ΟΙ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 17ης ΙΟΥΝΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΕΚ
Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου είναι ένας κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα των εκρηκτικών εξελίξεων που ξετυλίγονται στην χώρα, στην Ευρώπη και διεθνώς. Δεν θα είναι βέβαια κι ο τελευταίος. Η αναμέτρηση του λαού με τα Μνημόνια της ΕΕ, του ΔΝΤ, των διεθνών τοκογλύφων και τις ντόπιες αστικές κυβερνήσεις των «προθύμων» του μαύρου μετώπου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και λοιπών μνημονιακών δυνάμεων έχει προκαλέσει μια πρωτοφανή κρίση εξουσίας της κεφαλαιοκρατίας. Στις 6 Μαΐου έγινε φανερό ότι η χρεοκοπημένη Ελλάδα έγινε ακυβέρνητο καράβι κι η Ευρωζώνη ένας Τιτανικός που βυθίζεται. Οι «από πάνω» δεν μπορούν πια να κυβερνούν με το δικομματικό αστικό πολιτικό σύστημα με το οποίο κυβέρνησαν μετά το 1974 και το οποίο απαξιώθηκε τελείως κι απονομιμοποιήθηκε από τους « από κάτω» που βρίσκονται στο όριο της επιβίωσης..
Οι καπιταλιστές απέτυχαν να φτιάξουν μια συναινετική μνημονιακή κυβέρνηση ακόμα και με πρόσημο αντιμνημονιακό τον ΣΥΡΙΖΑ, στα χέρια του οποίου έλπιζαν να σκάσει η μπόμπα της ανεξέλεγκτης οικονομικής κατάρρευσης. Έτσι προκηρύχτηκαν ξανά εκλογές στις 17 Ιουνίου, σε ένα πολωτικό κλίμα, όπου το συνονθύλευμα της δεξιάς –ακροδεξιάς πολυκατοικίας του Σαμαρά με θυρωρό τον Βενιζέλο, με μια ξέφρενη εκφοβιστική κι εμφυλιοπολεμική εκστρατεία προσπαθεί να επικρατήσει πάνω σε ένα αντιπολωτικό ΣΥΡΙΖΑ που άρχισε κιόλας και συνεχίζει να ρίχνει νερό στο αντιμνημονιακό κρασί του. Το σταλινικό ΚΚΕ από την μεριά του ζει στον δικό του κλειστοφοβικό γραφειοκρατικό κόσμο και ζητά από τον λαό να «διορθώσει το λάθος και την ψήφο του». Ένα κομμάτι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ανοιχτά αλληθωρίζει προς τον ΣΥΡΙΖΑ, πλήττοντας έτσι την αξιοπιστία της αυτόνομης εκλογικής της καθόδου.
Το ΕΕΚ παραμένει πιστό στην επαναστατική του προοπτική και το πρόγραμμα μιας σοσιαλιστικής εξόδου από την κρίση και το καπιταλιστικό σύστημα, με την εργατική εξουσία που θα στηρίζεται στα δικά της ανεξάρτητα όργανα και θα στηρίζει την δική της αριστερή εργατική κυβέρνηση και με την διεθνιστική προοπτική της κοινής πάλης με την ευρωπαϊκή εργατική τάξη για την συντριβή της ιμπεριαλιστικής ΕΕ της Μερκολάντ και την εγκαθίδρυση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Με αυτή την προοπτική και πρόγραμμα πήγε και στην συζήτηση για την διερεύνηση της δυνατότητας μιας εκλογικής συνεργασίας που ζήτησε κατά πρώτο λόγο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με την ανακοίνωσή της στις 9 Μαΐου. Θέλαμε να δοθεί έκφραση σε μια ενότητα αριστερών δυνάμεων , με την προοπτική της πάλης για την εργατική εξουσία, ενάντια σε κάθε εθνικισμό, για την κομμουνιστική διεθνιστική προοπτική στην Ευρώπη, των αριστερών δυνάμεων που αρνούνται να δορυφοροποιηθούν γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ανέφικτο συμβιβασμό που αυτός ζητά από την ΕΕ και την αστική «αριστερή» κυβέρνηση που ευαγγελίζεται. Δυστυχώς, όχι με ευθύνη του ΕΕΚ, η ηγεσία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, προφανώς υποχωρώντας στις φιλο-ΣΥΡΙΖΑ τάσεις στο εσωτερικό της, τορπίλισε την τελευταία στιγμή κάθε εκλογική συνεργασία βάζοντας σαν τελεσίγραφο την συγχώνευση του ΕΕΚ στα ψηφοδέλτια της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (με τον καπελωτικό τρόπο που παλιότερα το είχε κάνει το ΚΚΕ π.χ. με την Κομμουνιστική Ανανέωση). Φυσικά τα «τεχνικά»-πολιτικά προσχήματα και το τελεσίγραφο που πρόβαλε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απορρίφτηκαν από το ΕΕΚ.
Το ΕΕΚ δεν είχε κρύψει, ακόμα και όταν συζητούσε την πιθανότητα εκλογικής συνεργασίας, ότι θεωρούσε πρωταρχική ανάγκη στις συνθήκες κρίσης εξουσίας της αστικής τάξης να προβάλλει την ανάγκη της πάλης για εργατική εξουσία κι έτσι ετοιμάζονταν ταυτόχρονα για την δική του αυτόνομη κάθοδο στις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Το εντελώς αντιδημοκρατικό, όμως σύστημα των κεφαλαιοκρατών που μπορούν- σε συνθήκες, μάλιστα πείνας του λαού- να χρηματοδοτούν με εκατομμύρια ευρώ τις καμπάνιες των κοινοβουλευτικών κομμάτων ή και να στήνουν «νέα» κόμματα στην υπηρεσία των κάθε είδους λαμογιών, ορθώνει τα πιο δυσβάσταχτα οικονομικά εμπόδια κι αποκλεισμούς για να πνίξει κάθε ανεξάρτητη από το σύστημα επαναστατική φωνή. Ένα μικρό επαναστατικό κόμμα της βαριά πληττόμενης εργατικής τάξης, της άνεργης νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, όπως το ΕΕΚ, βρίσκει μπροστά του απαγορευτικό φραγμό το συντριπτικό οικονομικό βάρος μιας δεύτερης πανελλαδικής εκλογικής εκστρατείας μέσα σε σαράντα ημέρες. Με λύπη και μιλώντας με ειλικρίνεια απέναντι στην εργατική τάξη και τον λαό, ανακοινώνουμε ότι είμαστε γι’ αυτούς τους οικονομικούς λόγους, υποχρεωμένοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να μην κατέβουμε αυτόνομα στις 17 Ιουνίου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα καθίσουμε στην άκρη. Θα παρέμβουμε με δικές μας πολιτικές δραστηριότητες σε κάθε φάση αυτής της επιμέρους σημαντικής μάχης, προβάλλοντας την πολιτική μας , ασκώντας κριτική και αναπτύσσοντας παραπέρα το πρόγραμμα σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση.
Για το ΕΕΚ η επόμενη μέρα δεν είναι η 18η Ιουνίου αλλά σήμερα.
Το ΠΓ της ΚΕ του ΕΕΚ
29 Μαΐου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου