"πω ρε φιλαράκι, πως σε σαπίσανε έτσι τα γουρούνια, καφεδάκι θες, τσιγαράκι;",

Απλήρωτοι προλετάριοι βοηθοί του Αη Βασίλη τα δίνουν όλα για την επανάσταση. Όχι στον εργατικό μεσαίωνα των Χριστουγέννων, θέλουμε μια κοινωνία σοσιαλιστική, τέρμα πια η εκμετάλλευση, τα μέσα παραγωγής να ανήκουν σε εμας όχι στον Άγιο! Χωρίς εμάς ο σάκκος δεν γιομά...

Οδηγούσα πάλι κάμποση ώρα σήμερα και στην πορεία για να σπάσει η μονοτονία άκουγα διάφορα προγράμματα στο ράδιο. Το ορεινό ανάγλυφο της Κρήτης, σε συνδυασμό με την σπασμένη κεραία του αμαξιού μου(είχε πιαστεί σε μια κληματσίδα προ 3-4 χρόνια και έκοψε), με ανάγκαζε να αλλάζω σταθμό κάθε τόσο γιατί χανόταν το σήμα. Πέρασα λοιπόν από διάφορους σταθμούς και εκπομπές, αθλητικές, πολιτικές, παιδικές, χριστουγεννιάτικες. Παρακάτω θα εκθέσω μερικούς συλλογισμούς(κάτι σαν εκείνες τις εκθέσεις ιδεών που γράφαμε στο σχολείο μετά την εκπαιδευτική εκδρομή στο μουσείο) που προέκυψαν από τον συνδυασμό των όσων άκουσα στο ράδιο με ένα άρθρο του Λένιν για τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το οποίο έτυχε να είχα διαβάσει μερικές μέρες νωρίτερα στην ΚΟΜΕΠ.

Όταν λοιπόν αυτά που άκουγα δεν ήταν υπέρτατες βλακείες, όπως για παράδειγμα η επί είκοσι λεπτά αποθέωση του Ιαπωνικού εκπαιδευτικού συστήματος επειδή διαθέτει κολέγιο για αγιοβασίληδες(!?!?!?!), έτρωγα στη μάπα μεγάλες ποσότητες συμπόνιας, αγάπης για τον πλησίον, φιλανθρωπίας για τα παιδιά που πεινάνε, Unicef, Χαμόγελο του Παιδιού, γιατροί χωρίς σύνορα και τα ρέστα. Εντάξει έχω μια καχυποψία για τις ΜΚΟ, αλλά δεν θα σταθώ εκεί, θα δεχθώ μάλιστα πως πολλοί άνθρωποι πάνε εκεί πέρα με σκοπό πραγματικά να προσφέρουν εθελοντική βοήθεια(έχω βέβαια και ένα κάτι με τον εθελοντισμό αυτού του τύπου αλλά δεν θα μας απασχολήσει εδώ ούτε αυτό ακριβώς), όμως αυτό που πραγματικά με πειράζει είναι που μια ζωή βλέπουμε να ρίχνεται φώς στο φαινόμενο και ποτέ στις αιτίες.

π.χ...

Η διαφήμιση της Unicef, πάει περίπου έτσι:

"Η πείνα δεν έχει ούτε χρώμα ούτε όνομα, τα παιδιά που πεινάνε θέλουν φροντίδα, [δώσε και σώσε]"

Ε λοιπόν Unicef, η πείνα και χρώμα έχει και όνομα και αιτίες, ΠΟΤΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΣΤΑ ΤΕΤΡΑΔΙΑΚΙΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΑΣ ΕΔΩ ΚΑΙ 1000(καθ υπερβολή) ΧΡΟΝΙΑ;

...ρητορική ερώτηση, αφού όλους αυτούς τους έχει <<εφεύρει>> το σύστημα για να πηγαίνουν μετά από τις σφαγές, πολεμικού τύπου και μη, να σφουγγαρίζουν τα αίματα και να κρύβουν τα κόκκαλα κάτω από το χαλάκι, πάμε παρακάτω...

Επικρατεί στο ράδιο, και φαντάζομαι στην ΤιΒι ακόμη περισσότερο, μια έτσι κατάσταση του στυλ. "Καταλαβαίνουμε τα προβλήματα που έχει ο κόσμος, δύσκολα τα πράγματα, πως θα τη βγάλουμε, αχ βαχ πεθαίνει κόσμος από το κρύο". Οκ μεγάλες δόσεις συμπόνιας το καταλάβαμε, έχει όμως παρακάτω;

Ε το παρακάτω για αυτούς είναι:

"Υπομονή ρε παιδιά εμείς οι Έλληνες πάντα τα καταφέρνουμε στα δύσκολα άμα ενωθούμε", "άντε να στύψουμε το μυαλουδάκι μας και όλο και κάποια λύση θα μας έρθει", "πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες, αν συνηθίσουμε λιγάκι δεν θα μας φαίνεται βουνό", "ας δεχθούμε να δουλεύουμε και με λιγότερα, τι να κάνουν και οι επιχειρήσεις να κλείσουν;", "αμ τόσα χρόνια πέρναγες καλά τώρα πληρώνεις το λογαριασμό τεμπέλη", "για την Ελλάδα ρε γαμώτο να δώσω και τον κώλο μου", και άλλα τέτοια...

Όλοι λοιπόν μας συμπονάνε και όλοι, ή σχεδόν όλοι, μας συστήνουν υπομονή και καρτερικότητα, κάτι σαν την μετά θάνατο επιβράβευση για τον ηθικό μας βίο ένα πράγμα. Η αν δεν πιάσει αυτή η συνταγή, το συνδυάζουν με ένα μπαράζ από ενοχές για να σε πείσουν ότι εσύ ευθύνεσαι και άλλος κανένας για την κατάντια σου. Ξέρετε εμένα τι μου θυμίζουν όλα αυτά; Μου θυμίζουν τον <<καλό μπάτσο>> που σου λέγε, "πω ρε φιλαράκι, πως σε σαπίσανε έτσι τα γουρούνια, καφεδάκι θες, τσιγαράκι;", και άμα πήγαινες με τα νερά του στο προχώραγε και σου 'λεγε, "μολόγα βρε χριστιανέ να πάς σπίτι σου, υπόγραψε και εδώ να ησυχάσεις, αφού οι δικοί σου(οι κομμουνιστές) σε έχουν ξεχάσει εδώ μέσα, κάντο για τη γυναίκα σου που σε περιμένει η καψερή". Θέλουν λοιπόν να σε κρατούν σε συνθηκολόγηση με το σύστημα, με τη λογική του, να σε κρατούν συμβιβασμένο. Διαφέρουν όμως από τις ασφαλίτικες μεθόδους της πάλαι ποτέ <<δεξιάς>> ως προς το ότι θέλουν να το αποδεχθείς αν είναι δυνατόν <<συνειδητά>> να κάνεις δηλαδή τη δική τους λογική δική σου και όχι μέσω της σωματικής βίας αλλά της πλύσης εγκεφάλου και του ψυχολογικού εξαναγκασμού. Αυτό ξεκινάει από τα πρώτα μας βήματα σε αυτόν τον κόσμο μέσα στην οικογένεια, συνεχίζει με το σχολείο και επειδή πρέπει να υπάρχει και ανατροφοδότηση ακολουθεί ένας συνεχής βομβαρδισμός ιδεών, ή πιο σωστά η προπαγάνδιση με διάφορους τρόπους της ίδιας κεντρικής ιδέας, στα μίντια, στους χώρους δουλειάς, κλπ.

Προσοχή τώρα, αυτοί που σήμερα σου ζητάνε να είσαι συνετός και να σκύψεις το κεφάλι για το καλό της πατρίδας, αυτοί που σου λένε να λες ναι και να αρκείσαι σε ξεροκόμματα, είναι οι ίδιοι που αύριο θα σε φανατίσουν και θα σε στείλουν, εσένα ή τον αδερφό σου ή τον άντρα σου, στην πρώτη γραμμή να πολεμήσεις τάχα για την ελευθερία σου ή τη δικαιοσύνη, τον Χ,Υ, Z εχθρό, ανάλογα με τις συμπλοκές/διαπλοκές της εκάστοτε αστικής τάξης. Είναι εκείνοι που βαφτίζουν εθνικό, δηλαδή γενικό συμφέρον, το ειδικό συμφέρον της πλουτοκρατίας, είτε αυτή είναι εθνική, είτε ευρωπαϊκή(γερμανική, γαλλική, αγγλική), είτε αμερικάνικη και πάει λέγοντας. Όσοι δεν φορούν παρωπίδες το βλέπουν αυτό να γίνεται αδιάκοπα, αν και σε ΣΧΕΤΙΚΑ περιορισμένη κλίμακα, μέσω του ΝΑΤΟ, μέλος του οποίου είναι η χώρα μας που στέλνει, εθελοντές προς το παρόν, στις κατά τόπους "ειρηνευτικές αποστολές". Είναι αλήθεια πως μεγάλο μέρος των αμερικάνων για παράδειγμα(και όχι μόνο), έχει πειστεί ή αν θέλετε έχει αποδεχθεί χωρίς να το ψάξει πραγματικά, ότι όλα αυτά είναι θέλημα θεού και ανθρωπιστικό έργο, ή ότι είναι λύση(για λογαριασμό ποιού άραγε) που περνά μέσα από τη λογική του μικρότερου κακού. Αυτό βέβαια δεν αναιρεί το ότι υπάρχουν και κάποιοι που στην συνείδηση τους νομιμοποιούν τον πόλεμο επειδή θεωρούν ότι η πολεμική βιομηχανία τους δίνει δουλεία(είναι αντίστοιχο του διλλήματος αποδέξου τη μείωση στο μισθό αλλιώς η εταιρία θα πάει στο εξωτερικό και θα χάσεις τη δουλειά σου). Σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις βεβαίως τα υποκείμενα αδυνατούν να δουν την μεγάλη εικόνα, ότι όλα αυτά είναι συνδεμένα μεταξύ τους, και ότι η κλωστή που τραβιέται και νομίζεις ότι ξηλώνει το πουλόβερ του γείτονα, ξηλώνει κάποια στιγμή και το δικό σου.

Όλα αυτά ο λαός σταδιακά πρέπει να αρχίσει να τα ξεπερνά, και ιδιαίτερα επειδή ζούμε σε κρίσιμες εποχές που εγκυμονούν αιματοχυσίες, πείνα, πολέμους, φανατισμό, αποπροσανατολισμό κάθε είδους και γενικό πισωγύρισμα. Πρέπει να αποφασίσει αν θα αγωνιστεί πλάι στα φερέφωνα του συστήματος για τα συμφέροντα του συστήματος ή για τα συμφέροντα του λαού, πλάι στο εργατικό κίνημα, το κίνημα εκείνο δηλαδή που έχει στηθεί πάνω στον πυρήνα της αναπαραγωγής ολάκερου του κοινωνικού γίγνεσθαι(πάντα ήθελα να την πω αυτή τη φράση), την εργασία. Δεν αρκεί αν βρίζεις τον Πρετεντέρη, την κυβέρνηση την ΤΡΟΙΚΑ ή την Ε.Ε, πρέπει να ξεράσεις και όλα αυτά με τα οποία τόσα χρόνια σε γαλούχησαν, διότι είτε το θέλουμε είτε όχι όλοι κρύβουμε έναν Πρετεντέρη μέσα μας, μια Στάη, έναν Ευαγγελάτο, μια Ρεπούση, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο. Ανάλογα με τη στάση του λαού απέναντι στις εξελίξεις, μπορεί αυτή η εγκυμοσύνη(των καιρών) να οδηγήσει σε ένα κοινωνικό άλμα προς τα εμπρός ή σε ένα πισωγύρισμα με ότι αυτό συνεπάγεται για την δική μας γενιά και τις επόμενες.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)