Σε περιόδους αιχμής της τουριστικής σεζόν έρχεται στην επικαιρότητα η τιμολογιακή πολιτική των καταλυμάτων, ένα ζήτημα σύνθετο για τους επαΐοντες πως λειτουργεί η αγορά και όχι τόσο απλό όπως ορισμένες φορές αντιμετωπίζεται.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να απομονώσουμε τις περιπτώσεις όσων επαγγελματιών αισχροκερδούν εις βάρος είτε του Έλληνα είτε του ξένου τουρίστα σε όποιο επίπεδο γίνεται αυτό από τις επιχειρήσεις που συνθέτουν τη τουριστική αλυσίδα. Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι για να εξάγουμε σωστά συμπεράσματα θα πρέπει οι συγκρίσεις των τιμών να γίνονται με βάση το δυνατόν ομοειδή προϊόντα λαμβάνοντας υπόψη τις ελάχιστες παραμέτρους σε ότι αφορά τις τουριστικές εγκαταστάσεις, τη προσφορά υπηρεσιών και τις πρόσθετες παροχές.
Για παράδειγμα ένα δωμάτιο με θέα τη θάλασσα σε ξενοδοχείο 5 αστέρων στην Ελούντα μπορεί να ενοικιάζεται έναντι 200 ευρώ και ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο στο Φαληράκι της Ρόδου έναντι 50 ευρώ. Αλήθεια ποιο προϊόν από τα παραπάνω είναι ακριβό; Μία εύκολη απάντηση είναι ότι το ξενοδοχείο της Ελούντα είναι ακριβό και το ενοικιαζόμενο δωμάτιο της Ρόδου φθηνό. Η απάντηση αυτή, όμως, μπορεί να είναι λάθος αν ληφθεί υπόψη μόνο η τιμή γιατί είναι δύο προϊόντα, τα παραπάνω, που δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Στη διεθνή τουριστική σκηνή η τιμή του ξενοδοχείου στην Ελούντα μπορεί να είναι υποτιμημένη σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρει η μονάδα. Αντίστοιχα, το ενοικιαζόμενο δωμάτιο μπορεί να πουλάει πολύ ακριβά σε σχέση με το παρεχόμενο προϊόν.
Έστω, ότι στην ίδια παραθαλάσσια περιοχή ένα ξενοδοχείο 3 αστέρων ενοικιάζει το δωμάτιο με πρωινό και θέα το βουνό έναντι 90 ευρώ και ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων ενοικιάζει το δωμάτιο με ημιδιατροφή και θέα τη θάλασσα έναντι 100 ευρώ. Ποιο είναι ποιο ακριβό; H σύγκριση, μόνο, της τιμής χωρίς να ληφθούν υπόψη και οι άλλες παράμετροι στο παράδειγμα θα οδηγήσει και πάλι σε λάθος συμπέρασμα.
Μία άλλη συνήθη πρακτική είναι η σύγκριση των τιμών σε καταλύματα στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Έστω ότι ένα ξενοδοχείο υπερπολυτελείας στο Μιλάνο ενοικιάζει τον Αύγουστο το δωμάτιο έναντι 100 ευρώ τη διανυκτέρευση και μία μονάδα υπερπολυτελείας στη Σαντορίνη την ίδια περίοδο ενοικιάζει το δωμάτιο έναντι 300 ευρώ. Το ίδιο ξενοδοχείο το Νοέμβριο στο Μιλάνο ενοικιάζει το δωμάτιο έναντι 300 ευρώ και η ίδια μονάδα στη Σαντορίνη τον ίδιο μήνα ενοικιάζει το δωμάτιο έναντι 100 ευρώ. Αλήθεια ποιο είναι ακριβό το ξενοδοχείο στο Μιλάνο τον Αύγουστο ή η μονάδα στη Σαντορίνη το Νοέμβριο; Όποια απάντηση δοθεί με βάσει μόνο τα παραπάνω κριτήρια θα είναι λάθος. Αυτό που πρέπει να συγκριθεί είναι οι τιμές των δωματίων τους σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι. Και, σε σχέση με αντίστοιχης κατηγορίας – αν υπάρχουν – ξενοδοχεία με ανάλογες, περίπου παροχές στην ίδια για την κάθε μονάδα περιοχή.
Τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η σύγκριση των τιμών στις ξενοδοχειακές μονάδες και κατ’ επέκταση στις τουριστικές επιχειρήσεις θέλει ιδιαίτερη προσοχή για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Κατ’ αρχήν θα πρέπει να απομονώσουμε τις περιπτώσεις όσων επαγγελματιών αισχροκερδούν εις βάρος είτε του Έλληνα είτε του ξένου τουρίστα σε όποιο επίπεδο γίνεται αυτό από τις επιχειρήσεις που συνθέτουν τη τουριστική αλυσίδα. Από την άλλη, όμως, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι για να εξάγουμε σωστά συμπεράσματα θα πρέπει οι συγκρίσεις των τιμών να γίνονται με βάση το δυνατόν ομοειδή προϊόντα λαμβάνοντας υπόψη τις ελάχιστες παραμέτρους σε ότι αφορά τις τουριστικές εγκαταστάσεις, τη προσφορά υπηρεσιών και τις πρόσθετες παροχές.
Για παράδειγμα ένα δωμάτιο με θέα τη θάλασσα σε ξενοδοχείο 5 αστέρων στην Ελούντα μπορεί να ενοικιάζεται έναντι 200 ευρώ και ένα ενοικιαζόμενο δωμάτιο στο Φαληράκι της Ρόδου έναντι 50 ευρώ. Αλήθεια ποιο προϊόν από τα παραπάνω είναι ακριβό; Μία εύκολη απάντηση είναι ότι το ξενοδοχείο της Ελούντα είναι ακριβό και το ενοικιαζόμενο δωμάτιο της Ρόδου φθηνό. Η απάντηση αυτή, όμως, μπορεί να είναι λάθος αν ληφθεί υπόψη μόνο η τιμή γιατί είναι δύο προϊόντα, τα παραπάνω, που δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους. Στη διεθνή τουριστική σκηνή η τιμή του ξενοδοχείου στην Ελούντα μπορεί να είναι υποτιμημένη σε σχέση με τις υπηρεσίες που προσφέρει η μονάδα. Αντίστοιχα, το ενοικιαζόμενο δωμάτιο μπορεί να πουλάει πολύ ακριβά σε σχέση με το παρεχόμενο προϊόν.
Έστω, ότι στην ίδια παραθαλάσσια περιοχή ένα ξενοδοχείο 3 αστέρων ενοικιάζει το δωμάτιο με πρωινό και θέα το βουνό έναντι 90 ευρώ και ένα ξενοδοχείο 4 αστέρων ενοικιάζει το δωμάτιο με ημιδιατροφή και θέα τη θάλασσα έναντι 100 ευρώ. Ποιο είναι ποιο ακριβό; H σύγκριση, μόνο, της τιμής χωρίς να ληφθούν υπόψη και οι άλλες παράμετροι στο παράδειγμα θα οδηγήσει και πάλι σε λάθος συμπέρασμα.
Μία άλλη συνήθη πρακτική είναι η σύγκριση των τιμών σε καταλύματα στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Έστω ότι ένα ξενοδοχείο υπερπολυτελείας στο Μιλάνο ενοικιάζει τον Αύγουστο το δωμάτιο έναντι 100 ευρώ τη διανυκτέρευση και μία μονάδα υπερπολυτελείας στη Σαντορίνη την ίδια περίοδο ενοικιάζει το δωμάτιο έναντι 300 ευρώ. Το ίδιο ξενοδοχείο το Νοέμβριο στο Μιλάνο ενοικιάζει το δωμάτιο έναντι 300 ευρώ και η ίδια μονάδα στη Σαντορίνη τον ίδιο μήνα ενοικιάζει το δωμάτιο έναντι 100 ευρώ. Αλήθεια ποιο είναι ακριβό το ξενοδοχείο στο Μιλάνο τον Αύγουστο ή η μονάδα στη Σαντορίνη το Νοέμβριο; Όποια απάντηση δοθεί με βάσει μόνο τα παραπάνω κριτήρια θα είναι λάθος. Αυτό που πρέπει να συγκριθεί είναι οι τιμές των δωματίων τους σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα πέρυσι. Και, σε σχέση με αντίστοιχης κατηγορίας – αν υπάρχουν – ξενοδοχεία με ανάλογες, περίπου παροχές στην ίδια για την κάθε μονάδα περιοχή.
Τα παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα αποδεικνύουν ότι η σύγκριση των τιμών στις ξενοδοχειακές μονάδες και κατ’ επέκταση στις τουριστικές επιχειρήσεις θέλει ιδιαίτερη προσοχή για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου