουν την καταπίεση, οι άνθρωποι στρέφονται στην αναρχία. Και αυτό φοβούνται μαζί οι εξουσιαστές και το κεφάλαιο. Και αυξάνουν την καταστολή. Επειδή αυτός ο κόσμος δεν θαμπώνεται από επίχρυσες αλυσίδες, του φοράνε ατσάλινες. Και τρομάζουν. Γιατί για κάθε ένα κοινωνικό αγωνιστή, που προσπαθούν να φιμώσουν πίσω από διώξεις και κάγκελα φυλακής ξεπετιούνται δεκάδες άλλοι. Ο κάθε νεκρός αγωνιστής γίνεται τραγούδι και φλόγα εξέγερσης. Για κάθε αυτοργανωμένο χώρο, για κάθε κατάληψη που εισβάλουν, απελευθερώνονται πλατείες, δρόμοι και το κυριότερο άνθρωποι. Που ρίχνονται στον αγώνα, υψώνοντας τη γροθιά, φωνάζοντας με την λάμψη στα μάτια. Μια λάμψη ελευθερίας και θέλησης, που κανένας από τους δυνάστες και τους φύλακες τους δεν πρόκειται να έχει ποτέ.
Αυτή η λάμψη, μαζί με το χαμόγελο μιας κοπέλας που έγραφε «σ’ αγαπώ» μέσα στην κλούβα, είναι αυτό που τους τρομάζει. Γιατί είναι κάτι που δεν θα μπορέσουν να το αγοράσουν ούτε να το σκλαβώσουν ποτέ. Είναι η ίδια η ουσία της Αναρχίας.
mpalothia.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Powered By Blogger