Με αφορμή το κίνημα της αυτοχειρίας

Και πάλι για την υγεία και τον βολονταρισμό – με αφορμή το κίνημα της αυτοχειρίας.

Και πάλι για την υγεία και τον βολονταρισμό – με αφορμή το κίνημα της αυτοχειρίας. Πριν πέντε χρόνια και με αφορμή την απεργία πείνας των κρατουμένων στις φυλακές του ελληνικού κράτους, το 2008, είχα κάνει μια μικρή τοποθέτηση σχετικά με το ζήτημα της υγείας και του βολονταρισμού. Σήμερα, με το κίνημα της αυτοχειρίας να διογκώνεται, νιώθω την ανάγκη να κάνω μια μικρή αναδιατύπωση υπενθύμισης της άποψής μου. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι συνθήκες τις οποίες βιώνουμε τόσο σαν κοινωνία όσο και σαν κίνημα που πολεμά και αλλάζει τις υπάρχουσες συνθήκες δεν είναι καθόλου εύκολες και πως η απελπισία που επικρατεί έχει τη δύναμη να εξαπλώνεται σαν την πανούκλα και να κατακτά διαρκώς νέες βάσεις και χαρακώματα. Σημαίνει, όμως, αυτό ότι πρέπει να εξοντώσουμε εθελοντικά τους εαυτούς μας; Τόσο ως κοινωνία όσο και ως άτομα, επηρεάζουμε και αλλάζουμε διαρκώς τις συνθήκες ύπαρξής μας. Είμαστε ολοκληρωτικά δοσμένοι στον βολονταρισμό, είτε ενεργητικά είτε παθητικά, είτε δρώντας είτε παραμένοντας αδρανείς. Η επιδίωξη του βολονταρισμού, της βουλησιαρχίας απέναντι σε κοινωνικά καθορισμένες συνθήκες, μπορεί να πραγματωθεί τόσο ενεργητικά όσο και παθητικά. Υποστηρίζω όμως, ότι και η εθελοδουλεία δεν είναι παρά μια μορφή βολονταρισμού, απέναντι σε φυσικοβιολογικά καθορισμένες συνθήκες. “Ο εμφανιζόμενος πόνος {...} ενημερώνει τον οργανισμό για μια τέτοια επιβολή {...} Η επιμονή σε μια μορφή επιβίωσης όπου επικρατεί ο καταναγκασμός, γίνεται πια ανεπιθύμητη και ο οργανισμός {...} επιδιώκει ως όλον να ξεπεράσει αυτή την επιμονή, κατάλοιπο του πρότερα εθελοδουλικού τρόπου λειτουργίας του.” Δεν είναι μια ξεκάθαρα βουλησιαρχική ενέργεια η απόρριψη του σώματος και όσων αυτό μας λέει, προς όφελος της υποταγής μας σε συνθήκες που το πολεμούν και δεν το ικανοποιούν; Ενώ όμως το ίδιο το σώμα μας ως μια βιολογική οντότητα, ως ένα εντελώς ετεροκαθοριζόμενο από τις κοινωνικοπεριβαλλοντικές συνθήκες οικοσύστημα, είναι η κινητήρια δύναμη που μπορεί να οδηγήσει σε αλλαγές και ανατροπές των ετεροκαθοριζόμενων ζωών μας, η εθελοδουλεία οδηγεί στην απόφαση να αρνηθούμε για πάντα το σώμα μας προς όφελος των δυναστών μας. Όσο και αν συνειδητά ο αυτόχειρας θεωρεί ότι δρα ενεργητικά ενάντια στις υπάρχουσες κοινωνικά καθορισμένες συνθήκες, στη πράξη η κίνησή του είναι μια εθελοδουλική μορφή βολονταρισμού. Και δυστυχώς μπροστά σε αυτή τη σύγχυση είναι τόσο τυφλός, που τα μάτια του δεν ανοίγουν, ίσως, παρά μόνο τη στιγμή του θανάτου.